ตอนที่ 4: เสียงเคาะในเงามืด
คืนวันนั้น มืดสนิทเกินกว่าปกติ ท้องฟ้าไร้แสงดาว เมฆหนาทึบปิดบังแม้กระทั่งแสงจันทร์ เสียงลมพัดผ่านใบไม้ดังกราวราวกระซิบ อิงฟ้านั่งนิ่งอยู่บนเตียงในห้องที่เงียบงัน มีเพียงแสงจากโคมไฟตั้งโต๊ะที่เปิดไว้หรี่ ๆ
เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงกล้าทำแบบนี้ อาจเพราะความอยากรู้ หรือบางที… ความกลัวก็เปลี่ยนคนให้กล้าเกินเหตุ
เธอรอ รอเสียงเคาะ รอ “มัน” ที่คุณภาคินบอกว่าอาจจะมาอีกครั้ง
ตีหนึ่งสามสิบห้า เสียงทุกอย่างเงียบลงจนเธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง
“ก๊อก… ก๊อก…” เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้ง ชัดเจน ไม่ได้แรง ไม่ได้เบา เหมือนคนทั่วไปเคาะ… แต่แฝงบางสิ่งที่ไม่ปกติ
อิงฟ้าเดินไปที่ประตูช้า ๆ มือจับลูกบิดไว้แน่นโดยไม่เปิด หูแนบกับบานไม้ เงียบ
เธอสูดลมหายใจลึก แล้วถามออกไปเบา ๆ ด้วยเสียงสั่น
“ใคร?”
เงียบ…
วินาทีนั้นเธอเกือบจะถอนใจ
แต่แล้ว เสียงหนึ่งก็ตอบกลับมา
เสียงของเธอเอง เสียงที่เหมือน “เธอ” พูดอยู่ตรงอีกฝั่งของประตู
“อิงฟ้า…” “เปิดสิ… ฉันหนาว…”
หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น น้ำเสียงนั้น—คือเสียงของเธอเอง ไม่ใช่แค่คล้าย มัน
ใช่ ทุกจังหวะ ทุกโทน เหมือนเสียงที่เธอได้ยินเวลาฟังวิดีโอของตัวเอง
เธอถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เท้าไปชนขอบเตียง มือสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
เสียงนั้นยังคงพูดต่อ
“แค่เปิดนิดเดียวเอง… เธอไว้ใจฉันไม่ใช่เหรอ?”
อิงฟ้าเม้มปากแน่น ไม่ตอบ ไม่แม้แต่หายใจ
จากนั้น…
เสียงขูดเล็บ ก็ดังขึ้นช้า ๆ ตามแนวประตู เหมือนมีบางอย่างใช้เล็บลากไปมาบนไม้ ช้า… แน่น… เย็นเยียบ
เธอรีบวิ่งกลับไปที่เตียง คว้าผ้าห่มคลุมตัวไว้ทั้งร่าง ใจภาวนาให้เสียงนั้นหายไป ให้มันเลิกสนใจเธอ ให้มันไปจากที่นี่
แต่มันไม่ไป
เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนเธอจะหลับไปด้วยความหวาดกลัวคือเสียงกระซิบเบา ๆ ข้างหู
“เธอเป็นคนต่อไป…”
เช้าวันรุ่งขึ้น อิงฟ้าตื่นด้วยความรู้สึกอ่อนแรงเหมือนไม่ได้นอนเลย เธอรีบวิ่งไปดูที่ประตู
ไม่มีร่องรอยใด ๆ ไม่มีแม้แต่รอยขูด ไม่มีแม้แต่รอยฝุ่นจากการมีบางสิ่งยืนอยู่
แต่ที่พื้นหน้าห้อง มีกระจกเล็ก ๆ ชิ้นหนึ่งวางอยู่ ด้านหลังของมัน… เขียนด้วยหมึกแดงจางว่า
“เสียงของตัวเอง ไม่ใช่ของตัวเองเสมอไป”
เธอกำกระจกไว้แน่น ใจสั่น
ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วว่า แม่บ้านคนก่อน—เคยยืนอยู่ตรงนี้ และเคยได้ยินเหมือนกัน
คืนนี้… เธอจะไม่ถามว่า “ใคร” อีกแล้ว
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 1: ยินดีต้อนรับสู่ “เรือนสายลม”
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 2: ห้องของเธอ
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 3: สมาชิกในบ้าน
https://www.readawrite.com/a/994b3ab8596532e46d1fb296fcbfa241
https://www.joylada.com/story/686b4fa59159e53f2d0b4cef
