ประมาณ 2สัปดาห์ที่แล้ว พ่อของเราเดินทางมาทำธุระแถวนี้ ซึ่งเป็นทางผ่านพอดี แม่ก็เลยฝากสิ่งของลงมาให้เราค่ะ 

ส่วนใหญ่จะเป็นของแห้ง และผักสดที่เป็นพืชผักสวนครัวของตัวเอง เก็บๆเอามาฝากเรา เช่น... มะกอกป่า มะขามเปียก ฟักทอง น้ำเต้า และของกินเล่น 

ซึ่งของอื่นๆคนทั่วไปอาจจะคุ้นชินตาและรู้จักกันอยู่แล้ว เลยอยากนำบางอย่างมาให้รู้จักค่ะ

มะหลอด หรือ บ่าหลอด (ภาษาถิ่นพื้นบ้าน)

ในหนึ่งปีจะได้กินเพียงช่วงเวลาสั้นๆค่ะ 
จะได้กินแค่ช่วงมีนา เมษา นี่ล่ะ

จริงๆเขาจะเป็นผลไม้ป่านะคะ แต่ก็มีเยอะแล้วที่คนนำมาปลูกตามบ้าน (บ้านเราไม่ได้ปลูกนะคะ แต่หากินง่ายค่ะ) ซึ่งเขาจะมีอยู่ 2ชนิด คือ... มะหลอดเปรี้ยว กับ มะหลอดหวาน

ความแตกต่าง ถ้าดูด้วยตาเปล่า เขาจะมีรูปทรงที่ต่างกันค่ะ

มะหลอดเปรี้ยว จะมีผลกลมมนกว่า (ทรงคล้ายมะเขือเทศสีดาน่ะค่ะ) ส่วนรสชาติ ก็น้องๆมะนาวเลย เปรี้ยวปรี๊ดตาหยี แต่บางต้นก็เปรี้ยวอร่อยมีความอมหวานนะคะ (แต่ก็ยังเปรี้ยวอยู่ดี)

ผลของเขาจะมีเกล็ดสีขาวๆ(คล้ายเกล็ดปลา) เกาะอยู่บนผิวนะคะ สามารถกินได้ค่ะ หรือจะล้างแล้วเช็ดกับผ้าเบาๆ เกล็ดก็จะหลุดค่ะ 
 
แต่ว่า ไม่ว่าจะชนิดไหน เวลากินต้องรอให้ลูกสุกเป็นสีแดงก่อนนะคะ ถ้าสีอมส้ม-อมเหลือง กินได้เหมือนกันค่ะ แต่จะติดฝาดมาก กินยากหน่อย
ถ้ากินตอนสุก ความฝาดของเขาจะไม่ค่อยมี (อารมณ์เหมือนกินลูกหว้าน่ะค่ะ ต้องรอให้สุกจัดเลย จึงจะไม่ฝาด)

การกินมะหลอด ถ้าเป็นมะหลอดเปรี้ยว เขาก็จะทำน้ำปลาหวานค่ะ มันไม่สามารถกินเปล่าๆแบบเพียวๆได้ เพราะค่อนข้างเปรี้ยวแรง

และถึงอันนี้จะเป็นมะหลอดหวาน แต่ที่แม่ฝากเอามาให้ก็พอมีความเปรี้ยวอยู่นิดๆค่ะ เลยนำมาฝานเนื้อ คลุกพริกแห้งป่น ข้าวคั่ว (ที่เราคั่วใหม่ๆและปนเอง) ใส่น้ำปลาร้านิดนึงค่ะ

จะใช้ถั่วระยะที่ยังอ่อน(เม็ดยังสีเขียว) ไปจนถึงระยะที่เริ่มแก่ก่อนเมล็ดจะแห้ง(เม็ดเป็นสีขาวเหลือง) นำมาทอด จากนั้นจะคลุกเกลือหรือน้ำตาลก็อร่อยค่ะ

