ตอนที่ 2: ห้องของเธอ

เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยเสียงนกร้องแผ่วเบา แสงแดดอ่อนส่องผ่านหน้าต่างเล็ก ๆ เข้ามาในห้อง ทำให้ฝุ่นบางเบาที่ลอยอยู่ในอากาศสะท้อนแสงระยิบระยับราวกับหมอก
อิงฟ้าตื่นขึ้นพร้อมความรู้สึกคล้ายฝันร้าย เธอจำไม่ได้ชัดเจนว่าเมื่อคืนเธอฝันถึงอะไร มีเพียงความรู้สึกอึดอัดและเสียงกระซิบที่ยังหลงเหลือในใจ
เธอลุกขึ้นบิดตัวเบา ๆ ก่อนเปิดประตูห้องออกไป กลิ่นข้าวต้มลอยมาแตะจมูก เสียงหม้อเคาะกับทัพพีดังมาจากครัวด้านหลังบ้าน
“ตื่นเช้าดีนี่หนู” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นจากครัว อิงฟ้าหันไปพบหญิงวัยกลางคนในผ้ากันเปื้อน ผิวคล้ำ หน้าคม “ป้าส้มค่ะ เป็นแม่ครัวของบ้านนี้” เธอยิ้มบาง ๆ แล้วตักข้าวต้มใส่ถ้วยยื่นให้ “ขอบคุณค่ะ หนูชื่ออิงฟ้า” **“รู้แล้วล่ะ คุณหญิงบอกไว้… มากินก่อน เดี๋ยวต้องเริ่มงาน”
หลังมื้อเช้า อิงฟ้าได้รับมอบหมายงานจากคุณหญิงวรรณา—ทำความสะอาดห้องรับแขก โถงทางเดิน และช่วยป้าส้มจัดการซักผ้าในช่วงบ่าย ดูเหมือนงานจะธรรมดา ไม่มีอะไรน่ากังวล แต่ท่ามกลางกลิ่นน้ำยาเช็ดพื้น เธอสัมผัสได้ถึงความ "นิ่งผิดปกติ" ของบ้าน
บ่ายนั้น ขณะก้มเก็บผ้าจากตะกร้าเก่าในห้องเก็บของข้างห้องนอน เธอสังเกตเห็นพื้นไม้ตรงมุมห้องมีรอยแยกเล็ก ๆ ไม่แนบสนิทเหมือนพื้นไม้ทั่วไป
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอลองใช้ปลายไม้แขวนเขี่ยเบา ๆ แผ่นไม้หนึ่งขยับได้เล็กน้อย
ภายใต้แผ่นไม้นั้น—เธอพบ “กระดาษโน้ต” เก่าเหลืองแผ่นหนึ่ง เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ด้วยหมึกที่ซีดจาง
“ถ้าเธอเห็นกระดาษแผ่นนี้ แปลว่าเธออยู่ในที่เดียวกับฉันเมื่อก่อน…” “อย่าไว้ใจใคร โดยเฉพาะตอนกลางคืน อย่าเปิดประตู… ไม่ว่ามันจะเคาะแรงแค่ไหน” “หนีไปซะ ก่อนที่มันจะสาย”
หัวใจอิงฟ้าเต้นแรง เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบห้องทันที เงียบ… เหมือนทุกอย่างนิ่งไปชั่วขณะ
เธอเก็บกระดาษไว้ในกระเป๋าเสื้อ ลังเลว่าจะถามใครดีเกี่ยวกับแม่บ้านคนก่อน แต่เธอรู้ดี—ไม่มีใครตอบคำถามนี้กับเธอตรง ๆ หรอก
คืนนั้น ก่อนนอน เธอสำรวจห้องอีกครั้ง บานหน้าต่าง… ล็อกแน่น ประตูห้อง… เธอล็อกจากด้านใน พื้นห้อง… ไม่มีเสียงขยับอีก
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าความสงบจะอยู่กับเธอไปตลอด
เวลาเกือบตีหนึ่ง เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ… “ก๊อก… ก๊อก…” อิงฟ้าลืมตาโพลงทันที เธอขยับตัวช้า ๆ ไปที่ประตูแนบหูฟัง ไม่มีเสียงใด ๆ
“อิง…ฟ้า…” เสียงเรียกชื่อเธอเบา ๆ ดังมาจากนอกประตู มันไม่ใช่เสียงของใครในบ้านที่เธอรู้จัก
เธอถอยออกจากประตู กลั้นหายใจ เสียงนั้นไม่เรียกซ้ำ ไม่มีเสียงเดิน ไม่มีเสียงจากระเบียง มีเพียง “ความเงียบ” ที่ดูน่ากลัวกว่าเสียงใด ๆ
อิงฟ้าแน่นิ่งในความมืด จนกระทั่งเธอเผลอหลับไปในที่สุด
เมื่อเธอตื่นขึ้นอีกครั้ง… โน้ตแผ่นนั้นที่ซ่อนไว้ใต้หมอน—หายไป


ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 1: ยินดีต้อนรับสู่ “เรือนสายลม”

https://www.readawrite.com/a/994b3ab8596532e46d1fb296fcbfa241
https://www.joylada.com/story/686b4fa59159e53f2d0b4cef