ซ่อนรักพรางใจ (ตอนที่ 14)

กระทู้สนทนา

นิยายออนไลน์ แต่งนิยาย นวนิยายรัก นิยายไทย

ซ่อนรักพรางใจ

ตอนที่ 14 ผู้รับผิดชอบ

…..หัทยากำลังเดินไปตามทางเดินภายในโรงพยาบาลเอกชนเพื่อมารับยาบำรุงของบิดา  เท้าทั้งสองหยุดกึกเมื่อเกิดอาการแปลกใจที่เห็นว่าหญิงสาวที่ตนและบิดาเคยพามาตรวจและฝากครรภ์เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนในตอนนี้มีชายหนุ่มสูงใหญ่ดูน่าเชื่อถือคนหนึ่งกำลังประคองเดินออกมานั่งรอที่เก้าอี้นอกห้องตรวจที่มีชื่อของนายแพทย์สุภวัฒน์หรืออาหมอของเธอ  เห็นท่าทางสนิทสนมและดูแลประคบประหงมดีแบบนั้นหัทยาก็ขมวดคิ้วจนยุ่งก่อนจะเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่

“พี่ตาล  สวัสดีค่ะ…”  ปณาลีทักทายยิ้มแย้มก่อนจะเห็นแววตาหัทยาทำท่ามองไปชายหนุ่มที่มาด้วย

“หนูลีมากับใคร”  หัทยาถามเสียงเบา  คนถูกถามยังไม่ทันตอบปรัชญ์ก็เดินกลับมาพอดีพร้อมถุงยา

“กลับกันเลยไหม”  หันมายังผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ปรัชญ์ก็รู้สึกเหมือนถูกแววตาคมๆนั้นกำลังทำท่าจะเฉือนเนื้อเขาออกมาทำให้ต้องมองตอบแบบงงๆ

“เอ่อ  พี่ปรัชญ์คะนี่พี่ตาลพี่สาวของคู่หมั้นนินาค่ะ  พี่ตาลคะนี่พี่ปรัชญ์เป็น…”

“พ่อของลูกในท้อง”  ปรัชญ์โพล่งออกมาเมื่อรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้ากำลังใช้สายตากดดันเขา  ได้ผลเมื่อหัทยาทำตาวาวโรจน์ขึ้นทันที

“คุณคือผู้ชายไม่รับผิดชอบคนนั้น”  หัทยาแหวพร้อมกับชี้นิ้ว

“พูดให้ถูกต้องคือตอนนี้ผมกำลังรับผิดชอบอยู่นะ  ผมพาหนูลีมาตรวจตามกำหนดอยู่นี่ไงครับคุณพี่ตาล”  ปรัชญ์ชักรู้สึกสนุก

“ฉันชื่อหัทยา  โปรดเรียกตามนั้นเถอะค่ะ”  คนสวยหน้าบึ้ง  ปรัชญ์ทำท่าจะหลุดขำแต่ปณาลีดึงแขนเสื้อไว้

“เอ่อ  พี่ตาลคะ คุณลุงสบายดีไหมคะหนูลีไม่มีโอกาสได้พบท่านเลย”  หัทยารู้ว่าปณาลีอยากเปลี่ยนเรื่องเปลี่ยนบรรยากาศจึงทำใจเย็นตอบกลับไป

“คุณพ่อบ่นคิดถึง  อยากรู้ว่าหลานเป็นยังไงบ้าง”  ปณาลีรู้สึกซึ้งใจที่คุณสุธีรัชเป็นห่วงเป็นใยคนที่ไม่ใช่  ญาติ  อย่างเธอ

“ไว้หนูลีจะไปเยี่ยมคุณลุงท่านนะคะ  อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้เพราะยังไงหนูลีก็ต้องไปช่วยงานนินาอยู่แล้ว”

“ไม่ต้องเลยเราน่ะไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะ  อย่าอาสาทำอะไรให้กระทบสุขภาพเลย”  หัทยาปรามด้วยความห่วงใย
ปรัชญ์มองดูสองสาวพูดคุยกันอย่างเป็นกันเองและอาจจะลืมว่ามีเขาอยู่อีกคนกระมังปรัชญ์จึงทำเสียงกระแอมไปขึ้น

“เดี๋ยวพี่ไปกับหนูลีด้วยละกัน  จะได้ไม่มีคนหาว่าพี่ไม่รู้จักดูแลรับผิดชอบอะไรเรา”  ไม่ตั้งใจจะกระทบใครแต่คนที่พูดให้ร้ายเขากลับเดือดขึ้น

“ดีค่ะ  อย่าลืมที่คุณพูดไว้นะคะ  คุณพ่อฉันก็อยากเจอตัวคุณเหมือนกัน  พี่ไปก่อนนะหนูลีไว้เจอกัน”  หัทยาเตรียมหมุนตัวจากไป

“ค่ะพี่ตาล  ไว้เจอกันค่ะ” ปณาลีมองคนที่ยืนทำหน้านิ่งด้วยอารมณ์ขันเมื่อลับร่างหัทยา

