[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 https://pantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://pantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://pantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://pantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://pantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://pantip.com/topic/36788200
ตอนที่ 7 https://pantip.com/topic/36809222
ตอนที่ 8 https://pantip.com/topic/36823231
ตอนที่ 9 https://pantip.com/topic/36846962
ตอนที่ 10 https://pantip.com/topic/36859799
ตอนที่ 11 https://pantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 12 https://pantip.com/topic/36889901
ตอนที่ 13 https://pantip.com/topic/36907423
ตอนที่ 14 https://pantip.com/topic/36921540
ตอนที่ 15 https://pantip.com/topic/36935300
ตอนที่ 16 https://pantip.com/topic/36949828
ตอนที่ 17 https://pantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 18 https://pantip.com/topic/36979729
ตอนที่ 19 https://pantip.com/topic/36994366
ตอนที่ 20 https://pantip.com/topic/37010398
ตอนที่ 21 https://pantip.com/topic/37027182
ตอนที่ 22 https://pantip.com/topic/37041924
ตอนที่ 23 https://pantip.com/topic/37055160
ตอนที่ 24 https://pantip.com/topic/37068869
ตอนที่ 25 https://pantip.com/topic/37085830
ตอนที่ 26 https://pantip.com/topic/37099275
ตอนที่ 27 https://pantip.com/topic/37112970
ตอนที่ 28 https://pantip.com/topic/37126151
ตอนที่ 29 https://pantip.com/topic/37138946
คอนที่ 30 https://pantip.com/topic/37151795
ตอนที่ 31 https://pantip.com/topic/37165116
สวัสดีค่ะ หอรักชักวุ่นขึ้นมาจากเหตุการณ์ต่างๆทำให้การลาจากยากมากขึ้นสำหรับสาวน้อย และหนุ่มชาวหอ
ติดตามอ่านเลยนะคะ ขอบคุณแฟนคลับบันทึกชื่อไว้อ่านในโอกาสข้างหน้าเป็นที่ระลึกในความอบอุ่นค่ะ:สมาชิกหมายเลข
1900508 หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, WANG JIE หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3228335 ถูกใจ, Na(นะ) ถูกใจ, GTW
หลงรัก, The Mario หลงรัก, Soul Master ทึ่ง, ชุนเทียน หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, cnck4 หลงรัก
🌺💐🌸
ศิรินทร์ลุกขึ้นและรีบเดินออกประตูไปมุ่งหน้ากลับห้องอย่างแน่วแน่กว่าขามาสักร้อยพันเท่า ก้มหน้าเดินซอยเท้าหลบสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมา จนมาเข้าลิฟต์ขึ้นสู่ห้องตนเอง เมื่อไขประตูเปิดแล้วล็อกห้องได้ ก็เปิดที่นอนโถมตัวลงไปปล่อยให้น้ำตาไหล จนกว่ามันจะหยุดไปเอง สักพักใหญ่ เสียงออด เสียงโทรศัพท์นอกห้องก็ดังขึ้น หล่อนไม่รับหรอก นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น เดี๋ยวมันก็เงียบไปเอง
ในที่สุดหล่อนก็ต้องลุกขึ้นมา เมื่อความจำเป็นบังคับค่ำมืดมากแล้ว หล่อนมาส่องกระจกดูหน้าตนเอง ล้างหน้าสองสามที แล้วเช็ดให้แห้ง ดูอีกครั้ง แล้วไปหยิบกระเป๋าใส่เหรียญ ปิดประตูห้องลงไปโทรศัพท์ทันที
ปลายสายแทบจะรับกริ่งแรกเรียกในทันที
“ ฮัลโหล”
“ เบ็นค่ะ”
“ศิเหรอจ๊ะ ผมเพิ่งโทรหาศิเดี๋ยวนี้แหละ”
“ ศิ เพิ่งจะมาโทรค่ะ ศิตกลงทุกอย่างนะคะ แต่ถ้าศิไปแล้วคุณต้องดูแลศิด้วย เข้าใจศิให้มากๆหน่อยนะคะ แล้วศิจะไปค่ะ”
“ศิมาวันไหนจ๊ะ”
“ จะให้ศิไปวันไหนล่ะคะ”
“อยากให้มาวันนี้ พรุ่งนี้เลยจ้ะ”
“ ไม่ใช่ค่ะ ช้าที่สุดนะค่ะ บอกศิมาเลยค่ะ”
“ก็คงอาทิตย์หน้านะจ๊ะ ศิบอกวันมา หรือจะให้ผมไปรับ”
“ไม่ต้องมารับศิหรอกค่ะ รอที่นั่นนะคะ แล้วอย่าลืมที่ศิบอกนะคะ”
“ศิมีอะไรเหรอ บอกหน่อยก่อน เสียงศิไม่ดีเลยนะจ๊ะ..”
