[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 https://pantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://pantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://pantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://pantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://pantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://pantip.com/topic/36788200
ตอนที่ 7 https://pantip.com/topic/36809222
ตอนที่ 8 https://pantip.com/topic/36823231
ตอนที่ 9 https://pantip.com/topic/36846962
ตอนที่ 10 https://pantip.com/topic/36859799
ตอนที่ 11 https://pantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 12 https://pantip.com/topic/36889901
ตอนที่ 13 https://pantip.com/topic/36907423
ตอนที่ 14 https://pantip.com/topic/36921540
ตอนที่ 15 https://pantip.com/topic/36935300
ตอนที่ 16 https://pantip.com/topic/36949828
ตอนที่ 17 https://pantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 18 https://pantip.com/topic/36979729
ตอนที่ 19 https://pantip.com/topic/36994366
ตอนที่ 20 https://pantip.com/topic/37010398
ตอนที่ 21 https://pantip.com/topic/37027182
ตอนที่ 22 https://pantip.com/topic/37041924
ตอนที่ 23 https://pantip.com/topic/37055160
ตอนที่ 24 https://pantip.com/topic/37068869
ตอนที่ 25 https://pantip.com/topic/37085830
ตอนที่ 26 https://pantip.com/topic/37099275
ตอนที่ 27 https://pantip.com/topic/37112970
ตอนที่ 28 https://pantip.com/topic/37126151
ตอนที่ 29 https://pantip.com/topic/37138946
คอนที่ 30 https://pantip.com/topic/37151795
ตอนที่ 31 https://pantip.com/topic/37165116
ตอนที่ 32 https://pantip.com/topic/37177126
ตอนที่ 33 https://pantip.com/topic/37190596
ตอนที่ 34 https://pantip.com/topic/37202591
สวัสดีค่ะ 'พลอยแดง' วางหอรักริมไรน์มาได้ 35 ตอนแล้วนะคะ เรื่องราวยังสาวไปไมถึงต้นเหตุของหัวใจที่พลิกผัน
ตามอารมณ์และสถานการณ์ที่เกิดขึ้นมาแล้ว และจะเกิดขึ้นอีกในสภาพไหน อาจจะทำให้ท่านต้องปรับอารมณ์อย่างมากก็ได้ค่ะ ขอขอบคุณท่านผู้ติดตามความรักของชาวหออย่างมากค่ะ :มัศยวีร์ ถูกใจ, ส.สัตยา หลงรัก, kasareev ทึ่ง, Lady Star 919 หลงรัก, cnck4 หลงรัก,
