สวัสดีค่ะ ถ้าการจัดข้อความแปลก ๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีพิมพ์ในโทรศัพท์ค่ะ
เริ่มเลยนะคะ เนื่องจากเราเป็นคนที่ค่อนข้างอวบไปอ้วนค่ะ ที่บ้านเลยอยากให้ลดน้ำหนักค่ะ เค้าเป็นห่วงสุขภาพแล้วก็อยากให้เราหุ่นดีค่ะ เราก็อยากลดนะคะ แต่คือเราค่อนข้างขี้เกียจค่ะ เราเลยเริ่มจากการกึ่ง ๆ ทำ IF กับควบคุมแคลลอรี่ค่ะ พอลดมาได้ถึงจุดอยู่ตัวเราจึงเริ่มใช้วิธีออกกำลังกายร่วมด้วยค่ะ ทีนี้มันเป็นช่วงเดียวกับที่พี่ของเราหยุดมหาลัยพอดีค่ะ ประกอบกับช่วงนี้มีโรคโควิดพี่เราจึงหยุดยาวเลยค่ะ พี่เราเลยเป็นคนคอยควบคุมการออกกำลังของเราค่ะ จริง ๆ มันดีนะคะ เพราะถ้าเราออกเองเราคงออกแบบเหยาะแหยะค่ะ แต่อันนี้เราจะไม่สามารถออกนอกลู่ได้เลย การออกของเรามีทั้งยกเวทและคาร์ดิโอค่ะ เวทสำหรับเราแล้วเราโอเคอยู่ค่ะ ปวดแขนปวดตัวบ้างแต่ยังไหวค่ะ ปัญหาคือคาร์ดิโอค่ะ พี่เราใช้การวิ่งเป็นหลักค่ะ จะมีเป็นวิ่งจ๊อกกิ้งยาวอย่างเดียว กับแบบวิ่งเร็วสลับเดินสลับจ๊อกกิ้งค่ะ แต่แบบนี้จะใช้เวลาน้อยกว่าแต่เหนื่อยกว่ามากๆๆๆค่ะ เหนื่อยจนเราท้อค่ะ เหนื่อยแบบไม่อยากทำแล้ว ตอนวิ่งก็คิดอย่างเดียวเลยค่ะว่าทำไมต้องทำ เราวิ่งไปแล้วก็น้ำตาไหลค่ะ ไม่ได้แบบฟูมฟายนะคะ แค่ไหลเฉย ๆ แล้วเราก็รู้สึกเครียดค่ะ มันเหมือนกดดันว่าต้องทำให้ได้ ต้องลดน้ำหนักให้ได้ แต่อีกใจคือไม่อยากทำแล้ว เรารู้ดีมาก ๆ ว่าคนรอบข้างเราอยากให้เราสุขภาพดี หุ่นดี แต่บางครั้งเราก็คิดว่าลองมาทำเองมั้ย เป็นความคิดที่ไม่ดีมาก ๆ เราพยายาทควบคุมอยู่ค่ะ พยายามมองโลกในแง่ดี ลองเปลี่ยนเป็นออกกำลังกายเพื่อตัวเอง ไม่ใช่เพราะคนอื่นอยู่ค่ะ แต่มันก็ยังมีความคิดแย่ ๆ อยู่ดี
อยากทราบว่าคนที่กำลังออกกำลังกายหนักจนเครียดมีวิธีแก้ปัญหาอย่างไรหรอคะ มาแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ ตอนนี้เราพยายามเปลี่ยนความคิดตัวเองอยู่ เริ่มดีขึ้นมานิดนึงแล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ
ปล.ที่เราไม่บอกให้เปลี่ยนการออกกำลังเพราะส่วนนึงคือมันดีกับร่างกายและการลดน้ำหนักค่ะ อีกอย่างเราไม่อยากให้พี่โกรธค่ะ เพราะพี่ตั้งใจและหวังดีกับเราจริง ๆ ค่ะ จริง ๆ เราว่าร่างกายเรารับไหวค่ะ แต่แค่ใจเรามันไม่อยากทำแล้ว
