ตามบทเก่าได้จากตรงนี้ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้บทที่ 1+2
บทที่ 3+4
บทที่ 5+6+7
บทที่ -8-
ในที่สุดข้าก็เดินทางมาถึงดินแดนอบอุ่น
ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่เต็มไปด้วยมังกรนับไม่ถ้วน หลายตัวมากันเป็นคู่ หลายคู่มาพร้อมลูกหลาน แต่ข้ามาเพียงลำพังพร้อมเจ้าอ้วนกาฝากที่ยังหลับสนิทอยู่บนหลัง
ข้าตัดสินใจดิ่งลงพื้นบริเวณพลุกพล่านน้อย เดินหาที่พักเงียบสงบ มุมต้นไม้ใหญ่ข้างแม่น้ำตรงหน้าน่าจะให้ร่มเงาเพียงพอ
ข้าเดินสวนทางกับฝูงมังกรไปยังที่เปลี่ยว เมื่อถึงใต้ต้นไม้ก็เอียงปีกหย่อนเจ้าอ้วนพร้อมกับสัมภาระของมันกลิ้งลงพื้น จนป่านนี้มันยังหลับได้หลับดี แม้ข้าจะขึ้นชื่อเรื่องชอบนอน แต่ยังต้องแพ้ต่อเจ้าอ้วน
...บางทีมันอาจจะเกิดมาเป็นเทพกินนอนก็เป็นได้
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
เสียงหนึ่งทักขึ้น ข้าหันกลับไป พบมังกรสามเขากำลังย่างเข้ามา มันตัวใหญ่กว่าข้าเกือบเท่าตัว มีเกล็ดสีเขียวเข้ม...ข้าจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักมัน
“ทำหน้าแบบนั้น จำข้าไม่ได้อีกแล้วสินะ”
ข้าไม่ตอบ ทำเป็นเมินเฉยหาน้ำดื่มแก้กระหาย สามเขาเดินตามมาติดๆ
“แปลกนะเนี่ยะ ไม่นึกว่าปีนี้เจ้าจะเอาเสบียงมาด้วย อ้วนแบบนี้คงอิ่มไปเกือบทั้งฤดู”
“อย่ามายุ่งเรื่องของข้า เจ้าอ้วนไม่ใช่เสบียงจำไว้ซะ ! ”
ข้ารีบตะคอกกลับ หากแต่สามเขากลับฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์แทนจะถอยหนี
“ถ้าไม่ใช่เสบียงแล้วมันคืออะไรล่ะ พวกชอบโดดเดี่ยวอย่างเจ้าสุงสิงกับมนุษย์แบบนี้ก็แปลกอยู่”
“ไม่มีความจำเป็นต้องตอบ”
ข้าเดินเลี่ยงไปอีกทาง คราวนี้สามเขาไม่ตามมาด้วย แต่กลับมุ่งหน้าไปทางเจ้าอ้วนแทน
“เฮ้ย นั่นเจ้าคิดจะทำอะไร ! ”
ข้าตะโกนพลางวิ่งกลับไปทางเจ้าอ้วน สามเขากำลังอ้าปากกว้างเตรียมงับก้อนเนื้อเต็มที่ ข้าลดหัวลงพุ่งชนเต็มกำลัง สามเขาเซไปด้านข้าง ข้าสะบัดหัวมึนเล็กน้อย...ร่างสามเขาแกร่งกว่าที่คิดมาก
“อ๊ะ มีท่านมังกรสองตัว ! ”
เจ้าอ้วนตื่นขึ้นมาแล้ว พร้อมกับทำหน้ายิ้มมองโลกแง่ดีเช่นเคย ข้าอดไม่ได้ที่จะตบหัวมันด้วยความหงุดหงิด
“มีท่านมังกรแค่ข้าเท่านั้น เจ้าสามเขานั่นเป็นพวกแปลกหน้า”
“อ้าว พวกท่านไม่ใช่เพื่อนกันเหรอขอรับ ข้านึกว่ามังกรทุกตัวจะเป็นเพื่อนกันหมดเสียอีก”
“ไม่ใช่เฟ้ย แล้วแกเป็นเพื่อนกับมนุษย์ทั้งโลกหรือไง”
“ใช่ขอรับ ข้าเป็นเพื่อนกับทุกคนขอรับ เพียงแต่ว่าข้ายังไม่ได้คุยครบทุกคนขอรับ”