สมาชิกหมายเลข 3152787 ถูกใจ, Memories pink ถูกใจ, GTW หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก,
สมาชิกหมายเลข 3228335 ถูกใจ, Soul Master หลงรัก
🌺💐🌸
“ ศิหิวหรือยังจ๊ะ บ่ายกว่าแล้วนะ” วันนัดถามเมื่อเห็นหล่อนนั่งนิ่งมาพักใหญ่แล้ว
“ ถ้านัดยังไม่หิว ศิก็ยังค่ะ”
“ ศิน่าจะพูดว่า ถ้านัดหิวศิก็หิวพร้อมนัด”
“ มันต่างกันตรงไหนหรือคะ”
“ ต่างตรงความรู้สึกของการฟังจ้ะ ศิไม่รู้ว่าคำพูดของศิทำให้นัดมีความสุขรู้มั้ย นัดจำได้ราวกับท่องไว้เลย”
“ อะไรบ้างคะ ที่ศิพูดไปแล้วนัดมีความสุขน่ะค่ะ”
“ ก็มี เอ้อ ศิทานเท่านัด ศิจะไปกับนัด นัดว่าได้ก็ได้ นัดรู้สึกว่า เราเป็นคนๆเดียวกันจ้ะ” เขาหันมามองในประโยคหลัง หล่อนยิ้ม เขาช่างมีความรู้สึกละเอียดอ่อนในคำพูด ในการฟังเสียจริง คนที่ไม่ค่อยพูดเป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่านะ
“ ศิว่าเรารักกันมากเกินไปแล้วนะคะนัด”
“ ของนัดน่ะใช่ ของศิล่ะจ๊ะเอาอะไรมาวัดว่ามากล่ะ”
“ ก็ตรงที่ศิไม่เคยโกรธนัดเลยไงคะ” หล่อนเอียงตัวเอาหัวมาชนบ่าเขานิดหนึ่งเมื่อพูด
“ นัดหยุดรถนะจ๊ะศิ”
หล่อนแปลกใจ
“ มีอะไรเหรอคะ”
“ ก็ศิพูดได้น่ารักอยากกอดศิจัง” เขาเอามือลูบตรงเข่าหล่อน
“ เปลี่ยนกอดเป็นอย่างอื่นได้ไหมคะ”
วันนัดหัวเราะ
“ ศิอยากได้อะไรมากกว่ากอดหรือจ๊ะ”
“ บอกก่อนเปลี่ยนได้ไหม”
เขายิ้มทำท่าคิด มองหล่อน
“ ศิจะหัดโกงนัดมั่งละซี”
“ เผื่อศิโกงแล้วบอกโกงให้นัด แบบนัดทำมั่งล่ะ”
“ เอาเชียว นัดนึกแล้ว เอ้า ยอมก็ได้ เบาๆหน่อยนะจ๊ะศิ”
“นัดว่าอะไร ไม่เห็นเกี่ยวกับเบาๆเลย”
“หมายถึงอย่าเล่นแรงนักซิจ๊ะ เดี๋ยวนัดแย่ เพราะคนอย่างศิจะโกงนี่ อาจจะโกงอย่างเลือดเย็น เข้าใจไหม เหมือนคนไม่เคยโกรธแล้วมาโกรธนะจ้ะ”
หล่อนสะดุดหยุดกับคำว่า เลือดเย็น ของเขา
“ นัดคะ ข้างหน้าแวะหน่อยได้ไหมคะ ศิอยากเข้าห้องน้ำค่ะ”
“ได้ซิ ทานแฮมเบอร์เกอร์กันเลยดีไหมจ๊ะ” เขาพูดพร้อมเลี้ยวรถเข้าจอด ศิรินทร์แยกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อมาเจอกันที่ร้านแฮมเบอร์เกอร์ วันนัดยืนรออยู่แล้ว เขาเอามือข้างหนึ่งโอบเอวหล่อน ปลายนิ้วกดที่เอวอย่างรักใคร่ดูว่าคนขายจะเข้าใจหัวดำคู่นี้ เมื่อส่งแฮมเบอร์เกอร์ให้จึงมีรอยยิ้มส่งมาเป็นพิเศษ
“ นัดคะ นัดว่าเขายิ้มอะไร”
