[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้Credit Wikipedia DİTİB-Zentralmoschee Köln. Moschee im April 2015
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 https://pantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://pantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://pantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://pantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://pantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://pantip.com/topic/36788200
ตอนที่ 7 https://pantip.com/topic/36809222
ตอนที่ 8 https://pantip.com/topic/36823231
ตอนที่ 9 https://pantip.com/topic/36846962
ตอนที่ 10 https://pantip.com/topic/36859799
ตอนที่ 11 https://pantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 12 https://pantip.com/topic/36889901
ตอนที่ 13 https://pantip.com/topic/36907423
ตอนที่ 14 https://pantip.com/topic/36921540
ตอนที่ 15 https://pantip.com/topic/36935300
สวัสดีค่ะ หอรักริมไรน์ยังอยู่ในระหว่างการคบหาคนสองคนของศิรินทร์ วิธีการขั้นตอนใกล้ชิดปฏิบัติรักอาจจะแตกต่างกันไปด้วย
สภาพบรรยากาศและพฤติกรรมที่มิอาจกำหนดได้ ฉะนั้นท่านผู้อ่านคอมเม้นต์มาว่าจะไม่รักศิรินทร์แล้ว ผู้เขียน'พลอยแดง'
ขอรับผิดที่ทำให้ท่านไม่สบอารมณ์ แต่อย่างไรก็ดีพยายามให้โอกาสศิรินทร์สักหน่อย เพราะท่านเผอิญได้รับรู้ลึกซึ้งกว่าความเป็น
จริงค่ะ วันนัดกลับมาตามคำเรียกหาแล้วนะคะ ขอขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านและคอมเม้นต์มาค่ะ:
มัศยวีร์ ถูกใจ, momymee ถูกใจ, The Mario หลงรัก, tedta ถูกใจ, เปลวอัคคี หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก,
Na(นะ) ถูกใจ, WANG JIE หลงรัก
☕🍽🍸
นิธินั่งหมุนแก้วด้วยความคิดคำนึง เมื่อกี้หล่อนยังนั่งอยู่ตรงนี้เลย ป่านนี้แท็กซี่คงส่งหล่อนถึงที่แล้ว เขารั้งหล่อนไว้ทั้งวันก็ใจปรารถนาอย่างนั้น อยากรู้จักหล่อนให้มากเท่าที่จะมากได้ เวลาก็เหลือน้อยนิด หล่อนดูน่ารักน่ากอดเมื่อยามชิดใกล้ ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะไม่มีใครสักคนในหัวใจหล่อน อยากรู้ว่าหล่อนเก็บคนของหล่อนแอบไว้ที่ไหน ถึงมีเวลาให้เขามาหลายวันแล้ว หรือคนของหล่อนไม่อยู่ พรุ่งนี้เขาจะต้องได้รู้อะไรบ้างเมื่อไปที่พักหล่อน แต่ที่แน่ๆหล่อนมีไมตรีกับเขามากกว่าที่เขาคาดหวังไว้
นิธิยกโทรศัพท์ต่อไปยังหอพักหล่อน
“ ศิค่ะ”
“ ถึงนานแล้วยังจ๊ะ”
“ เกือบสิบนาทีได้ค่ะ จะนอนแล้วเหรอคะ”
“นอนดึกได้พรุ่งนี้คงตื่นสาย ศิล่ะจ๊ะ”
“ เดี๋ยวนอนแล้วค่ะ เมาไวน์ด้วย”
“ จริงหรือ ผมทานหมดเมื่อกี้เอง คนไม่ทานเหล้าก็เมาได้นะจ๊ะ”
“ ผมเหมือนไม่ได้นอนคนเดียวหรอกคืนนี้”
“ไม่เข้าใจค่ะ”
“ ก็มีอะไรคล้ายกับว่าศิอยู่ด้วย”
“ ศิอยู่ที่นี่แล้วนะคะ”
“ เก้าอี้นั่งยังเหมือนมีศิอยู่เลย อยู่ไปรอบๆห้องนี้แหละ”
“ ศิว่าคุณเมาจริงๆแล้วหละ” หล่อนขำขึ้นมา
“ เมื่อกี้ถามบอกไม่เมาไม่ใช่เหรอ”
“ ตอนนั้นไม่ ตอนนี้คุณเมาแน่ๆ”
“ ศิคิดถึงจัง คิดถึงคนเมามั่งนะ พรุ่งนี้บ่ายๆเจอกันนะจ๊ะ”
“ ค่ะกู้ดไนท์นะคะ”
“ กู้ดไนท์จ้ะ”
ที่หอพักชตุ๊ดการ์ด
“ นัด มีโทรศัพท์แน่ะ”
“ นัด ครับ”
“ ศินะคะ คุณนัด สอบเสร็จหรือยังคะ”
“ อ้าว ศิ สวัสดีจ้ะ เหลืออีกนิดเดียวทำรายงานเอาคะแนน ก็ไม่ต้องท่องหนังสือหรอก ค้นอะไรนิดหน่อยประกอบรายงานเท่านั้น ศิล่ะจ๊ะเป็นอย่างไร ทำไมไม่เห็นตอบจดหมาย”
“ ศิรู้ตัวก็เลยโทรมานี่ไงคะ”
“ มีอะไรเล่าให้ฟังบ้างล่ะ”
“ วันนี้ศิเก็บห้องทำอะไรๆแล้วนึกปุ๊บก็โทรปั๊บเลยค่ะ ไม่อยากให้รออีก”
“ ...........
