ตอนที่ 4: คน(ไม่)คุ้นเคย 📷🎧
หลังจากวันแรกของงานพาร์ตไทม์ผ่านไป
มีนากลับมาที่ร้านคาเฟ่ในเช้าวันเสาร์ พร้อมกับเพื่อนรุ่นพี่ที่เธอเคยร่วมงานกันสมัยฝึกงาน
“อชิ นี่ร้านกาแฟที่ฉันบอกว่าบาริสต้าใจดีสุด ๆ” 😁
“ใจดี?”
เสียงทุ้มข้าง ๆ ขึ้นมาแทรกแบบไม่มีความตลกใด ๆ ปะปน
ธันวายืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ยกคิ้วมองชายแปลกหน้าที่มากับมีนา
อชิเป็นผู้ชายรูปร่างสูง ผิวแทน มีรอยยิ้มอบอุ่นแบบคนที่ผ่านโลกมาเยอะ
กล้องฟิล์มคล้องคอ ดูสบาย ๆ แต่มีเสน่ห์แบบไม่ตั้งใจ 🎞️
“สวัสดีครับ ผมอชิ เป็นพี่ฝึกงานของมีนาตอนเรียนปี 4” 😊
ธันวาพยักหน้าแบบไม่สนิทนัก
ส่วนมีนาก็รีบเสริม
“เขาอยากได้รูปถ่ายร้านคาเฟ่ไปใส่โปรเจกต์ส่วนตัว ก็เลยพามา”
“แค่ไม่รบกวนลูกค้าก็พอ”
ธันวาตอบก่อนจะหันไปกดกาแฟต่ออย่างไม่แยแส
มีนามองแล้วกลั้นยิ้ม ธันวาก็ยังเป็นธันวา—คนที่ปากแข็งที่สุดในปฐพี 😌
ขณะที่อชิกำลังเดินถ่ายมุมต่าง ๆ ของร้าน ประตูร้านก็เปิดออกอีกครั้ง
ผู้หญิงผมยาว ใส่เสื้อเบลเซอร์สีขาวกับกางเกงยีนส์เข้ารูป ก้าวเข้ามาในร้านด้วยความมั่นใจ 👠
“ธันวา!”
ธันวาเงยหน้าขึ้น ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย
“...พลอย”
พลอย ยิ้มหวานและเดินเข้ามาหาเขาอย่างสนิทสนม
“กลับมาไทยแล้วเหรอ?”
เขาถามเรียบ ๆ
“อืม พอเห็นรูปในไอจีร้านเลยแวะมาหา...ไม่คิดว่าจะยังจำกันได้”
มีนายืนงงเล็กน้อย ส่วนอชิก็เงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินชื่อ
“พลอย?”
หญิงสาวหันมามองทันที แล้วชะงัก
“...อชิ?”
อารมณ์ในร้านเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วครู่
มีนากวาดตามองทุกคน ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ แล้วหันไปกระซิบกับธันวา
“ฉัน...ควรไปเช็ดโต๊ะต่อใช่ไหมคะ?”
“ใช่” เขาตอบสั้น ๆ แต่เสียงดูอ่อนลงนิดนึง
ในบ่ายวันนั้น อชิไม่ได้ถ่ายภาพเพิ่มเลย
เขานั่งจิบกาแฟอยู่มุมเดิม เงียบ ๆ มองไปทางพลอยที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง 🪟
มีนาหยิบผ้ามาเช็ดโต๊ะข้าง ๆ พลางถามเบา ๆ
“คุณรู้จักกันมาก่อนเหรอคะ?”
“รู้จักดีเลยล่ะ...”
อชิพูดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
“แต่เธอหายไปเลย 3 ปี แบบไม่มีแม้แต่คำลา”
มีนามองหน้าเขานิ่ง ๆ รู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญ
แต่มันคือการกลับมาที่อาจจะมีความหมายบางอย่างที่ยังไม่จบ…
ค่ำวันนั้น ร้านเริ่มปิดไฟ
มีนายืนล้างแก้ว ส่วนธันวาเช็ดเครื่องชงกาแฟเงียบ ๆ
“คุณพลอยเป็นอะไรกับคุณเหรอคะ?”
เธอถามเบา ๆ ไม่กล้าสบตา
ธันวาชะงักไปเล็กน้อย
“เคยเป็นเพื่อนร่วมวงดนตรี...แล้วก็เคยคุยกันอยู่พักนึง” 🎶
“อ๋อ...” มีนาเสียงเบา จู่ ๆ ก็รู้สึกกาแฟในมือเย็นชืดลง
แต่ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับ ธันวาก็พูดขึ้น
“แต่ตอนนี้ ฉันมีพนักงานพาร์ตไทม์ที่ทำให้ร้านเสียงดังขึ้นวันละนิด”
“อ้าว ชมนี่คะ?” 😳
“ยังไม่ใช่หรอก”
เขายิ้มมุมปาก แล้วเดินเข้าไปหลังร้าน ปล่อยให้มีนายืนอมยิ้มอยู่คนเดียว 🥰
รัก(ไม่)ว่างงาน "เมื่อความว่างงาน พาให้หัวใจไม่ว่างอีกต่อไป" ตอนที่ 1 “จบงาน...เริ่มรัก?”
