ตอนที่ 2: ลูกค้า(ไม่)ประจำ ☕🌧️
เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นอีกครั้งในตอนเช้าอันครึ้มฟ้าครึ้มฝน 🌧️
ธันวาเงยหน้าขึ้นจากเครื่องบดกาแฟด้วยสีหน้าเดิม—นิ่ง ราบเรียบ และไม่ใส่ใจ
“เธออีกแล้วเหรอ” 😐
มีนาหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะเดิมข้างกระจก
“บังเอิญผ่านมาแถวนี้น่ะค่ะ ฝนมันจะตกอีกเลยแวะมา...ไม่ได้ตั้งใจจะมาใช้ร้านเป็นที่หลบฝนซ้ำ ๆ หรอกนะคะ” 😅
ธันวายกคิ้ว ไม่พูดอะไร เดินกลับเข้าไปหลังเคาน์เตอร์อย่างเงียบ ๆ ทิ้งให้บรรยากาศอึดอัดกว่ากาแฟดำที่กำลังสกัด ☕😶
เธอมองเมนูที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่เคาน์เตอร์
“ขอคาปูชิโน่เย็นหนึ่งแก้วค่ะ...วันนี้จ่ายแน่นอน” 💸
เธอเน้นคำสุดท้ายแล้วยิ้มหวาน 😊
ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ ไม่แสดงความประทับใจแม้แต่น้อย 🙄
“โต๊ะเดิมเหรอ?”
เสียงห้วน ๆ เอ่ยถามระหว่างหยิบแก้วพลาสติกออกมา
“ค่ะ โต๊ะเดิม รู้ใจเลยนะเนี่ย” 💁♀️
เขาไม่ตอบ
เธอกลับไปนั่งรอ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนแอปสมัครงานในมือถือ 📱 ความรู้สึกว่างเปล่ายังเกาะแน่นในอก ราวกับไม่ยอมให้ความหวังใหม่ได้แทรกตัวเข้ามา 💭
แป๊บเดียว แก้วคาปูชิโน่เย็นถูกวางลงบนโต๊ะโดยที่คนวางไม่พูดอะไร ❄️☕
“ขอบคุณค่ะ” มีนาพูดขึ้นเบา ๆ แล้วจิบกาแฟ
หวานนิด ๆ ขมหน่อย ๆ เหมือนชีวิตเธอตอนนี้เป๊ะ 🍫☕
เธอเงยหน้ามองเขาที่ยืนอยู่หลังบาร์ จู่ ๆ ก็อยากพูดอะไรบางอย่าง
“คุณชื่ออะไรคะ?” 🤔
ธันวาชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“ธันวา” ❄️
“อ๋อ...ชื่อเหมือนเดือนเลย แล้วเกิดเดือนธันวาไหมคะ?”
“มิถุนา” ♊
“อ้าว...”
เธอหลุดหัวเราะเบา ๆ 😂 ก่อนจะรีบเก็บอาการเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยิ้มตอบ 😐
“แล้วคุณทำร้านนี้คนเดียวเหรอคะ?”
“ถามทำไม” 😑
“ก็...อยากรู้ จะได้เอาไปเขียนในเรซูเม่เวลาสมัครงาน เผื่อจะใส่ไว้ว่า ‘รู้จักเจ้าของร้านกาแฟผู้เคร่งขรึมที่สุดในกรุงเทพฯ’” 😆
เขาถอนหายใจแรงเล็กน้อย แล้วเดินกลับไปหลังเคาน์เตอร์
“อยู่นานก็ช่วยล้างแก้วก่อนกลับด้วยละกัน จะได้ทำตัวให้มีประโยชน์หน่อย” 🧼🥲
มีนาอ้าปากหวอ 😳
“พูดงี้กับลูกค้าประจำเลยเหรอคะ?”
