หัวใจสลายที่ปลายฟ้า (64)...เส้นชัย
นับถอยหลังจนถึงวันที่ทุกคนรอคอย คือกำหนดการเปิดดูว่าตาหนอยเป็นอย่างไร แม่พี่หนอยกับพี่ก้อย...พี่สาวบินมาถึงชิคาโกก่อนสองวัน
ทุกคนที่พี่หนอยและดวงเนตรรู้จักอย่างมาเรีย พี่ภัทร พี่นัดดา(ตัวแทนพี่วรรณ) และคุณลุงหมอกับป้าสุรีย์มาร่วมเป็นกำลังใจให้แก่พี่หนอยและครอบครัว
น้าวิวโทรมาให้ดวงเนตรรีบโทรกลับเพราะครอบครัวโดมิโนอยากรู้ผลด้วย
เมื่อหมอปราโมทย์เปิดตาขวาของพี่หนอย พยาบาลทำความสะอาด แล้วหยดน้ำตาเทียมซึ่งให้ความชุ่มชื่นแก่ดวงตา ไฟในห้องเปิดพอมอง
เห็นได้ ไม่เปิดสว่างเกินเพื่อให้คนไข้ค่อย ๆ ปรับตัว ตาพี่หนอยมองตรงมาที่ดวงเนตรเขาปิดตาซ้ายไว้ สายตาที่มองมาใสเป็นประกาย หมอเอาไฟส่อง
และให้พี่หนอยมองตาม “ยินดีด้วยครับ” คุณหมอปราโมทย์พูดขึ้น ทุกคนดีใจมาก ทั้งพี่ก้อยแม่หนอยและดวงเนตรสามคนกอดกันกลมด้วยความดีใจ
หนอยเข้ามากอดแม่ไว้ แม่น้ำตาคลอ เธอเอามือลูบตัวหนอยไปมาอย่างอ่อนโยน
“หนอยกับก้อยและดวงเนตรเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของแม่ หนูเข้ามาหาหนอยมา” แม่เรียก แล้วทั้งสี่ก็กอดกันกลม ดวงเนตรเข้าไปไหว้ขอบ
พระคุณคุณหมอปราโมทย์
“เนตรได้รับความช่วยเหลือมากมายไม่มีอะไรมาทดแทนคุณได้”
“คนดีพระย่อมคุ้มครองหมอยินดีด้วย”คุณหมอเอ่ย แล้วลากลับ
ดวงเนตรโทรแจ้งทุกคนจนหมด น้าวิวถึงกับสะอื้น เห็นเธอแรง ๆ อย่างนั้นก็เอ็นดูหนอยเหมือนน้อง
วันรุ่งขึ้นครอบครัวหนอยและดวงเนตรแวะไปบ้านคุณหมอปราโมทย์พร้อมด้วยผ้าไหมอย่างดีสองผืน และเสื้อผ้าไหมสีสวยอีกตัวของคุณหมอ
ของฝากพวกนี้พี่ก้อยซื้อติดมาหลายอย่าง เอาไว้ให้ดวงเนตรให้แก่ผู้ใหญ่ทุกคนที่ช่วยเหลือแทนคำขอบคุณ วันที่แวะไปบ้านหมอปราโมทย์ ที่บ้านมี
คุณยายกับแม่บ้าน สมาชิกคนอื่นออกจากบ้านแต่เช้าแล้ว
คุณยายกอดดวงเนตรแน่น “โธ่! หนูเอ๊ยเจอมาสารพัดเลย เก่งจริง ๆ เห็นหมอว่าหนูเนตรเรียนเก่งด้วย ขนาดมีปัญหามากมายยังทนไหว ยายว่า
หนูเป็นคนอดทนมาก หมดทุกข์สักทีนะลูก” ดวงเนตรกราบบนตักคุณยาย
“ไหน ๆ ยายของดูหน้าหนุ่มโชคดีหน่อยหล่อไหม” คุณยายพูดแล้วยิ้ม แม่พี่หนอยมองดูว่าที่สะใภ้อย่างชื่นชม
‘หนอยเอ๋ย ไม่รู้เตี่ยเนตรเขาจะยกให้ง่าย ๆ รึเปล่าลูกสาวตนโตด้วย ทั้งสวยทั้งมารยาทดี’ แม่หนอยคิดอย่างกังวล