คำตอบที่ทำเอาสามเขาหัวเราะก๊าก ข้ายกอุ้งมือกุมหน้าปวดหัวตุบ...ข้าล่ะยอมแพ้ต่อความมองโลกในแง่ดีของมันเหลือเกิน
“นี่เจ้ามนุษย์ เจ้าเป็นอะไรกับมังกรตัวนี้”
สามเขาถามเจ้าอ้วนเรื่องข้า แปลกจริงทำไมข้าถึงรู้สึกใจเต้นขึ้นมา หรือข้าเองอยากรู้คำตอบเช่นกัน ไม่น่ะ จะอยากรู้ไปทำไม คำตอบก็รู้ๆ กันอยู่ ข้ากับเจ้าอ้วนเป็นเจ้านายกับขี้ข้า ใช่ คำตอบมีเพียงแค่นี้เท่านั้น
เจ้าอ้วนทำหน้าครุ่นคิด...จะคิดมากไปทำไม ตอบไปเลยสิว่าแกเป็นขี้ข้าของข้า
“ท่านมังกรกับข้า...” อย่าอ้ำอึ้งได้ไหม เดี๋ยวข้าตอบแทนซะหรอก “เป็นอาจารย์กับลูกศิษย์ขอรับ”
“ว่าไงนะ ! ”
ข้าอ้าปากค้างคาดไม่ถึงกับคำตอบ เจ้าอ้วนพยักหน้ามั่นใจกับคำตอบเต็มที่ สามเขาหัวเราะอีกแล้ว ถึงกับน้ำตาเล็ดเสียด้วย...อับอาย เจ้าอ้วนกำลังทำให้ข้าอับอาย !
“เจ้าคิดจะสอนอะไรเจ้ามนุษย์นี่กัน ไม่นึกเลยว่าพวกไม่ยอมคบใครอย่างเจ้าจะยอมเป็นอาจารย์ให้มนุษย์ด้วย”
ข้ารู้สึกถึงใบหน้าร้อนผ่าว ลมในท้องปั่นป่วนจนอยากจะพ่นไฟให้หายร้อน หากแต่ตอนนี้ปากกลับปิดแน่นจนทุกอย่างได้แต่เก็บกด เจ้าอ้วนมองหน้าข้าด้วยรอยยิ้มที่ข้าไม่อยากมอง ใบหน้าเมินหนี สามเขายังรอคำตอบอยู่ ข้าตัดสินใจเดินหนีปัญหา
...ทว่าเจ้าอ้วนกลับปากมากขึ้นมา จนข้าต้องหยุด
“ท่านมังกรจะสอนวิธีลดความอ้วนให้ข้าขอรับท่านสามเขา ท่านมังกรใจดีมากเลยใช่ไหมขอรับ”
สามเขาหัวเราะอีกครั้ง ข้ารู้สึกอยากจะบินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่การหนีไม่ใช่หนทางที่ถูกต้อง ข้าต้องกู้หน้าคืนมาให้ได้...แต่จะทำยังไง
“ท่านสามเขาอยากช่วยข้าลดความอ้วนด้วยไหมขอรับ”
“ได้สิ ข้าเองก็ว่างอยู่”
“เดี๋ยวก่อน ! ข้าไม่ตกลงด้วยนะ”
“นิดๆ หน่อยๆ จะเป็นไรสหาย แต่ถ้าเจ้าไม่ชอบจริงๆ ข้าไม่ยุ่งก็ได้”
สามเขาหันหลังจากไปทันทีที่ว่าจบ ข้าดีใจยิ้มออก ก่อนจะหุบลงพร้อมกับเส้นเอ็นเกร็งปูด เจ้าอ้วนกำลังสะกิดข้าด้วยแววตาอ้อนวอนอ้อนตีน แม้มันจะไม่พูดอะไร แต่ข้ารู้ดีว่ามันต้องการอะไร เมื่อหางตาของเจ้าอ้วนยังไม่ละไปจากเจ้าสามเขาที่เดินจากไป
...หยุดเลย อย่าทำหน้าแบบนี้ ข้าไม่อยากยุ่งกับใคร ขอร้องล่ะ ข้าต้องการอยู่คนเดียว
“โธ่เว๊ย! อยากทำไรก็เชิญเลย ! ”
ข้าเมินหน้าหนียอมแพ้ความอ้อนของมันจนได้ เจ้าอ้วนฉีกยิ้มดีใจ...ใช่ ข้าเห็นแล้วดีใจด้วย แต่ต้องไม่ใช่กับเหตุการณ์นี้ เจ้าอ้วนกำลังวิ่งไปหาเจ้าสามเขา ทั้งสองคุยกันยิ้มแย้ม ข้าหงุดหงิด
พอกันที อยากทำอะไรก็เชิญ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ข้าจะไม่ปกป้องแกเด็ดขาด
เจ้าอ้วนเนรคุณ !