”ศิไปแล้วก็คงจะดีเองแหละค่ะ มีอะไรหรือคะ”
“ห่วงศินะซี่ แต่ก็ไม่อยากบอกว่าห่วงอะไรอีก ศิไม่เป็นไรนะจ๊ะ”
“ศิคงจะมาได้วันอาทิตย์ จะได้มีคนมาส่ง แล้วศิจะโทรมานะคะ อาจจะมีเลี้ยงกัน ศิจะได้เก็บของ แล้วจะบอกวันอีกทีนะคะเตรียมรับศิด้วย ศิคงจะอ่อนแอแน่ๆเมื่อไปถึงที่นั่น”
“ศิมาแบบไหน ผมก็รับอยู่แล้วจ้ะศิ เข้มแข็งนะจ๊ะ”
“ เตรียมรับศินะคะ เงินจะหมดแล้ว ศิจะโทรมานะคะ”
“สวัสดีจ้ะศิ”
นิธิวางโทรศัพท์ลง เขาคิดว่ามีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้นกับหล่อน แต่หล่อนก็ยังโทรมาตามนัด คงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร เขารอ.. รอหล่อนด้วยความอดทน เพราะเขารู้ว่าความอดทนของเขามันมีกำหนดว่า หล่อนต้องมาตอนเปิดเทอม ก็อีกสัปดาห์เดียว หล่อนคงจะมาในนาทีสุดท้ายถ้าหล่อนจะทำก็คงทำจนได้
ศิรินทร์กลับขึ้นมาที่ห้อง เดินดุ่มมาไขประตูแล้วจึงเห็นคนยืนอยู่มุมมืดหน้าห้องใกล้ครัว
“ คุณศิ ครับผมขอโทษ ผมเอาอาหารมาให้” ธีระเดินเข้ามาใกล้หล่อนแล้วจึงพูด
หล่อนไม่พูดอะไร ผลักประตูเปิดเดินเข้าห้อง ปล่อยมือที่จับประตู ธีระจึงเดินตามเข้ามาแล้วปิดประตูลง
ศิรินทร์ตลบเครื่องนอนเข้าไป พลิกพนักโซฟาลงอย่างปกติแล้วนั่งลง นึกว่าจะพูดอะไรในเวลาจู่โจมขณะนี้ ธีระเอากล่อง
พลาสติกสองกล่องในถุงวางที่เคาน์เตอร์แล้วนั่งลงที่โซฟาตามหล่อน
เมื่อหล่อนมองเขาพร้อมพูดว่า
“ ศิเพิ่งจะไปโทรศัพท์ โทรไปบอกว่าจะไปอาทิตย์หน้า คุณธีระช่วยให้ศิตัดสินใจได้เร็วขึ้น ก็ต้องขอบคุณด้วยค่ะ”
“คุณศิมันเกี่ยวอะไรกันครับ”
“ศิอยู่ไปก็จะทำให้คุณลำบากใจ ศิคิดว่าศิไปเร็วที่สุดจะดีที่สุดสำหรับคุณนะคะ ศิไปวันอาทิตย์หน้าค่ะ”
เขานิ่ง
“ คุณศิ ทำไมต้องเอาผมไปเกี่ยวกับการตัดสินใจของคุณด้วยล่ะ”
“ คุณธีระ ในฐานะเพื่อนที่กินข้าวหม้อเดียวกันมาเป็นปีๆ คุณจะไม่ให้ศิมีความรู้สึกอะไรกับคุณเลยหรือคะ แล้วนี่ยังจะ.. จะไม่ให้ศิคิดได้อย่างไร ศิบอกแล้วไงว่า ศิไม่อยากทำให้ใครทุกข์ สุขเพราะศิอีกแล้ว เข้าใจศิบ้างนะคุณธีระ ศิขอร้อง”