“ เขาคงเห็นอะไรน่ารักตรงหน้ามั้ง” วันนัดจ่ายเงินแล้วพาหล่อนเดินไปซื้อน้ำดื่มกระป๋องมานั่งทานที่รถ รสชาติที่อร่อยทำให้นึกถึงคนที่พูดว่าอาหารขยะเสียจริง
ด้วยความตั้งใจขับรถช่วงหลังนี้ไม่ได้คุยกัน วันนัดจึงทำเวลาไม่นานก็มาถึงหอพัก เปิดท้ายรถเห็นกระเป๋าเดินทาง ความจริงอยู่ตรงหน้า
“ ศิจะเอากระเป๋าขึ้นไปเลยมั้ยจ๊ะ” วันนัดถามหล่อน สีหน้าเขาเริ่มไม่ดีอีกแล้ว
“ เอาแต่ใบเล็ก เป้นะค่ะ”
วันนัดยกกล่องหนังสือ และศิรินทร์ถือเป้และหิ้วถุงใส่ของที่จะให้วันนัด
“ เย็นนี้ทานอะไรคะ”
“ศิอยากทานอะไรล่ะจ๊ะ ออกไปซื้อใหม่ก็ได้”
“ ศิไม่หิว แต่เผื่อคุณชัยยศด้วยไงคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ให้มีของเถอะของอะไรก็ได้ ยศเขาทำเป็นสูตรใหม่ได้จ้ะ”
“นัดทำกับข้าวเก่งไหมคะ”
“เก่งเท่าศิจ้ะ” เขายิ้มตอบให้กับสายตาหล่อน
“ว่าศิเหรอ”
“ใช่ แต่เราเก่งเท่าๆกันไงจ๊ะ มันไม่สำคัญหรอกจ้ะ ศิ ถ้าเราเข้าใจกัน เราก็ปรับตัวได้ทุกอย่างละจ้ะ เชื่อไหม”
“ศิก็ปรับตัวให้เชื่อนัดด้วยใช่ไหม”
วันนัดอยากจะวางของ มากอดหล่อนเสียในบัดดลนั้น เขาก็ได้แต่มองหล่อนด้วยสายตาหมายมั่น เมื่อเข้าห้องแล้ววางของที่มุมห้อง วันนัดคว้าหล่อนมาจูบอย่างไม่รอแม้แต่นาทีเดียว ศิรินทร์ตอบรับเขาด้วยความรู้สึกที่รับรู้มาตลอดทาง เมื่อสาสมกับความรู้สึกแล้ววันนัดก็คลายด้วยกอดแรงๆ
“ เดี๋ยวนัดไปโน้ตบอกยศก่อนนะจ๊ะ”
เขาเขียนยุกยิกในกระดาษแล้วออกไป หล่อนกวาดสายตามองรอบๆห้อง หล่อนจากห้องของหล่อนมาแล้ว แล้วต่อไปก็จะต้องจากห้องนี้อีก คงจะอยู่พรุ่งนี้อีกวันเดียวเท่านั้น หล่อนรู้สึกคุ้นเคยกับห้องนี้ หล่อนอยู่แบบมีเขาโดยไม่รู้สึกแปลก เหมือนอยู่ที่ห้องหล่อน หรือดังที่วันนัดว่า บางบ้านรู้สึกสัมผัสความอบอุ่นได้จากเจ้าของบ้าน เหมือนไปที่บ้านแม่บ้าน และด้วยบรรยา
กาศของห้อง แต่ที่แน่ๆหล่อนอบอุ่นอยู่ในใจตั้งแต่ครั้งแรกที่มาที่นี่เพราะเหงา หรืออาจจะเป็นครั้งแรกที่ไม่เคยลืมเลยก็เป็นได้
วันนัดกลับเข้ามาในห้อง
“ ศิอยากทำอะไรก่อนจ๊ะ อาบน้ำไหม หรือนอนพัก”
“ ทำเหมือนนัด” หล่อนพูดแล้วหัวเราะ
“ ศิจะพูดอย่างนี้ซักวันหนึ่ง ดูว่านัดจะเป็นอย่างไร” หล่อนมองหน้าเขาราวกับล้อเลียน
วันนัดมองท่าทีหล่อนตรงหน้า เขานึกไปไกล
“ ศิจ๊ะ นัดชักกลัวแล้วหละ”
“กลัวอะไรคะ” หล่อนแปลกใจที่เขาไม่ขำไปกับหล่อน เขาเข้ามาโอบหล่อน เอาศีรษะมาแนบ