บทที่ -9-
เจ้าอ้วนกำลังมีความสุข มันยิ้ม และคุยแบบลืมโลก ข้าไม่เคยเห็นมันจ้อได้ยาวแบบไม่หยุดพักหาของกินก็วันนี้ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป แผนการลดความอ้วนอาจจะเป็นไปได้
ช่างเป็นสัญญาณที่ดี...แต่จะดีกว่านี้ ถ้าคู่สนทนาเป็นข้า ไม่ใช่เจ้าสามเขา
ข้าย่นจมูกหงุดหงิด เจ้าอ้วนกำลังลืมข้า มันไม่แลข้าแม้แต่หางตา เอาแต่จ้อกับเจ้าสามเขา ตั้งแต่เช้าแล้ว
ไม่เข้าใจ มันมีอะไรดี ก็แค่ตัวใหญ่กว่า มีสามเขาที่ไม่เหมือนใคร แล้วไงล่ะ มันห่วงแกเหมือนข้างั้นหรือ มันก็แค่หวังรอกินเจ้าสักวันนั่นแหละ
เสียงหัวเราะยังก้องดังจนข้าไม่อาจทนฟัง ตัดสินใจเดินหนีไปยังที่ที่ไม่ต้องทนเห็นพวกมันทั้งสองตัว แต่เจ้าอ้วนกลับทักขึ้น
“ท่านมังกรจะไปไหนหรือขอรับ”
“เรื่องของข้า แกไม่ต้องยุ่ง”
“ถ้างั้นข้าจะตามไปด้วยขอรับ”
“ข้าบอกว่าไม่ต้องยุ่ง ไม่ต้องตามมา”
“ไม่ได้หรอกขอรับ ข้ากลัว ถ้าท่านมังกรไม่อยู่ด้วย”
“กลัวอะไร ก็ให้เจ้าสามเขาดูแลไปสิ”
“ไม่ขอรับ แม้ท่านสามเขาจะเป็นเพื่อน แต่ข้าไว้ใจเพียงท่านมังกรเท่านั้นขอรับ”
เจ้าอ้วนจ้องข้าตาเขม็ง ใบหน้าและรอยยิ้มที่แสดงออกให้ความหมายเดียวคือความจริงใจ ข้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจอ่อน
“ก็ได้ ข้าจะนอนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน”
ว่าแล้วล้มตัวนอนเมินหน้าหนี เจ้าอ้วนฉีกยิ้ม ล้มตัวนั่งพิงตัวข้า อนูไขมันจากผิวของมันกำลังทำให้เกล็ดข้าอุ่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนข้าคงเขี่ยมันทิ้งด้วย
ความอึดอัด หากแต่ตอนนี้ข้าเคยชินเสียแล้ว เจ้าอ้วนมักเอาตัวข้าเป็นที่พึ่งพิง จนข้าต้องหันไปคอยปกป้องมัน
“เจ้าอ้วน ว่างคุยต่อหรือยัง”
เจ้าสามเขาถามพลางจงใจส่งยิ้มให้ข้า เจ้าอ้วนพยักหน้าเริ่มคุยต่อแบบไม่คิดอะไร ตอนนี้พวกมันเริ่มคุยหัวข้อลดความอ้วนกันแล้ว ข้าไม่ร่วมคุยด้วย แต่เงี่ยหูจับใจความทุกถ้อยคำ
ยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด เจ้าอ้วนตกปากรับคำทุกวิธีที่เจ้าสามเขาเสนอ บางอย่างมันเป็นวิธีที่แกล้งกันชัดๆ แต่เจ้าอ้วนก็มองไม่ออก ข้าไม่อาจเงียบปากได้อีก
“เงียบได้แล้ว เจ้าอ้วน”
ข้าตะหวัดหางตบหัวมันให้หยุดพูด เจ้าสามเขามองหน้าข้าแปลกใจ ข้านิ่งหน้าคุยตอบโต้