“ ผมเข้าใจคุณศิครับ แต่ถ้าคุณศิจะเข้าใจผมบ้าง สักนิดก็ยังดี” เขามองหน้าหล่อนด้วยความรู้สึกรันทด
“ ศิไม่มีเวลาแล้ว ไม่ว่ากับใคร เพื่ออะไรล่ะ เราจะเริ่มไปทำไม เมื่อรู้ว่ามันจะต้องเลิกจะต้องหยุดในชั่วเวลาไม่ทันข้ามอาทิตย์ข้ามเดือน”
“ นั่นมันเป็นเหตุผลนะคุณศิ แต่นี่มันไม่ใช่ มันเป็นอารมณ์ อารมณ์ที่รัก ที่อยากจะแสดง อยากจะบอก อยากจะ...” เขากล่าวอย่างต้องพูดให้ได้ แล้วก็ต้องหยุดด้วยตัวเอง
“ ผมมันช้าไป ช้าไปเอง ช้าจนนาทีสุดท้าย ผมก็ได้ยินนะครับที่คุณศิบอกกับผมว่า คุณไม่มีเวลาที่จะให้ใครดีใจหรือเสียใจได้อีก แต่ถ้าผมไม่ได้บอกคุณ ผมคงเหมือนลูกระเบิดที่มันพร้อมจะระเบิด เพราะผมจุดสายชนวนแล้ว....”
“.......
“ คุณศิ ช่วยทานข้าวที่ผมเอามาให้ด้วย เผื่อว่าเรา...ผมจะไม่ได้ทำให้คุณศิได้ทานอีกแล้ว นะครับ”
เขาพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไปอย่างสาสม..สมเพชใจตนเองยิ่งนัก
ศิรินทร์เดินไปล็อกประตู แล้วมานั่งหงายศีรษะพิงไปกับพนักโซฟา หลับตา หายใจแรงจนอกกระเพื่อมขึ้นลง หล่อนจะทานข้าวที่ธีระนำมาให้ แต่ไม่ใช่เดี๋ยวนี้ สมองหล่อนมึนงงไปหมด ฟังธีระพูดไม่ทัน ไม่รู้โต้ตอบ วันนัดหรือนิธิก็ช่วยหล่อนไม่ได้ในตอนนี้ เวลาคงจะช่วยได้ หล่อนนึกก่อนจะกางเตียงออกแล้วนอนไปใหม่อย่างหมดแรงใจกาย
ธีระเดินคอตกกลับเข้าในห้อง หลังจากที่ศิรินทร์ผลุนผลันลุกไป และเขาได้บอกกับปิยะว่า ผิดใจกับศิรินทร์นิดหน่อย ปิยะพูดว่า
“ เราไม่รู้หรอกว่า นายผิดใจเรื่องอะไรกับคุณศิบ่อยๆ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ทำให้มันจบๆซะ จะแบบไหนก็แล้วแต่นายนะ เอาข้าวไปให้คุณศิด้วยก็ดี รีบทำซะ เวลาเหลือน้อยแล้ว” พูดแล้วปิยะก็เดินกลับห้องตนเองอย่างรู้สึกสับสนทั้งเรื่องสองคนนั่น และความรู้สึกไม่ต้องลึกๆหรอก ตื้นๆเขาก็ยังไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน ว่ารู้สึกนึกถึงแต่หล่อนตลอดเวลาที่รู้ว่าหล่อนจะต้องจากไป
เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน และที่สำคัญ เขาเป็นคนละเอียดอ่อนกว่าที่คนเห็นมากนัก...
