หัวใจสลายที่ปลายฟ้า (27)...ต่อ

เมื่อกลับมาถึงห้องได้ของครบ...หนอยช่วยเอาของเข้าตู้เย็น ดวงเนตรเก็บของอื่น ๆ จนเรียบร้อยแล้วล้างผลไม้สดใส่ตะกร้าสแตนเลสลาย
ไขว่เหมือนตะกร้าสานวางไว้บนตู้เย็น...มีทั้งองุ่น แอปเปิล และลูกพีช  ทุกครั้งที่ออกไปซื้อของต้องหารสองตลอด ทั้งที่ทีแรกเนตรไม่ยอมจะจ่าย
คนเดียว เพราะพี่หนอยมาช่วยติวให้แล้วต้องมาจ่ายเงินอีก แต่หนอยว่าถ้าเขาไม่มาฝากท้องที่นี่ เขาก็ต้องไปหาหรือทำกินเองอยู่ดี แถมกินจุด้วย
ดวงเนตรเลยต้องยอมจำนน
            “เห็นหน้าเนตรเกือบทุกวันไม่เบื่อหรือคะ” 
            “ไม่เห็นเบื่อเลยเห็นหน้าคนสวยทุกวันจะเบื่อได้ไงครับ แถมมีทีวีให้ดูด้วยไม่ต้องไปแย่งกันกับไอ้พวกมาเลย์ฯ ที่บ้านเช่า”
            “เนตรเบื่อหน้าพี่หนอยแล้วเหรอ” เขาทำเสียงอ้อน 
            “ยังค่ะ...เบื่อเมื่อไรแล้วจะบอก”
            “เราจะอยู่ด้วยกันจนถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรเลยล่ะ”
            “พี่หนอยพูดเหมือนคนแก่เลย ถ้าวันหนึ่งพี่หนอยเบื่อเนตร พี่หนอยจะไปไหนต่อคะ”ดวงเนตรหวั่นไหวกับความรักที่พรั่งพรูมากมายจากเขา
เธอคิดว่าตัวเองโชคดีเหลือเกิน หากวันใดไม่มีเขา...ดวงเนตรจะอยู่เช่นไร เธอคิดพร้อมกับคำถามที่ถามออกไปเมื่อครู่
            “พี่หนอยจะไม่ไปไหนจะอยู่กับดวงเนตร และอยู่ที่นี่และตลอดไป” เขาชี้ไปที่หัวใจดวงเนตร เธอหน้าแดงทำเฉไฉ  
            “พี่หนอยกลับได้แล้ว สามทุ่มแล้วนะคะ”
            “พอเสร็จแล้วไล่เลยเหรอครับคุณหนู”  
            “เปล่าค่ะ มันดึกแล้วพี่หนอยจะได้พักผ่อนนะคะ”
            “โอเค...ครับผม” เขารวบเป้ แล้วเข้ามาโอบดวงเนตรไว้ จูบลงบนหน้าผากแผ่วเบา
            “หลับฝันดีนะจ๊ะ” หนอยออกจากหอมา มองพระจันทร์เต็มดวงสุกสกาวแล้วผิวปากอย่างมีความสุข