“ข้าจะเป็นฝ่ายตัดสินใจเองว่าจะให้เจ้าอ้วนใช้วิธีไหนลดความอ้วน ไอ้วิธีแปลกๆ ทั้งหลายตัดทิ้งไปได้เลย พรุ่งนี้ข้าจะให้มันออกกำลังเป็นสิ่งแรก”
“ก็ตามใจเจ้า มีอะไรให้ข้าช่วยไหม” เจ้าสามเขายื่นน้ำใจ แต่ข้ายังรู้สึกไม่วางใจ
“ไม่มี เจ้าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”
“ท่านมังกรขอรับ อย่าตัดน้ำใจท่านสามเขาสิขอรับ”
“อย่ามาตัดสินใจแทนข้า เงียบไปซะ ! ”
“ไม่ขอรับ ท่านมังกรจะตัดเพื่อนไม่ได้นะขอรับ ช่วยกันหลายๆ คนสนุกดีออก”
อีกครั้งที่ข้าต้องรู้สึกพ่ายแพ้ ไม่เข้าใจเลย ทำไมข้าซึ่งไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร ถึงต้องยอมเจ้าอ้วนเสมอ
“ก็ได้ๆ แต่ถ้าเจ้าสามเขามันทำอะไรไม่เข้าท่าเมื่อไหร่ ข้าจะเลิกยุ่งกับมันทันที เข้าใจไหม”
“ขอรับ”
เจ้าอ้วนฉีกยิ้มมองโลกแง่ดีตามแบบฉบับมาตรฐาน เจ้าสามเขาแกล้งเลียนแบบเจ้าอ้วนด้วยเช่นกัน ข้าขตาดุใส่สมาชิกใหม่ เจ้าสามเขาไม่แม้จะสะกิดใจถึงสิ่งที่ผุดขึ้นมาในความคิดข้า เช่นเดียวกับเจ้าอ้วนที่ไม่อาจล่วงรู้ความชั่วร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น
...คอยดูเหอะ ข้าจะไล่มันไปให้ไวที่สุด
เสียงหัวเราะก้องดังในใจ
Dragon ข้าขอรั่ว! บทที่ 8+9
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
บทที่ -8-
ในที่สุดข้าก็เดินทางมาถึงดินแดนอบอุ่น
ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่เต็มไปด้วยมังกรนับไม่ถ้วน หลายตัวมากันเป็นคู่ หลายคู่มาพร้อมลูกหลาน แต่ข้ามาเพียงลำพังพร้อมเจ้าอ้วนกาฝากที่ยังหลับสนิทอยู่บนหลัง
ข้าตัดสินใจดิ่งลงพื้นบริเวณพลุกพล่านน้อย เดินหาที่พักเงียบสงบ มุมต้นไม้ใหญ่ข้างแม่น้ำตรงหน้าน่าจะให้ร่มเงาเพียงพอ
ข้าเดินสวนทางกับฝูงมังกรไปยังที่เปลี่ยว เมื่อถึงใต้ต้นไม้ก็เอียงปีกหย่อนเจ้าอ้วนพร้อมกับสัมภาระของมันกลิ้งลงพื้น จนป่านนี้มันยังหลับได้หลับดี แม้ข้าจะขึ้นชื่อเรื่องชอบนอน แต่ยังต้องแพ้ต่อเจ้าอ้วน
...บางทีมันอาจจะเกิดมาเป็นเทพกินนอนก็เป็นได้
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
เสียงหนึ่งทักขึ้น ข้าหันกลับไป พบมังกรสามเขากำลังย่างเข้ามา มันตัวใหญ่กว่าข้าเกือบเท่าตัว มีเกล็ดสีเขียวเข้ม...ข้าจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักมัน
“ทำหน้าแบบนั้น จำข้าไม่ได้อีกแล้วสินะ”
ข้าไม่ตอบ ทำเป็นเมินเฉยหาน้ำดื่มแก้กระหาย สามเขาเดินตามมาติดๆ
“แปลกนะเนี่ยะ ไม่นึกว่าปีนี้เจ้าจะเอาเสบียงมาด้วย อ้วนแบบนี้คงอิ่มไปเกือบทั้งฤดู”
“อย่ามายุ่งเรื่องของข้า เจ้าอ้วนไม่ใช่เสบียงจำไว้ซะ ! ”
ข้ารีบตะคอกกลับ หากแต่สามเขากลับฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์แทนจะถอยหนี
“ถ้าไม่ใช่เสบียงแล้วมันคืออะไรล่ะ พวกชอบโดดเดี่ยวอย่างเจ้าสุงสิงกับมนุษย์แบบนี้ก็แปลกอยู่”
“ไม่มีความจำเป็นต้องตอบ”
ข้าเดินเลี่ยงไปอีกทาง คราวนี้สามเขาไม่ตามมาด้วย แต่กลับมุ่งหน้าไปทางเจ้าอ้วนแทน
“เฮ้ย นั่นเจ้าคิดจะทำอะไร ! ”
ข้าตะโกนพลางวิ่งกลับไปทางเจ้าอ้วน สามเขากำลังอ้าปากกว้างเตรียมงับก้อนเนื้อเต็มที่ ข้าลดหัวลงพุ่งชนเต็มกำลัง สามเขาเซไปด้านข้าง ข้าสะบัดหัวมึนเล็กน้อย...ร่างสามเขาแกร่งกว่าที่คิดมาก
“อ๊ะ มีท่านมังกรสองตัว ! ”
เจ้าอ้วนตื่นขึ้นมาแล้ว พร้อมกับทำหน้ายิ้มมองโลกแง่ดีเช่นเคย ข้าอดไม่ได้ที่จะตบหัวมันด้วยความหงุดหงิด
“มีท่านมังกรแค่ข้าเท่านั้น เจ้าสามเขานั่นเป็นพวกแปลกหน้า”
“อ้าว พวกท่านไม่ใช่เพื่อนกันเหรอขอรับ ข้านึกว่ามังกรทุกตัวจะเป็นเพื่อนกันหมดเสียอีก”
“ไม่ใช่เฟ้ย แล้วแกเป็นเพื่อนกับมนุษย์ทั้งโลกหรือไง”
“ใช่ขอรับ ข้าเป็นเพื่อนกับทุกคนขอรับ เพียงแต่ว่าข้ายังไม่ได้คุยครบทุกคนขอรับ”
คำตอบที่ทำเอาสามเขาหัวเราะก๊าก ข้ายกอุ้งมือกุมหน้าปวดหัวตุบ...ข้าล่ะยอมแพ้ต่อความมองโลกในแง่ดีของมันเหลือเกิน
“นี่เจ้ามนุษย์ เจ้าเป็นอะไรกับมังกรตัวนี้”
สามเขาถามเจ้าอ้วนเรื่องข้า แปลกจริงทำไมข้าถึงรู้สึกใจเต้นขึ้นมา หรือข้าเองอยากรู้คำตอบเช่นกัน ไม่น่ะ จะอยากรู้ไปทำไม คำตอบก็รู้ๆ กันอยู่ ข้ากับเจ้าอ้วนเป็นเจ้านายกับขี้ข้า ใช่ คำตอบมีเพียงแค่นี้เท่านั้น
เจ้าอ้วนทำหน้าครุ่นคิด...จะคิดมากไปทำไม ตอบไปเลยสิว่าแกเป็นขี้ข้าของข้า
“ท่านมังกรกับข้า...” อย่าอ้ำอึ้งได้ไหม เดี๋ยวข้าตอบแทนซะหรอก “เป็นอาจารย์กับลูกศิษย์ขอรับ”
“ว่าไงนะ ! ”
ข้าอ้าปากค้างคาดไม่ถึงกับคำตอบ เจ้าอ้วนพยักหน้ามั่นใจกับคำตอบเต็มที่ สามเขาหัวเราะอีกแล้ว ถึงกับน้ำตาเล็ดเสียด้วย...อับอาย เจ้าอ้วนกำลังทำให้ข้าอับอาย !
