ตอนที่ 3: สมาชิกในบ้าน
เช้าวันถัดมา อิงฟ้าตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกกังวล ไม่ใช่เพียงเพราะเสียงเคาะประตูเมื่อคืน แต่เพราะโน้ตปริศนาที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย แม้ประตูจะยังล็อก หน้าต่างยังปิดสนิท แต่บางสิ่ง... ก็ยังสามารถเข้ามาได้
หลังอาหารเช้า คุณหญิงวรรณาเรียกเธอไปที่โถงกลางของบ้าน “อิงฟ้า วันนี้ฉันอยากให้เธอช่วยดูแลคุณภาคิน หลานชายฉัน เขาพักอยู่ชั้นบน ขี้เบื่อและชอบพูดคนเดียว เธออย่าใส่ใจมากก็พอ” คุณหญิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ดวงตาไม่เผยความรู้สึกใด
อิงฟ้าพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนเดินขึ้นบันไดไม้ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดทุกก้าว
ห้องของคุณภาคินอยู่ที่ปลายสุดของทางเดิน ห้องนี้ไม่มีชื่อบนป้ายประตูเหมือนห้องอื่น ๆ เธอยกมือเคาะเบา ๆ
“เข้ามาเลย ไม่ได้ล็อก” เสียงทุ้มต่ำตอบกลับทันที
ภายในห้อง แสงสลัว ๆ จากม่านปิดครึ่งทำให้บรรยากาศดูหม่นหมอง คุณภาคิน อายุประมาณสามสิบต้น ๆ แต่งตัวเรียบร้อย แต่ตาแดงเหมือนคนนอนไม่หลับ ผมยุ่งเล็กน้อย ราวกับไม่เคยแปรง
“คุณคือแม่บ้านใหม่?” เขาถาม พร้อมเอียงศีรษะเล็กน้อยเหมือนกำลังมองเธอผ่านเลนส์ที่ไม่มีใครเห็น
“ค่ะ ดิฉันชื่ออิงฟ้า มาช่วยดูแลคุณตามคำสั่งของคุณหญิง” “ดี…” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ “คนเก่า ๆ ก็เคยมายืนตรงนั้น… ตรงที่เธอยืนอยู่น่ะ”
คำพูดของเขาทำให้เธอชะงักเล็กน้อย “หมายถึงแม่บ้านคนก่อนใช่ไหมคะ?” “คนก่อน… ก่อนหน้านั้น… หรือก่อนหน้านั้นอีกล่ะ?” เขาพูดช้า ๆ ดวงตาเบิกกว้างขึ้น “ทุกคนชอบถามคำถามแบบเดียวกัน แล้วก็…หายไป”
อิงฟ้าพยายามรักษาสีหน้าให้เรียบเฉยที่สุด “แล้วคุณเคยเห็นอะไรผิดปกติในบ้านนี้บ้างไหมคะ?”