“ เมื่อไรจะว่างมาเยี่ยมศิคะ”
“ ถ้าไปแล้วศิลางานมาด้วยได้ไหมจ๊ะ ศิไม่ได้มานี่นานแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ คุณนัดจะมาเมื่อไรล่ะคะ”
“ ศิสะดวกวันไหน ผมก็สะดวกวันนั้น บอกล่วงหน้าวันหนึ่ง”
“ งั้นศิอยากลางานสักสามวันได้ไหมคะ”
“ ก็ได้ งั้นผมจะขึ้นไปวันไหนดี”
“ คุณนัดมาวันจันทร์เย็นได้ไหมคะ ศิไปลางานก่อน”
“โอเค ผมจะรีบทำรายงาน แล้ววันจันทร์บ่ายๆจะได้ไป ศิแน่ใจนะว่าลางานได้”
“ ถ้าลางานไม่ได้ ศิก็ต้องป่วยแน่ๆเลย” เสียงหล่อนกลั้วหัวเราะ
“ ศิคงรอผมถึงวันจันทร์เย็นได้นะ”
“ ได้สิคะ ทำไมจะรอไม่ได้”
“ ศิรู้ตัวไหมว่า ทำให้ผมแปลกใจ”
“ ศิก็แปลกใจ แต่ศิคิดถึงคุณนัด”
"ผมดีใจที่เป็นแบบนี้ เตรียมตัวให้พร้อมนะ แล้วจะไปรับ คิดถึงศิมากๆขึ้นมาอีกแล้ว”
“ ศิเป็นมากกว่าอีก แล้วค่อยพบกัน สวัสดีค่ะ”
ศิรินทร์หยิบจดหมายของวันนัดที่สอดในกระดาษเขียนจดหมายออกเก็บ ได้โทรแล้วก็รู้สึกสบายใจที่ได้ทำดังตั้งใจ หล่อนตัดสินใจเร็วมากในบางครั้งบางที เหมือนความตั้งใจสูง เมื่อกลับมาเป็นศิรินทร์ตามเดิม เก็บเสื้อผ้าไปซัก จัดการทำ ความสะอาดตัวเอง ความนึกคิดที่เคยมีก็กลับมาห้อมล้อมตัว หน้าร้อนนี้ยังไม่ได้ไปไหนเลย ศิรินทร์ไม่อยากรอใครชวน หรือไปเพราะดีกว่าอยู่เปล่าๆ
ก่อนเที่ยงศิรินทร์เดินลิ่ว ผมหมาดๆปลิวไสวยามลมพัดหมุนมาบางครั้ง หอบเศษฝุ่นหมุนลอยติ้วไปตามถนน ศิรินทร์ซื้อขนมคุกกี้ ทาร์ตและชาอังกฤษชื่อบอกฐานันดรศักดิ์เชียวแหละ ก้อ สำหรับเขาบ่ายนี้ เย็นล่ะ น่าจะไปเลี้ยงคืนเขาสักมื้อหนึ่งที่ร้านยูโกสลาเวี่ยนริมไรน์ หรือร้านอะไรก็ได้แถวนั้น เพื่อว่าจะได้ส่งเขากลับได้เลย
อยากจะซื้ออะไรฝากคุณชัยยศสำหรับวันจันทร์ แต่คงจะไม่
มีเวลาทันเลือกหา หล่อนเดินเกือบวิ่งไปร้านปลา ได้ปลาทอดมาแล้ว กับมันฝรั่งบดเป็นอาหารกลางวันของหล่อน ครบแล้วจึงบ่ายหน้าเดินกลับหอ
ศิรินทร์จัดเสื้อผ้าที่ต้องเอาไปวันจันทร์ เห็นว่าเพียงพอแล้วจึงยกไปใส่ตู้ไว้ก่อน เหลือบดูเสื้อตัวใหม่ ไม่นำไปหรอก ไม่อยาก
ให้ความรู้สึกสับสนไปมากกว่านี้แล้ว ตัวเองยังตำหนิความรู้สึกของตัวเองอยู่เลย
