ซ่อนรักพรางใจ (ตอนที่ 12)

กระทู้สนทนา

แต่งนิยาย นวนิยายรัก นิยายไทย นิยายออนไลน์

ซ่อนรักพรางใจ

ตอนที่  12  แค่ได้บอก…

…..สถานที่จัดงานมงคลกำลังเป็นรูปเป็นร่างขึ้นด้วยฝีมือของทีมงานมืออาชีพ  ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวที่มาดูความคืบหน้าทั้งสองคนต่างมีสีหน้ายิ้มแย้มยินดีในวันสำคัญที่ใกล้จะมาถึง  ธีมงานที่จัดขึ้นนั้นเน้นความอ่อนหวานและโรแมนติกสมกับความรักของคนทั้งคู่ที่อบอวลไปทั่วห้องจัดเลี้ยงในตอนนี้
“ นินาดูงานไปก่อนนะเดี๋ยวพี่ไปห้องน้ำก่อน ”  เหมรัศนิ์บอกคู่หมั้นสาวก่อนจะเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไปเข้าห้องน้ำข้างนอก  เมื่อทำธุระเสร็จเดินออกมาก็เห็นร่างระหงของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังค่อยๆทรุดกายลงพิงหน้าประตูห้องน้ำหญิงฝั่งตรงข้ามเขาจึงรีบปราดเข้าไปรับร่างบางที่อ่อนแรงนั้นไว้ทันที

“ ขะ ขอบคุณค่ะ…พะ  พี่เต็ม! ”  ปณาลีหน้าตื่นเมื่อเห็นว่าใครเข้ามาประคองตนเอง อาการหน้ามืดแทบจะหายไปในพริบตา
“ ไหวหรือเปล่าหนูลี  ไม่สบายกี่วันแล้วเนี่ย ”  เสียงทุ้มนุ่มนวลแสดงความห่วงใย
“ ช่วงนี้…หนูลีรีบปั่นงานน่ะค่ะ  จะได้มีตังค์จ่ายค่าชุดมางานแต่งงานพี่เต็มกับนินาไงคะ ”  ปณาลีแสดงท่าทางสดใสกลบเกลื่อนความรู้สึกที่กำลังตีตื้นขึ้นมาจากข้างใน
เหมรัศนิ์ไม่กล่าวอะไรแต่พยุงร่างบางออกไปยังสวนข้างนอกโรงแรมที่จัดไว้อย่างร่มรื่น  ดวงตาเข้มสำรวจร่างบางที่ดูซูบซีดลงด้วยแววตาเป็นห่วง ทั้งคู่ต่างนั่งเงียบกันไปชั่วครู่แล้วนั่งฟังเสียงลมหายใจสลับกันไปมา
“ ออกมานานแล้วนะคะ  นินาคงรอพี่เต็มอยู่ ”  ปณาลีเอ่ยขึ้นเรียบๆ

“ พี่ขอโทษนะ… ”  เหมรัศนิ์พูดออกมาด้วยความรู้สึกอึดอัด  หญิงสาวปรายตามองมาแวบหนึ่งก็หันกลับไปสนใจอ่างน้ำพุกลางสวนสวยเล็กตรงหน้า
“ พี่ควรพูดก่อนหน้านี้  พี่ขี้ขลาดเกินไปที่จะพูดมันออกมา  ทำอะไรไม่ได้เลย  พี่ทำให้หนูลีเสียใจ ”  ปณาลีนั่งฟังชายหนุ่มที่เธอแอบรักมานานระบายความรู้สึก  เธอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
“ หนูลีรักพี่เต็มนะคะ ”  ตัดสินใจพูดออกไปแล้วก็รู้สึกโล่ง  ความรู้สึกที่อัดแน่นมาห้าปีได้ถูกปลดปล่อยเสียที  เหมรัศนิ์ตัวแข็งทื่อแล้วหันมามองใบหน้าสวยที่กำลังยิ้มออกมาช้าๆ  แววตาสุกใสที่หายไปเริ่มกลับมา  คำสารภาพของเธอทำให้เขารู้สึกสับสนแม้จะรู้อยู่ก่อนแล้ว
“ ได้พูดออกไปแล้วก็รู้สึกโล่ง  หัวใจมันไม่อึดอัดเหมือนเมื่อก่อน ”  ปณาลียกมือขึ้นมากุมที่ตำแหน่งหัวใจ  เธอยิ้มที่ได้บอกออกไป บอกความรู้สึกที่ได้แต่แอบเก็บไว้คนเดียว
“ ความรักของเธอพี่รับรู้แล้ว  พี่ไม่มีสิทธิ์เก็บมันไว้แต่พี่จะจดจำไว้ว่ามีผู้หญิงอีกคนที่รักพี่ ”  เหมรัศนิ์ดึงร่างบางมากอดไว้  เขากอดไว้ด้วยความรู้สึกขอบคุณและขอโทษ  ขอบคุณที่ปณาลีรักเขา  ขอโทษที่เขาไม่รักเธอ  ไม่มีเสียงสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดจากหญิงสาวนอกจากหยดน้ำตาอุ่นๆที่ซึมผ่านร่างกายแล้ววิ่งไปจับที่หัวใจของเขา
เหมรัศนิ์เดินกลับเข้าห้องจัดงานเลี้ยงไปแล้วแต่เธอยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม  รอยยิ้มฝันหวานค่อยๆแย้มออกมาพร้อมกับแววตาสมหวัง
อย่างน้อยคำว่ารักที่ได้พูดออกไป…เธอก็ได้อ้อมกอดอบอุ่นที่เฝ้าฝันมาเก็บไว้ในหัวใจ

