ซ่อนรักพรางใจ (ตอนที่ 16 )

กระทู้สนทนา

แต่งนิยาย นิยายออนไลน์ นวนิยายรัก นิยายไทย

ซ่อนรักพรางใจ

ตอนที่ 16 งานหมั้น

…..หกโมงเช้าวันสดใส   ภายในบ้านปฎิไพศาลกุลดูวุ่นวายและคึกคักไปด้วยผู้คนชายหญิงมากมาย  และรอบๆบริเวณบ้านหลังใหญ่ถูกจัดสรรพื้นที่ไว้พร้อมกับอาหารและเครื่องดื่มสำหรับต้อนรับ  นอกเขตบ้านขบวนแห่ขันหมากและเจ้าบ่าวได้ไปเตรียมตัวตั้งขบวนอยู่ทางเข้าหมู่บ้านส่วนทางด้านฝ่ายเจ้าสาวก็เตรียมตัวรออยู่ในห้องแต่งตัวชั้นบนของบ้าน  และตอนนี้เป็นเวลาที่ใกล้จะถึงฉากสำคัญบรรดาเพื่อนของเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างอยู่ในชุดไทยหลากหลายรูปแบบก็เตรียมตัวรออยู่ทางขึ้นลงบันไดเพื่อรอกั้นประตูด้วยความสนุกสนาน  ภายในบ้านตอนนี้ร่างสูงเพรียวของหัทยาเดินเข้าออกห้องนั้นห้องนี้วุ่นวายเพราะวันนี้เธอเป็นแม่งานดูแลอาหารการกินและความเรียบร้อยอื่นๆจนใกล้เวลาแห่ขันหมากจึงรีบวิ่งขึ้นบันไดชั้นบนของบ้านเพื่อรีบไปแต่งตัว  ร่างบอบบางที่เดินเข้ามาเห็นร่างไวๆนั้นจึงร้องเรียกไว้เสียก่อน

“ พี่ตาลคะ ”  เป็นเสียงของปณาลีที่เรียกไว้ก่อนที่ร่างสูงเพรียวนั้นจะวิ่งขึ้นบันไดไปลิบ

“ มาๆหนูลี  นินารออยู่ ” หัทยากลับลงมาคว้าข้อมือปณาลีได้ก็ค่อยๆพาขึ้นไปส่งที่ห้องแต่งตัวของเจ้าสาว

“ เดี๋ยวลีดูแลนินาให้ค่ะ  พี่ตาลไปเตรียมตัวเถอะ ”  หัทยาจึงหันมาขอบคุณก่อนจะรีบเข้าห้องตนเองที่อยู่อีกฟากตึกไป

“ หนูลี  โธ่  ไม่น่าตื่นมาแต่เช้าเลย  เคลียร์งานเสร็จค่อยมาตอนเย็นก็ได้ ”  ลัลนาลุกขึ้นยืนยิ้มในชุดเจ้าสาวสีงาช้างพาดสไบสีทองเข้าชุด  ผมนุ่มสลวยถูกเกล้าขึ้นประดับปิ่นเล็กๆและดอกไม้สีหวาน  ใบหน้าสวยยิ้มหวานเดินมากอดเพื่อนรักไว้

“ ต้องมาสิจ๊ะ  ไว้หนูลีค่อยกลับไปนอนต่อก็ได้ ”  ปณาลีหัวเราะเสียงใส  มองเห็นแววตามีความสุขจนเอ่อล้นของเพื่อนรักก็ปลื้มใจไปด้วย

“ ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกันมานะหนูลี  นินาไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะมีเพื่อนที่ดีกับนินาได้ขนาดนี้ ”

“ ขอบคุณนินาเหมือนกันนะที่ไม่รังเกียจเพื่อนคนนี้  เพื่อนที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของตัวเอง ”  ปณาลียิ้มมีน้ำตาซึมก่อนจะออกปากห้ามเมื่อเจ้าสาวกำลังจะปล่อยโฮตาม