แล้ววันนัดก็มาในเย็นวันศุกร์ มิเสียแรงที่เขาตั้งใจมา เพียงเขาเคาะประตูเท่านั้น ศิรินทร์ก็เปิดประตูรับเขาเข้ามาด้วยอาการดีใจ
“ นัด” หล่อนเข้ากอดเขาทันที
“ คิดถึงนัดเหรอ” เขาโอบหล่อนอย่างยินดีกึ่งแปลกใจ
“ รักนัดต่างหาก” วันนัดเลิกคิ้วยิ้ม เมื่อได้ยินคำตอบ
“ ศิ นี่นะ นัดหายเหนื่อยเลย”
“ งั้นศิก็ท่องคำนี้ไว้บอกตอนนัดเหนื่อยดีไหมคะ” หล่อนคลายแขนมามองหน้าเขา
“ ไม่ดีหรอกจ้ะ คำนี้อาจจะชอบ แต่คงไม่อยากได้ยินบ่อยมากๆหรอกจ้ะ”
“เหรอ เดี๋ยวนัดนั่งก่อน” หล่อนถอยออกจากตัวเขา
“ นัดนั่งมาหลายชั่วโมงแล้วจ้ะ นั่งจนเมื่อย” เขายืนมองหน้าหล่อน
“ แล้วศิต้องพูดอะไรจึงจะหายเมื่อยล่ะคะ” หล่อนจ้องตาเขาด้วยแววสดใส
“ ศิดูดีนี่ นัดคิดว่าเป็นอะไรมาก”
“ วันนั้นเป็นค่ะ เป็นเท่านัดคิด แต่วันนี้ไม่เป็นอะไร”
“ จริงเหรอ วันนั้นเป็นอะไรล่ะ”
“ นัดอย่าสนใจเลยค่ะ ศิแก้ไปได้แล้ว อ้อ นัดหิวหรือยังคะ” หล่อนทำท่าจะไปหาอะไรให้เขาทาน
“ยังหรอกจ้ะ เดี๋ยวพักเดี๋ยวก่อนนะจ๊ะ” เขานั่งลงพิงพนักโซฟาหลับตาอันเมื่อยล้า ศิรินทร์มานั่งพิงโซฟาบ้างเอาศีรษะพิงไหล่เขาสักพัก หล่อนคิดเรื่องอาหาร หล่อนจะทำไข่เจียวหมูสับ และเนื้อผัดพริกยักษ์ให้เขาทาน ยังกลัวฝีมือตัวเองอยู่เลย
เพราะโอกาสจะทำให้เขาทานโดยตรงอย่างนี้ไม่มีเลย หล่อนกลัวขายหน้าในฝีมือจัง ข้าวหุงไว้แล้ว รอทำกับข้าวเสร็จก็ทานได้ นึกได้ก็ลุกไปเอาน้ำแอปเปิ้ลมาให้เขาดื่ม วันนัดรู้สึกสดชื่นในความหวานของน้ำแอปเปิ้ล ส่งแก้วคืนให้หล่อนไปวางที่เคาน์เตอร์ วันนัดรู้ว่าหล่อนรอให้เขาพัก แต่ดูจะแปลกเกินไป ถ้าเขานั่งหลับตานานกว่านี้
“หายเมื่อยแล้ว” เขาบอกหล่อน
“ คิดว่าต้องนวดเสียอีก”
“ศินวดเป็นเหรอ” เขามองหน้าหล่อน แล้วทำไมไม่นวดให้นัดล่ะจ๊ะ”
“ศิไม่เคยนวดให้ผู้ชาย เคยแต่นวดให้แม่ ให้คุณยายบ้างค่ะ”
เขาหัวเราะคำว่านวดให้ผู้ชาย
“ ถ้าศินึกได้ ศิก็จะทำ เผอิญลืมนึกค่ะ”
“ แล้วมีอะไรที่นึกได้ แล้วยังไม่ได้ทำอีกไหม”
“ก็คงมี ทำไปมั่งแล้วแต่ยังไม่หมด” หล่อนพูดแล้วก็ไถตัวเข้ามาพิงอกเขา วันนัดโอบไหล่หล่อน กอดแรงๆด้วยความคิดถึงแล้วคลายออก รู้สึกพอใจในกิริยาของหล่อน
“ อะไรบ้างล่ะ”
“ ก็ที่ทำอยู่นี่ไงคะ” เขาหัวเราะเบาๆ หล่อนมีอะไรอยู่รอบตัวเชียวแหละ
“ แล้วต่อจากตอนนี้ล่ะจ๊ะ”
“ ก็ต้องเป็นคืนนี้แล้วหละ” หล่อนกอดเขาหัวเราะตัวเองที่พูดออกมา วันนัดหัวเราะและกอดหล่อนขำไปด้วยกัน ช่างพูดนะ
“ ศินี่เอาอะไรมาพูด” เขาขำไม่หาย
