🐘🐘🐘หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง) 37🐘🐘🐘

กระทู้สนทนา

แต่งนิยาย กิจกรรมผู้สูงอายุ นักเขียนหนังสือ นิยายออนไลน์ นวนิยายรัก

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

สวัสดีปีใหม่ค่ะ ทุกท่านคงเริ่มต้นปีด้วยความสุขแล้วนะคะ ขอให้สุขอย่างสมบูณ์ตลอดปีค่ะ ตัวละครของเราถึง
เวลาต้องจากกันไกล นึกถึงเพลงของเบิร์ด ด้วยรักและผูกพัน..หากเราต้องจากกัน จะเป็นด้วยเหตุใด...สำหรับคนอื่นนั้นคง
จะไม่ต้องเสียน้ำตาเท่าคนรักจากไป ฉากหนึ่งที่ซาบซึ้งของเรื่องนี้ ขอให้ท่านติดตามใกล้จะจบแล้ว ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อน
กันค่ะ :Na(นะ) ถูกใจ, Lady Star 919 หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3152787 ถูกใจ, มัศยวีร์ ถูกใจ, ส.สัตยา หลงรัก, Soul
Master หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก, kasareev หลงรัก, cnck4 หลงรัก, WANG JIE หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก,
GTW หลงรัก
🌻🌻🌻

เขาน่าจะตกนรกสักขุมเสียจริง เขาตั้งใจให้เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายแล้วที่จะไม่ให้หล่อนต้องห่วงเขามากกว่าตัวหล่อนเอง นี่เขาไปทำท่าไหนกันนะ ถึงทำให้หล่อนห่วงเขาไปหมด ทั้งความรู้สึกทั้งความคิด เขาผิดพลาดถึงขนาดนี้เชียวหรือ ในสามัญสำนึกหล่อนต้องห่วงเขาน้อยกว่าเขาห่วงหล่อนสิ มันกลับกันไปหมดตั้งแต่เมื่อไร หรือหล่อนรักเขามากกว่าเขารักหล่อน ทั้งๆที่เขาบอกหล่อนตลอดเวลาว่าเขารักหล่อนมากจนไม่รู้จะบอกอย่างไร ว่า ไม่มีใครรักศิมากกว่านัดหรอก แต่ตอนนี้ดูว่าหล่อนรักเขามากกว่าเขารักหล่อนเสียอีก

“ นัดคะ คิดอะไรอีก พรุ่งนี้นัดไม่ไปเรียนเหรอคะ ไปก็ทันนี่คะ กลับมาก็ยังทัน ถ้านัดกลับมาเที่ยงนะคะ”

วันนัดส่ายหน้า ศิอย่าห่วงนัดนักเลย เขารู้สึกรับไม่ได้อีกแล้ว

“ ขอนัดอยู่กับศินะ นัดเสียดายเวลาที่ไม่ได้ใช้บางเวลาจ้ะ แล้วก็อยากทำอะไรให้ศิสบายใจด้วยจ้ะ”

“ ศิสบายใจค่ะ ถ้านัดสบายใจ เหมือนที่เรารักกันแล้วไม่ทะเลาะกันไงคะ นัดบอกว่า ศิไม่งอน มันเป็นความสบายใจของนัด แล้วศิจะงอนได้อย่างไร นัดก็พูดอยู่อย่างนี้แล้ว”

วันนัดลุกขึ้นทันที เขาฟังความไม่ดีของตัวเองไม่ไหวแล้ว เขาเห็นแก่ตัวขนาดนี้เชียวเหรอ ขนาดคำพูดก็ยังเห็นแก่ตัวไปหมด

ศิรินทร์ตกใจที่เห็นเขาพรวดพราดลุกขึ้น

“นัดคะ ศิพูดอะไรผิดเหรอ” หล่อนลุกตาม เขากอดหล่อน เขาตีบตื้นไปหมดแล้ว ทำไมนะ เขาไม่เคยนึกภาพตัวเองเลย ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยรู้ ยิ่งรู้ตัวเองว่าแย่เท่าไรก็ดูเหมือนหล่อนยิ่งมีค่าหนีห่างต่างไปเท่านั้น

