ตอนที่ 8: ในห้องใต้บันได... และในใจของคนเงียบ

อิงฟ้าเดินตามแสงเทียนของป้าส้มลงไปยังโถงหน้าใต้บันไดอีกครั้ง หัวใจเธอกระหน่ำเต้นจนแทบไม่ได้ยินเสียงอื่นใด
บานไม้ที่ปิดสนิทไว้เมื่อคืน ตอนนี้ถูกเปิดทิ้งไว้แล้ว แสงไฟสลัวลอดออกมาเหมือนบ้าน “เปิดต้อนรับ” เธออีกครั้ง... ด้วยรอยยิ้มที่ไม่อาจวางใจ
“คุณกรชนกรออยู่ข้างล่าง” ป้าส้มพูดเบา ๆ “เข้าไปสิ”
อิงฟ้าสูดหายใจลึก แล้วก้าวลงไปในบันไดที่เคยพาเธอไปสู่ประตูแดงใต้ดิน... แต่ครั้งนี้ — ไม่มีประตูแดง ไม่มีทางเดินหิน ไม่มีเสียงหยดน้ำ
มีเพียง “ห้องเล็ก ๆ” ที่สว่างจาง ๆ ด้วยโคมไฟตั้งพื้น และโต๊ะไม้กลางห้อง ซึ่งคุณกรชนกนั่งรออยู่เรียบร้อยแล้ว
เธอสวมเสื้อคลุมสีขาว ยิ้มบาง ๆ ใบหน้ายังคงนวลสงบเหมือนทุกครั้ง แต่ดวงตาในความมืดนั้น — เหมือนมีบางอย่างลุกวาวอยู่ลึก ๆ
“นั่งก่อนสิจ๊ะอิงฟ้า” เสียงเธอนุ่มนวล อิงฟ้านั่งลงช้า ๆ ไม่ละสายตา
“มีหลายอย่างในบ้านหลังนี้... ที่เธอคงเริ่มรู้สึกได้บ้างแล้ว” คุณกรชนกเริ่มพูด น้ำเสียงราบเรียบ “มันเก่า... มันจดจำคน... และมันตอบสนองกับผู้ที่ ‘ตั้งคำถาม’ ได้ไวมากกว่าที่คิด”
อิงฟ้าขมวดคิ้ว “คุณกำลังพูดถึง… บ้าน? หรือ… คนในบ้าน?”
คุณกรชนกยิ้ม “บางที มันอาจไม่มีเส้นแบ่งก็ได้นะลูก” “เพราะเมื่ออยู่ที่นี่ไปนาน ๆ... บ้านกับคนจะผสานกันเป็นเนื้อเดียวกัน”
อิงฟ้ารู้สึกขนลุกวาบขึ้นตามสันหลัง แต่ก่อนที่เธอจะถามอะไรต่อ เสียงประตูเปิดเบา ๆ ก็ดังขึ้นจากข้างบน
คุณภาคิน ยืนอยู่บนบันได มองลงมาด้วยแววตาอ่านยาก

---

(สลับมุมมอง: คุณภาคิน)
เสียงไม้ลั่นเบา ๆ ทุกครั้งที่เดินผ่านโถงบ้านในตอนกลางคืน เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่เสียงของไม้เก่า แต่เป็น “เสียงเตือน” จากบ้าน
มันรู้ มันยังจำได้
เขาเคยพยายามหนี ตั้งแต่คืนที่ พิมพ์พร หายตัวไป แต่ทุกครั้งที่ขับรถออกจากเรือนสายลมไปยังขอบเมือง พวงมาลัยจะหมุนเองเบา ๆ และวิทยุในรถจะเปิดเสียงกระซิบ… เสียงที่พูดชื่อเขาซ้ำ ๆ
“…ภาคิน… อย่าให้มันเหงา…”
เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เขารู้ว่าเขาทำ “บางสิ่ง” ผิดพลาด และตั้งแต่นั้นมา เขาเลือกที่จะ “ไม่พูด” ไม่ต่อต้าน ไม่ตั้งคำถาม และไม่ยุ่งกับใครที่บ้านพาเข้ามา
จนกระทั่งอิงฟ้าเข้ามา และเธอ — ทำทุกอย่างที่เขา “หลีกเลี่ยง”

---

(กลับสู่มุมมอง: อิงฟ้า)
“คุณภาคิน… คุณอยู่ตรงนั้นนานแล้วเหรอคะ?” อิงฟ้าถาม เขานิ่ง เงียบไปอึดใจ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
“อย่าค้นอะไรต่อเลยครับคุณอิงฟ้า... บางคำตอบมันไม่ควรรู้”
“ทำไมล่ะคะ?” อิงฟ้าลุกขึ้น “เพราะคุณรู้ว่าพิมพ์พรเคยลงไปที่ประตูแดงใช่มั้ย?”
คุณภาคินชะงัก ดวงตาที่มักเย็นชา สั่นไหวเล็กน้อย
“ผมเคยบอกให้เธออย่าลงไป…” เขากล่าวเบา ๆ “…แต่เธอไม่เชื่อ เหมือนคุณ”
คุณกรชนกลุกขึ้นบ้าง เดินมาลูบไหล่อิงฟ้าเบา ๆ
“เธอยังไม่สายที่จะ ‘ถอย’ นะจ๊ะ” “บ้านยังไม่ได้ ‘เลือก’ เธอ... แต่ถ้าเธอเข้าใกล้มากกว่านี้ — เธออาจจะเป็นคนต่อไป”
“ต่อไป... จากใครคะ?” อิงฟ้าถามเสียงสั่น
คุณกรชนกหันกลับไปมองผนังไม้ด้านหลังห้อง จากนั้น — เอื้อมมือไปเปิดบานซ่อนเล็ก ๆ
ข้างในคือภาพถ่ายสีซีเปียเก่าแก่ รูปหญิงสาวคนหนึ่งในชุดแม่บ้าน ยืนอยู่หน้าประตูแดง หน้าตาเธอเหมือนกำลังจะร้องไห้ และข้างล่างภาพนั้น — เขียนชื่อว่า
“พิมพ์พร วรากุล — 2561”


ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 1: ยินดีต้อนรับสู่ “เรือนสายลม”
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 2: ห้องของเธอ
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 3: สมาชิกในบ้าน
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 4: เสียงเคาะในเงามืด
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 5: กลิ่นของความเงียบ
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 6: ทางที่ไม่มีในแปลนบ้าน
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 7: เรื่องที่ไม่มีใครบอก และคนที่ไม่เคยพูด


https://www.readawrite.com/a/994b3ab8596532e46d1fb296fcbfa241
https://www.joylada.com/story/686b4fa59159e53f2d0b4cef