“ ก็ศิอยากพูดแบบนี้มั่ง ก็พูดสิคะ กับนัดศิพูดได้หมดไม่ใช่หรือคะ”
“แต่นัดก็ขำนะ แปลกใจศิด้วย”
“ ศินับวันยิ่งแปลกหรือคะ”
“ ทำนองนั้นแหละ”
“ แล้วดีหรือไม่ดีล่ะคะ นัดชอบหรือเปล่า”
“ไม่รู้นะศิ นัดงี้หายเหนื่อย หายเมื่อยเลยจริงๆ”
“งั้นแสดงว่าดีสิคะ ไม่เห็นขอบคุณศิเลย”
เขาหัวเราะอีก ถ้าไม่ติดว่าขำ จะจูบให้แรงๆเชียว
( มีต่อ)
💗💖💕หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง) 32💕💖💗
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ หอรักชักวุ่นขึ้นมาจากเหตุการณ์ต่างๆทำให้การลาจากยากมากขึ้นสำหรับสาวน้อย และหนุ่มชาวหอ
ติดตามอ่านเลยนะคะ ขอบคุณแฟนคลับบันทึกชื่อไว้อ่านในโอกาสข้างหน้าเป็นที่ระลึกในความอบอุ่นค่ะ:สมาชิกหมายเลข
1900508 หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, WANG JIE หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3228335 ถูกใจ, Na(นะ) ถูกใจ, GTW
หลงรัก, The Mario หลงรัก, Soul Master ทึ่ง, ชุนเทียน หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, cnck4 หลงรัก
🌺💐🌸
ศิรินทร์ลุกขึ้นและรีบเดินออกประตูไปมุ่งหน้ากลับห้องอย่างแน่วแน่กว่าขามาสักร้อยพันเท่า ก้มหน้าเดินซอยเท้าหลบสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมา จนมาเข้าลิฟต์ขึ้นสู่ห้องตนเอง เมื่อไขประตูเปิดแล้วล็อกห้องได้ ก็เปิดที่นอนโถมตัวลงไปปล่อยให้น้ำตาไหล จนกว่ามันจะหยุดไปเอง สักพักใหญ่ เสียงออด เสียงโทรศัพท์นอกห้องก็ดังขึ้น หล่อนไม่รับหรอก นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น เดี๋ยวมันก็เงียบไปเอง
ในที่สุดหล่อนก็ต้องลุกขึ้นมา เมื่อความจำเป็นบังคับค่ำมืดมากแล้ว หล่อนมาส่องกระจกดูหน้าตนเอง ล้างหน้าสองสามที แล้วเช็ดให้แห้ง ดูอีกครั้ง แล้วไปหยิบกระเป๋าใส่เหรียญ ปิดประตูห้องลงไปโทรศัพท์ทันที
ปลายสายแทบจะรับกริ่งแรกเรียกในทันที
“ ฮัลโหล”
“ เบ็นค่ะ”
“ศิเหรอจ๊ะ ผมเพิ่งโทรหาศิเดี๋ยวนี้แหละ”
“ ศิ เพิ่งจะมาโทรค่ะ ศิตกลงทุกอย่างนะคะ แต่ถ้าศิไปแล้วคุณต้องดูแลศิด้วย เข้าใจศิให้มากๆหน่อยนะคะ แล้วศิจะไปค่ะ”
“ศิมาวันไหนจ๊ะ”
“ จะให้ศิไปวันไหนล่ะคะ”
“อยากให้มาวันนี้ พรุ่งนี้เลยจ้ะ”
“ ไม่ใช่ค่ะ ช้าที่สุดนะค่ะ บอกศิมาเลยค่ะ”
“ก็คงอาทิตย์หน้านะจ๊ะ ศิบอกวันมา หรือจะให้ผมไปรับ”
“ไม่ต้องมารับศิหรอกค่ะ รอที่นั่นนะคะ แล้วอย่าลืมที่ศิบอกนะคะ”
“ศิมีอะไรเหรอ บอกหน่อยก่อน เสียงศิไม่ดีเลยนะจ๊ะ..”