พี่หนอยคลานเข่าเข้าไปกราบที่ตักคุณยาย ผมที่ตัดสั้นสวยงามด้วยฝีมือดวงเนตรเป็นสีดำขลับ คุณยายลูบหัวหนอยพลางให้คำพรดีงาม
“สวยหล่อสมกันแล้วลูก วาสนามีก็ถนอมความรักให้ยาวนานนะ” คุณยายชวนพี่หนอยคุยหลายเรื่องสายตาพินิจพิเคราะห์ และคิดในใจว่าช่าง
เหมาะสม หลังจากสนทนากันได้พักใหญ่ คุณยายชวนกินขนมบัวลอยเผือก
“ฝีมือคุณยายอร่อยมากค่ะ เนตรจำได้ที่มาถึงบ้านคุณยายครั้งแรกได้ทานทั้งแกงเขียวหวานและไข่เจียว”
คุณยายเล่าให้ครอบครัวหนอยฟังถึงเมื่อครั้งนั้นที่หญิงสาวเดินทางมาถึง ดูน่าเอ็นดูน่าสงสารดั่งเช่นนกตัวน้อยที่พลัดถิ่น
แม่หนอยมองว่าที่สะใภ้อย่างชื่นชม ทั้งความอดทน การต้องสู้ด้วยตนเองตลอดเส้นทาง ไม่ง่ายเลยสำหรับผู้หญิงวัยนี้ในต่างแดน
ก่อนที่ผู้มาเยือนจะลากลับ
“หนูต้องขอตัวนะคะคุณยาย แล้วเนตรจะมาเยี่ยมอีกต้องไปส่งคุณแม่กับพี่ก้อยที่สนามบิน เขาจะกลับเมืองไทยวันนี้ค่ะ” ทุกคนกล่าวลาคุณ
ยายแล้วตรงไปที่สนามบิน
หลังจากที่ดวงเนตรจบเตรียมรับปริญญา เวลาไล่ ๆ กับน้าวิวและพี่หนอย พี่ศิริวางแผนจะเตรียมกลับหลังพี่น้อยหนึ่งเดือน พี่พลยังวนเวียน
ใกล้น้าวิวไม่ยอมห่าง แล้วความรักที่ก่อตัวจากความคุ้นเคยและใกล้ชิด ชีวิตน้าวิวกับความเสมอต้นเสมอปลายของพี่พลก็งอกงาม
“พี่พลชวนน้าวิวเรียนต่อจะได้รอกัน”
“น้าวิวว่าอย่างไรคะ” ดวงเนตรถามและลุ้นในใจ หนอยดูออกจากสีหน้าพี่พล เขายิ้ม
“ก็คงเหมือนหนอย อยู่ที่นี่ก็สบายดีนะ แต่ยังไม่คิดจะเรียนอะไรต่อ อาจเลือกเรียนภาษาเพิ่มเติมอย่างสเปนและฝรั่งเศส”
การรับปริญญาทั้งที่ SIU และ UC ห่างกันแค่สี่วัน พิธีรับปริญญาของพี่หนอยเริ่มก่อน ที่นี่การรับปริญญาไม่เอิกเกริกเหมือนบ้านเรา รับร่วม
กันทั้งปริญญาตรี โท และเอก บางแห่งเข้าร่วมพิธีด้วยกัน แต่ตอนแจกวุฒิบัตรโดยคณบดีจะแยกไปตามคณะต่าง ๆ บันฑิตปริญญาตรีจะใส่อะไรก็ได้
ข้างใน แต่ต้องสวมชุดครุย หลายคนใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นก็มีให้เห็น ที่SIUเป็นประเพณีของปริญญาตรีที่จะเปิดแชมเปญดังลั่นและปล่อยให้มันพุ่งกระจัดกระจาย เป็นที่สนุกสนานของพวกเขา
พี่หนอยได้รับปริญญาโทเกียตินิยมอันดับหนึ่งและปริญญาเอกซึ่งหนอยซุ้มเรียนคู่กัน การรับปริญญาผ่านไปด้วยความสุขของทุก ๆ คน
ดวงเนตรหอบกุหลาบสีขาวลายเส้นจาง ๆ สีม่วงอ่อนให้พี่หนอยทุกคนถ่ายรูปร่วมกัน มีรูปถ่ายกับดวงเนตรกับพี่หนอย เขาก้มลงหอมเธอที่แก้มพี่พล