“ ศิอย่าพูดอีกเลย นัดขอร้องนะ” เขาพูดราวกับเหนื่อยมาจากไหน

“ ถ้าศิทำอะไรผิดก็ตาม นัดยินดียกโทษให้จำไว้นะ นัดอยากไถ่บาป เอ้อ ไถ่ความผิดของนัดนะจ๊ะ ความผิดของนัดทั้งหมดที่ทำมาอาจจะมีอีกที่นัดไม่รู้ ที่ศิทำเพื่อนัดมาตลอด อดทนทั้งความรู้สึกทั้งอารมณ์ แล้วก็ต้องเก็บกดอะไรอีกหลายอย่าง ศิ.. ศิทำอะไรก็ได้โดยไม่ต้องห่วงนัด ศิห่วงนัดมากเกินไปแล้วนะ บางทีมันจะทำให้เราไม่เป็นตัวของตัวเองนะจ๊ะ เราจะขาดความเชื่อมั่นเมื่อกังวลมากๆ
เชื่อนัดนะจ๊ะ ศิต้องไปอยู่ที่โน่น นัดอยากให้ศิมีสติอยู่กับตัวเอง ไม่มาพะวักพะวงกับนัด รวมทั้งเรื่องเรียนด้วยจ้ะ ทุกเรื่อง ศิ
ต้อง ตัดสินใจเอง เชื่อนัดนะจ๊ะ นัดเชื่อศิว่าจะตัดสินใจอะไรได้ถูกต้อง เพราะศิเป็นคนรอบคอบไปหมด นัดไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ ถ้าเราไม่พูดกัน นัดก็ยังไม่รู้ว่าศิของนัดมีค่าขนาดไหน”

ศิรินทร์ฟังเขาพูดจากใจยาวที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมา หรือเพราะว่าเราจะต้องจากกัน เลยต้องพูดเสียให้หมด

“ นัดคะ ศิรักนัดมาก นัดก็รู้ อะไรที่เราทำเพราะรักมันก็เป็นเหตุผลไม่ใช่หรือคะ เหมือนที่นัดบอก รักเพราะรักไงคะ แล้วศิว่าความรักของศิที่ให้กับนัดมันมีตลอดเวลาชั่วนิรันดร์เลยค่ะ”

“ ศิกล้าสัญญาหรือจ๊ะ”

“ ก็นัดบอกศิเดี๋ยวนี้ว่าให้เป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องห่วงนัด ศิไม่ได้ห่วงนัดหรอกนะที่พูด แต่ศิพูดจากความจริงจากใจ ถ้ามีใครมาบอกว่าศิไม่รักนัดก็ขอให้นัดฟังจากปากศิเอง ศิคงรักใครไม่ได้อีก นอกเสียจากกว่า เอ้อ เพราะอย่างอื่น ไม่ใช่ความรักนะค่ะ”

“ ถ้าไม่ใช่ความรักจะเป็นอะไรจ๊ะ"

“คงเป็นการทดแทนบุญคุณ ความหลง ความอะไรก็ได้ที่ไม่มีสตินะค่ะ บางคนก็มีโอกาสใช่ไหมคะ ที่ไม่รู้ตัวเอง ไม่มีสติ”

“ ใช่จ้ะ บางทีนัดก็ไม่รู้ตัวเอง”

“หมายถึงตอนไหนคะ” หล่อนถามเขาบ้าง ตาหล่อนยิ้มไปด้วย เขายิ้มว่าหล่อนล้อเลียนเขา

“ ที่ศิคิดก็ใช่จ้ะ” เขาสารภาพความนัยออกมา

“ นัดอยากไม่มีสติอีกจังเลย บางครั้งไม่จำเป็นต้องใช้สติใช่ไหมจ๊ะ”

“แล้วอะไรคะนัด”

เขากอดหล่อน กระซิบข้างหู

“ อารมณ์จ้ะ”