บ่ายแล้วศิรินทร์เข้าครัวไปต้มน้ำ ยืนมองที่หน้าต่างห้องครัวไปยังป่าข้างหลังแล้วนึกถึงวันนัด พรุ่งนี้ก็จะมาแล้ว ทั้งนึกทั้งบอกตัวเอง อยากบอกตัวเองไว้บ่อยๆ พรุ่งนี้เท่านั้นนะ
เสียงเหมือนออดห้องใคร หล่อนออกจากครัวมาดู
“ สวัสดีค่ะ อยู่นี่ค่ะ”
“ สวัสดีจ้ะศิ ทำอะไรอยู่” นิธิเดินมาเข้าครัวด้วย
“ ศิต้มน้ำค่ะ”
“ ครัวใหญ่ดีจัง” เขามองหน้าหล่อนเป็นการทักทาย
“ หายเมาหรือยังคะ”
“ ไม่อยากหาย” เขาหลับตานิดสั่นหน้า
“ ทานอะไรหรือยังคะ”
“ ผมทาน Brunch มาแล้ว” เขาหมายถึงอาหารเช้ารวมกลางวัน
“ ตื่นสายมากเหรอคะ”
“ จะได้นอนมากๆ แล้วก็ไม่ต้องนอนกลางวันคนเดียวด้วย”
“ มีเหตุผลทุกทีเลยนะคะ”
“ ถ้ามีทั้งเหตุผลแล้วก็อารมณ์ที่ดีด้วย จะดีที่สุด”
“ จะเลคเช่อร์แต่เช้าเชียวหรือคะ” ศิรินทร์ปิดไฟเอาน้ำร้อนใส่กระติกจนเต็ม
“ เชิญได้แล้วค่ะ” หล่อนเดินนำกลับมาห้อง เขาถอดแจ็คเก็ต ศิรินทร์รับมาแขวนให้
“ วันนี้ห้องสะอาดขึ้นไหมคะ” หล่อนอยากอวดห้องโปร่ง สะอาดตา
“ น่าอยู่นะ ห้องศินี่น่ะ” เขาเดินที่ระเบียง ฟ้าโปร่งมีลมบ้างในวันนี้
“ ผมเดินมาเรื่อยๆ เก่งไหม อากาศดีมากๆเลย”
“ คุณเก่งตั้งนานแล้ว แล้วศิก็รู้แล้วด้วย”
“ วันนี้ศิพูดแปลกกว่าทุกวัน” เขาทักด้วยรู้สึก
“ คงเพราะศิเป็นเจ้าของบ้านมั้ง หล่อนยิ้มแบบเขื่องๆนิดหนึ่ง
“ Situation สถานการณ์เปลี่ยนคนได้ใช่ไหมศิ”
“ ยิ่งกว่าใช่อีก “ หล่อนรีบยืนยัน
“ ผมต้องระวังตัวแล้วหละ ผมขอนั่งตัวลีบๆดีกว่า” เขาเดินมายืนเบื้องหน้าหล่อน มองหาความแปลกใหม่ในดวงตาหล่อน คนละคนกับคนเมื่อวานนี้ เขาจับแขนสองข้างของหล่อนบีบเบาๆ
หล่อนกลับคิดไป ไม่อยากนึก กว่าจะดึงตัวดึงอารมณ์กระเจิดกระเจิงกลับมาได้ก็ยากเย็น จนต้องชมตัวเองทุกทีที่นึกถึง
อะไรไม่รู้ที่ทำให้เป็นไปได้ขนาดนี้ เหมือน..กับ ความสนใจที่หล่อนมีต่อเขา แค่เห็นหน้าแว๊บเดียวที่ร้านในสนามบินนั้น
“ แต่ศิยังไม่ทราบว่าคุณยังเหมือนเมาเมื่อวานนี้หรือเปล่า”
“ ศิอยากให้เป็นอย่างไหนล่ะ ให้ผมเป็นอะไรก็ได้สำหรับศิ มานั่งตรงนี้” เขาตบเบาะข้างๆตัว หล่อนมานั่งลงพร้อมคำถาม