“ หนูลีรู้ไว้นะว่านินารักหนูลีมากๆ ”  เจ้าสาวยิ้มหวาน

“ มากกว่าเจ้าบ่าวไหมจ๊ะ ” ปณาลีเย้า  สองสาวจึงหัวเราะ  เสียงขบวนขันหมากใกล้เข้ามาสองสาวจึงเดินไปแอบดูตรงหน้าต่าง  เห็นว่าคนที่อยู่หน้าขบวนเป็นอคินที่กำลังรำป้อกับสาวๆอย่างสนุกสนาน  เจ้าบ่าวในชุดผ้าไหมโจงกระเบนสีเดียวกับชุดเจ้าสาวในวันนี้สง่างามกลางกลุ่มคนหลายสิบคนกำลังยิ้มกริ่มมีความสุข

“ นินาเป็นเจ้าสาวที่โชคดีมากเลยนะ ”  ปณาลีเอ่ยขึ้นและหันกลับมา

“ อยากให้หนูลีโชคดีแบบนินาจัง ”  ลัลนาบอก

“ หนูลีก็โชคดีอยู่นี่ไง  โชคดีที่มีเพื่อนที่แสนดีอย่างนินา  เพื่อนที่ยอมให้หนูลีอยู่ใกล้พี่เต็มตลอดมา ” สองสาวกุมมือและยิ้มให้แก่กัน

“ นินากลายเป็นคนใจร้ายใช่ไหมที่พาหนูลีมาอยู่ข้างกายทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจ ”  เพื่อนรักทั้งสองต่างเปิดใจกัน

“ ไม่เลย  ถ้าไม่ใช่นินา  หนูลีคงได้แต่แอบมองแอบฝันไม่มีโอกาสได้มาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ ”  ปณาลีเปลี่ยนท่าทางเป็นครื้นเครง

“ คิดดูสิว่าหนูลีจะฟินแค่ไหน  ได้แอบมองตาพี่เต็มแล้วจินตนาการไปเรื่อยๆ  หุ่นก็ล่ำบึกน่าซบ  แขนที่แข็งแรงน่ากอด  โอ้ย…ฟินสุดๆ ”  ลัลนาหัวเราะกับท่าทางฝันหวานของเพื่อนรัก

“ เดี๋ยวก็ถึงฤกษ์แล้ว  ดูซิสวยหรือยัง ”  ปณาลีหันมาสำรวจเจ้าสาวอีกครั้ง

ห้องโถงข้างล่างมีบรรดาญาติพี่น้องและแขกเหรื่อมาร่วมงานช่วงเช้ากันอย่างเนืองแน่น  กลางพรมสีแดงผืนใหญ่มีพานขันหมากวางอยู่ ทั้งสินสอดทองหมั้นเครื่องประดับและแหวนแต่งงานวงงามที่เป็นแหวนประจำตระกูลปฏิไพศาลกุลที่ได้จัดทำขึ้นมาแบบเดียวกันหลายวงเพื่อให้ลูกหลานในตระกูลใช้เป็นแหวนหมั้น  ส่วนแหวนแต่งงานจะใช้วงเดิมหรือซื้อเพิ่มก็ตามแต่สะดวก  งานหมั้นของบุตรชายคนเล็กบ้านนั้นชายหนุ่มตั้งใจใช้แหวนเพชรวงเก่าแก่เป็นทั้งแหวนหมั้นและแหวนแต่งงานเพื่อนรักษามรดกของตระกูลไว้  พ่อแม่ของบ่าวสาวดูชื่นมื่นกันด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่ลูกๆได้เป็นฝั่งเป็นฝา  เจ้าบ่าวที่หล่อเหลาในชุดสีงาช้างก็กำลังรอเจ้าสาวด้วยหัวใจที่ตื่นเต้น

“ เจ้าสาวมาแล้วค่ะ ”  เป็นเสียงของมารดาเจ้าสาวดังขึ้น  เหมรัศนิ์หันไปตามเสียงก็เห็นเจ้าสาวแสนสวยในชุดสีงาช้างสไบทองเดินยิ้มลงมาจากบันได  ใบหน้าสวยหวานถูกแต่งแต้มให้งดงามยิ่งขึ้นจนคนในงานส่งเสียงชื่นชม

“ ไปรับน้องมาสิลูก ”  มารดาเขากระซิบบอกชายหนุ่มจึงลุกขึ้นเดินช้าๆไปรับเจ้าสาวของเขา
“ นินาของพี่สวยมากจ๊ะ ” เจ้าสาวถึงกับเขินและเอียงหน้าหลบแววตาหวานล้ำลึกคู่นั้น

