นาคพิภพ
Ep.4– ตำนานพยัคฆานคร × วัฏฏะพันปี
✦ ศึกสมิง × ศพรัก × เล็บครุฑใต้เงาจันทร์ ✦
“บางความรัก…ยิ่งใหญ่มากพอจะหยุดคำสาป
แต่เล็กเกินไป…จะฝืนลิขิตของฟ้า”
พันปีที่แล้ว – คำทำนายเลือด
กลางวิหารศิลาเงียบงัน—ปุโรหิตเทวารังสีนั่งนิ่งราวรูปสลัก
เปลวไฟบนแท่นบูชาเปลี่ยนเป็นสีเลือดฉาน ขณะหินพยัคฆปักษากลายเป็นดำสนิท
“หิมะแรกแห่งพันปีใกล้มาถึง…
จงสังเวยหญิงผู้มีเนตรอาทิตย์—กชกานต์เทวี
มิฉะนั้นพยัคฆานครจะถูกกลืนทั้งเมือง!”
เสียงประกาศเหมือนสายฟ้าฟาดกลางสภาราชา
แต่แทนที่ความหวาดกลัว—ท้าวพยัคฆาลุกขึ้น ถอดมงกุฎ กำดาบเพชรพยัคฆ์แน่น
ฟันขุนนางที่ขวางทางจนเลือดสาดกลางท้องพระโรง
ตะโกนก้อง— “ข้าจะพาเธอหนี…แม้ต้องฆ่าทั้งฟ้า!”
ศึกแห่งคำสาป
หน้าผาสวรรค์พินาศกลายเป็นสนามเลือด
สมิงสิบสองตนในเกราะสัตตบงกชปิดล้อมทุกทิศ เสียงคำรามสั่นภูผาหิมะ
สมิงวายุ × เพลิง × หิมะ
สมิงพฤกษา × เงา × วารี
สมิงสุริยัน × จันทรา × อัสนี
สมิงแผ่นดิน × อสรพิษ × ทองคำ
“ส่งนางมา…หรือจงตายพร้อมรักต้องห้าม!”
ท้าวพยัคฆาตวัดดาบ แทง ฟัน กระแทกจนเลือดสาดเป็นไอละอองเหนือหิมะ
ทุกศพคือเสี้ยวกำลังที่ถูกฉีกทอน
กชกานต์เทวีฝ่าหิมะเข้ามา—ยื่น “สร้อยเพชรพยัคฆ์ราช” ด้วยน้ำเสียงสั่นแต่มั่นคง
“ถ้าเจ้าต้องเป็นปีศาจเพื่อปกป้องข้า… ข้ายอมตายเป็นมนุษย์ที่ได้กอดเจ้าครั้งสุดท้าย”
เมื่อสร้อยสัมผัสผิว เสียง 108 วิญญาณสมิงคำรามสนั่นฟ้าผ่า
กล้ามเนื้อเขาแปรเป็นเกราะ กรงเล็บงอกยาวราวใบมีด ดวงตาแดงฉาน
เขากลายเป็น “พญาสมิงศึก” เคลื่อนไหวเร็วเกินเงา
ขย้ำ ควัก ฉีก—จนศัตรูล้มราวใบไม้ปลิวในพายุ
ราคาของรัก
สมิงตนสุดท้ายสิ้นใจ แต่กชกานต์เทวากลับทรุดฮวบ
เธอช้อนตามองเขาครั้งสุดท้าย ก่อนดึง “ปิ่นเขี้ยวพยัคฆ์” แทงกลางหัวใจตัวเอง
เลือดแดงหยดลงบนสร้อย—เสียงวิญญาณสมิงเงียบราวถูกปลิดขาด
เขากลับร่างมนุษย์ กอดร่างเธอแน่น—มือสั่น ปาดเส้นผมเปื้อนเลือด
“ข้าฆ่าได้ทั้งโลก…แต่ไม่อาจปกป้องเจ้าจากโชคชะตาได้เลย…”
สายฟ้าผ่า หิมะถล่ม ฝังภาพชายกอดศพหญิงรักไว้ใต้พายุขาว
พันปีต่อมา – ไฟรักใต้ผาหิมะ
พายุหิมะบนยอดเขาพยัคฆานครยังคำรามไม่หยุด
ท้าวพยัคฆา—ไร้ความทรงจำ—กำปิ่นเขี้ยวพยัคฆ์แนบอก
ทุกครั้งที่สัมผัส หัวใจปวดหน่วงเหมือนจมในรักและบาปไร้ชื่อ
กองไฟเล็กสว่างท่ามกลางพายุ
ทันใดนั้น—ร่างหญิงสาวร่วงจากฟ้ากระแทกหิมะ