ภาคินยิ้มกว้างอย่างประหลาด แล้วลุกขึ้น เดินตรงไปที่หน้าต่าง “เธอเห็นประตูแดงหลังบ้านไหม?” “เห็นค่ะ” “อย่าเข้าไปใกล้มัน… ไม่ว่าอะไรจะล่อเธอเข้าไป อย่าไป”
เขาพูดเสียงเบาแต่จริงจัง ก่อนหันกลับมา สายตาเริ่มไหววูบ “บางครั้ง… มันก็เรียกชื่อเธอได้นะ แม้เธอจะไม่เคยบอกใครเลยก็ตาม”
อิงฟ้าขนลุกวาบ ถึงจะพยายามคิดว่าเขาอาจจะป่วยทางจิต แต่บางอย่างในน้ำเสียงของเขามันจริงจังเกินกว่าจะเป็นแค่จินตนาการ
ก่อนเธอจะขอตัวกลับลงไป ภาคินพูดทิ้งท้าย “คืนนี้ ถ้ามีคนมาเคาะประตูห้องเธออีก… ให้ถามกลับไปว่า ‘ใคร?’ แล้วเธอจะรู้ว่า มันไม่ใช่คน”
อิงฟ้าไม่ตอบ เธอเดินลงบันไดด้วยใจที่หนักอึ้ง
ในช่วงบ่าย ขณะกวาดพื้นตรงห้องสมุด เธอได้พบสมาชิกอีกคนของบ้าน—
คุณกรชนก พี่สะใภ้ของคุณภาคิน หญิงวัยประมาณสามสิบปลาย ๆ ผิวขาวจัด ใบหน้าแต่งอย่างพิถีพิถัน ท่าทางภายนอกสง่างาม แต่ดวงตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความเฉยชา
“แม่บ้านใหม่?” “ค่ะ” “เก็บจมูกไว้นะ” เธอพูดขณะเดินผ่านไป “ขอโทษคะ?” “กลิ่นเลือดมันติดอยู่นานกว่าที่คิด โดยเฉพาะที่พรมผืนนั้น”
อิงฟ้าก้มลงมองพรมสีเลือดหมูตรงหน้า—ไม่มีรอยใด ๆ แต่ทันทีที่เธอสูดลมหายใจเข้า เธอเหมือนจะได้กลิ่นบางอย่างเจืออยู่จริง
ก่อนจากไป คุณกรชนกหันกลับมาพูดเสียงแผ่วเบา “แม่บ้านคนก่อนน่ะ… เสียเวลาเยอะเกินไปกับการตั้งคำถาม แล้วสุดท้าย… ไม่มีใครตอบ”
อิงฟ้าแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ในใจมีแต่เสียงคำเตือนวนเวียน
คืนนี้เธอจะไม่หลับ คืนนี้เธอจะรอฟังเสียงเคาะ และคืนนี้... เธอจะถามกลับไปว่า
“ใคร?”
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 1: ยินดีต้อนรับสู่ “เรือนสายลม”
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 2: ห้องของเธอ
https://www.readawrite.com/a/994b3ab8596532e46d1fb296fcbfa241
https://www.joylada.com/story/686b4fa59159e53f2d0b4cef
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 3: สมาชิกในบ้าน
เช้าวันถัดมา อิงฟ้าตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกกังวล ไม่ใช่เพียงเพราะเสียงเคาะประตูเมื่อคืน แต่เพราะโน้ตปริศนาที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย แม้ประตูจะยังล็อก หน้าต่างยังปิดสนิท แต่บางสิ่ง... ก็ยังสามารถเข้ามาได้
หลังอาหารเช้า คุณหญิงวรรณาเรียกเธอไปที่โถงกลางของบ้าน “อิงฟ้า วันนี้ฉันอยากให้เธอช่วยดูแลคุณภาคิน หลานชายฉัน เขาพักอยู่ชั้นบน ขี้เบื่อและชอบพูดคนเดียว เธออย่าใส่ใจมากก็พอ” คุณหญิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ดวงตาไม่เผยความรู้สึกใด
อิงฟ้าพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนเดินขึ้นบันไดไม้ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดทุกก้าว
ห้องของคุณภาคินอยู่ที่ปลายสุดของทางเดิน ห้องนี้ไม่มีชื่อบนป้ายประตูเหมือนห้องอื่น ๆ เธอยกมือเคาะเบา ๆ
“เข้ามาเลย ไม่ได้ล็อก” เสียงทุ้มต่ำตอบกลับทันที
ภายในห้อง แสงสลัว ๆ จากม่านปิดครึ่งทำให้บรรยากาศดูหม่นหมอง คุณภาคิน อายุประมาณสามสิบต้น ๆ แต่งตัวเรียบร้อย แต่ตาแดงเหมือนคนนอนไม่หลับ ผมยุ่งเล็กน้อย ราวกับไม่เคยแปรง
“คุณคือแม่บ้านใหม่?” เขาถาม พร้อมเอียงศีรษะเล็กน้อยเหมือนกำลังมองเธอผ่านเลนส์ที่ไม่มีใครเห็น
“ค่ะ ดิฉันชื่ออิงฟ้า มาช่วยดูแลคุณตามคำสั่งของคุณหญิง” “ดี…” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ “คนเก่า ๆ ก็เคยมายืนตรงนั้น… ตรงที่เธอยืนอยู่น่ะ”
คำพูดของเขาทำให้เธอชะงักเล็กน้อย “หมายถึงแม่บ้านคนก่อนใช่ไหมคะ?” “คนก่อน… ก่อนหน้านั้น… หรือก่อนหน้านั้นอีกล่ะ?” เขาพูดช้า ๆ ดวงตาเบิกกว้างขึ้น “ทุกคนชอบถามคำถามแบบเดียวกัน แล้วก็…หายไป”
อิงฟ้าพยายามรักษาสีหน้าให้เรียบเฉยที่สุด “แล้วคุณเคยเห็นอะไรผิดปกติในบ้านนี้บ้างไหมคะ?”
