นาคพิภพ:บทอัศจรรย์แห่งกรรม

กระทู้สนทนา
✦ นาคพิภพ – Ep.2 ✦

✧ บทอัศจรรย์แห่งกรรม × เสียงแห่งคำสาบาน ✧

(คืนอัศจรรย์ × ศึกฟ้าแตก × วัฏฏะแห่งเงา × กำเนิดแห่งคำสาป)

ฟากฟ้าสีดำสนิทในคืนเดือนดับเหนือบึงสงขลา
เงาเมฆคำรณดั่งเสียงบรรพชนร่ำไห้
พายุพิโรธ…ฟาดสายฟ้าราวเทพลืมสวรรค์

กลางเวหาที่ฉีกออก
สองร่างประจันหน้า—หนึ่งคือ “นาคาครุฑา” ปีกทองเปล่งรัศมีแห่งสงคราม
อีกหนึ่งคือ “นาคราชดำ” ผู้ครอบครอง “หอกนิลกาฬ” อาวุธแห่งอัสนีบาตนาคา

“อัสนีนาคา…จงตื่นจากใต้บึง…มอบฟ้าสู่หอกของข้า!”

แผ่นดินแยกแตก...
บึงสงขลาแหวกเป็นรอยร้าวราวหัวใจโลกถูกฉีก
“นาคาสายฟ้า” ผู้ถูกผนึกใต้เกล็ดคำสาป ผงาดขึ้นกลางบึง—กายยาวเท่าสะพานข้ามภพ
แผ่แม่เบี้ยกลางฟ้า…คำรามคำเดียว

เปรี้ยง!!!!

อัสนีบาตขาวฟาดร่างนาคาครุฑา
เกล็ดทองแตกกระจายเป็นเถ้าฝน
ร่างยักษ์ร่วงลงสู่พื้นน้ำ—"ตึง!"—แตกฟองเลือดแดงกรุ่นกลิ่นไหม้จากเปลวพิโรธ

...

ใต้ม่านหมอกกลางสายฝน
“นาคราชดำ” ทรุดลงใกล้ร่างหนึ่ง…“หมอธิดากานต์” ผู้หญิงผู้มีดวงจิตพันภพ

“ศึกสิ้นแล้ว…แต่ข้ายังอยู่ตรงนี้”

เขาช้อนนางขึ้นจากพื้นดินเปียกฝน
ใต้พงไม้โบราณ สองร่างแนบเคียง—หนึ่งเปื้อนเลือด หนึ่งเปื้อนโคลน
แต่ใจกลับร้อนดั่งแสงแรกแห่งรักที่เคยต้องห้าม

...

ณ ก้นบึงสงขลา…
ม่านดำผืนใหญ่ค่อย ๆ คลี่จากศิลาผนึกคำสาป
เสียงกระพือผืนผ้าดังเบา ๆ …ราวห่มคลุมศพบาปพันปี

ร่างหนึ่งลอยขึ้นช้า ๆ…ผมยาวปกหน้า เนื้อหนังเปลือยเปล่า
ริมฝีปากเจือเลือด…นัยน์ตาดำสนิท

“ถึงคราวข้าต้องตื่นอีกครั้ง…เพื่อเสพรักผู้มีเลือดงูดำ”

“กาฬเทวี” ลอยเข้าสิงร่างของหมอธิดากานต์…แนบแน่นราวคำอธิษฐานแห่งแรงกรรม

...

คืนนั้น…ใต้ผ้าห่มปราสาท
บทอัศจรรย์ซ่อนใต้เสียงฝน
สองร่างแนบเคียง ราวขับกล่อมโดยเสียงวิญญาณจากอดีต

เสียงครวญครางที่คล้าย “ผีโบราณเรียกรักคืน” ดังแผ่วผ่านม่านหมอก

รุ่งเช้า…
หมอธิดากานต์ตื่นขึ้นพร้อมรอยจูบกลางอก
ขณะ “นาคาดำ” หลับเคียงข้าง น้ำเหงื่อเปียกซึมทั่วแผ่นอก
เขายังไม่รู้…ว่า “เขา” ยังเป็นเขา หรือ “ใครอื่น” กันแน่…