“นัดกลัวว่าศิจะไปรู้จักกับใครแล้วสนิทแบบนัด ศิรู้ไหมนัดไม่อยากให้ศิอยู่ใกล้ใครเลย นัดดีใจที่มารู้ศิก็ห่างจากคุณธีระแล้วคนอื่นอีกล่ะ นัดเป็นห่วงศิรู้ไหม”
ใจวันนัดกระหวัดไปนึกถึงคนที่อยู่ในโทรศัพท์ ที่หอพักหล่อน วันที่หล่อนเดินไปเอากล่องที่ตึกของธีระนั่น สายเรียกเข้ามายังห้อง เขาต้องออกไปรับ
“ ฮัลโหล”
“... Sirin please?” นิธิรีบส่งภาษาไป
“ เอ้อ nicht da ไม่อยู่ครับใครจะพูดด้วยครับ” วันนัดจับเสียงว่าเป็นไทยในภายหลัง
“ คือ ช่วยบอกว่าโทรมาจากลอนดอนนะครับ ขอบคุณครับ” นิธิแปลกใจ จนคิดไม่ทัน ต้องรีบหยุดพูด และวางหูไป
ใครกันนะ แล้วหล่อนไปไหนถึงตามไม่ได้ ก็คงต้องแค่นี้ก่อน เขาไม่นึกว่าจะโทร แต่เมื่อคิดถึงและเห็นโทรศัพท์ก็อดจะโทรไม่ได้ ไว้โทรใหม่ตอนกลางวันนี่แหละ ไม่ต้องกลางคืนตามที่เคยนัดกันหรอก ความสงสัยทำให้คิดเช่นนั้น
วันนัดแขวนโทรศัพท์แล้วนึกสงสัยใครกันไม่ยอมบอกชื่อ บอกแต่จากลอนดอนเท่านั้น เขาไม่บอกหล่อนหรอก ถ้าอยากพูดเดี๋ยวคงโทรมาอีก เขาอยู่ตลอดเวลาเดี๋ยวก็ได้รู้กัน
ศิรินทร์พูดขึ้นมา หยุดความคิดคำนึงของเขาไป
“นัดคิดอะไร คิดมากไปแล้วหละ คนอื่นที่ไหน ศิมีนัดแล้วนี่ มีจริงๆด้วยใช่ไหมคะ” หล่อนยืนยันให้เขาเบาใจ วันนัดกลับคิดว่า ถ้าหล่อนยืนยันก็ถือว่าเป็นคำสัญญาละนะ เขาคงไม่ต้องคิดถึงสายโทรจากลอนดอน ไม่ต้องพูดถึงแล้วก็ได้ เขาพยายามหยุดและจบความคิดเรื่องนี้ด้วยความคิดของตนเอง ทั้งๆที่ร่ำๆจะหาโอกาสตอนไหน จ้องตาถามหล่อน แต่ดูว่าโอกาสไม่เปิดเสียเลย
“ นัดคะอะไรยังไม่เกิดก็อย่ากังวลสิคะ นัดคิดถึงพรุ่งนี้มากไปนะคะ คิดถึงแค่วันนี้ก่อนนะคะ ศิก็พยายามอยู่แล้ว ศิคิดแต่ว่าเราจะทำอะไรสำหรับพรุ่งนี้บ้าง ศิคิดได้แล้วด้วย แล้วนัดจะแปลกใจที่สุด เชื่อไหมคะนัด” หล่อนบีบแขนเขาเบาๆเมื่อพูด
เขารู้สึกตัวว่าไม่ควรแสดงอะไรตอนนี้ เขาอดคิดไม่ได้ว่า เหมือนมีของที่ดี ถ้าพลาดไปแล้ว เขาจะหาสิ่งอื่นมาทดแทนได้ยาก เขารีบหันมาสนใจหล่อน หล่อนมีอะไรใหม่อีกแล้ว
“ ศิคิดอะไรได้จ๊ะ”
“ ศิยังไม่บอกค่ะ แล้วนัดจะประทับใจทีเดียวละ นัดไปเขียนโน้ตไว้ว่าอะไรคะ” หล่อนเปลี่ยนเรื่อง ด้วยรู้สึกว่าตัวเอง
อารมณ์ดีมากๆอยู่ หล่อนไม่อยากเศร้าซึมโดยยังไม่ถึงเวลา มันรับไม่ไหวแล้ว
“ ไปทานข้าวด้วยกันสามคน ที่ไหนก็ได้ จ้ะ”
“ นัดส่งโค้ดกันบ่อยหรือคะ”
“โน้ตจ้ะ ไม่ใช่โค้ด”
