ซ่อนรักพรางใจ (ตอนที่ 21)

กระทู้สนทนา

นิยายออนไลน์ แต่งนิยาย นิยายไทย นวนิยายรัก

ซ่อนรักพรางใจ

ตอนที่ 21 ถึงเวลาพักใจ

…..หาดทรายสีขาวตรงหน้าเหมือนมีมนต์เน่ห์ชักชวนให้ปณาลีค่อยๆถอดรองเท้าแตะออกแล้วยื่นเท้าบอบบางเหยียบลงสัมผัสกับผิวทรายละเอียดเนียนนุ่มและยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย  ปกรณ์ที่กำลังเก็บกระเป๋าเดินทางลงจากรถยนต์เงยหน้าขึ้นมาดูน้องสาวที่ยืนรับลมทะเลยามเย็นอยู่ด้วยแววตาวางใจ  ในบรรยากาศที่ผ่อนคลายแบบนี้จะทำให้น้องสาวของเขามีสุขภาพจิตที่ดีที่จะส่งผลต่อสุขภาพของทั้งแม่และลูกในท้อง  เขาคิดไม่ผิดจริงๆที่ตัดสินใจพาน้องสาวหลบหนีจากบรรยากาศวุ่นวายของเมืองกว้างมาแอบอิงธรรมชาติงดงามและเงียบสงบ  ระยะทางกว่าหกร้อยกิโลเมตรนับว่าคุ้มค่ากับสถานที่ที่เขาพาน้องสาวหลบพักใจที่ริมหาดอันเงียบสงบแห่งหนึ่งในจังหวัดสุราษฎร์ธานี  บ้านพักสองชั้นสีขาวขนาดกะทัดรัดเป็นบ้านที่ปกรณ์ตัดสินใจซื้อต่อจากเพื่อนที่ทำงานสายเดียวในราคาที่คุยกันได้ก่อนที่เพื่อนของเขาจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ

“ มืดกว่านี้อากาศจะเย็นมากนะ  ขึ้นบ้านก่อนเถอะยัยลี ”  เสียงพี่ชายตะโกนเรียกปณาลีจึงหันมาส่งยิ้มและโบกมือให้
“ ค๊า  คุณพี่ชาย  ไปเดี๋ยวนี้แหละค๊า ”  ปณาลีใส่รองเท้าแตะก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านพักที่เห็นเพียงครั้งแรกก็หลงเสน่ห์ทันที

“ หนูลีจะไปจริงๆเหรอ  แล้วนินาจะดูแลหนูลียังไง ”  ลัลนาเอ่ยเสียงเครือเมื่อในสัปดาห์ต่อมาปณาลีได้บอกกับเพื่อนรักว่าตนเองตัดสินที่จะหลบไปพักผ่อนที่อื่นเพื่อที่จะกลับมาเข้มแข็งกว่าเดิม

“ ไว้หนูลีจะมาเยี่ยมบ่อยๆ  ที่ที่พี่อ้อมจะพาไปหนูลีคิดว่าต้องดีแน่นอน  ไว้นินาค่อยไปเที่ยวก็ได้นี่ ”  สองสาวนั่งอิงหลังกันอยู่ภายในสวนของบ้านปฎิไพศาลกุล  วันนี้ปณาลีตั้งใจมาลาทุกคนที่เธอรักและผูกพัน คุณสุธีรัช  คุณอารีย์  หัทยา  ส่วนปรัชญ์นั้นปณาลีได้เอ่ยลาเป็นที่เรียบร้อยแล้วเหลือก็แต่เพื่อนรักและ…ผู้ชายที่รัก

“ นินาไปหาหนูลีแน่นอน  แต่ว่าหนูลีจะไม่บอกพี่คินกับพี่เต็มเลยหรอว่าหนูลีกำลังจะมีน้อง ”  ปณาลีหันมาส่ายหน้า

“ อย่าเลย  นินาก็รู้ว่าหนูลีอาย  พี่เต็มและพี่คินหนูลีจะหาโอกาสบอกเอง นะนินา ”  เว้าวอนด้วยเสียงออดอ้อน