ปณาลีเช็ดหยดน้ำตาตัวเองก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปก็ต้องชะงักใบหน้าซีดเมื่อเห็นว่าลัลนายืนอยู่ด้วยใบหน้าที่เหมือนจะร้องไห้เธอจึงเดินเข้าไปหาเพื่อนรัก

“ นินา…มันไม่ใช่อย่างอื่นเลยนะ  หนูลี… ”  ปณาลีตกใจแล้วคิดว่าลัลนาคงเห็นทั้งหมดนั้นแล้ว
“ หนูลี… ”  ลัลนาโผกอดเพื่อนสนิทด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี
“ นินาขอโทษนะที่ทำอะไรเพื่อหนูลีไม่ได้เลย ” ลัลนาร้องไห้
“ ไม่เลยนินา  ความเป็นเพื่อนของเราเป็นสิ่งมีค่าที่สุดสำหรับหนูลี  หนูลีไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ”  สองสาวกอดกันกลม
“ ไม่ร้องสิเจ้าสาวคนสวย  อีกไม่กี่วันเองนะ   นินาต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดอย่าลืมสิ ”  ปณาลีเช็ดน้ำตาให้เพื่อนรัก
“ ทำไมเราสองคนต้องมา…รักผู้ชายคนเดียวกันนะ  ถ้าเลือกได้นินาขอให้พี่เต็มเจอหนูลีและรักหนูลีดีกว่า ”  ลัลนายิ้มเศร้า
“ อย่าพูดอย่างนั้นนินา ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเป็นยังไงแต่นินารู้ไว้ว่าพี่เต็มเขารักนินาคนเดียว  แล้วเจ้าสาวของพี่เต็มก็คือนินา ” ปณาลีปราม
“ ฮือๆๆ  เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปนะ ” ลัลนากอดปณาลีไว้แน่น
“ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปจ๊ะ ” ปณาลียืนยัน

ปณาลียืนยิ้มด้วยความยินดีขณะที่กำลังดูคู่บ่าวสาวในอีกไม่กี่วันกำลังช่วยกันตรวจดูความเรียบร้อยบริเวณเวทีด้วยกิริยาน่ารักน่าอิจฉา
“ เห็นไอ้เต็มว่าเราเป็นลมตอนนี้เป็นไงมั่ง ”  อคินเดินมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“ อ๋อ  เวียนหัวนิดหน่อยเองค่ะพี่คิน  นอนน้อยน่ะ ”  ปณาลีปดไป
“ อือ  ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว  พี่กังวลอยู่เนี่ย…เอ้อ  ว่าจะไม่ถามแล้ว  เรื่องนั้นน่ะเรียบร้อยไหม ”  อคินลดเสียงลงเบาๆ  เขาหมายถึงเรื่องที่เขาช่วยจัดการจากคืนนั้น  ปณาลีสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะทำหลบตาไม่อยากให้อคินจับได้
“ เรียบร้อยน่าพี่คินก็ ”  ปณาลีจุกในอกเมื่อรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธอพลาดไปแล้ว  ได้แต่ขอโทษรุ่นพี่ในใจเพราะรู้ว่าเขาเองก็พยายามช่วยเหลือเธอที่สุดแล้วแต่เป็นเธอที่ทำร้ายตัวเอง
“ ไม่ใช่ว่าพี่จะว่าอะไรเราหรอกนะ  แต่เมื่อสองคนนั้นเขาแต่งงานกันแล้วก็ต้องมีลูกด้วยกันสักวัน… ”  ไม่พูดต่อเธอก็เข้าใจ
“ ค่ะ หนูลีเตรียมตัวเป็นน้าสาวคนสวยอยู่ ”  พูดพร้อมทำหน้าสวยใส่อคินจนเขาต้องทำเสียง เฮอะ! จึงถูกคนสวยค้อนให้

