นาคศิลา:น้ำตานาคา&เพลิงสวรรค์พิโรธ

กระทู้สนทนา

💚🌕 นาคพิภพ
Ep.16– บทมหาศึกเวหา: น้ำตานาคา ไฟสวรรค์พิโรธ

จากจักรวาล นาคศิลา × นาคพิภพ
แนว: Fantasy × ลี้ลับ × ตำนานโศกนาฏกรรมรัก × ภาษาโบราณลึกสะเทือนใจ

คืนฟ้าหม่น…
สะเก็ดดาวร่วงหล่นเหนือหนองหาน
ฟากฟ้าสั่นไหวดั่งลมหายใจโลกหยุดเต้น

เสียงระฆังลมกระทบโลหะโบราณ
“คึ้งงงง!!” — กังวานข้ามกาล
ปลุกการตื่นของ ท้าวหนองหานล่ม
ผู้นั่งหลับตาเหนือบัลลังก์เวทย์แห่งมหาผนึกนาคา

เขาลืมตา…
และสายตานั้น ก็จับจ้องยังหญิงผู้หยัดยืนในเปลวเพลิง

🔥 นาง…คือ “นาคีทอง”

เธอปรากฏกายกลางเวหา
เกราะทองวาววับดังเพลิงสุริยัน
คันศรในมือนางเรียก “ไฟลูกยักษ์แห่งวาตะโลกันต์”
เปลวหมุนคว้างเป็นเกลียวมาร ฟาดฟ้าสะท้านดิน!

“จงรู้ไว้…
ผู้ใดแตะต้องความรักของข้า
ย่อมต้องถูกพิพากษาด้วยไฟฟ้าฟาดแห่งหัวใจ!!”

เพลิงพิโรธทะลวงตรงสู่ ท้าวหนองหานล่ม

แต่เพียงสะบัดปีกเดียว…
ปีกครุฑสีเพลิง ของเขาก็กระพือย้อนเปลวนั้นกลับ
กลายเป็นพายุคมเพลิงแห่งอาฆาต!

🌑 ตัดสลับ – ใต้คุกหินบาดาล

เสียงกัมปนาทแห่งเวหานั้น…
ทะลุลงถึงชั้นบาดาล
ปลุกให้ นาคมรกต สะดุ้งจากฝันซ้ำ ๆ
ฝันที่นางเรียกชื่อเขาท่ามกลางทะเลเพลิง...

“ข้ายังไม่ได้… ยังไม่ได้ขอโทษนางเลย…”

น้ำตามรกตหยดหนึ่งหลั่งลงผนึกศิลา
เสียงหัวใจร้าวแรงกว่าอาคมพันปี
พันธนาการสลาย…

เขาคำราม! พุ่งร่างขึ้นฟ้า!

⚔️ ฉากชะตาบรรจบ

กลางเวหา…
ก่อนเปลวไฟลูกยักษ์จะกลืนร่างนาคีทอง
นาคมรกต พุ่งร่างรับไว้
ปล่อยเพลิงเผาตนจนหนังไหม้ เนื้อพุพอง…

แต่แล้ว...

ท้าวหนองหานล่ม เรียก “มีดเล็บครุฑ” ขึ้น
มีดนั้น—คือพลังแห่งคำพิพากษาจากครุฑาโบราณ
พุ่งทะลุฟาดฟ้า แทงทะลุอก นาคมรกต

เลือดมรกตรินไหลลงดิน…
ชโลมดอกจำปาให้กลายเป็นสีคราม
ร่างเขาร่วงลงตรงหน้านาง — ที่สติหลุดลอย

💔 ฉากน้ำตานาคา

“มรกต...”

นางทรุด…
มือหนึ่งสั่น ปาดเลือดจากหน้าเขา
อีกมือนั้นโอบร่างไว้แน่นราวกลัวว่าวิญญาณจะจากไป

“อย่าทำแบบนี้... เจ้ายังไม่ได้ขอโทษ... ข้ายังไม่ได้…”

น้ำตานางหลั่งอาบผืนดิน...
กลายเป็นสายน้ำศักดิ์สิทธิ์
เอ่อท่วมหนองหาน
แผ่นดินร่ำไห้—ปีกครุฑหยุดไหว—เพลิงบนฟ้าดับชั่วขณะ

แต่แล้ว…

🗡️ ท้าวหนองหานล่ม ก้าวลงจากฟ้า…

มือยกมีดเล็บครุฑขึ้นอีกครั้ง
เขามองสองร่างที่โอบกอดกัน
รักกัน... แม้จะเลือดไหลแทนคำพูด

“หากพวกเจ้าจะเลือกกัน
ก็จงแตกดับ… พร้อมกันในรักนั้นเถิด”

ฉัวะ!!

มีดนั้นแทงทะลุหัวใจของทั้งสอง
ตรงจุดเดียวกัน—ใต้รอยแผลเก่าในชาติปางก่อน

เลือดมรกต × เลือดทอง
หลอมรวมเป็นหยดสุดท้ายบนโลก

และเงาสุดท้ายที่เหลือ…
คือสองร่างโอบกันใต้แสงจันทร์เงียบงัน

🌊 ตำนานหนองหานล่ม

เริ่มจากคำว่ารักที่ไม่ทันเอ่ย
จบด้วยมีดคำสาปที่แทงพร้อมกันสองหัวใจ

แต่คำพูดสุดท้าย…
ยังลอยในอากาศนั้นตลอดไป:

“เจ้ารับแทนข้าทำไม…” “เพราะแม้เจ้าจะลืม ข้าก็ยังรักอยู่”

✨ ปิดตำนานฉากนี้ด้วย 3 บรรทัด:

ความรักไม่ได้แพ้ความแค้น…
แต่แพ้ต่อเวลาที่ไม่เคยพอให้ “ขอโทษ”
และไม่ทันจะ “บอกรัก”... ก่อนจะสายเกินไป
✨