“ วันนี้คุณเป็นแขก ต้องบอกโปรแกรมก่อนไหมคะ”
“ ถ้ารายการเสียเงินต้องบอก ถ้าฟรีก็ไม่ต้องบอกล่วงหน้าก็ได้ แล้วแต่เจ้าภาพ”
“ ศิหมายถึงแขกรับเชิญ ไม่ใช่แขกขี้เหนียว”
“ ก็ใช่นะซี แขกรับเชิญก็ฟรีอยู่แล้ว ถ้าเป็นแขกขี้เหนียว แขกก็อยากรู้ก่อน”
“ เอาละ เมื่อวานศิบอกอยากเลี้ยงน้ำชาแล้วก็ไปริมไรน์ใช่ไหมคะ แล้วศิขอเลี้ยงอาหารเย็นที่ริมไรน์ด้วยนะคะ”
เขามองหน้าหล่อนนิ่ง
“ Farewell party หรือ” แววตาวูบลงนิดเมื่อพูด
“ อื๋อ ไม่ใช่หรอก “ หล่อนรีบปฏิเสธ
“ หรือว่ามันใช่คะ” สีหน้าหล่อนเปลี่ยนไปนิดเมื่อถาม
“ โปรแกรมคุณเปลี่ยนเหรอ” หล่อนกังขา
“ ผมเปลี่ยนใจผมไม่ได้หรอก ศิล่ะ” เขาเอามือบีบเข่าหล่อนนิดหนึ่ง
“ ศิอยากให้คุณไปทานกับศิ เพราะคุณพูดหลายหนกับคำว่าทานคนดียว ศิ ก็ เอ้อ ช่วยเปลี่ยนความรู้สึกตรงคำนี้ให้นะค่ะ”
“ ขอบคุณศิ ที่ละเอียดอ่อน.....กับผม” เขามองออกไปทางประตูที่เห็นระเบียงด้านนอกแนวเดียวกับสายตาที่นั่งอยู่
“ ศิ ผมขออะไรนิดได้ไหมจ๊ะ”
หล่อนเลิกคิ้วนิดๆ
“ ผมอยากได้รูปศินะ เอารูปเล็กๆก็ได้”
“ แล้วของคุณล่ะคะ” หล่อนแย้ง
“ ไม่เอาน่าศิ อย่าโยกโย้ ห้ามบอกว่าไม่มีด้วย”
“ เดี่ยวศิหาให้ก็ได้ ห้ามขออะไรอีกนะคะ”
“ ไม่ขอแล้วหละ ผมรู้ว่าผมยังไม่ได้ใจของศินะซี ผมถึงขอรูป”
“ เอ ..ก็ใจของเรา ไปให้ใครง่ายๆได้ยังไง จริงไหมคะ”
“ วันนี้ศิพูดอะไร ผมต้องตั้งใจฟังอยู่แล้ว” เขาทำเสียงเหมือนน้อยใจ
“ เป็นอย่างนี้ด้วยเหรอ” หล่อนเข้าใจเขา
“ ศิ อย่าพูดเล่นเลยนะจ๊ะ พรุ่งนี้ผมต้องไปไกลศิ ผมยังทำใจไม่ได้เลย รู้ไหม เมื่อคืนน่ะ ผมนั่งจนดึกมากๆเลย มันไม่ง่วง
แล้วก็คงไม่เมาด้วย ถ้าเมาก็คงหลับไปนานแล้ว ศิล่ะ หือ” เขาถามหล่อนบ้าง
“ ศิก็หลับมั่งไม่หลับมั่ง แต่ก็ไม่มีอะไรกังวลก็เลยหลับ”
“ ศิไปลอนดอนด้วยกันไหมล่ะ อยากให้ไปด้วยจัง ผมจะพาศิไปดูหอพักที่ผมเคยอยู่ ไปดูแม่น้ำเทมส์ว่าเหมือนกับแม่น้ำไรน์ไหม”
ศิรินทร์ฟังเขาเอ่ย ก้อพรุ่งนี้ศิรินทร์ก็จะไปเหมือนกัน แต่คนละทางกับที่คุณคิดทีเดียว ศิรินทร์ก็กำลังเลือกทางอยู่ ว่า...
ว่าจะไปทางไหน...