ถ่ายออกมาได้สวยมาก ทุกคนมองและยิ้มให้ทั้งสองอย่างมีความสุข ดวงตาแม่หนอยและทุกคนแสดงออกถึงความภูมิใจในตัวเขา มันเป็นความสุข
ของทุกคนในอีกวันหนึ่ง
เตี่ยและแม่ดวงเนตรบินมาพร้อมแม่หนอย เตี่ยหน้าตาสดชื่นจนแม่แหย่ว่าเตี่ยอิ่มใจมากคงต้องงงดมื้อเย็นเสียแล้ว
หลังการรับปริญาที่SIUทุกคนก็เช่ารถตู้สองคันไปชิคาโก เพื่อร่วมงานของดวงเนตร เตี่ยและแม่กอดดวงเนตร แล้วน้ำตาไหลด้วยความปิติ
เพราะเนตรเองก็ได้รับปริญญาโทเกียรตินิยมอันดับหนึ่งจากมือดอกเตอร์คริสตี้ซึ่งเลื่อนขึ้นเป็นคณบดีแล้วเช่นกัน
“เธอเป็นลูกศิษย์ที่ตั้งใจและมีมานะอดทนมากที่สุดของฉัน” ดอกเตอร์คริสตี้กล่าวพร้อมเข้ามากอด พี่หนอยเป็นตากล้อง มีการเก็บเป็นวิดีโอ
ด้วยทั้งสองงาน พี่หนอยให้เขาทำเป็นวงมงกุฏดอกกุหลาบขาวแซมดอกฟอเก็ตมีนอตสีม่วงอ่อนและชมพู เขาสวมให้หญิงสาวและมองดวงเนตรด้วย
สายตาแห่งความรักและอ่อนโยน ภาพนี้ถ่ายโดยพี่พลออกมาสวยงาม ความผูกพันของคู่น้าวิวกับพี่พลซึ่งเริ่มฉายแววเจิดจ้าอีกครั้งหนึ่ง สี่หนุ่มสงขลา
ร่วมก๊วนด้วย
“เห็นพี่ ๆ จบแล้วอยากรีบเรียนกลับบ้านบ้าง” หมัดเอ่ยสายตาแวววาวดีใจไปกับทุกคน
เมื่อจบพิธีแล้ว งานฉลองใหญ่รวมเหล่าฝูงนกฝูงกาที่บินมาคนละทิศทาง มีวาสนาได้มาพบเจอในอีกฟากฟ้าหนึ่ง งานเลี้ยงที่บ้านพี่วรรณและ
จอร์จ อิ่มอร่อย สนุกสนาน มันจะเป็นภาพความทรงจำที่ประทับอยู่ตลอดไปในใจแห่งมิตรภาพต่างแดนที่แสนอบอุ่นซึ่งจะถูกจดจำแสนนาน
“ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา”
หลายชีวิตในหอโดมิโนรังใหญ่ของนกหลายตัวที่เติบโตอีกขั้นหนึ่งพร้อมผละบินจากไป คุณครูพี่น้อยและสุดากลับถึงเมืองไทยเป็นคู่แรก พี่ศิริ
เป็นอีกคนถัดมา ดวงเนตรกับหนอยเป็นคู่ถัดไป สิ่งของต่าง ๆ ของเพื่อน พี่ น้อง เก็บลงกล่องส่งไปทางคอนเทนเนอร์เดียวกัน หลายคนรวมกันเป็น
วิธีที่ประหยัดในการส่งของกลับเมืองไทยเมื่อตัวหารมากขึ้น
สุดท้ายหัวใจน้าวิวก็อบอุ่นอีกครั้งเคียงข้างไปกับชูพล น้าวิวจะเลือกเรียนภาษาต่าง ๆ เพิ่มระหว่างรอชูพล พี่พลได้ทุนเรียนต่อ ส่วนน้าวิวไม่มี
ปัญหาเรื่องค่าใช้จ่าย ครอบครัวเธอมีฐานะ เรื่องน้าวิวทางครอบครัวเธอดีใจที่น้าวิวจะกลับมาสดใสและอบอุ่นกับชีวิตคู่อีกครั้ง ส่วนพี่วรรณ...