”ศิไปแล้วก็คงจะดีเองแหละค่ะ มีอะไรหรือคะ”
“ห่วงศินะซี่ แต่ก็ไม่อยากบอกว่าห่วงอะไรอีก ศิไม่เป็นไรนะจ๊ะ”
“ศิคงจะมาได้วันอาทิตย์ จะได้มีคนมาส่ง แล้วศิจะโทรมานะคะ อาจจะมีเลี้ยงกัน ศิจะได้เก็บของ แล้วจะบอกวันอีกทีนะคะเตรียมรับศิด้วย ศิคงจะอ่อนแอแน่ๆเมื่อไปถึงที่นั่น”
“ศิมาแบบไหน ผมก็รับอยู่แล้วจ้ะศิ เข้มแข็งนะจ๊ะ”
“ เตรียมรับศินะคะ เงินจะหมดแล้ว ศิจะโทรมานะคะ”
“สวัสดีจ้ะศิ”
นิธิวางโทรศัพท์ลง เขาคิดว่ามีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้นกับหล่อน แต่หล่อนก็ยังโทรมาตามนัด คงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร เขารอ.. รอหล่อนด้วยความอดทน เพราะเขารู้ว่าความอดทนของเขามันมีกำหนดว่า หล่อนต้องมาตอนเปิดเทอม ก็อีกสัปดาห์เดียว หล่อนคงจะมาในนาทีสุดท้ายถ้าหล่อนจะทำก็คงทำจนได้
ศิรินทร์กลับขึ้นมาที่ห้อง เดินดุ่มมาไขประตูแล้วจึงเห็นคนยืนอยู่มุมมืดหน้าห้องใกล้ครัว
“ คุณศิ ครับผมขอโทษ ผมเอาอาหารมาให้” ธีระเดินเข้ามาใกล้หล่อนแล้วจึงพูด
หล่อนไม่พูดอะไร ผลักประตูเปิดเดินเข้าห้อง ปล่อยมือที่จับประตู ธีระจึงเดินตามเข้ามาแล้วปิดประตูลง
ศิรินทร์ตลบเครื่องนอนเข้าไป พลิกพนักโซฟาลงอย่างปกติแล้วนั่งลง นึกว่าจะพูดอะไรในเวลาจู่โจมขณะนี้ ธีระเอากล่อง
พลาสติกสองกล่องในถุงวางที่เคาน์เตอร์แล้วนั่งลงที่โซฟาตามหล่อน
เมื่อหล่อนมองเขาพร้อมพูดว่า
“ ศิเพิ่งจะไปโทรศัพท์ โทรไปบอกว่าจะไปอาทิตย์หน้า คุณธีระช่วยให้ศิตัดสินใจได้เร็วขึ้น ก็ต้องขอบคุณด้วยค่ะ”
“คุณศิมันเกี่ยวอะไรกันครับ”
“ศิอยู่ไปก็จะทำให้คุณลำบากใจ ศิคิดว่าศิไปเร็วที่สุดจะดีที่สุดสำหรับคุณนะคะ ศิไปวันอาทิตย์หน้าค่ะ”
เขานิ่ง
“ คุณศิ ทำไมต้องเอาผมไปเกี่ยวกับการตัดสินใจของคุณด้วยล่ะ”
“ คุณธีระ ในฐานะเพื่อนที่กินข้าวหม้อเดียวกันมาเป็นปีๆ คุณจะไม่ให้ศิมีความรู้สึกอะไรกับคุณเลยหรือคะ แล้วนี่ยังจะ.. จะไม่ให้ศิคิดได้อย่างไร ศิบอกแล้วไงว่า ศิไม่อยากทำให้ใครทุกข์ สุขเพราะศิอีกแล้ว เข้าใจศิบ้างนะคุณธีระ ศิขอร้อง”
“ ผมเข้าใจคุณศิครับ แต่ถ้าคุณศิจะเข้าใจผมบ้าง สักนิดก็ยังดี” เขามองหน้าหล่อนด้วยความรู้สึกรันทด
“ ศิไม่มีเวลาแล้ว ไม่ว่ากับใคร เพื่ออะไรล่ะ เราจะเริ่มไปทำไม เมื่อรู้ว่ามันจะต้องเลิกจะต้องหยุดในชั่วเวลาไม่ทันข้ามอาทิตย์ข้ามเดือน”
“ นั่นมันเป็นเหตุผลนะคุณศิ แต่นี่มันไม่ใช่ มันเป็นอารมณ์ อารมณ์ที่รัก ที่อยากจะแสดง อยากจะบอก อยากจะ...” เขากล่าวอย่างต้องพูดให้ได้ แล้วก็ต้องหยุดด้วยตัวเอง
“ ผมมันช้าไป ช้าไปเอง ช้าจนนาทีสุดท้าย ผมก็ได้ยินนะครับที่คุณศิบอกกับผมว่า คุณไม่มีเวลาที่จะให้ใครดีใจหรือเสียใจได้อีก แต่ถ้าผมไม่ได้บอกคุณ ผมคงเหมือนลูกระเบิดที่มันพร้อมจะระเบิด เพราะผมจุดสายชนวนแล้ว....”