เขาคว้าไว้เต็มอ้อมแขน—กานต์ธิดา หญิงจากยุคปัจจุบัน หนีตายจากงูดำใต้ปราสาทนาคราช
แม้หลับตา…เขากลับ “สบตา” เธอในห้วงจิต
“แม้ข้าลืมชื่อของตน…แต่ข้าจะจำเจ้าตลอดไป”
เล็บครุฑใต้เงาจันทร์
เขาอุ้มเธอสู่ซากเมืองพยัคฆานคร—นครต้องสาป เสาหินแตก วังเก่าโอบด้วยเถาวัลย์ รอยเลือดเกาะแท่นบูชา
วางเธอบนแท่นศิลาเดิมของกชกานต์เทวี
เสียงฝีเท้าฉีกความเงียบ—พรานเชิดปรากฏ มือขวากุม “มีดเล็บครุฑ” ที่สลักยันต์ทอง
“ปล่อยเด็กคนนั้น! นางไม่ใช่ของเจ้า”
ท้าวพยัคฆากางกรงเล็บคำราม กระโจนเร็วราวฟ้าแลบ
มีดเล็บครุฑตวัดปะทะกรงเล็บสมิง—เสียง เคร้ง!! สะท้อนกำแพงหิน
กระสุนไรเฟิลยิงซ้ำ—แต่ผิวสมิงไร้รอย
ปลายมีดปักสีข้าง เลือดดำริน—เขากลับไม่ล้ม
ตะปบข้อมือพรานแน่น ดวงตาสั่นไหว—ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เพราะความสับสน
พรานเชิดฝืนลมหายใจหนัก
“เจ้า…คือท้าวพยัคฆาผู้เคยรักกชกานต์เทวี
และนาง—คือหลานข้า…คือกชกานต์กลับมาเกิด”
ใต้แสงจันทร์—ร่างกานต์ธิดาบนแท่นศิลาไหวเบา
ริมฝีปากกระซิบเรียกนามที่เธอไม่เคยรู้จัก…
ขณะเงาเสือดำและเงาครุฑค่อย ๆ ซ้อนทับกันบนผิวหิมะ
ลมหนาวหอบกลิ่นเลือดและตำนาน…เข้าสู่ศึกครั้งใหม่
บท/เรื่อง:Bell 1001×T 801
ต้นฉบับ: Black Unicorn
นาคพิภพ:ตำนานแห่งวัฏฏะ1000ปี
Ep.4– ตำนานพยัคฆานคร × วัฏฏะพันปี
✦ ศึกสมิง × ศพรัก × เล็บครุฑใต้เงาจันทร์ ✦
“บางความรัก…ยิ่งใหญ่มากพอจะหยุดคำสาป
แต่เล็กเกินไป…จะฝืนลิขิตของฟ้า”
พันปีที่แล้ว – คำทำนายเลือด
กลางวิหารศิลาเงียบงัน—ปุโรหิตเทวารังสีนั่งนิ่งราวรูปสลัก
เปลวไฟบนแท่นบูชาเปลี่ยนเป็นสีเลือดฉาน ขณะหินพยัคฆปักษากลายเป็นดำสนิท
“หิมะแรกแห่งพันปีใกล้มาถึง…
จงสังเวยหญิงผู้มีเนตรอาทิตย์—กชกานต์เทวี
มิฉะนั้นพยัคฆานครจะถูกกลืนทั้งเมือง!”
เสียงประกาศเหมือนสายฟ้าฟาดกลางสภาราชา
แต่แทนที่ความหวาดกลัว—ท้าวพยัคฆาลุกขึ้น ถอดมงกุฎ กำดาบเพชรพยัคฆ์แน่น
ฟันขุนนางที่ขวางทางจนเลือดสาดกลางท้องพระโรง
ตะโกนก้อง— “ข้าจะพาเธอหนี…แม้ต้องฆ่าทั้งฟ้า!”
ศึกแห่งคำสาป
หน้าผาสวรรค์พินาศกลายเป็นสนามเลือด
สมิงสิบสองตนในเกราะสัตตบงกชปิดล้อมทุกทิศ เสียงคำรามสั่นภูผาหิมะ
สมิงวายุ × เพลิง × หิมะ
สมิงพฤกษา × เงา × วารี
สมิงสุริยัน × จันทรา × อัสนี
สมิงแผ่นดิน × อสรพิษ × ทองคำ
“ส่งนางมา…หรือจงตายพร้อมรักต้องห้าม!”