“เจ้าคิดจะสอนอะไรเจ้ามนุษย์นี่กัน ไม่นึกเลยว่าพวกไม่ยอมคบใครอย่างเจ้าจะยอมเป็นอาจารย์ให้มนุษย์ด้วย”
ข้ารู้สึกถึงใบหน้าร้อนผ่าว ลมในท้องปั่นป่วนจนอยากจะพ่นไฟให้หายร้อน หากแต่ตอนนี้ปากกลับปิดแน่นจนทุกอย่างได้แต่เก็บกด เจ้าอ้วนมองหน้าข้าด้วยรอยยิ้มที่ข้าไม่อยากมอง ใบหน้าเมินหนี สามเขายังรอคำตอบอยู่ ข้าตัดสินใจเดินหนีปัญหา
...ทว่าเจ้าอ้วนกลับปากมากขึ้นมา จนข้าต้องหยุด
“ท่านมังกรจะสอนวิธีลดความอ้วนให้ข้าขอรับท่านสามเขา ท่านมังกรใจดีมากเลยใช่ไหมขอรับ”
สามเขาหัวเราะอีกครั้ง ข้ารู้สึกอยากจะบินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่การหนีไม่ใช่หนทางที่ถูกต้อง ข้าต้องกู้หน้าคืนมาให้ได้...แต่จะทำยังไง
“ท่านสามเขาอยากช่วยข้าลดความอ้วนด้วยไหมขอรับ”
“ได้สิ ข้าเองก็ว่างอยู่”
“เดี๋ยวก่อน ! ข้าไม่ตกลงด้วยนะ”
“นิดๆ หน่อยๆ จะเป็นไรสหาย แต่ถ้าเจ้าไม่ชอบจริงๆ ข้าไม่ยุ่งก็ได้”
สามเขาหันหลังจากไปทันทีที่ว่าจบ ข้าดีใจยิ้มออก ก่อนจะหุบลงพร้อมกับเส้นเอ็นเกร็งปูด เจ้าอ้วนกำลังสะกิดข้าด้วยแววตาอ้อนวอนอ้อนตีน แม้มันจะไม่พูดอะไร แต่ข้ารู้ดีว่ามันต้องการอะไร เมื่อหางตาของเจ้าอ้วนยังไม่ละไปจากเจ้าสามเขาที่เดินจากไป
...หยุดเลย อย่าทำหน้าแบบนี้ ข้าไม่อยากยุ่งกับใคร ขอร้องล่ะ ข้าต้องการอยู่คนเดียว
“โธ่เว๊ย! อยากทำไรก็เชิญเลย ! ”
ข้าเมินหน้าหนียอมแพ้ความอ้อนของมันจนได้ เจ้าอ้วนฉีกยิ้มดีใจ...ใช่ ข้าเห็นแล้วดีใจด้วย แต่ต้องไม่ใช่กับเหตุการณ์นี้ เจ้าอ้วนกำลังวิ่งไปหาเจ้าสามเขา ทั้งสองคุยกันยิ้มแย้ม ข้าหงุดหงิด
พอกันที อยากทำอะไรก็เชิญ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ข้าจะไม่ปกป้องแกเด็ดขาด
เจ้าอ้วนเนรคุณ !
บทที่ -9-
เจ้าอ้วนกำลังมีความสุข มันยิ้ม และคุยแบบลืมโลก ข้าไม่เคยเห็นมันจ้อได้ยาวแบบไม่หยุดพักหาของกินก็วันนี้ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป แผนการลดความอ้วนอาจจะเป็นไปได้
ช่างเป็นสัญญาณที่ดี...แต่จะดีกว่านี้ ถ้าคู่สนทนาเป็นข้า ไม่ใช่เจ้าสามเขา
ข้าย่นจมูกหงุดหงิด เจ้าอ้วนกำลังลืมข้า มันไม่แลข้าแม้แต่หางตา เอาแต่จ้อกับเจ้าสามเขา ตั้งแต่เช้าแล้ว
ไม่เข้าใจ มันมีอะไรดี ก็แค่ตัวใหญ่กว่า มีสามเขาที่ไม่เหมือนใคร แล้วไงล่ะ มันห่วงแกเหมือนข้างั้นหรือ มันก็แค่หวังรอกินเจ้าสักวันนั่นแหละ
เสียงหัวเราะยังก้องดังจนข้าไม่อาจทนฟัง ตัดสินใจเดินหนีไปยังที่ที่ไม่ต้องทนเห็นพวกมันทั้งสองตัว แต่เจ้าอ้วนกลับทักขึ้น
“ท่านมังกรจะไปไหนหรือขอรับ”
“เรื่องของข้า แกไม่ต้องยุ่ง”
“ถ้างั้นข้าจะตามไปด้วยขอรับ”
