ซ่อนรักพรางใจ (ตอนที่ 20)

กระทู้สนทนา

นิยายออนไลน์ แต่งนิยาย นิยายไทย นวนิยายรัก

ซ่อนรักพรางใจ

ตอนที่ 20 เพื่อนรัก

…..ลัลนามาปรากฏตัวที่แกลลอรี่ของอคินในช่วงบ่ายหลังจากที่เธอและสามีกลับมาจากโรงพยาบาล  หญิงสาวหันไปยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าสามียังคงทำหน้าซึมเมื่อผลตรวจของเช้าวันนี้ออกมาภรรยาของเขายังไม่ท้องสมใจ  คนอยากเป็นพ่อคนได้แต่ถอนหายใจก่อนจะทำท่าฮึดขึ้นมาเมื่อนึกได้ว่าเขายังมีเวลาอีกมาก  พนักงานประจำเคาน์เตอร์เดินออกมาต้อนรับอย่างยิ้มแย้มเมื่อเพื่อนของเจ้านายเข้ามาในแกลลอรี่

“ คุณอคินให้แจ้งว่าต้องออกไปพบลูกค้าด่วนค่ะ  เชิญคุณเหมรัศนิ์และคุณลัลนาพักผ่อนรอที่ห้องทำงานคุณอคินก่อน ”

“ ถ้างั้นนินาไปหาหนูลีก่อนนะคะ ”  ภรรยาสาวหันมาบอกก่อนจะขอตัวออกไป  เหมรัศนิ์จึงเดินเตร่ดูผลงานภายในแกลลอรี่ไปพลาง  เท้าของเขาก้าวมาหยุดหน้ารูปวาดผ้าใบผืนใหญ่ในกรอบรูปไม้ลายสวย  ดวงตาคมลึกจ้องมองแสดงความสนใจอย่างชัดเจน

“ รูปนี้คุณหนูลีเป็นคนวาดค่ะ  เป็นรูปดอกไม้ที่งดงามที่สุดบานอยู่ท่ามกลางดงไม้ ”  พนักงานอีกคนที่เฝ้าประจำห้องเข้ามาแนะนำ  เหมรัศนิ์หันมากล่าวขอบคุณก่อนจะพิจารณาดูภาพและเห็นด้วยว่าเป็นตามที่พนักงานกล่าว  ภาพดอกไม้ที่เขาไม่รู้ชนิดแต่น่าจะเกิดจากจินตนาการของคนวาดที่สื่อออกมาเป็นกลีบดอกที่อ่อนหวานงดงาม  เป็นดอกไม้ที่เด่นที่สุดเพราะมีเพียงดอกเดียวท่ามกลางความสลัวของดงไพร

“ ช่วยเก็บรูปนี้ไว้ให้ผมด้วยนะครับ ”  หันมาแจ้งพนักงานไว้ก่อนจะเดินดูรูปภาพอื่นไปเรื่อยๆ

“ หนูลี  เอ๊ะ! ”  ลัลนาเปิดประตูห้องทำงานเพื่อนสาวเข้ามาเพื่อกะจะเซอร์ไพร์สก็อุทานอย่างต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าโต๊ะทำงานนั้นว่างอยู่  จึงเดินเข้ามาแบบงงๆแล้วมองหาว่าปณาลีจะไปหลบอยู่ตรงไหนของห้อง  แล้วเธอก็ต้องหันไปยังประตูห้องน้ำด้วยความแปลกใจ

“ อุ๊บ!!! ”  เสียงที่ดังลอดออกจากห้องน้ำทำให้ลัลนารีบวิ่งเข้าไปดูก็เห็นว่าปณาลีกำลังล้างหน้าล้างปากอยู่ที่อ่างล้างหน้า

“ หนูลีเป็นอะไร! ”  ลัลนาประคองเพื่อนรักที่ทำท่าจะทรุดลงพื้นพามานั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน

