✨
คำโปรย:
จู่ ๆ ชีวิตของมีนาก็พังทลายในเช้าวันจันทร์ เมื่อถูกเลิกจ้างโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ขณะเดียวกันโชคชะตาก็พัดพาเธอไปเจอกับชายหน้านิ่งปากร้ายเจ้าของคาเฟ่แสนเย็นชา...ที่กำลังจะเปลี่ยนความว่างในชีวิตของเธอให้กลายเป็นบางสิ่งบางอย่างที่หัวใจไม่เคยคาดคิด
📝
ตอนที่ 1: “จบงาน...เริ่มรัก?”
"เช้าวันจันทร์ไม่ควรเป็นแบบนี้..."
มีนาคิดในใจพลางยืนเหม่อมองเอกสารสีขาวที่มีคำว่า “เลิกจ้าง” ตัวโตสีแดงประทับกลางหน้าอย่างเย็นชา ราวกับมันคือใบประกาศิตจากสวรรค์ที่สั่งให้เธอ “พอแค่นี้”
ทั้งที่เพิ่งเสนอโปรเจกต์ใหญ่ไปเมื่อวันศุกร์ ได้คำชมจากลูกค้าแท้ ๆ แต่วันนี้กลับได้ข่าวว่า “บริษัทลดต้นทุน”
และเธอก็คือหนึ่งใน “ต้นทุน” ที่ต้องหั่นออก
“คุณมีนา เราจะจ่ายชดเชยให้หนึ่งเดือนตามสัญญานะครับ”
เสียงเจ้านายพูดสุภาพแต่เย็นเยียบเหมือนตู้เย็นที่เปิดทิ้งไว้
เธอยิ้มแห้ง ๆ พลางพยักหน้าช้า ๆ เก็บข้าวของเงียบ ๆ แล้วเดินออกมาเผชิญโลกกว้างด้วยใจที่โหวงเหวงเหมือนโดนสูบลมออกจากอก
☔️
ฝนเริ่มตกเม็ดใหญ่ในตอนที่เธอเดินออกจากตึกสำนักงาน หยดน้ำซัดหน้าผสมกับน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้สุดชีวิต ไม่มีแม้ร่ม ไม่มีแม้แผนสำรองในหัว
มีแต่ความคิดเดียวว่า...
“วันนี้
จะซวยไปถึงไหนอีกวะ”
ขณะเดินลุยฝนผ่านร้านค้าริมทาง เธอสังเกตเห็นคาเฟ่เล็ก ๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มีไฟสีส้มนวลสะท้อนผ่านกระจกฝ้าบาง ๆ
“CAFE THUNVA” เขียนด้วยลายมือบนป้ายไม้หน้าร้าน
เธอไม่รู้ว่าตัวเองตัดสินใจเข้าไปทำไม อาจเพราะฝน อาจเพราะหนาว หรืออาจเพราะอยากหนีโลกสักพัก
เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังเมื่อประตูเปิดเข้าไป
ชายคนหนึ่งยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ใส่ผ้ากันเปื้อนลายทาง กำลังเทนมลงบนลาเต้อย่างตั้งใจ
เขาเงยหน้าขึ้นมามอง เธอสบตากับดวงตานิ่งขรึมคู่นั้น
“ขอโทษนะคะ...ขอหลบฝนแป๊บนึง”
เขาไม่ตอบอะไร แค่พยักหน้า แล้วหันไปจัดการกาแฟต่อ
...เงียบชะมัด
มีนานั่งลงที่โต๊ะข้างกระจก มองสายฝนที่ยังเทกระหน่ำ โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน เธอถอนหายใจแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปหางาน
แต่ไม่ทันได้พิมพ์คำว่า “งานใหม่” ชายคนนั้นก็เอาแก้วกาแฟวางตรงหน้าเธอ
“เอาไว้จ่ายตอนฝนหยุด” เขาว่าแค่นั้น แล้วเดินกลับไป
“อ้าว เดี๋ยว...”
มีนาอ้าปากจะค้าน แต่ก็ต้องยอมเงียบเมื่อเห็นสีหน้าเฉยชาแบบไม่ต้องการคำอธิบายของเขา
เธอมองกาแฟที่ถูกเสิร์ฟแบบไม่ทันตั้งตัว
“ผู้ชายอะไร ปากแข็ง แต่อบอุ่น...กาแฟนะ ไม่ใช่คน!”
ราวกับฟ้าเบื้องบนตั้งใจ...ให้การตกงานพาเธอมาเริ่มต้นอะไรบางอย่าง
แม้จะยังไม่รู้ว่า "อะไร" นั่นคืออะไรแน่ก็ตาม
#โรแมนติก #ชีวิตวัยทำงาน #นางเอกตกงาน #พระเอกเจ้าของคาเฟ่ #รักหวานๆปนขมๆ #คอมเมดี้เบาๆ #ฟีลกู้ด #รักต่างฐานะ
รัก(ไม่)ว่างงาน "เมื่อความว่างงาน พาให้หัวใจไม่ว่างอีกต่อไป" ตอนที่ 1 “จบงาน...เริ่มรัก?”