รัก(ไม่)ว่างงาน "เมื่อความว่างงาน พาให้หัวใจไม่ว่างอีกต่อไป" ตอนที่ 2: ลูกค้า(ไม่)ประจำ
รัก(ไม่)ว่างงาน "เมื่อความว่างงาน พาให้หัวใจไม่ว่างอีกต่อไป" ตอนที่ 3: งานใหม่ ชั่วคราว 💼☕️
รัก(ไม่)ว่างงาน "เมื่อความว่างงาน พาให้หัวใจไม่ว่างอีกต่อไป" ตอนที่ 4: "คน(ไม่)คุ้นเคย 📷🎧"
หลังจากวันแรกของงานพาร์ตไทม์ผ่านไป
มีนากลับมาที่ร้านคาเฟ่ในเช้าวันเสาร์ พร้อมกับเพื่อนรุ่นพี่ที่เธอเคยร่วมงานกันสมัยฝึกงาน
“อชิ นี่ร้านกาแฟที่ฉันบอกว่าบาริสต้าใจดีสุด ๆ” 😁
“ใจดี?”
เสียงทุ้มข้าง ๆ ขึ้นมาแทรกแบบไม่มีความตลกใด ๆ ปะปน
ธันวายืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ยกคิ้วมองชายแปลกหน้าที่มากับมีนา
อชิเป็นผู้ชายรูปร่างสูง ผิวแทน มีรอยยิ้มอบอุ่นแบบคนที่ผ่านโลกมาเยอะ
กล้องฟิล์มคล้องคอ ดูสบาย ๆ แต่มีเสน่ห์แบบไม่ตั้งใจ 🎞️
“สวัสดีครับ ผมอชิ เป็นพี่ฝึกงานของมีนาตอนเรียนปี 4” 😊
ธันวาพยักหน้าแบบไม่สนิทนัก
ส่วนมีนาก็รีบเสริม
“เขาอยากได้รูปถ่ายร้านคาเฟ่ไปใส่โปรเจกต์ส่วนตัว ก็เลยพามา”
“แค่ไม่รบกวนลูกค้าก็พอ”
ธันวาตอบก่อนจะหันไปกดกาแฟต่ออย่างไม่แยแส
มีนามองแล้วกลั้นยิ้ม ธันวาก็ยังเป็นธันวา—คนที่ปากแข็งที่สุดในปฐพี 😌
ขณะที่อชิกำลังเดินถ่ายมุมต่าง ๆ ของร้าน ประตูร้านก็เปิดออกอีกครั้ง
ผู้หญิงผมยาว ใส่เสื้อเบลเซอร์สีขาวกับกางเกงยีนส์เข้ารูป ก้าวเข้ามาในร้านด้วยความมั่นใจ 👠
“ธันวา!”
ธันวาเงยหน้าขึ้น ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย
“...พลอย”
พลอย ยิ้มหวานและเดินเข้ามาหาเขาอย่างสนิทสนม
“กลับมาไทยแล้วเหรอ?”
เขาถามเรียบ ๆ
“อืม พอเห็นรูปในไอจีร้านเลยแวะมาหา...ไม่คิดว่าจะยังจำกันได้”
มีนายืนงงเล็กน้อย ส่วนอชิก็เงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินชื่อ
“พลอย?”
หญิงสาวหันมามองทันที แล้วชะงัก
“...อชิ?”
อารมณ์ในร้านเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วครู่
มีนากวาดตามองทุกคน ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ แล้วหันไปกระซิบกับธันวา
“ฉัน...ควรไปเช็ดโต๊ะต่อใช่ไหมคะ?”
“ใช่” เขาตอบสั้น ๆ แต่เสียงดูอ่อนลงนิดนึง
ในบ่ายวันนั้น อชิไม่ได้ถ่ายภาพเพิ่มเลย
เขานั่งจิบกาแฟอยู่มุมเดิม เงียบ ๆ มองไปทางพลอยที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง 🪟
มีนาหยิบผ้ามาเช็ดโต๊ะข้าง ๆ พลางถามเบา ๆ
“คุณรู้จักกันมาก่อนเหรอคะ?”
“รู้จักดีเลยล่ะ...”
อชิพูดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
“แต่เธอหายไปเลย 3 ปี แบบไม่มีแม้แต่คำลา”
มีนามองหน้าเขานิ่ง ๆ รู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญ
แต่มันคือการกลับมาที่อาจจะมีความหมายบางอย่างที่ยังไม่จบ…
ค่ำวันนั้น ร้านเริ่มปิดไฟ
มีนายืนล้างแก้ว ส่วนธันวาเช็ดเครื่องชงกาแฟเงียบ ๆ
“คุณพลอยเป็นอะไรกับคุณเหรอคะ?”
เธอถามเบา ๆ ไม่กล้าสบตา
ธันวาชะงักไปเล็กน้อย
“เคยเป็นเพื่อนร่วมวงดนตรี...แล้วก็เคยคุยกันอยู่พักนึง” 🎶
“อ๋อ...” มีนาเสียงเบา จู่ ๆ ก็รู้สึกกาแฟในมือเย็นชืดลง
แต่ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับ ธันวาก็พูดขึ้น
“แต่ตอนนี้ ฉันมีพนักงานพาร์ตไทม์ที่ทำให้ร้านเสียงดังขึ้นวันละนิด”
“อ้าว ชมนี่คะ?” 😳
“ยังไม่ใช่หรอก”
เขายิ้มมุมปาก แล้วเดินเข้าไปหลังร้าน ปล่อยให้มีนายืนอมยิ้มอยู่คนเดียว 🥰
รัก(ไม่)ว่างงาน "เมื่อความว่างงาน พาให้หัวใจไม่ว่างอีกต่อไป" ตอนที่ 1 “จบงาน...เริ่มรัก?”
รัก(ไม่)ว่างงาน "เมื่อความว่างงาน พาให้หัวใจไม่ว่างอีกต่อไป" ตอนที่ 2: ลูกค้า(ไม่)ประจำ
รัก(ไม่)ว่างงาน "เมื่อความว่างงาน พาให้หัวใจไม่ว่างอีกต่อไป" ตอนที่ 3: งานใหม่ ชั่วคราว 💼☕️