“พี่ปรัชญ์ไปแกล้งพี่ตาลทำไมคะ  ดูสิเข้าใจผิดกันไปหมด”  ปรัชญ์หันมาทำหน้าขรึมขณะตอบ

“อ้าว  ก็พี่บอกเราแล้วไงว่าวันนี้พี่มาเป็นพ่อให้ลูกเรา  พี่ก็ต้องแสดงความรับผิดชอบด้วยใจที่หนักแน่น”  พูดเองก็ยิ้มเอง

“พรุ่งนี้จะไปด้วยจริงๆเหรอคะ  ถ้าพี่ปรัชญ์ต้องมาเสียหายเพราะลีแล้วเกิดขายไม่ออกขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ” ปณาลีหัวเราะ

“ฮ่าๆๆ  แหย่นิดแกล้งหน่อยก็สนุกดีนะพี่สาวคนนี้น่ะ”  ปรัชญ์ปล่อยเสียงหัวเราะตาม

“ชอบเขาล่ะสิ”  ปณาลีทำท่าจับผิด  ปรัชญ์ไม่ตอบแต่ยกมือมาโยกหัวเธอด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะชวนกลับบ้าน

…..บ้านปฏิไพศาลกุล  คุณสุธีรัชกำลังเลือกดูภาพที่อคินส่งผ่านเมล์มาให้อย่างสนใจ  มีทั้งภาพลายเส้นและภาพวาดที่เป็นผลงานจากแกลลอรี่และผลงานใหม่ๆของปณาลี  เพราะตั้งใจที่จะช่วยอุดหนุนหญิงสาวเพื่อให้เป็นทุนดูแลเด็กที่กำลังจะเกิดขึ้นแม้เจ้าตัวจะไม่บอกแน่ชัดว่าเป็นเด็กที่เกิดจากเลือดเนื้อเชื้อไขของคนในตระกูลเขาหรือไม่แต่เขาค่อนข้างมั่นใจว่าจะต้องเป็นหลานแท้ๆของเขา  แม้จะมีหลายเหตุผลที่ยืนยันความบริสุทธิ์ใจของคนทั้งสองคนแต่ก็อาจจะมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นได้  เขาไม่โทษใครนอกจากจะเห็นใจคนทั้งคู่และอีกคนคือว่าที่ลูกสะใภ้  ถ้าเรื่องที่เขาคิดไว้เป็นความจริงขึ้นมาลัลนาจะเจ็บปวดมากแค่ไหน  กำลังดูภาพเพลินๆประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะเขาจึงอนุญาตให้เข้ามา

“คุณพ่อทำอะไรอยู่คะ”  หัทยาเดินมานั่งลงโซฟาตรงข้าม  บิดาเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นท่าทางนิ่วหน้าเหมือนมีเรื่องร้อนรนจึงยังไม่ตอบ

“มีอะไรถึงร้อนรนขนาดนั้น”  ท่านวางไอแพดลงบนโต๊ะและตั้งคำถามแทน

“วันนี้ตาลเจอหนูลีที่โรงพยาบาลค่ะ”

“อ๋อ  คงไปตามนัดอาหมอนั่นแหละ  มีอะไรเหรอหรือว่าหลานพ่อเป็นอะไร”  บิดาจี้ถาม  บุตรสาวจึงยกมือพัลวัน

“เปล่าหรอกค่ะ  แต่ตาลเจอผู้ชายคนที่พาหนูลีมาตรวจ  เขาบอกว่าเป็นพ่อของลูกในท้อง”  หัทยาทำท่าเหมือนฟ้อง  คุณสุธีรัชเลิกคิ้วแปลกใจ

“หืม  เป็นพ่อจริงๆนะเหรอ เขาพูดแบบนั้นก็คิดว่าเป็นจริงๆเหรอเจ้าตาล”  บิดาหัวเราะ

“โธ่  คุณพ่อคะ  ถ้าไม่ใช่เขาจะออกหน้ารับอย่างมั่นอกมั่นใจได้ยังไงล่ะคะ”  หัทยาทำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ

“เจ้าตาลเอ้ย…พ่อแปลกใจตรงที่เขากล้าออกปากรับเองนี่แหละ  ว่าแต่เขาเป็นใครชื่ออะไร”

“หนูลีบอกว่าชื่อปรัชญ์ค่ะ  ส่วนเป็นใครนั้นคุณพ่อคงต้องถามเองวันพรุ่งนี้”  หัทยายิ้มแหยเพราะเธอพลาดลืมถาม

“ทำไมต้องวันพรุ่งนี้ล่ะ”  บิดาเอ่ยถาม

“ตาลบอกหนูลีว่าคุณพ่อเป็นห่วงน้องก็เลยจะเข้ามาช่วยงานพรุ่งนี้ด้วยค่ะ  อิตาหน้าเข้มนั่นก็จะมาด้วย”

“ไปว่าเขานะเจ้าตาล  ก็แบบนี้ไงผู้ชายเลยไม่ค่อยเข้ามาจีบ”  ส่ายหัวกับบุตรสาวคนโต

“คุณพ่อ….. ”  หัทยาโอดครวญ

“ฮัดเช้ย!!!” คนที่ถูกว่าลับหลังจามติดต่อกันดังลั่นไปทั้วห้องนั่งเล่นทำเอาปกรณ์ต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“พี่ปรัชญ์ไม่สบายเหรอครับ  นี่จามติดกันหลายรอบแล้วนะ”