งานหมั้นข้างล่างได้ฤกษ์ทำพิธีรีตองตามแบบแผนและคนที่ยังอยู่บนห้องอย่างปณาลีก็กำลังยืนพิงหลังประตูห้องแต่งตัวเจ้าสาวเพื่อฟังเสียงของความสุขความชื่นมื่นของคนข้างล่าง  มือบางลูบหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นมาเล็กน้อย

“ หนูมีความสุขเหมือนแม่ไหมลูก  เราทำดีที่สุดแล้วนะ ”  ปณาลียิ้มทั้งน้ำตา

งานช่วงเช้าผ่านพ้นไปแล้วทุกคนจึงแยกย้ายกันไปพักผ่อน  ปณาลีเองก็ย่องลงบันไดมาเมื่อข้างล่างเริ่มเก็บกวาดข้าวของ
“ อ้าว  หนูลี  ทำไมเพิ่งลงมาข้างล่างล่ะลูก ”  คุณอารีย์เห็นหลังไวๆของหญิงสาวจึงเรียกไว้

“ เอ่อ  พอดีหนูลีเผลอหลับไปค่ะคุณป้า แหะๆ  ตื่นมาก็เริ่มพิธีไปแล้ว ”  ปณาลียิ้มแหย

“ เด็กคนนี้นะ  ไปหาอะไรทานก่อนสิค่อยกลับไปพัก ”  ท่านบอกอย่างเมตตา

“ ค่ะ  หนูลีไปเลยนะคะ ”  เห็นช่องทางหลบได้ก็รีบปลีกตัวไปทันที

ปณาลีลัดเลาะมาตามสวนข้างบ้านเพราะเกิดอาการวิงเวียนขึ้นมาแต่ไม่อยากให้ใครมาเห็นตนเองในสภาพนี้เพราะกลัวความแตก  มือบางรีบกดโทรหาพี่ชายทันที

“ ไม่น่ามาเลย  อุ๊บ! ”  รีบปิดปากตัวเองไว้  เมื่อพี่ชายรับสายก็รีบบอกทันที

“ พี่อ้อม  มารับลีที  ลีไม่ไหวแล้วเวียนหัวไปหมดเลย ”  ร่างสูงในชุดเจ้าบ่าวที่กำลังเดินผ่านตรงนั้นชะงักเมื่อได้ยินเสียงพูดของคนที่คล้ายจะหมดแรงกำลังอยู่หลังพุ่มไม้  เหมรัศนิ์ขมวดคิ้วก่อนจะสาวเท้าไปอ้อมไปดูแต่ก็แปลกใจเพราะไม่เห็นใครนอกจากชายผ้าลิบๆ

“ เฮ้ย  เจ้าบ่าวไม่ขึ้นไปพักล่ะ กว่าจะถึงงานตอนเย็นนะ ”  เป็นอคินที่เดินโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ใกล้กัน

“ เอ้อ  จะขึ้นไปแล้วล่ะ ”  ตอบเพื่อนไปแล้วเขาก็หมุนตัวกลับขึ้นบ้านไป
อคินนั่งลงข้างๆคนที่ทำท่าไม่สบาย  เขาเห็นปณาลีย่องผ่านสวนมาด้วยอาการแปลกๆจึงเดินตามมาด้วยความสงสัยและยิ่งเห็นว่า  เหมรัศนิ์กำลังจะเดินมาที่พุ่มไม้นี้ด้วย  อคินจึงรีบเข้าไปประคองคนที่ทำท่าป่วยมาหลบหลังพุ่มไม้อีกพุ่ม

“ มาตอนไหนน่ะเราทำไมสภาพเป็นอย่างนี้ ”  ปณาลีไม่ตอบแต่ร้องไห้ออกมา

“ พี่คิน  ลีไม่ไหวแล้ว ”  เห็นรุ่นน้องสะอื้นไห้เขาก็ถอนหายใจ

“ ไม่ไหวก็ไม่น่าจะมานี่นะ  แล้วจะกลับยังไงเนี่ยพี่ไปส่งไหม ”  ปณาลีส่ายหน้า

“ พี่อ้อมจะมารับ ”  อคินพยักหน้าก่อนจะพยุงร่างบางไปส่งที่หน้าบ้านเพื่อรอพี่ชายมารับ  ผ่านไปสักยี่สิบนาทีปกรณ์ก็ขับรถมาจอดหน้าประตูรั้ว  เขาวิ่งเข้ามารับน้องสาวด้วยท่าทีเป็นห่วง