ภาคินยิ้มกว้างอย่างประหลาด แล้วลุกขึ้น เดินตรงไปที่หน้าต่าง “เธอเห็นประตูแดงหลังบ้านไหม?” “เห็นค่ะ” “อย่าเข้าไปใกล้มัน… ไม่ว่าอะไรจะล่อเธอเข้าไป อย่าไป”
เขาพูดเสียงเบาแต่จริงจัง ก่อนหันกลับมา สายตาเริ่มไหววูบ “บางครั้ง… มันก็เรียกชื่อเธอได้นะ แม้เธอจะไม่เคยบอกใครเลยก็ตาม”
อิงฟ้าขนลุกวาบ ถึงจะพยายามคิดว่าเขาอาจจะป่วยทางจิต แต่บางอย่างในน้ำเสียงของเขามันจริงจังเกินกว่าจะเป็นแค่จินตนาการ
ก่อนเธอจะขอตัวกลับลงไป ภาคินพูดทิ้งท้าย “คืนนี้ ถ้ามีคนมาเคาะประตูห้องเธออีก… ให้ถามกลับไปว่า ‘ใคร?’ แล้วเธอจะรู้ว่า มันไม่ใช่คน”
อิงฟ้าไม่ตอบ เธอเดินลงบันไดด้วยใจที่หนักอึ้ง
ในช่วงบ่าย ขณะกวาดพื้นตรงห้องสมุด เธอได้พบสมาชิกอีกคนของบ้าน—คุณกรชนก พี่สะใภ้ของคุณภาคิน หญิงวัยประมาณสามสิบปลาย ๆ ผิวขาวจัด ใบหน้าแต่งอย่างพิถีพิถัน ท่าทางภายนอกสง่างาม แต่ดวงตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความเฉยชา
“แม่บ้านใหม่?” “ค่ะ” “เก็บจมูกไว้นะ” เธอพูดขณะเดินผ่านไป “ขอโทษคะ?” “กลิ่นเลือดมันติดอยู่นานกว่าที่คิด โดยเฉพาะที่พรมผืนนั้น”
อิงฟ้าก้มลงมองพรมสีเลือดหมูตรงหน้า—ไม่มีรอยใด ๆ แต่ทันทีที่เธอสูดลมหายใจเข้า เธอเหมือนจะได้กลิ่นบางอย่างเจืออยู่จริง
ก่อนจากไป คุณกรชนกหันกลับมาพูดเสียงแผ่วเบา “แม่บ้านคนก่อนน่ะ… เสียเวลาเยอะเกินไปกับการตั้งคำถาม แล้วสุดท้าย… ไม่มีใครตอบ”
อิงฟ้าแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ในใจมีแต่เสียงคำเตือนวนเวียน
คืนนี้เธอจะไม่หลับ คืนนี้เธอจะรอฟังเสียงเคาะ และคืนนี้... เธอจะถามกลับไปว่า
“ใคร?”
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 1: ยินดีต้อนรับสู่ “เรือนสายลม”
ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 2: ห้องของเธอ
https://www.readawrite.com/a/994b3ab8596532e46d1fb296fcbfa241
https://www.joylada.com/story/686b4fa59159e53f2d0b4cef