รัก(ไม่)ว่างงาน "เมื่อความว่างงาน พาให้หัวใจไม่ว่างอีกต่อไป" ตอนที่ 6: คืนแห่งการสารภาพ 🌙

กระทู้สนทนา

นวนิยายรัก แต่งเรื่องสั้น แต่งนิยาย เรื่องสั้น

ตอนที่ 6: คืนแห่งการสารภาพ 🌙

เสียงฝนโปรยปรายลงมาเบา ๆ ในยามค่ำ หลังร้านคาเฟ่เล็ก ๆ แห่งนั้น มีนาเดินออกมาหลังจากล้างจานเสร็จ เธอเงยหน้ามองฟ้า... ลมเย็นแบบที่ไม่บ่อยนักในกรุงเทพฯ
“ทำไมออกมายืนตากฝน?” เสียงของธันวาดังมาจากประตูหลังร้าน
“ไม่ได้ตากค่ะ แค่...รับลมเฉย ๆ” มีนาตอบพลางยิ้มจาง ๆ
ธันวายื่นร่มให้ “ถ้าจะรับลม…ก็อย่าลืมกันฝน”
มีนารับร่มมา เงยหน้ามองเขา เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ
“วันนี้...คุณดูใจดีเป็นพิเศษนะคะ”
“ก็เธออุตส่าห์ร้องเพลงวันเกิดให้” เขาพูดเรียบ ๆ แต่มีแววขำเล็ก ๆ ในแววตา
“นั่นถือว่า...ฉันได้เลื่อนขั้นจากพนักงานพาร์ตไทม์ เป็น ‘เพื่อนร่วมงาน’ ได้รึยังคะ?” เธอแหย่
เขาหันมามองนิ่ง ๆ แล้วพูดเสียงเบา
“...เป็นมากกว่านั้นแล้วล่ะ” 🫢
มีนาเงียบไป เหมือนสมองกำลังประมวลผลคำพูด ธันวายื่นมือมาลูบผมเธอเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้าน ทิ้งให้เธอยืนยิ้มอยู่กลางสายฝน

ตัดภาพไปที่อีกฟากของเมือง อชิเดินตามพลอยออกมาจากงานเปิดนิทรรศการภาพถ่าย
“วันนี้เธอสวยดี” เขาพูดเบา ๆ ระหว่างเดินข้างกัน
“อืม ขอบคุณ” พลอยตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคงนัก
“ทำไมถึงกลับมา?”
“เบื่อความเงียบในต่างประเทศ…” เธอหยุด เดินไปยืนที่ริมสะพาน มองสายน้ำเบื้องล่าง
“…แล้วก็คิดถึงบางอย่างที่นั่นไม่มี” เธอหันมามองหน้าเขา
“แต่บางอย่าง…เรากลับมาแก้ไม่ได้แล้วใช่ไหมอชิ?”
อชิไม่ตอบ เขาเพียงแค่เดินไปยืนข้าง ๆ เธอ
“บางอย่างไม่ต้องแก้ก็ได้พลอย แค่...ยอมรับว่ามันเคยมีความหมายก็พอแล้ว” 🌌
เธอยิ้มจาง ๆ “เราโตขึ้นเนอะ”
“หรือแค่เลิกคาดหวังกันและกันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

เช้าวันรุ่งขึ้น มีนาเดินเข้าร้านด้วยรอยยิ้ม แววตาเป็นประกายแปลก ๆ เธอแอบเหลือบมองธันวา แล้วรีบเดินไปด้านใน
แต่ก่อนถึงประตูหลังร้าน เธอเห็นพลอยยืนอยู่ตรงนั้น
“อ้าว คุณพลอย มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”
“เพิ่งมาไม่นาน” พลอยยิ้ม แต่มันไม่ใช่รอยยิ้มที่มีความสุข
“วันนี้ฉันจะลาออกจากโปรเจกต์ร่วมกับร้านนี้แล้วนะ บอกธันวาที”
มีนาขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ฉันเข้าใจแล้วว่า…ที่ฉันคิดถึงมันอาจไม่ใช่คน แต่อาจเป็นช่วงเวลาหนึ่งมากกว่า” พลอยยิ้ม แล้วเดินจากไป พร้อมเสียงฝนที่เริ่มตกลงมาอีกครั้ง

คืนนั้น มีนานั่งมองบันทึกในมือถือ บนหน้าจอมีโน้ตชื่อว่า “เรื่องที่อยากบอกเขา”
เขาดูแลทุกคน แม้ไม่พูดอะไร
เขาชงกาแฟให้คนทั้งวัน แต่ไม่เคยชงให้ตัวเอง
เขาชอบเพลงเหงา ๆ แต่ดูก็ยังหัวเราะกับมุกแป้กของฉัน
และเขาทำให้ฉันอยากมาร้านนี้ทุกวัน…
เธอยิ้มเบา ๆ ก่อนจะกดปิดหน้าจอ และส่งข้อความหนึ่งไปหาเขา
“พรุ่งนี้เช้า อย่าลืมกินเค้กชิ้นที่คุณซ่อนไว้ในตู้เย็นนะคะ