“ ศิ...” เขาเอามือขวาโอบหล่อนเข้ามา เมื่อเห็นหล่อนคิดอะไรอยู่
“ เดี่ยวก็กลับมาอีกไม่ใช่หรือคะ” หล่อนพูดราวปลอบใจ
“ แต่ ศิก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่า มาแล้วก็จะต้องจากไกล”
“ แล้วจะให้ศิทำอย่างไรล่ะคะ”
“ ใช่ สิ ผมก็จะทำอย่างไร...ผมอาจจะคิดคำตอบได้ตอนกลับจากลอนดอน”
หล่อนขยับตัวถอยห่างออกมาจากเขา
“ ศิว่าทานน้ำชาก่อน ศิมีชาอะไรให้คุณด้วยแน่ะ เดี่ยวนะคะ” หล่อนลุกขึ้นเปิดตู้หยิบของสักครู่ เขามองตามร่างกลมเพรียวในกางเกงเข้ารูป ลูกฟูกเล็กๆกับเสื้อทีเชิ๊ตลายจุดสมตัวหล่อน มองเพลินจนหล่อนเดินออกไปนอกห้อง
(มีต่อ)
☀ 🏵🕷💜 หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง)16 💜🕷🏵☀
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ หอรักริมไรน์ยังอยู่ในระหว่างการคบหาคนสองคนของศิรินทร์ วิธีการขั้นตอนใกล้ชิดปฏิบัติรักอาจจะแตกต่างกันไปด้วย
สภาพบรรยากาศและพฤติกรรมที่มิอาจกำหนดได้ ฉะนั้นท่านผู้อ่านคอมเม้นต์มาว่าจะไม่รักศิรินทร์แล้ว ผู้เขียน'พลอยแดง'
ขอรับผิดที่ทำให้ท่านไม่สบอารมณ์ แต่อย่างไรก็ดีพยายามให้โอกาสศิรินทร์สักหน่อย เพราะท่านเผอิญได้รับรู้ลึกซึ้งกว่าความเป็น
จริงค่ะ วันนัดกลับมาตามคำเรียกหาแล้วนะคะ ขอขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านและคอมเม้นต์มาค่ะ:
มัศยวีร์ ถูกใจ, momymee ถูกใจ, The Mario หลงรัก, tedta ถูกใจ, เปลวอัคคี หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก,
Na(นะ) ถูกใจ, WANG JIE หลงรัก
☕🍽🍸
นิธินั่งหมุนแก้วด้วยความคิดคำนึง เมื่อกี้หล่อนยังนั่งอยู่ตรงนี้เลย ป่านนี้แท็กซี่คงส่งหล่อนถึงที่แล้ว เขารั้งหล่อนไว้ทั้งวันก็ใจปรารถนาอย่างนั้น อยากรู้จักหล่อนให้มากเท่าที่จะมากได้ เวลาก็เหลือน้อยนิด หล่อนดูน่ารักน่ากอดเมื่อยามชิดใกล้ ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะไม่มีใครสักคนในหัวใจหล่อน อยากรู้ว่าหล่อนเก็บคนของหล่อนแอบไว้ที่ไหน ถึงมีเวลาให้เขามาหลายวันแล้ว หรือคนของหล่อนไม่อยู่ พรุ่งนี้เขาจะต้องได้รู้อะไรบ้างเมื่อไปที่พักหล่อน แต่ที่แน่ๆหล่อนมีไมตรีกับเขามากกว่าที่เขาคาดหวังไว้
นิธิยกโทรศัพท์ต่อไปยังหอพักหล่อน
“ ศิค่ะ”
“ ถึงนานแล้วยังจ๊ะ”
“ เกือบสิบนาทีได้ค่ะ จะนอนแล้วเหรอคะ”
“นอนดึกได้พรุ่งนี้คงตื่นสาย ศิล่ะจ๊ะ”
“ เดี๋ยวนอนแล้วค่ะ เมาไวน์ด้วย”
“ จริงหรือ ผมทานหมดเมื่อกี้เอง คนไม่ทานเหล้าก็เมาได้นะจ๊ะ”
“ ผมเหมือนไม่ได้นอนคนเดียวหรอกคืนนี้”
“ไม่เข้าใจค่ะ”
“ ก็มีอะไรคล้ายกับว่าศิอยู่ด้วย”
“ ศิอยู่ที่นี่แล้วนะคะ”
“ เก้าอี้นั่งยังเหมือนมีศิอยู่เลย อยู่ไปรอบๆห้องนี้แหละ”
“ ศิว่าคุณเมาจริงๆแล้วหละ” หล่อนขำขึ้นมา
“ เมื่อกี้ถามบอกไม่เมาไม่ใช่เหรอ”
“ ตอนนั้นไม่ ตอนนี้คุณเมาแน่ๆ”
“ ศิคิดถึงจัง คิดถึงคนเมามั่งนะ พรุ่งนี้บ่ายๆเจอกันนะจ๊ะ”
“ ค่ะกู้ดไนท์นะคะ”
“ กู้ดไนท์จ้ะ”
ที่หอพักชตุ๊ดการ์ด
“ นัด มีโทรศัพท์แน่ะ”
“ นัด ครับ”
“ ศินะคะ คุณนัด สอบเสร็จหรือยังคะ”
“ อ้าว ศิ สวัสดีจ้ะ เหลืออีกนิดเดียวทำรายงานเอาคะแนน ก็ไม่ต้องท่องหนังสือหรอก ค้นอะไรนิดหน่อยประกอบรายงานเท่านั้น ศิล่ะจ๊ะเป็นอย่างไร ทำไมไม่เห็นตอบจดหมาย”
“ ศิรู้ตัวก็เลยโทรมานี่ไงคะ”
“ มีอะไรเล่าให้ฟังบ้างล่ะ”
“ วันนี้ศิเก็บห้องทำอะไรๆแล้วนึกปุ๊บก็โทรปั๊บเลยค่ะ ไม่อยากให้รออีก”
“ ...........