“เปล่าหรอก  สงสัยจะมีคนคิดถึง”  ปรัชญ์ตอบยิ้มๆ

“เอ  พี่ชายเราเขาไปแอบมีกิ๊กกั๊กตอนไหนนะหนูลี  มีสาวบ่นถึงด้วย”  ปกรณ์หัวเราะ  ปณาลีจึงตอบมา

“วันนี้พี่ปรัชญ์ไปแกล้งสาวไว้ค่ะ  สงสัยผู้หญิงจะประทับใจมากจนต้องบ่นไม่หยุด”  ว่าที่คุณแม่กลั้นขำ

"ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องเตรียมตัวไว้แล้วสิ  พี่ปรัชญ์ต้องมีข่าวดีเร็วๆนี้แน่ๆ”

“ข่าวดีอะไรล่ะพี่อ้อม  ก็ไปแกล้งสาวไว้ว่าเป็นพ่อของลูกหนูลี  สาวเปิดไปเลยสิไม่ว่า”

“อ้าว!  โธ่  หมดกัน”  ปกรณ์ทำท่าเสียอกเสียใจแต่หน้าตายังยิ้ม

“ถ้านายอ้อมเห็นท่าทางเอาเรื่องแบบนั้นก็คงเข้าใจ  เจอกันครั้งแรกยังไม่ทันรู้จักเลยทำท่าจะเฉือนเนื้อพี่โยนให้หมางั้นแหละ”  ปรัชญ์หัวเราะ

“โห  มีด้วยเหรอครับผู้หญิงแบบนั้น  ปกติเห็นมีแต่คนอยากจะกระโจนเข้าหาพี่ชายเรา”

“พี่ตาลน่ะค่ะ เป็นพี่สาวของคู่หมั้นนินาไงคะพี่อ้อม”  ปณาลีเฉลย

“อืม  เดี๋ยววันงานก็คงเจอเองล่ะนะ”

“พี่อ้อมจะไปด้วยหรอคะ  อย่าทิ้งน้องวิ่งไปหางานเหมือนวันรับปริญญานะ”  ปณาลีดีใจใหญ่

“ไปน่ะสิ  พี่จะปล่อยน้องสาวพี่ไปคนเดียวยังไงยิ่งไม่สบายอยู่”  ปกรณ์ลูบผมอ่อนโยน

“รักพี่อ้อมจัง  รักพี่ปรัชญ์ด้วย"  ยิ้มกว้างอย่างพอใจ

ประมาณสามทุ่ม  มือบางที่กำลังลูบหน้าท้องตนเองพร้อมกับกล่อมไปด้วยหยุดมือลงเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“หนูลีจ๊ะ  นอนหรือยัง”  ลัลนาถามมาตามสาย

“ยังจ๊ะ  นี่ว่าที่เจ้าสาวนอนดึกจัง  ใกล้วันงานแล้วเดี๋ยวหน้าหมองนะจ๊ะ”  ปณาลีเย้าลัลนาจึงหัวเราะเสียงใส

“พรุ่งนี้มาบ้านพี่เต็มใช่ไหม  นินาจะทำบัวลอยไว้รอ”  เพื่อนรักเอาของกินมาล่อหลอกแบบนี้ปณาลีจึงยิ้มขำ

“ไปแน่นอนสิ  ของโปรดรออยู่  เอ…ถ้ามีปลาช่อนตัวโตๆราดซอสมะขามด้วย  หนูลีอยู่ทั้งวันเลย”

“อืม…หนูลีโอเคไหม  วันงานถ้าหนูลีจะไม่มา”  จู่ๆลัลนาก็ถามเสียงสั่น

“ไปสิจ๊ะ  หนูลีไปแน่นอนนินาไม่ต้องคิดมากอะไรเลยนะ แต่งานหมั้นช่วงเช้าหนูลีคงไม่ได้ไปเพราะต้องอยู่เคลียร์งานที่แกลลอรี่”  ปณาลีบอกลัลนาเหมือนที่เคยบอกไปวันก่อน  เพราะช่วงเช้าเธอจะมีอาการแพ้ค่อนข้างหนักไม่อยากให้ใครต้องมาสงสัยจึงเลี่ยงเอางานมาอ้างแทน

“นินารักหนูลีนะ  และก็ขอโทษด้วยที่นินาทำได้แค่นี้”  ลัลนาสูดจมูกเบาๆ

“ไม่เลยนินา  นินาทำให้หนูลีมีความสุขมากๆเลยนะที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่เต็มมามาตลอด  ได้เห็นคนที่หนูลีรักมีความสุขก็ดีที่สุดแล้ว”
สองสาวพูดคุยกันอีกเล็กน้อยก็วางสาย  ปณาลีนั้นเข้านอนแล้วแต่ลัลนายังคงกำโทรศัพท์แน่นพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อริน

เม่าหอยทาก