“ ก็ได้จ๊ะ  ดูแลตัวเองให้ดีๆนะ  แล้วโทรมาบอกด้วยว่าหลานของนินาเป็นยังไงบ้าง ”  ลัลนาหันมาลูบหน้าท้องที่เริ่มนูนของปณาลีอย่างเบามือ  ปากก็ยิ้มด้วยความยินดีและตื่นเต้นที่ชีวิตน้อยๆกำลังจะถือกำเนิดขึ้นมาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้

“ จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงนะ ”  ลัลนาสงสัย

“ นินาจะลองตั้งชื่อไหม ”  ปณาลีถามอย่างอารมณ์ดี  ลัลนาทำท่าคิดก่อนจะส่ายหน้า

“ รอลุ้นก่อนดีกว่า   หนูลีตอนท้องโตจะเป็นยังไงนะอยากเห็นจังเลย ”

“ ก็คงจะกลมเป็นหมูเหมือนที่พี่ปรัชญ์ว่าน่ะสิ ”  ปณาลีหน้ายู่  ลัลนาหัวเราะเสียงหวาน

“ โอ้ย  ไม่จริงร้อก ”  ลัลนาหัวเราะ

อาหารที่ประกอบไปด้วยของทะเลสดหลายชนิดทำเอาปณาลีตาโตด้วยความตื่นเต้น  ปกรณ์ยิ้มเมื่อเห็นท่าทางน้องสาว

“ สดๆจากชาวประมงเลยนะ  พี่ไปติดต่อเขาไว้ให้ส่งมาให้ทุกๆสามวัน  ต้องบำรุงเยอะๆหลานพี่จะได้แข็งแรง ”  พูดพลางตักเนื้อปลาชิ้นโตให้

“ รักพี่อ้อมจังเลย  อย่างนี้ลีต้องอ้วนเหมือนกับที่พี่ปรัชญ์ว่าไว้แน่ๆเลย ”  ปากพูดแต่มือนั้นจับช้อนเตรียมตักเข้าปาก

“ ยังมีอาการแพ้อยู่ไหม ”  ไถ่ถามอาการเช่นทุกวัน  ปณาลีทำท่าคิดก่อนจะบอก

“ สองสามวันมานี้ไม่ค่อยมีค่ะ  มีแต่เวียนหัวช่วงเช้าและบ่าย ”  แล้วคนท้องก็เจริญอาหารจนปกรณ์ต้องตักขาวสวยเพิ่มให้

“ ท่าทางจะหายแพ้แล้วล่ะแบบนี้  จากนี้คงกินไม่หยุด ”  แล้วก็ลงมือทานกันอย่างเอร็ดอร่อย

“ ที่นี่อากาศดีมากเลยค่ะพี่อ้อม  แต่พี่มาอยู่กับลีแบบนี้งานที่ทำอยู่ล่ะคะ ”  ปณาลีอดห่วงไม่ได้เพราะพี่ชายยังมีโครงการอีกหลายแห่ง  ปกรณ์ยื่นมือมาลูบหัวน้องสาวก่อนยิ้มตอบ

“ น้องสาวพี่ยังไงก็สำคัญที่สุด  ตอนนี้พี่รับออกแบบเท่านั้น  ส่วนเรื่องควบคุมก็อยู่ที่คนซื้อแบบเขาไปจ้างคนดูแลต่อเอง  ถ้ามีปัญหาพี่ก็จะออกไปดูแลเป็นส่วนๆไป   พี่จะไม่หายไปไหนนานๆแบบเดิมอีกพี่จะอยู่ดูแลลีให้ดีที่สุด ”  ปณาลียิ้มซึ้งกับความห่วงใยของพี่ชาย

“ แล้วงานของเราที่แกลลอรี่ล่ะ ”

“ ลีคุยกับพี่คินแล้วค่ะว่าจะส่งงานผ่านเมล์หรือพัสดุไปแทน  แต่เรื่องท้องยังไม่ได้บอกขอเวลาอีกนิดนึง ”  น้องสาวว่าอย่างนั้นเขาก็ตามใจ