ท้าวพยัคฆาตวัดดาบ แทง ฟัน กระแทกจนเลือดสาดเป็นไอละอองเหนือหิมะ
ทุกศพคือเสี้ยวกำลังที่ถูกฉีกทอน
กชกานต์เทวีฝ่าหิมะเข้ามา—ยื่น “สร้อยเพชรพยัคฆ์ราช” ด้วยน้ำเสียงสั่นแต่มั่นคง
“ถ้าเจ้าต้องเป็นปีศาจเพื่อปกป้องข้า… ข้ายอมตายเป็นมนุษย์ที่ได้กอดเจ้าครั้งสุดท้าย”
เมื่อสร้อยสัมผัสผิว เสียง 108 วิญญาณสมิงคำรามสนั่นฟ้าผ่า
กล้ามเนื้อเขาแปรเป็นเกราะ กรงเล็บงอกยาวราวใบมีด ดวงตาแดงฉาน
เขากลายเป็น “พญาสมิงศึก” เคลื่อนไหวเร็วเกินเงา
ขย้ำ ควัก ฉีก—จนศัตรูล้มราวใบไม้ปลิวในพายุ
ราคาของรัก
สมิงตนสุดท้ายสิ้นใจ แต่กชกานต์เทวากลับทรุดฮวบ
เธอช้อนตามองเขาครั้งสุดท้าย ก่อนดึง “ปิ่นเขี้ยวพยัคฆ์” แทงกลางหัวใจตัวเอง
เลือดแดงหยดลงบนสร้อย—เสียงวิญญาณสมิงเงียบราวถูกปลิดขาด
เขากลับร่างมนุษย์ กอดร่างเธอแน่น—มือสั่น ปาดเส้นผมเปื้อนเลือด
“ข้าฆ่าได้ทั้งโลก…แต่ไม่อาจปกป้องเจ้าจากโชคชะตาได้เลย…”
สายฟ้าผ่า หิมะถล่ม ฝังภาพชายกอดศพหญิงรักไว้ใต้พายุขาว
พันปีต่อมา – ไฟรักใต้ผาหิมะ
พายุหิมะบนยอดเขาพยัคฆานครยังคำรามไม่หยุด
ท้าวพยัคฆา—ไร้ความทรงจำ—กำปิ่นเขี้ยวพยัคฆ์แนบอก
ทุกครั้งที่สัมผัส หัวใจปวดหน่วงเหมือนจมในรักและบาปไร้ชื่อ
กองไฟเล็กสว่างท่ามกลางพายุ
ทันใดนั้น—ร่างหญิงสาวร่วงจากฟ้ากระแทกหิมะ
เขาคว้าไว้เต็มอ้อมแขน—กานต์ธิดา หญิงจากยุคปัจจุบัน หนีตายจากงูดำใต้ปราสาทนาคราช
แม้หลับตา…เขากลับ “สบตา” เธอในห้วงจิต
“แม้ข้าลืมชื่อของตน…แต่ข้าจะจำเจ้าตลอดไป”
เล็บครุฑใต้เงาจันทร์
เขาอุ้มเธอสู่ซากเมืองพยัคฆานคร—นครต้องสาป เสาหินแตก วังเก่าโอบด้วยเถาวัลย์ รอยเลือดเกาะแท่นบูชา
วางเธอบนแท่นศิลาเดิมของกชกานต์เทวี
เสียงฝีเท้าฉีกความเงียบ—พรานเชิดปรากฏ มือขวากุม “มีดเล็บครุฑ” ที่สลักยันต์ทอง
“ปล่อยเด็กคนนั้น! นางไม่ใช่ของเจ้า”
ท้าวพยัคฆากางกรงเล็บคำราม กระโจนเร็วราวฟ้าแลบ
มีดเล็บครุฑตวัดปะทะกรงเล็บสมิง—เสียง เคร้ง!! สะท้อนกำแพงหิน
กระสุนไรเฟิลยิงซ้ำ—แต่ผิวสมิงไร้รอย
ปลายมีดปักสีข้าง เลือดดำริน—เขากลับไม่ล้ม
ตะปบข้อมือพรานแน่น ดวงตาสั่นไหว—ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เพราะความสับสน
พรานเชิดฝืนลมหายใจหนัก
“เจ้า…คือท้าวพยัคฆาผู้เคยรักกชกานต์เทวี
และนาง—คือหลานข้า…คือกชกานต์กลับมาเกิด”
ใต้แสงจันทร์—ร่างกานต์ธิดาบนแท่นศิลาไหวเบา
ริมฝีปากกระซิบเรียกนามที่เธอไม่เคยรู้จัก…
ขณะเงาเสือดำและเงาครุฑค่อย ๆ ซ้อนทับกันบนผิวหิมะ
ลมหนาวหอบกลิ่นเลือดและตำนาน…เข้าสู่ศึกครั้งใหม่
บท/เรื่อง:Bell 1001×T 801
ต้นฉบับ: Black Unicorn