“ เมื่อไรจะว่างมาเยี่ยมศิคะ”
“ ถ้าไปแล้วศิลางานมาด้วยได้ไหมจ๊ะ ศิไม่ได้มานี่นานแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ คุณนัดจะมาเมื่อไรล่ะคะ”
“ ศิสะดวกวันไหน ผมก็สะดวกวันนั้น บอกล่วงหน้าวันหนึ่ง”
“ งั้นศิอยากลางานสักสามวันได้ไหมคะ”
“ ก็ได้ งั้นผมจะขึ้นไปวันไหนดี”
“ คุณนัดมาวันจันทร์เย็นได้ไหมคะ ศิไปลางานก่อน”
“โอเค ผมจะรีบทำรายงาน แล้ววันจันทร์บ่ายๆจะได้ไป ศิแน่ใจนะว่าลางานได้”
“ ถ้าลางานไม่ได้ ศิก็ต้องป่วยแน่ๆเลย” เสียงหล่อนกลั้วหัวเราะ
“ ศิคงรอผมถึงวันจันทร์เย็นได้นะ”
“ ได้สิคะ ทำไมจะรอไม่ได้”
“ ศิรู้ตัวไหมว่า ทำให้ผมแปลกใจ”
“ ศิก็แปลกใจ แต่ศิคิดถึงคุณนัด”
"ผมดีใจที่เป็นแบบนี้ เตรียมตัวให้พร้อมนะ แล้วจะไปรับ คิดถึงศิมากๆขึ้นมาอีกแล้ว”
“ ศิเป็นมากกว่าอีก แล้วค่อยพบกัน สวัสดีค่ะ”
ศิรินทร์หยิบจดหมายของวันนัดที่สอดในกระดาษเขียนจดหมายออกเก็บ ได้โทรแล้วก็รู้สึกสบายใจที่ได้ทำดังตั้งใจ หล่อนตัดสินใจเร็วมากในบางครั้งบางที เหมือนความตั้งใจสูง เมื่อกลับมาเป็นศิรินทร์ตามเดิม เก็บเสื้อผ้าไปซัก จัดการทำ ความสะอาดตัวเอง ความนึกคิดที่เคยมีก็กลับมาห้อมล้อมตัว หน้าร้อนนี้ยังไม่ได้ไปไหนเลย ศิรินทร์ไม่อยากรอใครชวน หรือไปเพราะดีกว่าอยู่เปล่าๆ
ก่อนเที่ยงศิรินทร์เดินลิ่ว ผมหมาดๆปลิวไสวยามลมพัดหมุนมาบางครั้ง หอบเศษฝุ่นหมุนลอยติ้วไปตามถนน ศิรินทร์ซื้อขนมคุกกี้ ทาร์ตและชาอังกฤษชื่อบอกฐานันดรศักดิ์เชียวแหละ ก้อ สำหรับเขาบ่ายนี้ เย็นล่ะ น่าจะไปเลี้ยงคืนเขาสักมื้อหนึ่งที่ร้านยูโกสลาเวี่ยนริมไรน์ หรือร้านอะไรก็ได้แถวนั้น เพื่อว่าจะได้ส่งเขากลับได้เลย
อยากจะซื้ออะไรฝากคุณชัยยศสำหรับวันจันทร์ แต่คงจะไม่
มีเวลาทันเลือกหา หล่อนเดินเกือบวิ่งไปร้านปลา ได้ปลาทอดมาแล้ว กับมันฝรั่งบดเป็นอาหารกลางวันของหล่อน ครบแล้วจึงบ่ายหน้าเดินกลับหอ
ศิรินทร์จัดเสื้อผ้าที่ต้องเอาไปวันจันทร์ เห็นว่าเพียงพอแล้วจึงยกไปใส่ตู้ไว้ก่อน เหลือบดูเสื้อตัวใหม่ ไม่นำไปหรอก ไม่อยาก
ให้ความรู้สึกสับสนไปมากกว่านี้แล้ว ตัวเองยังตำหนิความรู้สึกของตัวเองอยู่เลย
บ่ายแล้วศิรินทร์เข้าครัวไปต้มน้ำ ยืนมองที่หน้าต่างห้องครัวไปยังป่าข้างหลังแล้วนึกถึงวันนัด พรุ่งนี้ก็จะมาแล้ว ทั้งนึกทั้งบอกตัวเอง อยากบอกตัวเองไว้บ่อยๆ พรุ่งนี้เท่านั้นนะ