    เสียงคลื่นกระทบฝั่งยามเช้าปลุกคนที่กำลังนอนหลับอย่างสุขสบายตื่นขึ้นมาในเวลาหกโมงครึ่ง  ปณาลีลุกขึ้นบิดตัวแล้วเดินเปิดประตูระเบียงมายืนดูวิวยามเช้า…..ช่างเหมาะแก่การสร้างสรรค์ผลงานจริงๆ  นึกแล้วศิลปินสาวก็เดินกลับเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วหยิบอุปกรณ์วาดภาพมาตั้งที่ระเบียง กวาดสายตาดูสิ่งที่จะวาดแล้วก็อมยิ้มมีความสุขกับการได้ทำในสิ่งที่รัก  นั่งวาดอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ประตูห้องถูกเคาะก่อนจะเปิดเข้ามาเพราะพี่ชายสั่งไว้ไม่ให้ล็อกเผื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน  เห็นน้องสาวกำลังตั้งอกตั้งใจวาดรูปอยู่หน้าผ้าใบผืนกว้างก็ส่ายหน้าอ่อนใจ

“ นี่จะแปดโมงแล้วนะ  อาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวก่อน ”  น้องสาวหันมาบอกเสียงอ่อย

“ เดี๋ยวแสงเปลี่ยนค่ะพี่อ้อม  แป๊ปนึง ”  ปณาลีวางพู่กันแล้วยกกล้องโพลารอยด์ขึ้นถ่ายภาพตรงหน้าไว้ก่อนจะเก็บรูปที่ปริ๊นออกมาทันทีมาเป่าให้แห้งจนภาพปรากฏ  เมื่อพอใจแล้วก็เก็บรูปไว้ในกล่องใส่อุปกรณ์แล้วลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำชำระกาย
หลังจากทานมื้อเช้าเรียบร้อยพี่ชายก็เอ่ยชวนไปเดินเล่น

“ วันนี้ไปเที่ยวแถวหาดดูไหม  เผื่อเจอคนใหม่ๆสิ่งใหม่ๆจะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น ”  ปกรณ์เอ่ยชวนน้องสาวเพราะไม่อยากให้ต้องเหงาอยู่แต่ในบ้าน

“ ไปก็ดีค่ะ  ลีอยากไปถ่ายรูปไว้เป็นแบบวาดรูปแล้วก็จะได้ส่งให้นินาดูด้วย ”  ปณาลียิ้มสดใส

“ ถ้างั้นก็ให้เวลาเตรียมตัวครึ่งชั่วโมงนะ  เดี๋ยวพี่ไปเดินปิดประตูหน้าต่างก่อน ”  เพื่อความปลอดภัยปกรณ์ต้องดูแลบ้านให้รอบคอบ

     ระหว่างรอพี่ชายปณาลีก็ออกมาเดินเล่นริมชายหาดที่รื่นรมย์แวดล้อมไปด้วยทะเลสวยและหาดทรายขาวๆ  แม้ว่าจะหมดช่วงท่องเที่ยวเพราะเป็นช่วงปลายปีแต่ก็พอมีนักท่องเที่ยวมาแวะมาเรื่อยๆด้วยบรรยากาศเงียบสงบน่าพักผ่อน  เด็กๆที่เป็นลูกหลานของชาวบ้านชาวประมงที่อาศัยอยู่แถวนี้ต่างออกมาวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานจนคนที่กำลังจะเป็นแม่คนยิ้มกว้างอย่างสุขใจ

“ พี่สาวครับ  พี่มาอยู่ใหม่หรอ ”  เด็กผู้ชายตัวเล็กผิวเข้มดวงตาใสแจ๋ววิ่งมาหยุดตรงหน้าปณาลีเอ่ยถามด้วยความสงสัย  ปณาลียิ้มหวานก่อนจะค่อยๆย่อตัวลงนั่งคุกเข่าจ้องมองคนอยากรู้ที่อายุไม่น่าจะเกินแปดขวบ

“ ใช่จ๊ะ  พี่มาอยู่บ้านหลังสีขาวตรงนู้น ”  ชี้มือบาง  “ พี่ชื่อหนูลี  ชื่ออะไรละเรา ”

