นคินทร์ที่รัก (ตอนที่ ๓๙.สัมพันธภาพ)

กระทู้สนทนา

นวนิยายรัก นิยายออนไลน์ นิยายไทย นักเขียน แต่งนิยาย

ตอนที่ ๓๙.สัมพันธภาพ

               ภายในบ้านของทัศนะ

              พวกของพลได้กลับมาถึงแล้ว คาซากิคุมตัวศาสตราจารย์ก้องเกียรติเดินมาก่อน โดยมีพลและพวกลูกน้องเดินตามหลังมาที่ห้องทำงานของทัศนะ ผู้เป็นเจ้านายก็เงยหน้าขึ้นมามองทันทีที่พวกเขาเข้ามา

              “อ้าว! ทำไมถึงได้ดูเจ็บขนาดนั้นล่ะ” ทัศนะคิ้วขมวดเอ่ยถามกับพลเมื่อเห็นสภาพลูกน้องดูทุลักทุเล

              พลจึงบอกว่าได้ต่อสู้กับพวกที่มาขัดขวาง ทัศนะเลยหันไปมองคาซากิแทนแล้วเปลี่ยนสีหน้าพร้อมกับเอ่ยปากชมฝีมือเป็นการเอาใจ

              “คุณคาซากิเก่งมากเลยครับ แป๊บเดียวก็หาตัวศาสตราจารย์เจอจนได้”

             คาซากินั้นยังคงมีสีหน้าที่แลดูเฉยเมย โดยไม่ได้พูดตอบอะไรสักคำเพราะไม่ได้สนใจคำยกยอปอปั้นเหล่านั้น แต่กลับรีบพาก้องเกียรติเดินไปด้านในทันที ทัศนะเห็นปฏิกิริยาแสนเย่อหยิ่งของคาซากิแล้ว ได้แต่เพียงเก็บสีหน้าไว้แล้วหันกลับมาถามไถ่กับพลเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้ง...

            ทางด้านคาซากิเมื่อนำตัวก้องเกียรติมาที่หน้าห้องพักพิเศษของซาเซลแล้วก็เคาะประตูเป็นสัญญาณ เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยอนุญาต เขาจึงเปิดประตูเข้าไป ตอนนี้ซาเซลกำลังนั่งขัดตะหมาดหันหลังให้พวกเขาอยู่ ด้วยประสาทสัมผัสไวเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหลัง โดยที่ยังไม่ได้หันหน้ามามอง

          “ฉันยินดีที่ได้พบกับศาสตราจารย์อีก” น้ำเสียงที่พูดแหบห้าว ทำให้คนฟังรู้สึกเย็นยะเยือก

             ซาเซลนั้นค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วหมุนตัวกลับมา ก้องเกียรติยืนมองใบหน้าที่มีแผลเป็นด้านหนึ่งของชายที่เขาเคยรู้จักและได้ทำงานให้อยู่ช่วงหนึ่ง ผู้เป็นหัวหน้าใหญ่สวมเพียงกางเกงลายพรางตัวเดียว ด้านบนไม่ได้สวมเสื้อ ทำให้เห็นมัดกล้ามที่ยังดูแข็งแกร่งราวกับยังเป็นหนุ่มเลยทีเดียว

              เพียงแต่บนร่างกายนั้นมีร่องรอยของแผลเป็นอยู่หลายแห่ง เหงื่อผุดออกมาจากกล้ามเนื้อ เป็นเพราะเขาเพิ่งจะได้เสร็จจากการฝึกฝนวิชาต่อสู้นั่นเอง คาซากิเดินไปหยิบผ้าขนหนูซับเหงื่อมาส่งให้กับเจ้านาย ซาเซลพูดภาษาญี่ปุ่นกับผู้ช่วยซึ่งก็พยักหน้าแล้วก็พาศาสตราจารย์เดินออกไปจากห้อง

            ผ่านไปสักครู่ ซาเซลก็เดินมาถึงที่ห้องโถง เขาแต่งกายด้วยชุดเสื้อกล้ามสีดำสวมทับด้วยแจ็คเก็ตสีเข้ม กางเกงดำ รองเท้าบูทสีเข้ากับชุด แม้จะไม่ได้ดูหรูหราแต่แว่นตาสีเข้มบนใบหน้าเย็นชานั่นกลับทำให้ยิ่งดูน่าเกรงขาม

           โดยบัดนี้คาซากิได้คุมตัวศาสตราจารย์ยืนรออยู่แล้ว ทั้งทัศนะและพวกลูกน้องต่างก็โค้งศีรษะทำทำความเคารพให้กับหัวหน้าองค์กรลับคนนี้ แล้วพวกเขาก็พากันเดินไปขึ้นรถ

            เพียงครู่เดียวรถตู้คันหรูได้แล่นออกจากบ้านของทัศนะไปพร้อมด้วยรถของผู้ติดตามอีกสามคันทั้งหมดกำลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง…

           คฤหาสน์อัครกูล ภายในเรือนพักด้านตะวันออก
             คืนนี้นคินทร์รอฟังข่าวคราวบางอย่างอยู่ เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับบานประตูที่ถูกเปิดออก ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องผละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์พร้อมกับรอยยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นร่างบางระหงที่แสนคุ้นเคยเดินเข้ามา

             “รันเอาชุดมาส่งให้คุณลูกค้าสุดหล่อค่ะ” เมรันเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานพร้อมกับชูแขนข้างที่เธอถือชุดสูทให้เขาดู

             “มีดีไซเนอร์รู้ใจแถมบริการดีแบบนี้ ผมควรจะต้องทำยังไงครับ” นคินทร์รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ หนุ่มร่างสูงเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวหญิงสาว สองมือโอบเอวเธออย่างรวดเร็ว ลมหายใจอุ่นของเขารดอยู่ใกล้ใบหน้านวล

             “รันแค่มาส่งชุดเท่านั้นนะคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมอง พูดน้ำเสียงสั่นเมื่อต้องอยู่ในอ้อมแขนของเขา

              “อยู่กับผมสักหน่อยไม่ได้เหรอครับ” นคินทร์พูดน้ำเสียงอ้อน สายตาเว้าวอนของเขาทำให้หญิงสาวใจวาบหวิว

             นคินทร์ยิ้ม มือเอื้อมไปรับชุดสูทมาวางไว้บนเตียง แล้วเดินมาโอบไหล่เมรันพามาที่โต๊ะทำงาน หญิงสาวหย่อนสะโพกงามนั่งลงบนตักของเขา

แก้ไขข้อความเมื่อ