นคินทร์ที่รัก (ตอนที่ ๓๑. แผนร้าย)

กระทู้สนทนา

แต่งนิยาย นิยายออนไลน์ นวนิยายรัก นักเขียน

ตอนที่ ๓๑. แผนร้าย

        ช่วงสายของวันนี้ ภายในคฤหาสน์อัครกูล ผู้ที่มาเยือนนั่งอยู่ในห้องรับแขก

       “ผมรู้สึกยินดีมากที่เจ้าสัวให้เกียรติปลีกเวลามาวันนี้”

         “คุณประพันธ์ไม่ต้องพูดแบบนั้น เราก็คนกันเอง ผมต้องเป็นฝ่ายขอโทษเรื่องของลูกชายนะครับ สบายใจได้เลยรับรองไม่ทำให้คุณลำบากใจแน่นอนเพราะผมรู้ว่าหนูเมรันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เขาคือผู้ช่วยของคุณที่ชื่อนคินทร์คนนั้นใช่ไหม”

         ประพันธ์พยักหน้าตอบรับอย่างเปิดเผย “ใช่แล้วครับ ขอบคุณเจ้าสัวที่เข้าใจ”

         “นคินทร์คนนั้นท่าทางใช่ธรรมดาที่ไหนกัน ผมต้องชมเลยว่าหนูเมรันเข้าใจเลือก”

         เจ้าสัวบอกตามความรู้สึกจริงเพราะเขาเองก็ยังอดชื่นชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้

         คำพูดชมของเจ้าสัวทำให้ประพันธ์ยิ้มกว้าง แต่แล้วสักพักสีหน้าของประพันธ์ก็แลเปลี่ยนไปจนเจ้าสัวสังเกตเห็นว่าคู่สนทนาคงจะมีเรื่องกังวล

         “ที่คุณประพันธ์บอกมีธุระด่วน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ”

         “ผมคงปิดเจ้าสัวไม่ได้เลยสิ”

         ประพันธ์ได้เลื่อนของชิ้นหนึ่งที่อยู่โต๊ะไปให้ เจ้าสัวไพบูลย์หยิบกล่องนั้นขึ้นมาดูแล้วก็ต้องคิ้วต้องขมวด

         “ดูเป็นกล่องที่ไม่ธรรมดาเลย ข้างในเป็นอะไรล่ะ”

         “กล่องนี้ถูกทำพิเศษให้ใช้ลายนิ้วมือของคนสามคนเพื่อเปิดกล่องใบนี้ ผมได้ให้ลูกทีมที่เชี่ยวชาญด้านนี้เป็นพิเศษ เปิดกล่องได้แล้ว ของที่บรรจุอยู่ข้างในเป็นอัญมณีซึ่งเป็นของที่ถูกกฏหมาย”

         “แล้วคนที่ให้กล่องนี้มาเป็นใครกัน”

         “พ่อเลี้ยงเดชา”

         เจ้าสัวไพบูลย์ย่อมรู้จักพ่อเลี้ยงเดชาดี เพราะเคยมีการติดต่อค้าขายกันมาก่อน สินค้าจากฟาร์มของพ่อเลี้ยงได้ส่งให้กับบริษัทของเขาไม่น้อยทีเดียว แต่ช่วงหลังมานี้บริษัทอัครกูลเทคโอเวอร์เป็นผู้ดูแลแทนถึงแม้ว่าจะยังคงชื่อบริษัทเดิมของพ่อเลี้ยงไว้อยู่ก็ตาม

         “ผมไม่ได้เห็นเขาในงานสังคมมานานแล้วเหมือนกัน พ่อเลี้ยงยังสบายดีอยู่หรือเปล่า?”