“ แต่ทานข้าวสามคนที่ไหนก็ได้ นี่น่ะ มันต้องเข้าใจกันนะคะ ถึงจะเข้าใจความหมาย”
“ ยศเขาเข้าใจนัด มากกว่าที่นัดเข้าใจเขาอีกนะ”
“ อ้าวนัดเข้าใจคนยากหรือคะ”
“ เฉพาะเคสนี้จ้ะ”
“ เคสไหนคะ’
“ เลิฟเคสไงจ๊ะ”
“ ตายละนัด ทำไมคุณชัยยศเขาต้องมาเข้าใจด้วยล่ะ”
“ไม่รู้สินะ เขาโตกว่าเรามั้ง”
“ ศิว่านัดทำอะไรให้เขาเห็นบ่อยๆมังคะ”
“เปล่านะจ๊ะ เดี๋ยวศิถามเขาก็ได้ เขาก็จะตอบเองแหละ”
“ใครจะไปกล้าถาม นัดนี่” หล่อนทำหน้าว่าเป็นไปไม่ได้
“ ศิอยากอาบน้ำค่ะ นัดล่ะ”
“ศิให้นัดอาบด้วยไหมล่ะ” เขาถามเหมือนคำถามธรรมดา
“นัด นัดนี่เป็นไปมากแล้วนะคะ”
“ จะเป็นไรไปล่ะจ๊ะ” เขากอดหล่อนอย่างคิดว่าอยู่ในห้องไหนก็เหมือนกัน
“ ไม่ได้หรอกนัด โอย...” หล่อนให้วุ่นวายขึ้นมา วันนัดยิ้มกับท่าทีของหล่อน
“ ศินี่หวงไปหมดนะ กับนัดก็ยังหวง”
“ศิว่าศิอายมากกว่าค่ะ” หล่อนซุกหน้ากับเขาทันทีที่พูด
เขาหัวเราะในกิริยาหล่อน เฮ้อ..บอกไม่ถูกว่าสุขหรืออะไรกันแน่
(มีต่อ)
🎀💞💋หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง)35💋💞🎀
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ 'พลอยแดง' วางหอรักริมไรน์มาได้ 35 ตอนแล้วนะคะ เรื่องราวยังสาวไปไมถึงต้นเหตุของหัวใจที่พลิกผัน
ตามอารมณ์และสถานการณ์ที่เกิดขึ้นมาแล้ว และจะเกิดขึ้นอีกในสภาพไหน อาจจะทำให้ท่านต้องปรับอารมณ์อย่างมากก็ได้ค่ะ ขอขอบคุณท่านผู้ติดตามความรักของชาวหออย่างมากค่ะ :มัศยวีร์ ถูกใจ, ส.สัตยา หลงรัก, kasareev ทึ่ง, Lady Star 919 หลงรัก, cnck4 หลงรัก,
สมาชิกหมายเลข 3152787 ถูกใจ, Memories pink ถูกใจ, GTW หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก,
สมาชิกหมายเลข 3228335 ถูกใจ, Soul Master หลงรัก
🌺💐🌸
“ ศิหิวหรือยังจ๊ะ บ่ายกว่าแล้วนะ” วันนัดถามเมื่อเห็นหล่อนนั่งนิ่งมาพักใหญ่แล้ว
“ ถ้านัดยังไม่หิว ศิก็ยังค่ะ”
“ ศิน่าจะพูดว่า ถ้านัดหิวศิก็หิวพร้อมนัด”
“ มันต่างกันตรงไหนหรือคะ”
“ ต่างตรงความรู้สึกของการฟังจ้ะ ศิไม่รู้ว่าคำพูดของศิทำให้นัดมีความสุขรู้มั้ย นัดจำได้ราวกับท่องไว้เลย”
“ อะไรบ้างคะ ที่ศิพูดไปแล้วนัดมีความสุขน่ะค่ะ”
“ ก็มี เอ้อ ศิทานเท่านัด ศิจะไปกับนัด นัดว่าได้ก็ได้ นัดรู้สึกว่า เราเป็นคนๆเดียวกันจ้ะ” เขาหันมามองในประโยคหลัง หล่อนยิ้ม เขาช่างมีความรู้สึกละเอียดอ่อนในคำพูด ในการฟังเสียจริง คนที่ไม่ค่อยพูดเป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่านะ