จู่ ๆ ชีวิตของมีนาก็พังทลายในเช้าวันจันทร์ เมื่อถูกเลิกจ้างโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ขณะเดียวกันโชคชะตาก็พัดพาเธอไปเจอกับชายหน้านิ่งปากร้ายเจ้าของคาเฟ่แสนเย็นชา...ที่กำลังจะเปลี่ยนความว่างในชีวิตของเธอให้กลายเป็นบางสิ่งบางอย่างที่หัวใจไม่เคยคาดคิด
📝 ตอนที่ 1: “จบงาน...เริ่มรัก?”
"เช้าวันจันทร์ไม่ควรเป็นแบบนี้..."
มีนาคิดในใจพลางยืนเหม่อมองเอกสารสีขาวที่มีคำว่า “เลิกจ้าง” ตัวโตสีแดงประทับกลางหน้าอย่างเย็นชา ราวกับมันคือใบประกาศิตจากสวรรค์ที่สั่งให้เธอ “พอแค่นี้”
ทั้งที่เพิ่งเสนอโปรเจกต์ใหญ่ไปเมื่อวันศุกร์ ได้คำชมจากลูกค้าแท้ ๆ แต่วันนี้กลับได้ข่าวว่า “บริษัทลดต้นทุน”
และเธอก็คือหนึ่งใน “ต้นทุน” ที่ต้องหั่นออก
“คุณมีนา เราจะจ่ายชดเชยให้หนึ่งเดือนตามสัญญานะครับ”
เสียงเจ้านายพูดสุภาพแต่เย็นเยียบเหมือนตู้เย็นที่เปิดทิ้งไว้
เธอยิ้มแห้ง ๆ พลางพยักหน้าช้า ๆ เก็บข้าวของเงียบ ๆ แล้วเดินออกมาเผชิญโลกกว้างด้วยใจที่โหวงเหวงเหมือนโดนสูบลมออกจากอก
☔️
ฝนเริ่มตกเม็ดใหญ่ในตอนที่เธอเดินออกจากตึกสำนักงาน หยดน้ำซัดหน้าผสมกับน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้สุดชีวิต ไม่มีแม้ร่ม ไม่มีแม้แผนสำรองในหัว
มีแต่ความคิดเดียวว่า...
“วันนี้
ขณะเดินลุยฝนผ่านร้านค้าริมทาง เธอสังเกตเห็นคาเฟ่เล็ก ๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มีไฟสีส้มนวลสะท้อนผ่านกระจกฝ้าบาง ๆ
“CAFE THUNVA” เขียนด้วยลายมือบนป้ายไม้หน้าร้าน
เธอไม่รู้ว่าตัวเองตัดสินใจเข้าไปทำไม อาจเพราะฝน อาจเพราะหนาว หรืออาจเพราะอยากหนีโลกสักพัก
เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังเมื่อประตูเปิดเข้าไป
ชายคนหนึ่งยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ใส่ผ้ากันเปื้อนลายทาง กำลังเทนมลงบนลาเต้อย่างตั้งใจ
เขาเงยหน้าขึ้นมามอง เธอสบตากับดวงตานิ่งขรึมคู่นั้น
“ขอโทษนะคะ...ขอหลบฝนแป๊บนึง”
เขาไม่ตอบอะไร แค่พยักหน้า แล้วหันไปจัดการกาแฟต่อ
...เงียบชะมัด
มีนานั่งลงที่โต๊ะข้างกระจก มองสายฝนที่ยังเทกระหน่ำ โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน เธอถอนหายใจแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปหางาน
แต่ไม่ทันได้พิมพ์คำว่า “งานใหม่” ชายคนนั้นก็เอาแก้วกาแฟวางตรงหน้าเธอ
“เอาไว้จ่ายตอนฝนหยุด” เขาว่าแค่นั้น แล้วเดินกลับไป
“อ้าว เดี๋ยว...”
มีนาอ้าปากจะค้าน แต่ก็ต้องยอมเงียบเมื่อเห็นสีหน้าเฉยชาแบบไม่ต้องการคำอธิบายของเขา
เธอมองกาแฟที่ถูกเสิร์ฟแบบไม่ทันตั้งตัว
“ผู้ชายอะไร ปากแข็ง แต่อบอุ่น...กาแฟนะ ไม่ใช่คน!”
ราวกับฟ้าเบื้องบนตั้งใจ...ให้การตกงานพาเธอมาเริ่มต้นอะไรบางอย่าง
แม้จะยังไม่รู้ว่า "อะไร" นั่นคืออะไรแน่ก็ตาม
#โรแมนติก #ชีวิตวัยทำงาน #นางเอกตกงาน #พระเอกเจ้าของคาเฟ่ #รักหวานๆปนขมๆ #คอมเมดี้เบาๆ #ฟีลกู้ด #รักต่างฐานะ