         ประพันธ์มีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าแล้วบอกกับเจ้าสัว

         “พ่อเลี้ยงเดชาป่วยต้องพักรักษาตัว เขาได้มอบกล่องอัญมณีนี้มาเพื่อใช้ในการสาธารณกุศล”

               ไพบูลย์ฟังแล้วก็เข้าใจถึงธุระสำคัญของประพันธ์ที่เอ่ยเชิญให้เขามาพบที่บ้านอัครกูลในวันนี้

         “คุณประพันธ์ต้องการให้ผมช่วยขายอัญมณีนี้ใช่ไหม”

          ประพันธ์ยิ้มและพยักหน้าให้เป็นคำตอบเพราะเจ้าสัวไพบูลย์มีธุรกิจเกี่ยวกับเพชรพลอยและอัญมณีจึงมีความเชี่ยวชาญและชำนาญในการตรวจสอบ

         “เรื่องนี้ผมทำได้ เพียงแต่มันเป็นความลับ” เจ้าสัวบอกพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วเก็บกล่องนั้นไว้ในกระเป๋าเอกสารใบใหญ่ที่เจ้าสัวหิ้วมาด้วย

         “ผมจะช่วยจัดการให้ แล้วจะแจ้งให้คุณประพันธ์ทราบทันที”

               “ผมขอบคุณมาก”

               ท่านประพันธ์บอกด้วยความจริงใจ ขยับตัวเอื้อมมือไปแตะบ่าไพบูลย์แล้วก็ได้เอ่ยปากบอกเรื่องสำคัญ

         “อนาคตอันใกล้นี้ หากบริษัทของผมเผชิญเรื่องคาดไม่ถึง ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องกับเจ้าสัวเรื่องหนึ่ง”

                “คุณประพันธ์มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้เลย ไม่ต้องเกรงใจเพราะคุณเองก็ช่วยผมมาเยอะแล้ว ถ้าหากสมัยก่อนไม่ได้คุณช่วยเหลือค้ำประกัน สินค้าล็อตนั้นของผมก็มีปัญหาแน่นอน บริษัทธีรวัฒนาคงจะพลาดโอกาสที่ได้ลืมตาอ้าปากอย่างทุกวันนี้”

                “ผมขอให้คุณไพบูลย์ช่วยดูแลบริษัทในเครืออัครกูลให้ด้วย”

               “ทำไมมันจะร้ายแรงถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?” เจ้าสัวได้ยินที่ประพันธ์บอก ถึงกับรู้สึกตกใจ

                 “ฐานะที่แท้จริงของผมนั้นไม่ใช่คนที่มีทรัพย์สมบัติอะไรมาก่อน ที่มีบริษัทใหญ่โตอย่างทุกวันนี้ก็เพราะภรรยาและพ่อตาของผมท่านได้ให้มาสร้างฐานะ ผมก็ได้บริหารจัดการให้ทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอยและไม่ทำให้คนในครอบครัวผิดหวังแต่อย่างไร”

                “ก็นั่นนะซิ แล้วทำไมถึงกับต้อง..”

                “ผมแค่อยากให้เจ้าสัวช่วยดูแลชั่วคราว ส่วนเงินทุนนั้นยังอยู่ภายใต้การผิดชอบของผม ไม่เดือดร้อนเจ้าสัวในเรื่องนั้นอย่างแน่นอน เพียงแต่ผมยังมีภาระที่สำคัญต้องสะสางให้เสร็จ “

               เจ้าสัวไพบูลย์ฟังแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขามองใบหน้าของประพันธ์เพื่อนเก่าแก่ แล้วเอื้อมมือไปตบไหล่ของประพันธ์อย่างคนที่เข้าใจกัน ด้วยคนเคยผ่านเรื่องราวมากมายในชีวิตกันมาเกินครึ่งชีวิต

         “เรื่องสำคัญที่คุณหมายถึงก็คือภารกิจใต้ดินของคุณสิ ผมล่ะนับถือคุณเลย เป็นผมคงถอนตัวไปแล้ว”

         ด้วยความเป็นเพื่อนเก่าแก่แม้ว่าประพันธ์จะอายุน้อยกว่าไพบูลย์ก็ตาม เจ้าสัวไพบูลย์นั้นรู้เรื่องราวของประพันธ์ดี มีเพียงไม่กี่คนที่ได้รู้เบื้องลึกถึงประวัติความเป็นมาของมหาเศรษฐีนักธุรกิจคนนี้