“ นินากลับมาเมื่อไรเหรอ ”  ปณาลีถามเพลียๆ  ลัลนาไม่ตอบแต่ยิงคำถามแทน

“ ไม่สบายเป็นอะไรบอกนินามาเถอะ  เราเป็นเพื่อนกันบอกกันได้ทุกเรื่องไง  นะหนูลี ”  ลัลนาเขย่ามือถามด้วยความห่วงใย
ปณาลีจ้องตาเพื่อนรักด้วยความรู้สึกผิด  ผิดในหลายสิ่งหลายอย่างและมันน่าละอายใจเกินกว่าที่จะพูดอกมา

“ หนูลี! ”  ลัลนาทนความเงียบไม่ได้จึงหันเดินตรงไปยังกระเป๋าของปณาลีแทน

“ ไม่สบายก็ต้องมียา  ไม่ยอมบอกนินาหาคำตอบเองก็ดะ…”  ลัลนายืนนิ่งเมื่อมือของเธอค้นไปเจอสมุดเล่มเล็กๆแล้วพลิกขึ้นมาดูหน้าปก  สมุดฝากครรภ์  มือของลัลนาสั่นเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อนรักที่กำลังยิ้มเศร้าส่งมาให้  แล้วเมื่อก้มลงดูระยะเวลาในสมุดฝากครรภ์ก็พบว่าว่าที่คุณแม่ตั้งท้องได้สองเดือนแล้ว  มือขาวนวลวางสมุดเล่มนั่นลงก่อนจะเดินตรงกลับมายังคนที่กำลังค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้

…..เพี๊ยะ!!!.....ฝ่ามือบางของลัลนาวาดลงที่ใบหน้าเพื่อนสนิทด้วยน้ำตานองหน้า  ใบหน้าของปณาลีหันไปตามทิศทางที่โดนตบแต่เพราะลัลนาไม่ได้ลงมือหนักมากจึงเพียงแค่รู้สึกเจ็บนิดหน่อย  เมื่อหันกลับมาพร้อมเผชิญหน้าก็ต้องน้ำตารินเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักก็กำลังร้องไห้ไปพร้อมๆกัน

“ ทำไมหนูลีไม่บอกนินา  เราเป็นเพื่อนกันนะ  หรือว่านินาเป็นเพื่อนที่ไม่ดีพอที่หนูลีจะไว้ใจ  ฮึก ”  ลัลนาร้องไห้

“ ไม่เลยนินา  หนูลีแค่…หนูลีเป็นคนทำเรื่องใส่ตัวเองหนูลีไม่กล้าพูดเรื่องแบบนี้กับใครหรอก  หนูลีกลัวนินาจะเกลียดหนูลี… ”  ปณาลีหันหลังซ่อนความร้าวรานใจ  ไม่อยากมองใบหน้าเสียใจของเพื่อนรักยิ่งถ้าได้รู้ว่าใครเป็นพ่อของลูก ลัลนาคงจะโกรธเกลียดเธอไปตลอดชีวิต

“ โธ่  หนูลี…นินาจะเกลียดหนูลีทำไม  เราเป็นเพื่อนกันเมื่อเพื่อนมีปัญหาเราก็ต้องช่วยเหลือกันสิ ”  ลัลนาเสียงอ่อนลงก่อนจะเดินเข้าไปดึงแขนเพื่อนสนิทให้หันมาเผชิญหน้า  เธอค่อยๆสวมกอดเพื่อนด้วยความรักความห่วงใยจากหัวใจและปณาลีก็กอดตอบกลับมาด้วยความรู้สึกเดียวกัน

“ ไหนบอกนินามาซิ  อยากบอกอะไรนินาไหม ”  ลัลนาผละออกมาแล้วเริ่มตั้งคำถาม  สายตาของลัลนาคาดหวังที่จะได้ยินในสิ่งที่เธออยากรู้และอยากมั่นใจว่ามันเป็นความจริง  ปณาลีมองสายตาของเพื่อนคนนี้ออกว่าถ้าเธอพูดความจริงออกไปจะเป็นการทำร้ายเพื่อนรักอย่างที่สุด  เธอสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ มันเกิดขึ้นหลังจากที่เราไปเที่ยวผับกัน  จำได้ไหม ”  ลัลนาพยักหน้าว่าจำได้

