ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 9: ไม่มีใครอยู่ข้างเธอจริง ๆ

กระทู้สนทนา

นวนิยายสยองขวัญ เรื่องสั้น เรื่องเล่าสยองขวัญ นวนิยายลึกลับ สิ่งลี้ลับ (mystery)

ตอนที่ 9: ไม่มีใครอยู่ข้างเธอจริง ๆ

ลมพัดแรงอย่างไม่ปกติในค่ำคืนนี้ ผ้าม่านหน้าต่างในห้องพักอิงฟ้าไหวสะบัดแม้จะปิดหน้าต่างไว้แน่นหนาแล้วก็ตาม
เธอนั่งอยู่ในความมืด มือถือแน่นด้วยมือสั่นเทา ข้อความที่เพิ่งพิมพ์ไว้เมื่อสักครู่ถูกลบทิ้ง... อีกครั้ง
“หนีออกไปคืนนี้... หรือไม่ก็อาจจะไม่ได้ออกไปเลยอีก”
เสียงในหัวเธอกระซิบไม่หยุด คำพูดของคุณกรชนกยังวนเวียน ภาพของพิมพ์พรที่เห็นในห้องใต้บันไดยังคงหลอกหลอนเธอ

แผนหลบหนี
อิงฟ้าใช้โอกาสตอนที่ป้าส้มเดินออกจากห้องครัวในช่วงค่ำ ลอบเข้าไปหยิบกุญแจรถเก่า ๆ ที่แขวนไว้หลังประตู เธอไม่แน่ใจว่ารถคันไหนจะสตาร์ทติด แต่ก็คว้าไว้ก่อนเผื่อโอกาส
เธอเดินไปหาคุณภาคินในสวนหลังบ้านอย่างระวัง เมื่อเห็นเขาอยู่คนเดียว เธอก็รีบพูดอย่างเร็ว
“คุณภาคิน ฉันจะหนีคืนนี้ ช่วยฉันด้วยค่ะ…ขอแค่เปิดประตูรั้วให้…”
เขานิ่งไป ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
“คุณกรชนกจะไม่ให้คุณไปง่าย ๆ” “ผมจะไปเบี่ยงความสนใจเธอ แล้วคุณรีบไปที่โรงรถหลังเรือนคนขับ”
อิงฟ้าแทบอยากจะร้องไห้ด้วยความดีใจ นี่คือครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าใครสักคน “อยู่ข้างเธอจริง ๆ”

แต่...ความหวังเป็นแค่เงา
เมื่อเธอไปถึงโรงรถ ประตูเปิดไว้อยู่ก่อนแล้ว และนั่นคือสิ่งที่แปลก
ไม่ใช่เพราะความสะดวก แต่เพราะ... ไม่มีอะไรในบ้านนี้เกิดขึ้นโดยบังเอิญ
เสียงฝีเท้าดังขึ้นเบา ๆ จากด้านหลัง
“อิงฟ้า” เสียงคุณวรรณา หญิงชราในชุดลูกไม้สีเทา เดินเข้ามาช้า ๆ เหมือนรู้ว่าเธออยู่ที่นี่
“เธอจะไปเหรอจ๊ะ? เสียดายจัง…”
อิงฟ้าเผลอถอยหลัง “อย่ามาขวางฉันเลยค่ะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว!”
คุณวรรณายิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่เย็นจนสั่นกระดูก
“เด็ก ๆ ทุกคนก็พูดอย่างนี้ตอนแรก” “แต่สุดท้าย... บ้านหลังนี้ก็รักเธอจนไม่ยอมให้ไปง่าย ๆ หรอก”

ความจริงจากผู้ช่วยที่ดูเหมือนหวังดี
ในขณะที่เธอจะวิ่งหนี ป้าส้มโผล่มาจากมุมกำแพงอีกด้าน
“หนูอิง อย่าเพิ่งไป... ป้าเองก็เคยพยายามหนี” “แต่ตอนนั้นลูกป้าเป็นตัวประกัน ป้าถึงต้องอยู่ต่อ…”
อิงฟ้าชะงัก เธอไม่เคยรู้ว่าป้าส้มมีลูก
ป้าส้มพูดต่อเสียงสั่น “บ้านนี้มันไม่ให้ใครออกหรอก มันจะ ‘ใช้’ จนกว่าเราจะหมดความหมาย...”
อิงฟ้ามองไปรอบ ๆ ทุกอย่างในบ้านที่เคยเงียบงัน กำลังเคลื่อนไหว
เหมือนทุกอย่างในบ้านเริ่ม “รู้”
ประตูรถที่คิดว่าจะพัง กลับเปิดออกเองอย่างง่ายดาย แต่อิงฟ้าไม่กล้าเดินเข้าไป ในหัวเธอเต็มไปด้วยความระแวง... เพราะ ทุกคนที่เคยบอกว่าจะช่วยเธอ... กำลังพูดราวกับกำลังผลักเธอเข้าไปในกับดัก