“ สวัสดีครับพี่  หนูลีดูไม่สบายหนักพาไปโรงพยาบาลดีกว่าไหมครับ ”  อคินเอ่ยถาม  ปกรณ์หันมามองหน้าอคินแปลกๆจนเขาชักจะเริ่มงงก่อนที่ปกรณ์จะก้มลงมามองดูหน้าน้องสาวอีกครั้ง

“ กลับกันเถอะค่ะลีอยากพัก   ตอนเย็นเราจะได้ไปงานเลี้ยงกัน ”  ปณาลีรีบชวนกลับ

“ อืม  พี่ไปก่อนนะขอบใจมาก  เจอกันตอนเย็น ”  ปกรณ์จึงเอ่ยลาก่อนจะพาน้องสาวขึ้นรถขับออกไป

“ อะไรวะพี่น้องคู่นี้  ไอ้คินงง ”  อคินบ่นงงๆก่อนจะเตรียมตัวกลับไปพักเช่นกัน

…..เมื่อกลับมาถึงบ้านปณาลีก็วิ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาเจียนออกมา  ปกรณ์เข้ามาช่วยลูบหลังให้และประคองพามานั่งที่โซฟา

“ อคินยังไม่รู้ล่ะสิ  นินาก็คงยังไม่รู้เหมือนกัน ”  เห็นท่าทางเพลียๆของน้องสาวปกรณ์ก็เปลี่ยนเป็นประคองให้นอนลงหนุนตักตัวเอง

“ ลีไม่อยากให้เรื่องนี้ทำให้ใครต้องกังวล  ตอนนี้ทุกคนกำลังมีความสุข  ขอเวลาลีนะคะพี่อ้อม ”  เสียงของน้องสาวแผ่วเบา

“ อืม  ไว้เสร็จงานนินาก่อนละกัน  ถ้าลีไม่กล้าพี่จะไปด้วย ”  ลูบศีรษะน้องสาวเพื่อปลอบประโลมจนหลับไปเขาจึงค่อยๆลุกออกมาเตรียมอาหารกลางวันให้

…..ประมาณห้าโมงเย็นปรัชญ์ก็มากดกริ่งเรียกที่หน้าบ้าน

“ พี่ปรัชญ์เชิญเข้ามาก่อนสิครับ ”  ปกรณ์เชิญเพื่อนบ้านสนิทเข้ามา  ปรัชญ์พยักหน้าให้ก่อนจะเดินเข้ามาในรั้วบ้าน  เขาอยู่ในชุดสูทสีเข้มเข้ารูปดูสง่าผึ่งผาย  เห็นปกรณ์อยู่ในชุดสูทสีเทาเรียบร้อยแล้วก็ถามหาน้องสาวอีกคน

“ หนูลีแต่งตัวรึยังอ้อม  จะไปงานไหวหรือเปล่า ”  ปรัชญ์ถามอย่างกังวลเพราะเมื่อช่วงบ่ายเขามาเยี่ยมก็เห็นว่าปณาลีนอนหลับแบบหมดสภาพ

“ เจ้าตัวเขาว่าไหวเราก็ต้องปล่อยไปครับพี่ปรัชญ์  คอยดูแลใกล้ๆก็แล้วกัน ”  ปกรณ์เองก็กังวลไม่แพ้กัน

“ มาแล้วค่ะ  ไปกันเลยไหมคะพี่ปรัชญ์  พี่อ้อม ”  ปณาลีส่งเสียงใสๆล่วงหน้ามาก่อนตัวจะถึง

“ เสียงใสขนาดนี้ไม่น่าห่วงแล้วมั้ง ”  ปกรณ์ส่ายหน้าขำๆ ทั้งสามคนจึงขึ้นรถเดินทางไปยังงานเลี้ยงแต่งงาน

ปลื้มปริ่ม