“ ผมชื่อขวดครับ  อายุเจ็ดขวบ  แล้วคนนั้นชื่อปลาทู ”  ขวดชี้มือบอกชื่อเพื่อนผู้ชายที่วิ่งเข้ามาทีหลังมีรูปร่างใกล้เคียงกันแต่ผิวออกจะขาวกว่านิดหน่อย  ปลาทูวิ่งมาทีหลังทำหน้างงๆก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นพี่สาวคนสวยยิ้มหวานให้

“ ว่างๆไปเล่นเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ  พี่อยู่บ้านเหงามาก ”  เอ่ยชวนเด็กทั้งสองคน  ขวดกับปลาทูมองหน้ากันเหมือนปรึกษาก่อนจะหันมาตกลง

“ แต่ขวดกับปลาทูต้องบอกป๊าก่อนนะพี่หนูลี ”  ปณาลียิ้มเมื่อเห็นแววตาฉลาดเฉลียวของขวด

“ นั่นแหละคือสิ่งที่ต้องทำ  เก่งแล้วก็ฉลาดมากนะเรา ”  ชมพร้อมกับเอื้อมมือมาหยิกแก้มเล็กๆตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว

“ พี่สาวมาอยู่กับใครฮะ  มีน้องตัวเล็กๆด้วยไหม  ทูกับขวดเลี้ยงน้องเป็นนะ ”  ปลาทูถามพลางทำตาเป็นประกาย

“ หืม  จริงอ่ะ  ถ้าพี่มีน้องเราสองคนจะช่วยพี่เลี้ยงได้จริงๆเหรอ ”  ปณาลีทำท่าสนใจ

“ ครับ! ”  สองหนุ่มน้อยรับปากเสียงแข็งขัน  ก่อนจะหันไปข้างหลังเมื่อมีเสียงเรียก

“ ปลาทู  ขวด  ไปกินข้าวเที่ยงได้แล้ว ”  เสียงทุ้มกว้างดังมาพร้อมร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่มีใบหน้าคมเข้มสวมแว่นกันแดดเดินมาอย่างสบายๆในชุดเสื้อโปโลกางเกงยีนส์

“ ป๊า! ”  ขวดกับปลาทูร้องเรียกก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดขาชายหนุ่มไว้

“ เจ้าสองแสบมารบกวนคุณผู้หญิงหรือเปล่าครับ ”  เขาเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร  ปณาลีจึงลุกขึ้นมาไหว้สวัสดีเพราะดูเขาจะเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก

“ เปล่าค่ะ  ขวดกับปลาทูเป็นเด็กน่ารักมาก  ยังอาสาช่วยดูแลน้องให้ลีเลยค่ะ ”  ส่งยิ้มให้  ชายหนุ่มรู้สึกว่าการสวมแว่นสีเข้มบดบังสายตาแล้วยืนคุยกับสุภาพสตรีออกจะดูเสียมารยาทเขาจึงถอดแว่นกันแดดออกแล้วพับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อจึงทำให้เห็นว่าเขามีดวงตาคมเข้มรับกับคิ้วหนาพอดี

“ อ้อ  ขอโทษทีครับ  ผมศิวาภพ  รวิกาล  เรียกผมว่า  เอ่อ…” ศิวาภพยังพูดไม่ทันจบสองแสบก็ตะโกนขึ้นแข่งกัน

“ เค็ม! ”  ศิวาภพหันจะเอาเรื่องสองแสบแต่ก็ไม่ทันเพราะเจ้าตัวทั้งสองต่างวิ่งแข่งกันหนีไปเสียแล้ว

“ ปณาลีค่ะ  เรียกหนูลีก็ได้นะคะ ”  ศิวาภพหันมาก็เห็นว่าดวงตาสวยกำลังมีแววขำเล็กน้อย  เขายิ้มเก้อๆ

“ ครับคุณหนูลี  เอ่อ  แต่ผมไม่ได้ชื่อเค็มนะครับ! ”  ศิวาภพรีบบอก

พาพันติดฝน