เสียงเหมือนออดห้องใคร หล่อนออกจากครัวมาดู
“ สวัสดีค่ะ อยู่นี่ค่ะ”
“ สวัสดีจ้ะศิ ทำอะไรอยู่” นิธิเดินมาเข้าครัวด้วย
“ ศิต้มน้ำค่ะ”
“ ครัวใหญ่ดีจัง” เขามองหน้าหล่อนเป็นการทักทาย
“ หายเมาหรือยังคะ”
“ ไม่อยากหาย” เขาหลับตานิดสั่นหน้า
“ ทานอะไรหรือยังคะ”
“ ผมทาน Brunch มาแล้ว” เขาหมายถึงอาหารเช้ารวมกลางวัน
“ ตื่นสายมากเหรอคะ”
“ จะได้นอนมากๆ แล้วก็ไม่ต้องนอนกลางวันคนเดียวด้วย”
“ มีเหตุผลทุกทีเลยนะคะ”
“ ถ้ามีทั้งเหตุผลแล้วก็อารมณ์ที่ดีด้วย จะดีที่สุด”
“ จะเลคเช่อร์แต่เช้าเชียวหรือคะ” ศิรินทร์ปิดไฟเอาน้ำร้อนใส่กระติกจนเต็ม
“ เชิญได้แล้วค่ะ” หล่อนเดินนำกลับมาห้อง เขาถอดแจ็คเก็ต ศิรินทร์รับมาแขวนให้
“ วันนี้ห้องสะอาดขึ้นไหมคะ” หล่อนอยากอวดห้องโปร่ง สะอาดตา
“ น่าอยู่นะ ห้องศินี่น่ะ” เขาเดินที่ระเบียง ฟ้าโปร่งมีลมบ้างในวันนี้
“ ผมเดินมาเรื่อยๆ เก่งไหม อากาศดีมากๆเลย”
“ คุณเก่งตั้งนานแล้ว แล้วศิก็รู้แล้วด้วย”
“ วันนี้ศิพูดแปลกกว่าทุกวัน” เขาทักด้วยรู้สึก
“ คงเพราะศิเป็นเจ้าของบ้านมั้ง หล่อนยิ้มแบบเขื่องๆนิดหนึ่ง
“ Situation สถานการณ์เปลี่ยนคนได้ใช่ไหมศิ”
“ ยิ่งกว่าใช่อีก “ หล่อนรีบยืนยัน
“ ผมต้องระวังตัวแล้วหละ ผมขอนั่งตัวลีบๆดีกว่า” เขาเดินมายืนเบื้องหน้าหล่อน มองหาความแปลกใหม่ในดวงตาหล่อน คนละคนกับคนเมื่อวานนี้ เขาจับแขนสองข้างของหล่อนบีบเบาๆ
หล่อนกลับคิดไป ไม่อยากนึก กว่าจะดึงตัวดึงอารมณ์กระเจิดกระเจิงกลับมาได้ก็ยากเย็น จนต้องชมตัวเองทุกทีที่นึกถึง
อะไรไม่รู้ที่ทำให้เป็นไปได้ขนาดนี้ เหมือน..กับ ความสนใจที่หล่อนมีต่อเขา แค่เห็นหน้าแว๊บเดียวที่ร้านในสนามบินนั้น
“ แต่ศิยังไม่ทราบว่าคุณยังเหมือนเมาเมื่อวานนี้หรือเปล่า”
“ ศิอยากให้เป็นอย่างไหนล่ะ ให้ผมเป็นอะไรก็ได้สำหรับศิ มานั่งตรงนี้” เขาตบเบาะข้างๆตัว หล่อนมานั่งลงพร้อมคำถาม
“ วันนี้คุณเป็นแขก ต้องบอกโปรแกรมก่อนไหมคะ”
“ ถ้ารายการเสียเงินต้องบอก ถ้าฟรีก็ไม่ต้องบอกล่วงหน้าก็ได้ แล้วแต่เจ้าภาพ”
“ ศิหมายถึงแขกรับเชิญ ไม่ใช่แขกขี้เหนียว”
“ ก็ใช่นะซี แขกรับเชิญก็ฟรีอยู่แล้ว ถ้าเป็นแขกขี้เหนียว แขกก็อยากรู้ก่อน”
“ เอาละ เมื่อวานศิบอกอยากเลี้ยงน้ำชาแล้วก็ไปริมไรน์ใช่ไหมคะ แล้วศิขอเลี้ยงอาหารเย็นที่ริมไรน์ด้วยนะคะ”
