นคินทร์ที่รัก (ตอนที่ ๓๒. ตามแผน)

กระทู้สนทนา

แต่งนิยาย นิยายออนไลน์ นวนิยายรัก นักเขียน

ตอนที่ ๓๒. ตามแผน

            ภายในเซฟเฮ้าส์แห่งหนึ่ง ตอนนี้เสี่ยซานได้ถูกย้ายตัวมาไว้ที่ห้องใหม่ สักครู่ประตูก็ถูกเปิด ทำให้คนถูกคุมตัวเงยหน้าขึ้นมอง กรเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารในมือ โดยมีชายชุดดำร่างแกร่งกำยำเดินตามมาด้วยสองคน ทั้งสองคนนั้นแยกตัวไปยืนเฝ้าอยู่ที่ด้านหนึ่ง เด็กหนุ่มนำอาหารมาวางไว้ตรงหน้าของเสี่ยซาน

           ตั้งแต่เสี่ยซานมาอยู่ที่นี่ ยังไม่ยอมพูดอะไรเลย อดีตเจ้านายได้แต่นั่งเงียบใบหน้าเรียบเฉย สีหน้าดูอิดโรยทีเดียว แม้ว่ากรพยายามจะเข้ามาคุยด้วย เสี่ยซานก็ได้แต่เบือนหน้าหนีไม่ยอมสนทนาด้วย สถานการณ์นี้คนที่ลำบากใจที่สุดก็หนีไม่พ้นกรนั่นเอง หนุ่มหน้ามนจึงจำต้องบากหน้าเข้าไปคุย

         “เสี่ยครับกินอะไรบ้าง สองวันมานี้เสี่ยไม่ได้กินข้าวเลย”

           กรบอกคะยันคะยอให้ผู้เป็นอดีตเจ้านายกินอาหารที่เขานำมาให้ แต่หนุ่มใหญ๋ยังคงมีท่าทีดูเฉยเมย

          “ถึงเสี่ยจะไม่ห่วงตัวเอง ก็ยังมีคนที่ห่วงเสี่ยอยู่ คุณเหมยเธอคิดถึงเสี่ยมากนะครับ”

         เสี่ยซานเมื่อได้ยินกรเอ่ยถึงลูกสาวของเขาเพียงเท่านั้น ใบหน้าขาวที่ดูซูบไปมากนั้นเงยขึ้นมาถลึงตามองเขาทันที พร้อมกับเค้นเสียงหัวเราะในลำคอ คำพูดแรกก็หลุดจากปากของเสี่ยซาน

         “นังลูกไม่รักดี! ยังคิดถึงฉันอยู่อย่างนั้นเหรอ?”

          กรเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวังของเสี่ยซานได้อย่างถนัดแก่สายตา จึงได้แต่ก้มหน้าและพยายามบอกให้เสี่ยซานเข้าใจ

           “มันไม่ใช่ความผิดของคุณเหมย แต่เป็นความผิดของผมเอง! “

           เสี่ยซานจ้องมองกรด้วยสายตาเขม็ง หน้ากระตุกเพราะนึกไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะกล้าเอื้อมเด็ดดอกฟ้า กินบนเรือนขึ้รดบนหลังคา จนเขาต้องผิดหวังในการกระทำของลูกสาวไปด้วย

           “ฉันไม่มีวันที่จะรับลื้อเป็นลูกเขย จำใส่หัวกระบาลลื้อไว้ อย่าให้ฉันออกไปได้ ลื้อไม่รอดแน่!” เสี่ยซานพูดเค้นเสียงเกรียวกราด หน้าตาโกรธขึ้งพร้อมกับทำท่าจะโถมตัวเข้าหากร ชายร่างกำยำในชุดดำสองคนนั้นก็มาถึงตัวของเสี่ยซานก่อนแล้ว ทั้งสองคนยืนบังตัวกรเอาไว้ ใบหน้าของชายชุดดำสองคนนั้นขึงขังจ้องมองเสี่ยซานไม่วางตา ทำให้คนที่ถูกควบคุมตัวอยู่ประเมินได้ว่าตอนนี้ตนเองกำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบจึงได้แต่นั่งลง

            กรเห็นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ รู้ดีว่าเสี่ยซานรักลูกสาวมากและคงจะคิดเจ็บใจที่เขาทำลายความฝันที่ได้หมายมั่นไว้ หากว่าเขาพูดอะไรตอนนี้ดูเหมือนเสี่ยซานจะไม่รับฟังเสียด้วย