สิ่งนี้คือคำพรสำหรับทุกคน
ก่อนโบยบินกลับสู่เมืองไทย...หลายครั้งที่ดวงเนตรกลับมาคาร์บอลเดล หญิงสาวแวะไปเยี่ยมสูงวัยกับหนอยเสมอ
“เราเตรียมตัวกลับเมืองไทยแล้วค่ะ นิคกี้จะส่งความคิดถึงมาเสมอ เราจะติดต่อมาตลอดนะคะ” ผู้สูงวัยยิ้มอย่างมีความสุข
นักศึกษาหลายรุ่นผ่านมาและจากไป
หัวใจสลายที่ปลายฟ้า (64)...เส้นชัย
นับถอยหลังจนถึงวันที่ทุกคนรอคอย คือกำหนดการเปิดดูว่าตาหนอยเป็นอย่างไร แม่พี่หนอยกับพี่ก้อย...พี่สาวบินมาถึงชิคาโกก่อนสองวัน
ทุกคนที่พี่หนอยและดวงเนตรรู้จักอย่างมาเรีย พี่ภัทร พี่นัดดา(ตัวแทนพี่วรรณ) และคุณลุงหมอกับป้าสุรีย์มาร่วมเป็นกำลังใจให้แก่พี่หนอยและครอบครัว
น้าวิวโทรมาให้ดวงเนตรรีบโทรกลับเพราะครอบครัวโดมิโนอยากรู้ผลด้วย
เมื่อหมอปราโมทย์เปิดตาขวาของพี่หนอย พยาบาลทำความสะอาด แล้วหยดน้ำตาเทียมซึ่งให้ความชุ่มชื่นแก่ดวงตา ไฟในห้องเปิดพอมอง
เห็นได้ ไม่เปิดสว่างเกินเพื่อให้คนไข้ค่อย ๆ ปรับตัว ตาพี่หนอยมองตรงมาที่ดวงเนตรเขาปิดตาซ้ายไว้ สายตาที่มองมาใสเป็นประกาย หมอเอาไฟส่อง
และให้พี่หนอยมองตาม “ยินดีด้วยครับ” คุณหมอปราโมทย์พูดขึ้น ทุกคนดีใจมาก ทั้งพี่ก้อยแม่หนอยและดวงเนตรสามคนกอดกันกลมด้วยความดีใจ
หนอยเข้ามากอดแม่ไว้ แม่น้ำตาคลอ เธอเอามือลูบตัวหนอยไปมาอย่างอ่อนโยน
“หนอยกับก้อยและดวงเนตรเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของแม่ หนูเข้ามาหาหนอยมา” แม่เรียก แล้วทั้งสี่ก็กอดกันกลม ดวงเนตรเข้าไปไหว้ขอบ
พระคุณคุณหมอปราโมทย์
“เนตรได้รับความช่วยเหลือมากมายไม่มีอะไรมาทดแทนคุณได้”
“คนดีพระย่อมคุ้มครองหมอยินดีด้วย”คุณหมอเอ่ย แล้วลากลับ
ดวงเนตรโทรแจ้งทุกคนจนหมด น้าวิวถึงกับสะอื้น เห็นเธอแรง ๆ อย่างนั้นก็เอ็นดูหนอยเหมือนน้อง
วันรุ่งขึ้นครอบครัวหนอยและดวงเนตรแวะไปบ้านคุณหมอปราโมทย์พร้อมด้วยผ้าไหมอย่างดีสองผืน และเสื้อผ้าไหมสีสวยอีกตัวของคุณหมอ
ของฝากพวกนี้พี่ก้อยซื้อติดมาหลายอย่าง เอาไว้ให้ดวงเนตรให้แก่ผู้ใหญ่ทุกคนที่ช่วยเหลือแทนคำขอบคุณ วันที่แวะไปบ้านหมอปราโมทย์ ที่บ้านมี
คุณยายกับแม่บ้าน สมาชิกคนอื่นออกจากบ้านแต่เช้าแล้ว
คุณยายกอดดวงเนตรแน่น “โธ่! หนูเอ๊ยเจอมาสารพัดเลย เก่งจริง ๆ เห็นหมอว่าหนูเนตรเรียนเก่งด้วย ขนาดมีปัญหามากมายยังทนไหว ยายว่า
หนูเป็นคนอดทนมาก หมดทุกข์สักทีนะลูก” ดวงเนตรกราบบนตักคุณยาย
“ไหน ๆ ยายของดูหน้าหนุ่มโชคดีหน่อยหล่อไหม” คุณยายพูดแล้วยิ้ม แม่พี่หนอยมองดูว่าที่สะใภ้อย่างชื่นชม