หล่อนสบายใจที่ได้พูดไปหมด พรุ่งนี้หล่อนคงไม่มีอารมณ์หรือเวลาที่จะพูดแล้ว

“ นัดล่ะพูดหมดหรือยัง นัดมีอะไรจะบอกศิอีกหรือเปล่าคะ”

“ อาจจะมี เดี๋ยวอาจจะมีมาเองจ้ะ”

“ บอกนะคะ ไม่ใช่อารมณ์” หล่อนย้ำกับเขาๆหัวเราะ

“ ศิทำให้นัดมีความสุขเสมอ นัดเสียอีกไม่ตักตวงเอา แค่คุยกับศินัดก็สบายใจมากๆแล้วจ้ะ”

“ กี่โมงแล้วคะนัด”

“ สามทุ่มมั้ง ศิง่วงหรือ”

“ ไม่ง่วงแล้วละ คืนนี้นอนดึกได้ใช่ไหมคะ พรุ่งนี้นัดไม่ต้องไปเรียนนี่”

“ใช่จ้ะ นัดอาจจะนอนไม่หลับด้วยซ้ำไป ทานเบียร์ยังไม่เมาเลยวันนี้น่ะ”

“งั้นให้ศิกล่อมไหม” หล่อนพูดเล่นอีกแล้ว “ หรือจะทานเบียร์ให้หลับไป ให้นัดเลือก”

“ นัดเอาที่มีศิกล่อมดีกว่า แต่ไม่ได้ใช่ไหม”

หล่อนยิ้มไม่พูด

“ นัดคะ ดื่มน้ำไหมคะ คุยกันคอแห้งแล้ว” หล่อนลุกขึ้น

“ นัดไปเอาเองจ้ะ” เขาอาสาแล้วลุกไป

ศิรินทร์ล้มตัวนอนแผ่ไปอย่างเหนื่อยใจ แต่ก็เริ่มสบายใจแล้ว

“ อ้าวศิ ทำไมนอนอย่างนั้นล่ะ” เขาถามเมื่อกลับมาพร้อมแก้วน้ำ

“ นัดบอกศิว่าไม่ต้องกังวล ให้เป็นตัวของตัวเอง ศิก็นอนอย่างที่อยากนอนสิคะ”

“นัดก็อยากนอนอย่างที่นัดอยากนอนเหมือนกัน” ว่าแล้วก็มานอนเกือบบนตัวหล่อน

“ นัดนี่หนักนะ” หล่อนโวยวาย

เขาเบี่ยงกายลงมาแล้วกอดหล่อนหัวเราะไปด้วยกัน

กระเป๋าเดินทางของหล่อนถูกชั่งน้ำหนักแล้วคาดแท็กกระดาษร้อยที่หูกระเป๋าก่อนวางบนสายพานเลื่อนเข้าด้านใน บัตรผู้โดยสารพร้อมแผ่นหมายเลขที่นั่ง ศิรินทร์รับเอกสารทั้งหมดคืนมาจากพนักงานเช็กอิน เดินมาที่วันนัดด้วยสีหน้าไม่ดีนักที่ยืนรออยู่

วันนัดรู้สึกว่าวันนี้เขามีความเชื่อมั่นอย่างประหลาด ไม่มีความกระวนกระวายใจ เขาพาหล่อนเดินไปทางหน้าช่องผู้โดยสารขาออก หล่อนเกาะแขนเขาด้วยความเคยชิน มองป้ายเลขช่องทางที่จะเข้าพักใหญ่ แล้วก็มองเขาที่ส่งเป้ใส่มือให้หล่อน

“ นัดคะ” หล่อนพูดไม่ออกแล้ว...