“.......
“ คุณศิ ช่วยทานข้าวที่ผมเอามาให้ด้วย เผื่อว่าเรา...ผมจะไม่ได้ทำให้คุณศิได้ทานอีกแล้ว นะครับ”
เขาพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไปอย่างสาสม..สมเพชใจตนเองยิ่งนัก
ศิรินทร์เดินไปล็อกประตู แล้วมานั่งหงายศีรษะพิงไปกับพนักโซฟา หลับตา หายใจแรงจนอกกระเพื่อมขึ้นลง หล่อนจะทานข้าวที่ธีระนำมาให้ แต่ไม่ใช่เดี๋ยวนี้ สมองหล่อนมึนงงไปหมด ฟังธีระพูดไม่ทัน ไม่รู้โต้ตอบ วันนัดหรือนิธิก็ช่วยหล่อนไม่ได้ในตอนนี้ เวลาคงจะช่วยได้ หล่อนนึกก่อนจะกางเตียงออกแล้วนอนไปใหม่อย่างหมดแรงใจกาย
ธีระเดินคอตกกลับเข้าในห้อง หลังจากที่ศิรินทร์ผลุนผลันลุกไป และเขาได้บอกกับปิยะว่า ผิดใจกับศิรินทร์นิดหน่อย ปิยะพูดว่า
“ เราไม่รู้หรอกว่า นายผิดใจเรื่องอะไรกับคุณศิบ่อยๆ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ทำให้มันจบๆซะ จะแบบไหนก็แล้วแต่นายนะ เอาข้าวไปให้คุณศิด้วยก็ดี รีบทำซะ เวลาเหลือน้อยแล้ว” พูดแล้วปิยะก็เดินกลับห้องตนเองอย่างรู้สึกสับสนทั้งเรื่องสองคนนั่น และความรู้สึกไม่ต้องลึกๆหรอก ตื้นๆเขาก็ยังไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน ว่ารู้สึกนึกถึงแต่หล่อนตลอดเวลาที่รู้ว่าหล่อนจะต้องจากไป
เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน และที่สำคัญ เขาเป็นคนละเอียดอ่อนกว่าที่คนเห็นมากนัก...
แล้ววันนัดก็มาในเย็นวันศุกร์ มิเสียแรงที่เขาตั้งใจมา เพียงเขาเคาะประตูเท่านั้น ศิรินทร์ก็เปิดประตูรับเขาเข้ามาด้วยอาการดีใจ
“ นัด” หล่อนเข้ากอดเขาทันที
“ คิดถึงนัดเหรอ” เขาโอบหล่อนอย่างยินดีกึ่งแปลกใจ
“ รักนัดต่างหาก” วันนัดเลิกคิ้วยิ้ม เมื่อได้ยินคำตอบ
“ ศิ นี่นะ นัดหายเหนื่อยเลย”
“ งั้นศิก็ท่องคำนี้ไว้บอกตอนนัดเหนื่อยดีไหมคะ” หล่อนคลายแขนมามองหน้าเขา
“ ไม่ดีหรอกจ้ะ คำนี้อาจจะชอบ แต่คงไม่อยากได้ยินบ่อยมากๆหรอกจ้ะ”
“เหรอ เดี๋ยวนัดนั่งก่อน” หล่อนถอยออกจากตัวเขา
“ นัดนั่งมาหลายชั่วโมงแล้วจ้ะ นั่งจนเมื่อย” เขายืนมองหน้าหล่อน
“ แล้วศิต้องพูดอะไรจึงจะหายเมื่อยล่ะคะ” หล่อนจ้องตาเขาด้วยแววสดใส