“เธอไม่ใช่ลูกค้าประจำ เธอคือลูกค้า(ที่ทำท่าเหมือน)ประจำ” 😏
หญิงสาวอมยิ้มพลางจิบกาแฟต่อ ไม่ได้โต้เถียงอะไรอีก
เพราะถึงเขาจะบ่นปากร้าย แต่เธอก็รู้ว่า...เขาเสิร์ฟแก้วกาแฟนี้ด้วยใจ ❤️
แม้จะไม่ยอมรับก็ตาม
รัก(ไม่)ว่างงาน "เมื่อความว่างงาน พาให้หัวใจไม่ว่างอีกต่อไป" ตอนที่ 2: ลูกค้า(ไม่)ประจำ
เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นอีกครั้งในตอนเช้าอันครึ้มฟ้าครึ้มฝน 🌧️
ธันวาเงยหน้าขึ้นจากเครื่องบดกาแฟด้วยสีหน้าเดิม—นิ่ง ราบเรียบ และไม่ใส่ใจ
“เธออีกแล้วเหรอ” 😐
มีนาหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะเดิมข้างกระจก
“บังเอิญผ่านมาแถวนี้น่ะค่ะ ฝนมันจะตกอีกเลยแวะมา...ไม่ได้ตั้งใจจะมาใช้ร้านเป็นที่หลบฝนซ้ำ ๆ หรอกนะคะ” 😅
ธันวายกคิ้ว ไม่พูดอะไร เดินกลับเข้าไปหลังเคาน์เตอร์อย่างเงียบ ๆ ทิ้งให้บรรยากาศอึดอัดกว่ากาแฟดำที่กำลังสกัด ☕😶
เธอมองเมนูที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่เคาน์เตอร์
“ขอคาปูชิโน่เย็นหนึ่งแก้วค่ะ...วันนี้จ่ายแน่นอน” 💸
เธอเน้นคำสุดท้ายแล้วยิ้มหวาน 😊
ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ ไม่แสดงความประทับใจแม้แต่น้อย 🙄
“โต๊ะเดิมเหรอ?”
เสียงห้วน ๆ เอ่ยถามระหว่างหยิบแก้วพลาสติกออกมา
“ค่ะ โต๊ะเดิม รู้ใจเลยนะเนี่ย” 💁♀️
เขาไม่ตอบ
เธอกลับไปนั่งรอ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนแอปสมัครงานในมือถือ 📱 ความรู้สึกว่างเปล่ายังเกาะแน่นในอก ราวกับไม่ยอมให้ความหวังใหม่ได้แทรกตัวเข้ามา 💭
แป๊บเดียว แก้วคาปูชิโน่เย็นถูกวางลงบนโต๊ะโดยที่คนวางไม่พูดอะไร ❄️☕
“ขอบคุณค่ะ” มีนาพูดขึ้นเบา ๆ แล้วจิบกาแฟ
หวานนิด ๆ ขมหน่อย ๆ เหมือนชีวิตเธอตอนนี้เป๊ะ 🍫☕
เธอเงยหน้ามองเขาที่ยืนอยู่หลังบาร์ จู่ ๆ ก็อยากพูดอะไรบางอย่าง
“คุณชื่ออะไรคะ?” 🤔
ธันวาชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“ธันวา” ❄️
“อ๋อ...ชื่อเหมือนเดือนเลย แล้วเกิดเดือนธันวาไหมคะ?”
“มิถุนา” ♊
“อ้าว...”
เธอหลุดหัวเราะเบา ๆ 😂 ก่อนจะรีบเก็บอาการเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยิ้มตอบ 😐
“แล้วคุณทำร้านนี้คนเดียวเหรอคะ?”
“ถามทำไม” 😑
“ก็...อยากรู้ จะได้เอาไปเขียนในเรซูเม่เวลาสมัครงาน เผื่อจะใส่ไว้ว่า ‘รู้จักเจ้าของร้านกาแฟผู้เคร่งขรึมที่สุดในกรุงเทพฯ’” 😆
เขาถอนหายใจแรงเล็กน้อย แล้วเดินกลับไปหลังเคาน์เตอร์
“อยู่นานก็ช่วยล้างแก้วก่อนกลับด้วยละกัน จะได้ทำตัวให้มีประโยชน์หน่อย” 🧼🥲
มีนาอ้าปากหวอ 😳
“พูดงี้กับลูกค้าประจำเลยเหรอคะ?”
“เธอไม่ใช่ลูกค้าประจำ เธอคือลูกค้า(ที่ทำท่าเหมือน)ประจำ” 😏
หญิงสาวอมยิ้มพลางจิบกาแฟต่อ ไม่ได้โต้เถียงอะไรอีก
เพราะถึงเขาจะบ่นปากร้าย แต่เธอก็รู้ว่า...เขาเสิร์ฟแก้วกาแฟนี้ด้วยใจ ❤️
แม้จะไม่ยอมรับก็ตาม