…..ดวงดาวคืนนี้สวยจังเลย  ปณาลีเหม่อมองท้องฟ้าด้วยอารมณ์หวาน  มือบางลูบเบาๆที่หน้าท้องแบนๆของตัวเองพลางนึก
“ หนูเข้าใจความรู้สึกของแม่ใช่ไหมลูก หนูมีพ่อที่ดีมากๆเลยนะ แต่จะดีกว่าถ้าเราไม่ทำให้พ่อต้องลำบากใจในวันข้างหน้า ” เพลิดเพลินกับบรรยากาศเต็มที่แล้วก็ขยับตัวเมื่อประตูห้องนอนถูกเคาะและเปิดเข้ามา  ปกรณ์เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วนมอุ่น
“ ดื่มให้หมดนะคุณแม่ไม่งั้นโกรธ ”  ปณาลีหัวเราะก่อนจะรับแก้วนมจากพี่ชายมาดื่ม
“ แล้วคุณลุงจะอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่อีกนานไหมคะ ”  กอดแขนพี่ชายประจบ
“ ก็จนกว่าน้องสาวพร้อมที่จะไปกับพี่ชายน่ะสิ  พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกล่ะ ”  ปกรณ์ยีหัวน้องสาวเล่น
“ พี่อ้อม  พี่ผิดหวังในตัวลีไหม ”  จู่ๆน้องสาวก็ถามขึ้น  พี่ชายอย่างเขาจึงนิ่งไปสักครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยช้าๆ
“ พี่ไม่เคยผิดหวังในตัวน้องสาวพี่เลย  ในตอนแรกพี่ตกใจมากที่รู้ว่าเราท้องแต่พอมานึกมาคิดดีๆแล้วพี่เองก็มีส่วนผิดที่ไม่ได้ดูแลเราใกล้ชิดกว่านี้  ผิดที่พี่ไม่กล้าผิดคำสัญญาน้องสาวพี่ว่าจะไม่ตามไปลากคอผู้ชายคนนั้นมารับผิดชอบ  แต่รู้ไว้นะว่าพี่ภูมิใจในตัวเราที่สุดที่เลือกเก็บสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่จะเกิดขึ้นไว้  เราจะช่วยกันดูแลเขาให้ดีที่สุด ”  ปณาลีฟังพี่ชายพูดก็อยากร้องไห้ออกมาดังๆแต่ที่ทำได้ตอนนี้คือกอดพี่ชายไว้แน่นๆ
“ รักพี่อ้อมที่สุดเลย ”  ปณาลีพูดเสียงเครือแต่สุขใจ

..…คืนเดียวกัน  ชายหนุ่มอีกคนในชุดนอนสีเข้มกำลังยืนมองดวงดาวที่ส่องประกายวิบวับชวนให้นึกถึงแววตาสุกใสของใครบางคน  เขาถอนหายใจก่อนจะหมุนตัวกลับมาเดินไปหยิบมือถือมากดดูเรื่อยๆ  ภาพที่อยู่ในมือถือส่วนมากจะเป็นภาพที่เขาถ่ายเดี่ยว  ถ่ายคู่กับคู่หมั้นและภาพรับปริญญาที่เพิ่งผ่านไป กดดูไปเรื่อยๆก็ยิ้มกับความน่ารักสดใสของบัณฑิตและหญิงสาวอีกคนที่ยืนยิ้มหวานข้างกัน
“ สักวันเธอจะได้พบกับผู้ชายที่ดี  ผู้ชายที่เขารักเธอและเธอจะไม่ต้องเจ็บปวดแบบที่เธอรักพี่…หนูลี ”
เหมรัศนิ์หาที่ชาร์จแบตมือถือไม่เจอจึงตั้งใจจะลงไปหาที่รถยนต์แต่ระหว่างที่เดินลงบันไดมาก็เห็นร่างเพรียวของพี่สาวเดินลิ่วๆเข้าห้องทำงานบิดาไป  เขาแปลกใจที่พี่สาวเขายังไม่นอนเพราะหัทยาค่อนข้างรักสุขภาพพอสมควร เท้าที่กำลังจะก้าวผ่านไปก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อได้ยินประโยคนี้