วันนัดมองหล่อนแล้วก็มองตรงไปข้างหน้าราวสะกดความรู้สึกที่เริ่มอัดแน่นขึ้นมา

“ นัดคะ พูดกับศินิดสิคะ”

เขาโอบหล่อนด้วยแขนข้างเดียว แล้วก็เป็นสองแขน เขาพยักหน้านิดๆ แล้วเมินสายตาไปจากหล่อนด้วยหน่วยตาเป็นเงาจางๆ ศิรินทร์กอดเขาแน่น กดปลายนิ้วทั้งสิบที่หลังเขา น้ำตาตื้นขึ้นมาเต็มดวงตา หล่อนหอมข้างคางเขาทิ้งรอยเปียกไว้ เขากำมือที่กอดหล่อนแน่น หันมามองหล่อน น้ำตาหล่อนบีบคั้นใจเขายิ่งนัก เขาแนบหน้าราวจะเช็ดน้ำตาให้หล่อน กอดหล่อนแรงๆอีกครั้งแล้วดันหลังให้หล่อนเดินเข้าไปสู่ทางเดินข้างใน

ศิรินทร์หันมามองเขาผ่านม่านน้ำตาแล้วหล่อนก็เห็นม่านน้ำตาอีกม่านหนึ่งในดวงตาสีเหล็กนั้น

หล่อนหันกลับมากอดเขาอย่างเร็ว

“ ศิไม่ไปแล้วหละนัด” เสียงเครือบอกมา

“ ศิทำได้ไง” เขาพูดเสียงสะท้าน

หล่อนดึงเขาหันหลังกลับทันที วันนัดคว้าหล่อนไว้ประคองพา
หล่อนหันหน้าเข้าไปทางผู้โดยสารขาออก ส่งหนังสือเดินทางให้เจ้าหน้าที่ด้วยคำพูดว่า

“ หล่อนรู้สึกไม่สบาย ขอเข้าไปส่งข้างใน”

เคสนี้เคยเจอ เจ้าหน้าที่บอกกับตัวเองเมื่อส่งสมุดคืนให้แล้วเอาป้ายสำหรับแขวนคอสำหรับเขายื่นให้ เขารับมาสวมคอ

“ ศิเข้มแข็งนะนัดจะไปส่ง” หล่อนเดินตามมือที่ยึดต้นแขนหล่อนเดินเช็ดน้ำมูกน้ำตาอย่างไม่อายใคร

“ แล้วเราจะไปมาหากันนะจ๊ะ เชื่อนัดนะ” เขากอดศีรษะหล่อนบางจังหวะที่ก้าวเดินไปตามลูกศรชี้จนใกล้ช่องรอยต่อเข้าเครื่องบิน

“ ศิจ๊ะ พยายามนะจ๊ะ มองนัดซิ” เขาอยากให้หล่อนห่วงเขาแล้วหล่อนก็จะลืมตัวเอง

ศิรินทร์มองเขาอย่างนึกได้ สายตาประสานกันแน่นด้วยรัก

“ นัดอยู่ได้นะคะ”

เขาพยักหน้า

“เราจะอยู่เพื่อพบกันอีกจ้ะ” เขาดันหลังหล่อนให้เดินตรงเข้าไปข้างหน้า

“ นัดไปอ่านหนังสือเล่มแรกนะคะ อย่าลืมนะคะ ศิว่าจะโทรบอกนัดที่สนามบินก็ไม่โทรนะคะ” หล่อนช้อนสายตารักผ่านน้ำตาบอกเขา

“ นัดเห็นแล้วยังไม่ได้อ่าน” เขาบอกให้หล่อนไม่ต้องห่วง

หล่อนแปลกใจ แต่ก็หอมแก้มเขาอย่างเร็วๆ เดินถอยหลัง เรียกเขาอีก “นัด” แล้วหันหลังวิ่งเข้าไป

เขายืนราวกับหัวใจโดนกระชาก ตาที่มองก็ฝ้าฟางจากหยาดน้ำขึ้นมาอีก เขาสลัดศีรษะเมื่อหมุนตัวอย่างช้าๆ เดินกลับด้วยท่าทางเข้มแข็งอย่างตั้งใจที่สุด เมื่อถึงรถเปิดประตูรถเข้าไปนั่งแล้วก้มศีรษะชนพวงมาลัย นานจนกระทั่งได้ยินเสียงเครื่องบินเร่งเครื่องทะยานสู่ฟ้า จึงได้สติขยับนั่งตัวตรงและเริ่มสตาร์ทรถขับกลับหอพัก

(มีต่อ)

แก้ไขข้อความเมื่อ