“ หนูลีไปเจอผู้ชายคนหนึ่ง  เขา…เป็นคนที่ดีคนหนึ่งนะ  เราคุยกันและเข้าใจกันได้แทบทุกเรื่อง ”  ปณาลีสูดลมหายใจพร้อมกับทำท่าหันเดินไปทางอื่นเพื่อซุกซ่อนแววตาที่กำลังฟ้องว่าโกหก

“ หนูลียังไม่ทันได้แนะนำให้นินาได้รู้จักเพราะนินาต้องเตรียมงานแต่งงาน  แต่ระหว่างหนูลีกับเขาเราไปกันได้ดี ”

“ แล้วเขาหายไปไหน  เขาจะกลับมารับผิดชอบหนูลีไหม ”  ลัลนาถามเสียงแผ่ว

“ เขา…ต้องไปที่ๆไกลมาก  หนูลีไม่อาจดึงเขามาได้  เขามีภาระหน้าที่ที่ต้องทำ  นินาเข้าใจหนูลีใช่ไหม ”  หันมายิ้มเศร้า  ลัลนาเดินมากุมมือว่าที่คุณแม่ไว้  รอยยิ้มหวานค่อยๆแย้มขึ้น

“ หนูลีคงมีเหตุผลที่คนอื่นไม่เข้าใจ  ถ้าอยากพูดอยากระบายให้ฟังเมื่อไหร่ค่อยบอกนินานะจ๊ะ ”

“ ขอบใจมากนะ ”  ปณาลีพูดได้แค่นั้นก็โผเข้ากอดเพื่อนรักอีกครั้ง  ลัลนาลูบแผ่นหลังเพื่อนด้วยแววตาครุ่นคิด

     ปณาลีเดินถือแฟ้มงานตรงมายังห้องทำงานของอคินก่อนจะผลักประตูเข้าไปโดยที่ไม่ทันเห็นว่ามีอีกคนที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์อยู่  ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เอ่ยทักขึ้นทันที

“ อ้าว  หนูลีนั่นเอง ”  เหมรัศนิ์ทักขึ้นเมื่อเห็นปณาลีเดินเอาแฟ้มไปวางไว้ที่โต๊ะ  ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมา

“ สวัสดีค่ะพี่เต็ม   ตกใจหมดเลยนึกว่าไม่มีใครอยู่ ”  ปณาลียิ้มบางๆ ร่างสูงที่นั่งอยู่ลุกขึ้นก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วจ้องมองใบหน้าสวยจนคนถูกมองแก้มแดงเรื่อขึ้นเขาจึงหัวเราะน้อยๆ

“ ดูยังไม่หายป่วยเลย  นานแล้วนะไปหาหมอบ้างไหมเนี่ย ”  ปณาลีหัวเราะเบาๆก่อนจะตอบ

“ ตอนนี้แข็งแรงขึ้นมากเลยค่ะพี่เต็ม  นี่ก็น้ำหนักขึ้นตั้งเยอะ ”  ปณาลีหมุนตัวไปรอบๆอย่างช้าๆ

“ เอ  สงสัยวันนี้จะหน้าสด  ดูซิซีดเชียว ”  เขาเย้าหญิงสาวเล่น

“ หูย  ใครจะไปสวยหวานไม่ต้องแต่งเติมแบบภรรยาตัวเองล่ะ  เชอะ ”  ทำเสียงงอน

“ ฮ่าๆๆ   หนูลีหนอ…ใครว่าเราไม่สวย  ออกจะสดใสน่ารักเดี๋ยวเถอะอีกหน่อยผู้ชายจะตามจีบจนสับรางไม่ทัน ”

“ ให้จริงเถอะ  เพี้ยง… ”  ปณาลีทำท่ายกมือขึ้นหัว  “ วันนี้นัดพี่คินไปเที่ยวไหนกันเหรอคะ

“ อ้อ  พี่คินของหนูลีน่ะสิที่นัดพี่กับนินา  บอกว่าจะชวนไปสนุกกัน ”  ปณาลีทำหน้างงๆ