“ข้าบอกว่าไม่ต้องยุ่ง ไม่ต้องตามมา”
“ไม่ได้หรอกขอรับ ข้ากลัว ถ้าท่านมังกรไม่อยู่ด้วย”
“กลัวอะไร ก็ให้เจ้าสามเขาดูแลไปสิ”
“ไม่ขอรับ แม้ท่านสามเขาจะเป็นเพื่อน แต่ข้าไว้ใจเพียงท่านมังกรเท่านั้นขอรับ”
เจ้าอ้วนจ้องข้าตาเขม็ง ใบหน้าและรอยยิ้มที่แสดงออกให้ความหมายเดียวคือความจริงใจ ข้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจอ่อน
“ก็ได้ ข้าจะนอนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน”
ว่าแล้วล้มตัวนอนเมินหน้าหนี เจ้าอ้วนฉีกยิ้ม ล้มตัวนั่งพิงตัวข้า อนูไขมันจากผิวของมันกำลังทำให้เกล็ดข้าอุ่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนข้าคงเขี่ยมันทิ้งด้วย
ความอึดอัด หากแต่ตอนนี้ข้าเคยชินเสียแล้ว เจ้าอ้วนมักเอาตัวข้าเป็นที่พึ่งพิง จนข้าต้องหันไปคอยปกป้องมัน
“เจ้าอ้วน ว่างคุยต่อหรือยัง”
เจ้าสามเขาถามพลางจงใจส่งยิ้มให้ข้า เจ้าอ้วนพยักหน้าเริ่มคุยต่อแบบไม่คิดอะไร ตอนนี้พวกมันเริ่มคุยหัวข้อลดความอ้วนกันแล้ว ข้าไม่ร่วมคุยด้วย แต่เงี่ยหูจับใจความทุกถ้อยคำ
ยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด เจ้าอ้วนตกปากรับคำทุกวิธีที่เจ้าสามเขาเสนอ บางอย่างมันเป็นวิธีที่แกล้งกันชัดๆ แต่เจ้าอ้วนก็มองไม่ออก ข้าไม่อาจเงียบปากได้อีก
“เงียบได้แล้ว เจ้าอ้วน”
ข้าตะหวัดหางตบหัวมันให้หยุดพูด เจ้าสามเขามองหน้าข้าแปลกใจ ข้านิ่งหน้าคุยตอบโต้
“ข้าจะเป็นฝ่ายตัดสินใจเองว่าจะให้เจ้าอ้วนใช้วิธีไหนลดความอ้วน ไอ้วิธีแปลกๆ ทั้งหลายตัดทิ้งไปได้เลย พรุ่งนี้ข้าจะให้มันออกกำลังเป็นสิ่งแรก”
“ก็ตามใจเจ้า มีอะไรให้ข้าช่วยไหม” เจ้าสามเขายื่นน้ำใจ แต่ข้ายังรู้สึกไม่วางใจ
“ไม่มี เจ้าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”
“ท่านมังกรขอรับ อย่าตัดน้ำใจท่านสามเขาสิขอรับ”
“อย่ามาตัดสินใจแทนข้า เงียบไปซะ ! ”
“ไม่ขอรับ ท่านมังกรจะตัดเพื่อนไม่ได้นะขอรับ ช่วยกันหลายๆ คนสนุกดีออก”
อีกครั้งที่ข้าต้องรู้สึกพ่ายแพ้ ไม่เข้าใจเลย ทำไมข้าซึ่งไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร ถึงต้องยอมเจ้าอ้วนเสมอ
“ก็ได้ๆ แต่ถ้าเจ้าสามเขามันทำอะไรไม่เข้าท่าเมื่อไหร่ ข้าจะเลิกยุ่งกับมันทันที เข้าใจไหม”
“ขอรับ”
เจ้าอ้วนฉีกยิ้มมองโลกแง่ดีตามแบบฉบับมาตรฐาน เจ้าสามเขาแกล้งเลียนแบบเจ้าอ้วนด้วยเช่นกัน ข้าขตาดุใส่สมาชิกใหม่ เจ้าสามเขาไม่แม้จะสะกิดใจถึงสิ่งที่ผุดขึ้นมาในความคิดข้า เช่นเดียวกับเจ้าอ้วนที่ไม่อาจล่วงรู้ความชั่วร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น
...คอยดูเหอะ ข้าจะไล่มันไปให้ไวที่สุด
เสียงหัวเราะก้องดังในใจ