ถ้าพิมพ์งง ๆ วกไปวนมาต้องขอโทษด้วยนะคะ
มีใครเคยออกกำลังกายแล้วเครียดจนร้องไห้มั้ยคะ
เริ่มเลยนะคะ เนื่องจากเราเป็นคนที่ค่อนข้างอวบไปอ้วนค่ะ ที่บ้านเลยอยากให้ลดน้ำหนักค่ะ เค้าเป็นห่วงสุขภาพแล้วก็อยากให้เราหุ่นดีค่ะ เราก็อยากลดนะคะ แต่คือเราค่อนข้างขี้เกียจค่ะ เราเลยเริ่มจากการกึ่ง ๆ ทำ IF กับควบคุมแคลลอรี่ค่ะ พอลดมาได้ถึงจุดอยู่ตัวเราจึงเริ่มใช้วิธีออกกำลังกายร่วมด้วยค่ะ ทีนี้มันเป็นช่วงเดียวกับที่พี่ของเราหยุดมหาลัยพอดีค่ะ ประกอบกับช่วงนี้มีโรคโควิดพี่เราจึงหยุดยาวเลยค่ะ พี่เราเลยเป็นคนคอยควบคุมการออกกำลังของเราค่ะ จริง ๆ มันดีนะคะ เพราะถ้าเราออกเองเราคงออกแบบเหยาะแหยะค่ะ แต่อันนี้เราจะไม่สามารถออกนอกลู่ได้เลย การออกของเรามีทั้งยกเวทและคาร์ดิโอค่ะ เวทสำหรับเราแล้วเราโอเคอยู่ค่ะ ปวดแขนปวดตัวบ้างแต่ยังไหวค่ะ ปัญหาคือคาร์ดิโอค่ะ พี่เราใช้การวิ่งเป็นหลักค่ะ จะมีเป็นวิ่งจ๊อกกิ้งยาวอย่างเดียว กับแบบวิ่งเร็วสลับเดินสลับจ๊อกกิ้งค่ะ แต่แบบนี้จะใช้เวลาน้อยกว่าแต่เหนื่อยกว่ามากๆๆๆค่ะ เหนื่อยจนเราท้อค่ะ เหนื่อยแบบไม่อยากทำแล้ว ตอนวิ่งก็คิดอย่างเดียวเลยค่ะว่าทำไมต้องทำ เราวิ่งไปแล้วก็น้ำตาไหลค่ะ ไม่ได้แบบฟูมฟายนะคะ แค่ไหลเฉย ๆ แล้วเราก็รู้สึกเครียดค่ะ มันเหมือนกดดันว่าต้องทำให้ได้ ต้องลดน้ำหนักให้ได้ แต่อีกใจคือไม่อยากทำแล้ว เรารู้ดีมาก ๆ ว่าคนรอบข้างเราอยากให้เราสุขภาพดี หุ่นดี แต่บางครั้งเราก็คิดว่าลองมาทำเองมั้ย เป็นความคิดที่ไม่ดีมาก ๆ เราพยายาทควบคุมอยู่ค่ะ พยายามมองโลกในแง่ดี ลองเปลี่ยนเป็นออกกำลังกายเพื่อตัวเอง ไม่ใช่เพราะคนอื่นอยู่ค่ะ แต่มันก็ยังมีความคิดแย่ ๆ อยู่ดี
อยากทราบว่าคนที่กำลังออกกำลังกายหนักจนเครียดมีวิธีแก้ปัญหาอย่างไรหรอคะ มาแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ ตอนนี้เราพยายามเปลี่ยนความคิดตัวเองอยู่ เริ่มดีขึ้นมานิดนึงแล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ
ปล.ที่เราไม่บอกให้เปลี่ยนการออกกำลังเพราะส่วนนึงคือมันดีกับร่างกายและการลดน้ำหนักค่ะ อีกอย่างเราไม่อยากให้พี่โกรธค่ะ เพราะพี่ตั้งใจและหวังดีกับเราจริง ๆ ค่ะ จริง ๆ เราว่าร่างกายเรารับไหวค่ะ แต่แค่ใจเรามันไม่อยากทำแล้ว
ถ้าพิมพ์งง ๆ วกไปวนมาต้องขอโทษด้วยนะคะ