“ ศิว่าเรารักกันมากเกินไปแล้วนะคะนัด”
“ ของนัดน่ะใช่ ของศิล่ะจ๊ะเอาอะไรมาวัดว่ามากล่ะ”
“ ก็ตรงที่ศิไม่เคยโกรธนัดเลยไงคะ” หล่อนเอียงตัวเอาหัวมาชนบ่าเขานิดหนึ่งเมื่อพูด
“ นัดหยุดรถนะจ๊ะศิ”
หล่อนแปลกใจ
“ มีอะไรเหรอคะ”
“ ก็ศิพูดได้น่ารักอยากกอดศิจัง” เขาเอามือลูบตรงเข่าหล่อน
“ เปลี่ยนกอดเป็นอย่างอื่นได้ไหมคะ”
วันนัดหัวเราะ
“ ศิอยากได้อะไรมากกว่ากอดหรือจ๊ะ”
“ บอกก่อนเปลี่ยนได้ไหม”
เขายิ้มทำท่าคิด มองหล่อน
“ ศิจะหัดโกงนัดมั่งละซี”
“ เผื่อศิโกงแล้วบอกโกงให้นัด แบบนัดทำมั่งล่ะ”
“ เอาเชียว นัดนึกแล้ว เอ้า ยอมก็ได้ เบาๆหน่อยนะจ๊ะศิ”
“นัดว่าอะไร ไม่เห็นเกี่ยวกับเบาๆเลย”
“หมายถึงอย่าเล่นแรงนักซิจ๊ะ เดี๋ยวนัดแย่ เพราะคนอย่างศิจะโกงนี่ อาจจะโกงอย่างเลือดเย็น เข้าใจไหม เหมือนคนไม่เคยโกรธแล้วมาโกรธนะจ้ะ”
หล่อนสะดุดหยุดกับคำว่า เลือดเย็น ของเขา
“ นัดคะ ข้างหน้าแวะหน่อยได้ไหมคะ ศิอยากเข้าห้องน้ำค่ะ”
“ได้ซิ ทานแฮมเบอร์เกอร์กันเลยดีไหมจ๊ะ” เขาพูดพร้อมเลี้ยวรถเข้าจอด ศิรินทร์แยกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อมาเจอกันที่ร้านแฮมเบอร์เกอร์ วันนัดยืนรออยู่แล้ว เขาเอามือข้างหนึ่งโอบเอวหล่อน ปลายนิ้วกดที่เอวอย่างรักใคร่ดูว่าคนขายจะเข้าใจหัวดำคู่นี้ เมื่อส่งแฮมเบอร์เกอร์ให้จึงมีรอยยิ้มส่งมาเป็นพิเศษ
“ นัดคะ นัดว่าเขายิ้มอะไร”
“ เขาคงเห็นอะไรน่ารักตรงหน้ามั้ง” วันนัดจ่ายเงินแล้วพาหล่อนเดินไปซื้อน้ำดื่มกระป๋องมานั่งทานที่รถ รสชาติที่อร่อยทำให้นึกถึงคนที่พูดว่าอาหารขยะเสียจริง
ด้วยความตั้งใจขับรถช่วงหลังนี้ไม่ได้คุยกัน วันนัดจึงทำเวลาไม่นานก็มาถึงหอพัก เปิดท้ายรถเห็นกระเป๋าเดินทาง ความจริงอยู่ตรงหน้า
“ ศิจะเอากระเป๋าขึ้นไปเลยมั้ยจ๊ะ” วันนัดถามหล่อน สีหน้าเขาเริ่มไม่ดีอีกแล้ว
“ เอาแต่ใบเล็ก เป้นะค่ะ”
วันนัดยกกล่องหนังสือ และศิรินทร์ถือเป้และหิ้วถุงใส่ของที่จะให้วันนัด
“ เย็นนี้ทานอะไรคะ”
“ศิอยากทานอะไรล่ะจ๊ะ ออกไปซื้อใหม่ก็ได้”
“ ศิไม่หิว แต่เผื่อคุณชัยยศด้วยไงคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ให้มีของเถอะของอะไรก็ได้ ยศเขาทำเป็นสูตรใหม่ได้จ้ะ”
“นัดทำกับข้าวเก่งไหมคะ”
“เก่งเท่าศิจ้ะ” เขายิ้มตอบให้กับสายตาหล่อน
“ว่าศิเหรอ”
“ใช่ แต่เราเก่งเท่าๆกันไงจ๊ะ มันไม่สำคัญหรอกจ้ะ ศิ ถ้าเราเข้าใจกัน เราก็ปรับตัวได้ทุกอย่างละจ้ะ เชื่อไหม”