‘หนอยเอ๋ย ไม่รู้เตี่ยเนตรเขาจะยกให้ง่าย ๆ รึเปล่าลูกสาวตนโตด้วย ทั้งสวยทั้งมารยาทดี’ แม่หนอยคิดอย่างกังวล
พี่หนอยคลานเข่าเข้าไปกราบที่ตักคุณยาย ผมที่ตัดสั้นสวยงามด้วยฝีมือดวงเนตรเป็นสีดำขลับ คุณยายลูบหัวหนอยพลางให้คำพรดีงาม
“สวยหล่อสมกันแล้วลูก วาสนามีก็ถนอมความรักให้ยาวนานนะ” คุณยายชวนพี่หนอยคุยหลายเรื่องสายตาพินิจพิเคราะห์ และคิดในใจว่าช่าง
เหมาะสม หลังจากสนทนากันได้พักใหญ่ คุณยายชวนกินขนมบัวลอยเผือก
“ฝีมือคุณยายอร่อยมากค่ะ เนตรจำได้ที่มาถึงบ้านคุณยายครั้งแรกได้ทานทั้งแกงเขียวหวานและไข่เจียว”
คุณยายเล่าให้ครอบครัวหนอยฟังถึงเมื่อครั้งนั้นที่หญิงสาวเดินทางมาถึง ดูน่าเอ็นดูน่าสงสารดั่งเช่นนกตัวน้อยที่พลัดถิ่น
แม่หนอยมองว่าที่สะใภ้อย่างชื่นชม ทั้งความอดทน การต้องสู้ด้วยตนเองตลอดเส้นทาง ไม่ง่ายเลยสำหรับผู้หญิงวัยนี้ในต่างแดน
ก่อนที่ผู้มาเยือนจะลากลับ
“หนูต้องขอตัวนะคะคุณยาย แล้วเนตรจะมาเยี่ยมอีกต้องไปส่งคุณแม่กับพี่ก้อยที่สนามบิน เขาจะกลับเมืองไทยวันนี้ค่ะ” ทุกคนกล่าวลาคุณ
ยายแล้วตรงไปที่สนามบิน
หลังจากที่ดวงเนตรจบเตรียมรับปริญญา เวลาไล่ ๆ กับน้าวิวและพี่หนอย พี่ศิริวางแผนจะเตรียมกลับหลังพี่น้อยหนึ่งเดือน พี่พลยังวนเวียน
ใกล้น้าวิวไม่ยอมห่าง แล้วความรักที่ก่อตัวจากความคุ้นเคยและใกล้ชิด ชีวิตน้าวิวกับความเสมอต้นเสมอปลายของพี่พลก็งอกงาม
“พี่พลชวนน้าวิวเรียนต่อจะได้รอกัน”
“น้าวิวว่าอย่างไรคะ” ดวงเนตรถามและลุ้นในใจ หนอยดูออกจากสีหน้าพี่พล เขายิ้ม
“ก็คงเหมือนหนอย อยู่ที่นี่ก็สบายดีนะ แต่ยังไม่คิดจะเรียนอะไรต่อ อาจเลือกเรียนภาษาเพิ่มเติมอย่างสเปนและฝรั่งเศส”
การรับปริญญาทั้งที่ SIU และ UC ห่างกันแค่สี่วัน พิธีรับปริญญาของพี่หนอยเริ่มก่อน ที่นี่การรับปริญญาไม่เอิกเกริกเหมือนบ้านเรา รับร่วม
กันทั้งปริญญาตรี โท และเอก บางแห่งเข้าร่วมพิธีด้วยกัน แต่ตอนแจกวุฒิบัตรโดยคณบดีจะแยกไปตามคณะต่าง ๆ บันฑิตปริญญาตรีจะใส่อะไรก็ได้
ข้างใน แต่ต้องสวมชุดครุย หลายคนใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นก็มีให้เห็น ที่SIUเป็นประเพณีของปริญญาตรีที่จะเปิดแชมเปญดังลั่นและปล่อยให้มันพุ่งกระจัดกระจาย เป็นที่สนุกสนานของพวกเขา
พี่หนอยได้รับปริญญาโทเกียตินิยมอันดับหนึ่งและปริญญาเอกซึ่งหนอยซุ้มเรียนคู่กัน การรับปริญญาผ่านไปด้วยความสุขของทุก ๆ คน
ดวงเนตรหอบกุหลาบสีขาวลายเส้นจาง ๆ สีม่วงอ่อนให้พี่หนอยทุกคนถ่ายรูปร่วมกัน มีรูปถ่ายกับดวงเนตรกับพี่หนอย เขาก้มลงหอมเธอที่แก้มพี่พล