“ ศิดูดีนี่ นัดคิดว่าเป็นอะไรมาก”
“ วันนั้นเป็นค่ะ เป็นเท่านัดคิด แต่วันนี้ไม่เป็นอะไร”
“ จริงเหรอ วันนั้นเป็นอะไรล่ะ”
“ นัดอย่าสนใจเลยค่ะ ศิแก้ไปได้แล้ว อ้อ นัดหิวหรือยังคะ” หล่อนทำท่าจะไปหาอะไรให้เขาทาน
“ยังหรอกจ้ะ เดี๋ยวพักเดี๋ยวก่อนนะจ๊ะ” เขานั่งลงพิงพนักโซฟาหลับตาอันเมื่อยล้า ศิรินทร์มานั่งพิงโซฟาบ้างเอาศีรษะพิงไหล่เขาสักพัก หล่อนคิดเรื่องอาหาร หล่อนจะทำไข่เจียวหมูสับ และเนื้อผัดพริกยักษ์ให้เขาทาน ยังกลัวฝีมือตัวเองอยู่เลย
เพราะโอกาสจะทำให้เขาทานโดยตรงอย่างนี้ไม่มีเลย หล่อนกลัวขายหน้าในฝีมือจัง ข้าวหุงไว้แล้ว รอทำกับข้าวเสร็จก็ทานได้ นึกได้ก็ลุกไปเอาน้ำแอปเปิ้ลมาให้เขาดื่ม วันนัดรู้สึกสดชื่นในความหวานของน้ำแอปเปิ้ล ส่งแก้วคืนให้หล่อนไปวางที่เคาน์เตอร์ วันนัดรู้ว่าหล่อนรอให้เขาพัก แต่ดูจะแปลกเกินไป ถ้าเขานั่งหลับตานานกว่านี้
“หายเมื่อยแล้ว” เขาบอกหล่อน
“ คิดว่าต้องนวดเสียอีก”
“ศินวดเป็นเหรอ” เขามองหน้าหล่อน แล้วทำไมไม่นวดให้นัดล่ะจ๊ะ”
“ศิไม่เคยนวดให้ผู้ชาย เคยแต่นวดให้แม่ ให้คุณยายบ้างค่ะ”
เขาหัวเราะคำว่านวดให้ผู้ชาย
“ ถ้าศินึกได้ ศิก็จะทำ เผอิญลืมนึกค่ะ”
“ แล้วมีอะไรที่นึกได้ แล้วยังไม่ได้ทำอีกไหม”
“ก็คงมี ทำไปมั่งแล้วแต่ยังไม่หมด” หล่อนพูดแล้วก็ไถตัวเข้ามาพิงอกเขา วันนัดโอบไหล่หล่อน กอดแรงๆด้วยความคิดถึงแล้วคลายออก รู้สึกพอใจในกิริยาของหล่อน
“ อะไรบ้างล่ะ”
“ ก็ที่ทำอยู่นี่ไงคะ” เขาหัวเราะเบาๆ หล่อนมีอะไรอยู่รอบตัวเชียวแหละ
“ แล้วต่อจากตอนนี้ล่ะจ๊ะ”
“ ก็ต้องเป็นคืนนี้แล้วหละ” หล่อนกอดเขาหัวเราะตัวเองที่พูดออกมา วันนัดหัวเราะและกอดหล่อนขำไปด้วยกัน ช่างพูดนะ
“ ศินี่เอาอะไรมาพูด” เขาขำไม่หาย
“ ก็ศิอยากพูดแบบนี้มั่ง ก็พูดสิคะ กับนัดศิพูดได้หมดไม่ใช่หรือคะ”
“แต่นัดก็ขำนะ แปลกใจศิด้วย”
“ ศินับวันยิ่งแปลกหรือคะ”
“ ทำนองนั้นแหละ”
“ แล้วดีหรือไม่ดีล่ะคะ นัดชอบหรือเปล่า”
“ไม่รู้นะศิ นัดงี้หายเหนื่อย หายเมื่อยเลยจริงๆ”
“งั้นแสดงว่าดีสิคะ ไม่เห็นขอบคุณศิเลย”
เขาหัวเราะอีก ถ้าไม่ติดว่าขำ จะจูบให้แรงๆเชียว
( มีต่อ)