แต่ถ้าเป็นแปหล่อ  (ถั่วคั่ว)
อันนี้จะใช้ถั่วแก่ระยะแห้งแล้ว มาคั่ว 
ซึ่งบอกตรงๆค่ะ ถ้าคนฟันไม่ดีอาจจะไม่ชอบมัน

แต่ไม่ว่าจะเป็นแปจ่อ หรือแปหล่อ 
ทั้งสอง ก็ทำมาจากถั่วชนิดเดียวกันนะคะ นั่นก็คือ... แปจี (และแปจี สามารถนำมาทำแกงพื้นบ้านได้อีกด้วย)

ซึ่งแปจี คือ ถั่วสายพันธุ์ของทางพม่าค่ะ 
มองเผินๆ คนที่ไม่รู้ก็จะมองว่าคือถั่วแปบ แต่จริงๆไม่ใช่

ถั่วชนิดนี้จะปลูกกันเยอะในแถบอำเภอแม่สอดจังหวัดตาก และจังหวัดแม่ฮ่องสอน (พื้นที่ติดต่อประเทศเมียนมาร์) เขาเลยจัดเป็นพืชเศรษฐกิจเลยล่ะค่ะ

ถึงแม้ว่า... แปจ่อและแปหล่อ จะแปรรูปมาจากถั่วชนิดเดียวกัน(แปจี) แค่ต่างกันแค่ระยะเก็บเกี่ยว จึงทำให้ราคาแตกต่างกันอย่างไม่น่าเชื่อค่ะ

แปหล่อ จะถูกหน่อยค่ะ กิโลกรัมละ 100-120บาท

แปจ่อเหลือง ราคาจะอยู่ที่กิโลกรัมละ 200-300บาท

แปจ่อเขียว ถ้าเป็นราคาชาวบ้านซื้อกันเอง ก็จะอยู่ที่กิโลกรัมละ 600บาท แต่ถ้าเป็นราคาขายปลีก หรือบรรจุขายวางตามห้างร้านแล้ว ราคาก็จะขยับขึ้นมา เป็นกิโลกรัมละ 800-900 บาทเลยล่ะค่ะ

ส่วนในรูปนี้ เป็นแปจ่อ ที่แม่ของเราปลูกและทอดให้เราเองค่ะ อย่าหวังว่าเราจะซื้อเลยค่ะ เสียดายตังค์

ปีที่แล้วช่วงกลางปี เราได้ขึ้นไปบ้าน พอเห็นอยากซื้อมากินอยู่ค่ะ แต่มันแพง แม่เลยบอกให้รอก่อน จากนั้นไม่นานช่วงปลายปี หลังเรากลับมาแล้ว แม่ก็บอกว่า... "แม่กำลังจะปลูกแปจีนะลูก" 

และวันนี้ แม่ก็ทอดมาให้เราค่ะ 2กิโลได้มั้งคะ กินเพลินเลยทีนี้ มันเป็นถั่วที่อร่อย ไม่แข็ง มันจะกรอบร่วนและมีกลิ่นหอมเฉพาะตัวค่ะ นอกจากจะฝากมาให้เราแล้ว แม่ยังทำแล้วส่งไปให้น้องสาวเราด้วยค่ะ

แม่ของเราจะเป็นแบบนี้ ลูกชอบกินอะไร ถ้าปลูกได้แกจะปลูก อย่างเราชอบกินเสาวรสมาก แม่ก็จะปลูกไว้เป็นซุ้มคลุมที่จอดรถเลยค่ะ ดีนะคะที่เราไม่ชอบทุเรียน ถ้าบ่นกับแม่ว่าอยากกินทุเรียน สงสัยคงจะวุ่นวายเลย 😅

ไหนๆก็ได้มะกอกป่า และมะขามเปียกที่แม่ฝากมาให้แล้ว วันนี้เลยจัดเมนูส้มตำเส้นเล็กเลยค่ะ