ถ่ายออกมาได้สวยมาก ทุกคนมองและยิ้มให้ทั้งสองอย่างมีความสุข ดวงตาแม่หนอยและทุกคนแสดงออกถึงความภูมิใจในตัวเขา มันเป็นความสุข
ของทุกคนในอีกวันหนึ่ง
เตี่ยและแม่ดวงเนตรบินมาพร้อมแม่หนอย เตี่ยหน้าตาสดชื่นจนแม่แหย่ว่าเตี่ยอิ่มใจมากคงต้องงงดมื้อเย็นเสียแล้ว
หลังการรับปริญาที่SIUทุกคนก็เช่ารถตู้สองคันไปชิคาโก เพื่อร่วมงานของดวงเนตร เตี่ยและแม่กอดดวงเนตร แล้วน้ำตาไหลด้วยความปิติ
เพราะเนตรเองก็ได้รับปริญญาโทเกียรตินิยมอันดับหนึ่งจากมือดอกเตอร์คริสตี้ซึ่งเลื่อนขึ้นเป็นคณบดีแล้วเช่นกัน
“เธอเป็นลูกศิษย์ที่ตั้งใจและมีมานะอดทนมากที่สุดของฉัน” ดอกเตอร์คริสตี้กล่าวพร้อมเข้ามากอด พี่หนอยเป็นตากล้อง มีการเก็บเป็นวิดีโอ
ด้วยทั้งสองงาน พี่หนอยให้เขาทำเป็นวงมงกุฏดอกกุหลาบขาวแซมดอกฟอเก็ตมีนอตสีม่วงอ่อนและชมพู เขาสวมให้หญิงสาวและมองดวงเนตรด้วย
สายตาแห่งความรักและอ่อนโยน ภาพนี้ถ่ายโดยพี่พลออกมาสวยงาม ความผูกพันของคู่น้าวิวกับพี่พลซึ่งเริ่มฉายแววเจิดจ้าอีกครั้งหนึ่ง สี่หนุ่มสงขลา
ร่วมก๊วนด้วย
“เห็นพี่ ๆ จบแล้วอยากรีบเรียนกลับบ้านบ้าง” หมัดเอ่ยสายตาแวววาวดีใจไปกับทุกคน
เมื่อจบพิธีแล้ว งานฉลองใหญ่รวมเหล่าฝูงนกฝูงกาที่บินมาคนละทิศทาง มีวาสนาได้มาพบเจอในอีกฟากฟ้าหนึ่ง งานเลี้ยงที่บ้านพี่วรรณและ
จอร์จ อิ่มอร่อย สนุกสนาน มันจะเป็นภาพความทรงจำที่ประทับอยู่ตลอดไปในใจแห่งมิตรภาพต่างแดนที่แสนอบอุ่นซึ่งจะถูกจดจำแสนนาน
“ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา”
หลายชีวิตในหอโดมิโนรังใหญ่ของนกหลายตัวที่เติบโตอีกขั้นหนึ่งพร้อมผละบินจากไป คุณครูพี่น้อยและสุดากลับถึงเมืองไทยเป็นคู่แรก พี่ศิริ
เป็นอีกคนถัดมา ดวงเนตรกับหนอยเป็นคู่ถัดไป สิ่งของต่าง ๆ ของเพื่อน พี่ น้อง เก็บลงกล่องส่งไปทางคอนเทนเนอร์เดียวกัน หลายคนรวมกันเป็น
วิธีที่ประหยัดในการส่งของกลับเมืองไทยเมื่อตัวหารมากขึ้น
สุดท้ายหัวใจน้าวิวก็อบอุ่นอีกครั้งเคียงข้างไปกับชูพล น้าวิวจะเลือกเรียนภาษาต่าง ๆ เพิ่มระหว่างรอชูพล พี่พลได้ทุนเรียนต่อ ส่วนน้าวิวไม่มี
ปัญหาเรื่องค่าใช้จ่าย ครอบครัวเธอมีฐานะ เรื่องน้าวิวทางครอบครัวเธอดีใจที่น้าวิวจะกลับมาสดใสและอบอุ่นกับชีวิตคู่อีกครั้ง ส่วนพี่วรรณ...
สิ่งนี้คือคำพรสำหรับทุกคน
ก่อนโบยบินกลับสู่เมืองไทย...หลายครั้งที่ดวงเนตรกลับมาคาร์บอลเดล หญิงสาวแวะไปเยี่ยมสูงวัยกับหนอยเสมอ
“เราเตรียมตัวกลับเมืองไทยแล้วค่ะ นิคกี้จะส่งความคิดถึงมาเสมอ เราจะติดต่อมาตลอดนะคะ” ผู้สูงวัยยิ้มอย่างมีความสุข
นักศึกษาหลายรุ่นผ่านมาและจากไป