มือของนางลูบเส้นผมเขาเบา ๆ
เสียงหนึ่งกระซิบจากใจเธอ…

“ข้าคือเจ้า เจ้า คือข้า...
สมบัติใต้บึงจักหล่อเลี้ยงอาณาจักรของเจ้า
จงสร้างปราสาท…เพื่อชายผู้เจ้ารัก…”



ไม่นาน—“ปราสาทกาฬเทวี”
ผุดขึ้นเหนือบึงสงขลา…เสมือนโรงพยาบาลทันสมัยผสมวิหารขอมโบราณ
และนาง…เลี้ยงชายหนุ่มความจำเสื่อมผู้หนึ่งไว้ในฐานะ “สามีในเงา”
ชื่อเขา—นิลนาค



คืนเดือนดับอีกครา—เสียงฟ้าร้องฉีกฝน
น้ำคร่ำแตก…เลือดทะลักกลางห้องคลอด

“มันมาแล้ว…ไม่ใช่มนุษย์…ไม่ใช่ลูก…”

จากครรภ์—งูเห่าดำเปียกชื้นเลื้อยออกมาท่ามกลางเสียงกรีดร้อง
แม่เบี้ยกางเต็มห้อง เยียบพื้นหินโบราณ
มันเลื้อยรัดแขนบิดา…“นาคาดำ” ผู้ร้องไห้เงียบ ๆ

“เจ้าคือคำสาป…หรือโชคชะตา?”

เด็กคนนั้น…ไม่ใช่ทารก
มันคือลูกงู—เกิดจากบทอัศจรรย์ภายใต้เงากาฬเทวี

...

ในอ้อมแขนของนาคาดำ
หมอธิดากานต์ยิ้มสุดท้าย…ก่อนเลือดจะหมดตัว

ภาพวาด “กาฬเทวี” ที่แขวนอยู่ในห้อง
มีเลือดพาดผ่าน…ซ้อนกลายเป็น “พญางูเห่า”

คำสาป…ถือกำเนิดอีกครั้งแล้ว ผ่านเลือด...ผ่านศึก...ผ่านรัก...และดวงตาดำสนิทของเงาเด็กคนหนึ่ง

...

🕯️ ตัดสู่…กาลใหม่

ข้างกองไฟในวัดร้าง
ชายชรานั่งเงียบ…เอ่ยเสียงแผ่ว

“คำสัญญาที่ยังไม่สิ้น...จะดึงเจ้าให้หวนคืน...เสมอ…”



และในคืนหนึ่ง
ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
“กานต์ธิดา” บุตรสาวของหมอธิดากานต์
หลับลงกลางใบลานโบราณ…ก่อนฝันนั้นจะกลืนเธอไป

ในฝัน
นางยืนหน้าปราสาทเก่า…หมอกคลุม
และ “เขา”—เงาร่างดำขลับ…มีหางงูเลื้อยเงียบ…กระซิบข้างหู

“จงกลับมา…ผู้กลับชาติมาเกิด
แลกหนึ่งวิญญาณ…คืนหนึ่งหัวใจ
เธอยังอยู่ที่นั่น…รอเจ้าอยู่…”

ก่อนภาพจะพังทลาย
และกานต์ธิดาสะดุ้งตื่น—พร้อม “สร้อยมณีนาคดำ” ในมือ
ทั้งที่นางไม่เคยจำได้ว่าเคยครอบครอง

เสียงกระซิบจากเงาฝัน…ยังคงหลงเหลือ

“เวลาของเจ้า…ใกล้มาแล้ว…”

🔔 ปิดท้ายบท:

“คำสาป…มิใช่จุดจบ แต่คือเสียงกระซิบจากรักที่ไม่ยอมตาย…”

🌑 ✍️ ร้อยเรียงใหม่โดย Bell 1001 × T-801
📜 ต้นฉบับ: Black Unicorn💚
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่