“ศิก็ปรับตัวให้เชื่อนัดด้วยใช่ไหม”
วันนัดอยากจะวางของ มากอดหล่อนเสียในบัดดลนั้น เขาก็ได้แต่มองหล่อนด้วยสายตาหมายมั่น เมื่อเข้าห้องแล้ววางของที่มุมห้อง วันนัดคว้าหล่อนมาจูบอย่างไม่รอแม้แต่นาทีเดียว ศิรินทร์ตอบรับเขาด้วยความรู้สึกที่รับรู้มาตลอดทาง เมื่อสาสมกับความรู้สึกแล้ววันนัดก็คลายด้วยกอดแรงๆ
“ เดี๋ยวนัดไปโน้ตบอกยศก่อนนะจ๊ะ”
เขาเขียนยุกยิกในกระดาษแล้วออกไป หล่อนกวาดสายตามองรอบๆห้อง หล่อนจากห้องของหล่อนมาแล้ว แล้วต่อไปก็จะต้องจากห้องนี้อีก คงจะอยู่พรุ่งนี้อีกวันเดียวเท่านั้น หล่อนรู้สึกคุ้นเคยกับห้องนี้ หล่อนอยู่แบบมีเขาโดยไม่รู้สึกแปลก เหมือนอยู่ที่ห้องหล่อน หรือดังที่วันนัดว่า บางบ้านรู้สึกสัมผัสความอบอุ่นได้จากเจ้าของบ้าน เหมือนไปที่บ้านแม่บ้าน และด้วยบรรยา
กาศของห้อง แต่ที่แน่ๆหล่อนอบอุ่นอยู่ในใจตั้งแต่ครั้งแรกที่มาที่นี่เพราะเหงา หรืออาจจะเป็นครั้งแรกที่ไม่เคยลืมเลยก็เป็นได้
วันนัดกลับเข้ามาในห้อง
“ ศิอยากทำอะไรก่อนจ๊ะ อาบน้ำไหม หรือนอนพัก”
“ ทำเหมือนนัด” หล่อนพูดแล้วหัวเราะ
“ ศิจะพูดอย่างนี้ซักวันหนึ่ง ดูว่านัดจะเป็นอย่างไร” หล่อนมองหน้าเขาราวกับล้อเลียน
วันนัดมองท่าทีหล่อนตรงหน้า เขานึกไปไกล
“ ศิจ๊ะ นัดชักกลัวแล้วหละ”
“กลัวอะไรคะ” หล่อนแปลกใจที่เขาไม่ขำไปกับหล่อน เขาเข้ามาโอบหล่อน เอาศีรษะมาแนบ
“นัดกลัวว่าศิจะไปรู้จักกับใครแล้วสนิทแบบนัด ศิรู้ไหมนัดไม่อยากให้ศิอยู่ใกล้ใครเลย นัดดีใจที่มารู้ศิก็ห่างจากคุณธีระแล้วคนอื่นอีกล่ะ นัดเป็นห่วงศิรู้ไหม”
ใจวันนัดกระหวัดไปนึกถึงคนที่อยู่ในโทรศัพท์ ที่หอพักหล่อน วันที่หล่อนเดินไปเอากล่องที่ตึกของธีระนั่น สายเรียกเข้ามายังห้อง เขาต้องออกไปรับ
“ ฮัลโหล”
“... Sirin please?” นิธิรีบส่งภาษาไป
“ เอ้อ nicht da ไม่อยู่ครับใครจะพูดด้วยครับ” วันนัดจับเสียงว่าเป็นไทยในภายหลัง
“ คือ ช่วยบอกว่าโทรมาจากลอนดอนนะครับ ขอบคุณครับ” นิธิแปลกใจ จนคิดไม่ทัน ต้องรีบหยุดพูด และวางหูไป
ใครกันนะ แล้วหล่อนไปไหนถึงตามไม่ได้ ก็คงต้องแค่นี้ก่อน เขาไม่นึกว่าจะโทร แต่เมื่อคิดถึงและเห็นโทรศัพท์ก็อดจะโทรไม่ได้ ไว้โทรใหม่ตอนกลางวันนี่แหละ ไม่ต้องกลางคืนตามที่เคยนัดกันหรอก ความสงสัยทำให้คิดเช่นนั้น