         ในขณะที่กรคิดถอดใจ หันหลังเดินออกไปจากห้อง เขากลับฉุกนึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาคนนั้นก็คือพี่หมวดคิน กรยืนคิดอยู่สักครู่ พี่คินสอนให้เขาได้รู้จักที่จะรับมือกับคนอย่างเสี่ยซาน กรจึงสูดลมหายใจเข้าปอดลึก แล้วหันกลับไปอีกครั้ง คราวนี้กรเป็นฝ่ายเค้นเสียงหัวเราะบ้าง ซึ่งก็ดูจะได้ผลเสี่ยซานเหมือนคอยเงี่ยหูฟังทั้งที่ยังเบือนหน้าอยู่

            “เสี่ยครับ! ถ้าดูสภาพของเสี่ยตอนนี้แล้ว อย่าว่าแต่คิดจะออกไปจากที่นี่ แค่จะลุกก็คงจะไม่มีเรี่ยวแรงพอ”

           คำพูดของกรยิ่งฟังดูซ้ำเติมความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจของเสี่ยซาน ซึ่งมันก็ทำให้คนที่เคยมีอิทธิพลและมีลูกน้องในมือมาก่อนถึงกับต้องขบกรามแน่นเมื่อตระหนักถึงสภาพของตนเองในเวลานี้ เสี่ยพูดน้ำเสียงคำราม แววตาดูขึงขังขึ้นมาอีกทันที

            “ลื้อมันก็ไม่ต่างอะไรกับคนทรยศอย่าง ไอ้พล!!”

            คราวนี้กรมองจ้องหน้ากับเสี่ยซานอย่างตรงไปตรงมา โดยไม่คิดที่จะหวาดกลัวแม้แต่น้อย

            “อย่าเอาผมไปเปรียบกับคนอย่างพล ผมไม่มีวันเหมือนกับเขา ถ้าเสี่ยอยากจะออกไปจากที่นี่ ก็รีบกินข้าวซะ!” กรพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเสี่ยซานและพูดออกไปแบบนี้

            กรพูดแล้วก็หันหลังให้กับเสี่ยซานทันที เขากำลังเดินไปจนจะถึงประตูแล้ว เสียงของเสี่ยซานก็พูดแทรกขึ้น

            “กร! ที่ลื้อพูด หมายความว่าจะให้อิสรภาพกับฉันใช่ไหม?” น้ำเสียงของเสี่ยซานดูเหมือนจะมีทีท่าที่อ่อนลง

           กรหยุดนิ่งอยู่สักครู่ ก็ตอบกลับมาโดยไม่ได้หันหน้ามามองเสี่ยซาน

          “เสี่ยรีบกินข้าวเถอะ” กรบอกเพียงเท่านั้นก็เดินออกจากห้องไป โดยคนติดตามสองคนนั้นก็เดินออกไปด้วย เมื่อเห็นว่าในห้องไม่มีใครแล้วเสี่ยซานก้มลงรีบหยิบข้าวมาตักใส่ปากกินอย่างมูมมาม นัยน์ตาของเขาทอประกายวาวด้วยความหวัง

          บริษัทอัครกูล ผู้จัดการได้เข้าพบกับชินดนัยเพื่อรายงานเรื่องที่ลูกค้าแจ้งเคลมเพราะคุณภาพของสินค้าไม่เป็นไปตามข้อกำหนดและพบสารปนเปื้อน โดยบริษัทคู่ค้าเรียกค่าเสียหายเป็นเงินจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว พร้อมทั้งยกเลิกออเดอร์สินค้าที่ยังคงค้างอยู่อีกทั้งหมด

             ประธานอัครกูลรู้ดีว่าครั้งนี้เป็นฝีมือของใคร เพียงแต่เขาต้องเดินตามเกมส์ของฝ่ายตรงข้าม ชินดนัยจัดการนัดประชุมกับผู้จัดการและฝ่ายบริหารนานร่วมหลายชั่วโมง แล้วออกมารายงานให้ผู้เป็นบิดาทราบ

           ชินดนัยนั่งลงที่เก้าอี้โซฟา แม้จะรู้ว่าเหตุการณ์นี้บิดาของเขาได้เตรียมรับมือไว้แล้ว แต่ชินดนัยเองก็ยอมรับว่ามันสร้างความสั่นสะเทือนเป็นอย่างมาก

           “เราจะเริ่มกันเมื่อไหร่ครับ”

            ประพันธ์นั่งเอนตัวพิงพนักพร้อมกับหลับตานิ่งอยู่โดยที่ยังไม่ให้คำตอบอะไร ประธานอัครกูลกำลังใช้ความคิด...