“ คุณพ่อคิดว่าหนูลีท้องกับใครเหรอคะ? ”  หัทยาถามบิดาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ใหญ่
“ พ่อไม่เคยได้ยินว่าหนูลีมีแฟนพ่อก็เลยสงสัย  พ่อเป็นห่วงหนูลีนะเจ้าตาล ”  บิดาพูดด้วยความห่วงใย
“ เฮ่อ…ยัยหนูลีก็สวยน่ารักไม่เบาก็คงจะมีแฟนอยู่ล่ะมั้งคะแค่อาจจะไม่ได้บอกใคร  แต่ยังไงก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้าตัวเขาเราทำอะไรไม่ได้หรอกนะคะคุณพ่อ ” หัทยาอ่อนอกอ่อนใจ
“ คงไม่ใช่ว่าเป็นเจ้าเต็มหรอกนะ ”  คนถูกหมายหัวที่อยู่นอกห้องสะดุ้งเฮือก
“ อุ้ย!  คุณพ่อคะทำไมพูดแบบนั้น  หนูลีน่ะเป็นเพื่อนสนิทคู่หมั้นนายเต็มนะคะ ”  หัทยาตกใจ
“ คนเราเห็นกันทุกวันมันก็อาจจะมีหวั่นไหวบ้าง  น้องเราเขาก็รู้ตัวว่าผู้หญิงเขารัก  สองคนเขาอาจจะ…เผลอ ”  เห็นบิดาพูดไปเรื่อยๆหัทยาก็รีบหยุด
“ โธ่  ทำไมคุณพ่อถึงคิดแบบนั้นคะ  แบบนี้หนูลีก็บาปเปล่าๆ  ถ้าเขาสองคนแอบลับหลังกันก็คงไม่มาทำตอนนี้หรอกนะคะ  ตาลมั่นใจว่าหนูลีรักเพื่อนมากกว่าจะคิดทำเรื่องน่าอายแบบนั้น  นายเต็มก็รักศักดิ์ศรีพอสมควรไม่ทำเรื่องแย่ๆแบบนี้แน่นอนค่ะ ”  หัทยายืนยันด้วยความมั่นใจ
คุณสุธีรัชถอนหายใจออกมาแบบที่ลูกสาวไม่เข้าใจว่าบิดากำลังรู้สึกอย่างไร
“ พ่อก็ไม่อยากคิดอกุศลแบบนั้นหรอกนะเจ้าตาล  พ่อรู้จักลูกชายพ่อดีและคิดว่ารู้จักหนูลีไม่น้อยกว่าเรา  ยังไงพ่อก็เชื่อว่าทั้งสองคนจะไม่มีทางทำร้ายหนูนินา  เจ้าเต็มก็รักของเขามาก  หนูลีเองก็รักเพื่อนมากเช่นกัน ”  เสียงพูดคุยเงียบลงเหมรัศนิ์ก็เดินกลับขึ้นห้องด้วยอาการเลื่อนลอย

…..คงไม่เป็นอย่างนั้นหรอกนะ  เขาคิดวกวนอยู่ภายในใจ

ภายในห้องทำงาน  หัทยาออกไปแล้วเหลือแค่คุณสุธีรัชที่กำลังนั่งทบทวนอยู่คนเดียวเงียบๆ  แววตาของปณาลีตอนที่ท่านจ้องมองมันฟ้องทุกสิ่งทุกอย่างที่คนอายุอย่างท่านจะรับรู้ได้…

***********************************************************************************************************************************
อยากเห็นคอมเม้นนนน...  อ่านแล้วเป็นยังไงกันบ้างคะ เม่าแพนด้า