วันนัดแขวนโทรศัพท์แล้วนึกสงสัยใครกันไม่ยอมบอกชื่อ บอกแต่จากลอนดอนเท่านั้น เขาไม่บอกหล่อนหรอก ถ้าอยากพูดเดี๋ยวคงโทรมาอีก เขาอยู่ตลอดเวลาเดี๋ยวก็ได้รู้กัน
ศิรินทร์พูดขึ้นมา หยุดความคิดคำนึงของเขาไป
“นัดคิดอะไร คิดมากไปแล้วหละ คนอื่นที่ไหน ศิมีนัดแล้วนี่ มีจริงๆด้วยใช่ไหมคะ” หล่อนยืนยันให้เขาเบาใจ วันนัดกลับคิดว่า ถ้าหล่อนยืนยันก็ถือว่าเป็นคำสัญญาละนะ เขาคงไม่ต้องคิดถึงสายโทรจากลอนดอน ไม่ต้องพูดถึงแล้วก็ได้ เขาพยายามหยุดและจบความคิดเรื่องนี้ด้วยความคิดของตนเอง ทั้งๆที่ร่ำๆจะหาโอกาสตอนไหน จ้องตาถามหล่อน แต่ดูว่าโอกาสไม่เปิดเสียเลย
“ นัดคะอะไรยังไม่เกิดก็อย่ากังวลสิคะ นัดคิดถึงพรุ่งนี้มากไปนะคะ คิดถึงแค่วันนี้ก่อนนะคะ ศิก็พยายามอยู่แล้ว ศิคิดแต่ว่าเราจะทำอะไรสำหรับพรุ่งนี้บ้าง ศิคิดได้แล้วด้วย แล้วนัดจะแปลกใจที่สุด เชื่อไหมคะนัด” หล่อนบีบแขนเขาเบาๆเมื่อพูด
เขารู้สึกตัวว่าไม่ควรแสดงอะไรตอนนี้ เขาอดคิดไม่ได้ว่า เหมือนมีของที่ดี ถ้าพลาดไปแล้ว เขาจะหาสิ่งอื่นมาทดแทนได้ยาก เขารีบหันมาสนใจหล่อน หล่อนมีอะไรใหม่อีกแล้ว
“ ศิคิดอะไรได้จ๊ะ”
“ ศิยังไม่บอกค่ะ แล้วนัดจะประทับใจทีเดียวละ นัดไปเขียนโน้ตไว้ว่าอะไรคะ” หล่อนเปลี่ยนเรื่อง ด้วยรู้สึกว่าตัวเอง
อารมณ์ดีมากๆอยู่ หล่อนไม่อยากเศร้าซึมโดยยังไม่ถึงเวลา มันรับไม่ไหวแล้ว
“ ไปทานข้าวด้วยกันสามคน ที่ไหนก็ได้ จ้ะ”
“ นัดส่งโค้ดกันบ่อยหรือคะ”
“โน้ตจ้ะ ไม่ใช่โค้ด”
“ แต่ทานข้าวสามคนที่ไหนก็ได้ นี่น่ะ มันต้องเข้าใจกันนะคะ ถึงจะเข้าใจความหมาย”
“ ยศเขาเข้าใจนัด มากกว่าที่นัดเข้าใจเขาอีกนะ”
“ อ้าวนัดเข้าใจคนยากหรือคะ”
“ เฉพาะเคสนี้จ้ะ”
“ เคสไหนคะ’
“ เลิฟเคสไงจ๊ะ”
“ ตายละนัด ทำไมคุณชัยยศเขาต้องมาเข้าใจด้วยล่ะ”
“ไม่รู้สินะ เขาโตกว่าเรามั้ง”
“ ศิว่านัดทำอะไรให้เขาเห็นบ่อยๆมังคะ”
“เปล่านะจ๊ะ เดี๋ยวศิถามเขาก็ได้ เขาก็จะตอบเองแหละ”
“ใครจะไปกล้าถาม นัดนี่” หล่อนทำหน้าว่าเป็นไปไม่ได้
“ ศิอยากอาบน้ำค่ะ นัดล่ะ”
“ศิให้นัดอาบด้วยไหมล่ะ” เขาถามเหมือนคำถามธรรมดา
“นัด นัดนี่เป็นไปมากแล้วนะคะ”
“ จะเป็นไรไปล่ะจ๊ะ” เขากอดหล่อนอย่างคิดว่าอยู่ในห้องไหนก็เหมือนกัน
“ ไม่ได้หรอกนัด โอย...” หล่อนให้วุ่นวายขึ้นมา วันนัดยิ้มกับท่าทีของหล่อน
“ ศินี่หวงไปหมดนะ กับนัดก็ยังหวง”
“ศิว่าศิอายมากกว่าค่ะ” หล่อนซุกหน้ากับเขาทันทีที่พูด
เขาหัวเราะในกิริยาหล่อน เฮ้อ..บอกไม่ถูกว่าสุขหรืออะไรกันแน่
(มีต่อ)