เขามองหน้าหล่อนนิ่ง
“ Farewell party หรือ” แววตาวูบลงนิดเมื่อพูด
“ อื๋อ ไม่ใช่หรอก “ หล่อนรีบปฏิเสธ
“ หรือว่ามันใช่คะ” สีหน้าหล่อนเปลี่ยนไปนิดเมื่อถาม
“ โปรแกรมคุณเปลี่ยนเหรอ” หล่อนกังขา
“ ผมเปลี่ยนใจผมไม่ได้หรอก ศิล่ะ” เขาเอามือบีบเข่าหล่อนนิดหนึ่ง
“ ศิอยากให้คุณไปทานกับศิ เพราะคุณพูดหลายหนกับคำว่าทานคนดียว ศิ ก็ เอ้อ ช่วยเปลี่ยนความรู้สึกตรงคำนี้ให้นะค่ะ”
“ ขอบคุณศิ ที่ละเอียดอ่อน.....กับผม” เขามองออกไปทางประตูที่เห็นระเบียงด้านนอกแนวเดียวกับสายตาที่นั่งอยู่
“ ศิ ผมขออะไรนิดได้ไหมจ๊ะ”
หล่อนเลิกคิ้วนิดๆ
“ ผมอยากได้รูปศินะ เอารูปเล็กๆก็ได้”
“ แล้วของคุณล่ะคะ” หล่อนแย้ง
“ ไม่เอาน่าศิ อย่าโยกโย้ ห้ามบอกว่าไม่มีด้วย”
“ เดี่ยวศิหาให้ก็ได้ ห้ามขออะไรอีกนะคะ”
“ ไม่ขอแล้วหละ ผมรู้ว่าผมยังไม่ได้ใจของศินะซี ผมถึงขอรูป”
“ เอ ..ก็ใจของเรา ไปให้ใครง่ายๆได้ยังไง จริงไหมคะ”
“ วันนี้ศิพูดอะไร ผมต้องตั้งใจฟังอยู่แล้ว” เขาทำเสียงเหมือนน้อยใจ
“ เป็นอย่างนี้ด้วยเหรอ” หล่อนเข้าใจเขา
“ ศิ อย่าพูดเล่นเลยนะจ๊ะ พรุ่งนี้ผมต้องไปไกลศิ ผมยังทำใจไม่ได้เลย รู้ไหม เมื่อคืนน่ะ ผมนั่งจนดึกมากๆเลย มันไม่ง่วง
แล้วก็คงไม่เมาด้วย ถ้าเมาก็คงหลับไปนานแล้ว ศิล่ะ หือ” เขาถามหล่อนบ้าง
“ ศิก็หลับมั่งไม่หลับมั่ง แต่ก็ไม่มีอะไรกังวลก็เลยหลับ”
“ ศิไปลอนดอนด้วยกันไหมล่ะ อยากให้ไปด้วยจัง ผมจะพาศิไปดูหอพักที่ผมเคยอยู่ ไปดูแม่น้ำเทมส์ว่าเหมือนกับแม่น้ำไรน์ไหม”
ศิรินทร์ฟังเขาเอ่ย ก้อพรุ่งนี้ศิรินทร์ก็จะไปเหมือนกัน แต่คนละทางกับที่คุณคิดทีเดียว ศิรินทร์ก็กำลังเลือกทางอยู่ ว่า...
ว่าจะไปทางไหน...
“ ศิ...” เขาเอามือขวาโอบหล่อนเข้ามา เมื่อเห็นหล่อนคิดอะไรอยู่
“ เดี่ยวก็กลับมาอีกไม่ใช่หรือคะ” หล่อนพูดราวปลอบใจ
“ แต่ ศิก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่า มาแล้วก็จะต้องจากไกล”
“ แล้วจะให้ศิทำอย่างไรล่ะคะ”
“ ใช่ สิ ผมก็จะทำอย่างไร...ผมอาจจะคิดคำตอบได้ตอนกลับจากลอนดอน”
หล่อนขยับตัวถอยห่างออกมาจากเขา
“ ศิว่าทานน้ำชาก่อน ศิมีชาอะไรให้คุณด้วยแน่ะ เดี่ยวนะคะ” หล่อนลุกขึ้นเปิดตู้หยิบของสักครู่ เขามองตามร่างกลมเพรียวในกางเกงเข้ารูป ลูกฟูกเล็กๆกับเสื้อทีเชิ๊ตลายจุดสมตัวหล่อน มองเพลินจนหล่อนเดินออกไปนอกห้อง
(มีต่อ)