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 4: เสียงเคาะในเงามืด
คืนวันนั้น มืดสนิทเกินกว่าปกติ ท้องฟ้าไร้แสงดาว เมฆหนาทึบปิดบังแม้กระทั่งแสงจันทร์ เสียงลมพัดผ่านใบไม้ดังกราวราวกระซิบ อิงฟ้านั่งนิ่งอยู่บนเตียงในห้องที่เงียบงัน มีเพียงแสงจากโคมไฟตั้งโต๊ะที่เปิดไว้หรี่ ๆ
เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงกล้าทำแบบนี้ อาจเพราะความอยากรู้ หรือบางที… ความกลัวก็เปลี่ยนคนให้กล้าเกินเหตุ
เธอรอ รอเสียงเคาะ รอ “มัน” ที่คุณภาคินบอกว่าอาจจะมาอีกครั้ง
ตีหนึ่งสามสิบห้า เสียงทุกอย่างเงียบลงจนเธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง
“ก๊อก… ก๊อก…” เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้ง ชัดเจน ไม่ได้แรง ไม่ได้เบา เหมือนคนทั่วไปเคาะ… แต่แฝงบางสิ่งที่ไม่ปกติ
อิงฟ้าเดินไปที่ประตูช้า ๆ มือจับลูกบิดไว้แน่นโดยไม่เปิด หูแนบกับบานไม้ เงียบ
เธอสูดลมหายใจลึก แล้วถามออกไปเบา ๆ ด้วยเสียงสั่น
“ใคร?”
เงียบ…
วินาทีนั้นเธอเกือบจะถอนใจ
แต่แล้ว เสียงหนึ่งก็ตอบกลับมา
เสียงของเธอเอง เสียงที่เหมือน “เธอ” พูดอยู่ตรงอีกฝั่งของประตู
“อิงฟ้า…” “เปิดสิ… ฉันหนาว…”
หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น น้ำเสียงนั้น—คือเสียงของเธอเอง ไม่ใช่แค่คล้าย มัน ใช่ ทุกจังหวะ ทุกโทน เหมือนเสียงที่เธอได้ยินเวลาฟังวิดีโอของตัวเอง
เธอถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เท้าไปชนขอบเตียง มือสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
เสียงนั้นยังคงพูดต่อ “แค่เปิดนิดเดียวเอง… เธอไว้ใจฉันไม่ใช่เหรอ?”
อิงฟ้าเม้มปากแน่น ไม่ตอบ ไม่แม้แต่หายใจ
จากนั้น… เสียงขูดเล็บ ก็ดังขึ้นช้า ๆ ตามแนวประตู เหมือนมีบางอย่างใช้เล็บลากไปมาบนไม้ ช้า… แน่น… เย็นเยียบ
เธอรีบวิ่งกลับไปที่เตียง คว้าผ้าห่มคลุมตัวไว้ทั้งร่าง ใจภาวนาให้เสียงนั้นหายไป ให้มันเลิกสนใจเธอ ให้มันไปจากที่นี่
แต่มันไม่ไป
เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนเธอจะหลับไปด้วยความหวาดกลัวคือเสียงกระซิบเบา ๆ ข้างหู
“เธอเป็นคนต่อไป…”
เช้าวันรุ่งขึ้น อิงฟ้าตื่นด้วยความรู้สึกอ่อนแรงเหมือนไม่ได้นอนเลย เธอรีบวิ่งไปดูที่ประตู
ไม่มีร่องรอยใด ๆ ไม่มีแม้แต่รอยขูด ไม่มีแม้แต่รอยฝุ่นจากการมีบางสิ่งยืนอยู่
แต่ที่พื้นหน้าห้อง มีกระจกเล็ก ๆ ชิ้นหนึ่งวางอยู่ ด้านหลังของมัน… เขียนด้วยหมึกแดงจางว่า
“เสียงของตัวเอง ไม่ใช่ของตัวเองเสมอไป”
เธอกำกระจกไว้แน่น ใจสั่น
ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วว่า แม่บ้านคนก่อน—เคยยืนอยู่ตรงนี้ และเคยได้ยินเหมือนกัน
คืนนี้… เธอจะไม่ถามว่า “ใคร” อีกแล้ว
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 1: ยินดีต้อนรับสู่ “เรือนสายลม”
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 2: ห้องของเธอ
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 3: สมาชิกในบ้าน
https://www.readawrite.com/a/994b3ab8596532e46d1fb296fcbfa241
https://www.joylada.com/story/686b4fa59159e53f2d0b4cef