“ สนุกๆนี่คืออะไรคะ ”  ปณาลีถามไปแล้วก็เห็นว่าเหมรัศนิ์เองก็ทำหน้าไม่รู้   สักครู่ประตูห้องก็เปิดเข้ามาซึ่งเป็นลัลนานั่นเองที่กลับจากไปห้องน้ำ

“ พี่คินยังไม่มาอีกเหรอคะ ”  ถามไปแล้วก็เห็นทั้งสองคนส่ายหน้ากัน  ต่างนั่งเล่นรอในห้องทำงานของอคินจนเกือบเย็นคนที่ออกปากชวนเที่ยวจึงเพิ่งกลับจากธุระข้างนอก  อคินเดินลิ่วๆเข้ามายังไม่ทันหายใจหายคอก็เอ่ยขึ้น

“ โทษทีทุกคนนานไปหน่อย  เอ้อ  เย็นนี้ว่าจะชวนไปลั้ลลาที่เด็ดๆซะหน่อยสงสัยจะชวดซะแล้ว ”  ถอนหายใจก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ตัวใหญ่  สายตาของคนทั้งสามคนจึงหันมารอฟังอย่างรอคอย  อคินโบกมือไปมาก่อนจะเอ่ย

“ จะชวนไปคาราโอเกะน่ะ  ไม่ได้ไปซะเป็นปีแล้ว  แต่วันนี้คงไม่ไหวเหนื่อยสุดๆ ”  อคินรับแก้วน้ำที่ลัลนาเทจากโต๊ะมุมห้องแล้วส่งให้มาดื่ม

“ โถ่   ก็นึกว่าจะเป็นที่เจ๋งๆ ”  ปณาลีทำปากยื่นเซ็งๆ

“ เจ๋งกว่านี้ก็มีนะ  ฟรีด้วย… ”  อคินทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันมาที่เพื่อนหนุ่ม  เหมรัศนิ์สบตาด้วยอาการงงๆก่อนจะเข้าใจ

“ เออ  ไปกินข้าวฟรีที่ร้านน่ะสิ  ไอ้คิน… ”  เหมรัศนิ์ลากเสียง

“ ฮ่าๆๆ  สมกับที่เป็นเพื่อนรัก  อย่างนี้คบกันยันลูกบวชเลยว่ะ ”  อคินหัวเราะพอใจ

“ หาเมียให้ได้ก่อนไหมไอ้คิน ”  เหมรัศนิ์ทำเสียงเข้ม

“ ไม่ๆๆ ฉันชอบชีวิตหนุ่มโสด ว่าที่ศรีภรรยาของฉันต้องมีสรีระอันงดงามเสมือนธรรมชาติเสกสรรค์ปั้นแต่ง ”  อคินเริ่มฝัน

“ อ๋อ  เหมือนกับรูปผู้หญิงเปลือยที่พี่ชอบวาดเวลาเปล่าเปลี่ยวนะเหรอ ”  ปณาลีทำเสียงตกใจแต่หัวเราะ

“ เฮ้ย  ไม่ใช่เว้ย  เปล่าเปลี่ยวอะไรกัน  สรีระของผู้หญิงมีความงดงามในตัวเอง  มีมิติที่น่าค้นหา ”  อคินทำมือวาดเป็นทรวดทรง

“ พอๆ  ฉันขนลุกว่ะ  จะไปกันเลยไหม ”  เหมรัศนิ์รีบทลายฝันหวานของอคินเสียก่อนจะไม่ได้ไปไหนกันในวันนี้

“ ไป! ”  ทั้งสามเสียงดังขึ้นพร้อมเพรียงก่อนจะมองหน้ากันแล้วหัวเราะ

“ ไปสิครับเจ้าของร้านพร้อมจะเลี้ยงข้าวฟรีแล้ว ”  ออกเดินนำก่อนจะอมยิ้มกับเสียงใสๆของใครบางคน

“ เย้ๆๆ  ทั้งหล่อทั้งใจดี  อย่างนี้ต้องกินให้สมใจ ”  ปณาลีปรบมือพออกพอใจ

พาพันชอบ