Dragon ข้าขอรั่ว! บทที่ 1+2

สวัสดีค่ะ ขอนำนิยายของตัวเองมาแนะนำให้อ่านกันค่ะ เคยได้รับตีพิมพ์แล้ว แต่หมดสัญญาไปนานพอสมควร
น่าจะหาซื้ออ่านกันไม่ได้อีกแล้ว เลยตัดสินใจนำมาลงที่นี่ดูค่ะ

                              กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีมังกรร่างยักษ์ที่ใครต่อใครหวาดกลัว เหล่าผู้กล้าต่างสละชีวิตเข้าสู้คนแล้วคนเล่า หากแต่ไม่มีใครสามารถเดินกลับออกมาได้อย่างปลอดภัย จนสร้างความหวาดกลัวแก่ผู้คนไปทั่วทุกหย่อมหญ้า กระนั้นทุกวี่วันยังมีผู้ไม่กลัวตายคิดลองดีกับอำนาจที่ไม่อาจหยั่งรู้ เหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะทุกคนต่างหวังในสมบัติล้ำค่า...เลือดมังกร ยาที่รักษาได้ทุกโรค แม้แต่ความตาย

                            เฮ้ย! ใครฟะที่ไปสร้างข่าวลือมั่วซั่วแบบนี้!

                            ข้าสบถทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องราวไร้สาระที่มนุษย์สร้างขึ้น ข้าก็แค่มังกรอายุยืนตัวหนึ่ง ที่มีเพียงปีกกว้าง และร่างกายอันแข็งแกร่งจากเกล็ดสีดำเงางาม การนอนคือสิ่งที่ข้าชอบที่สุด ตามด้วยการบินรับลมไปทั่วฟ้า แต่มนุษย์ไม่เคยปล่อยให้ข้าได้อยู่อย่างอิสระ มักเข้ามาวุ่นวายการใช้ชีวิตของข้าอยู่เสมอ
 
                           “เจ้ามังกรชั่ว วันนี้แหละจะเป็นวันตายของเจ้า”

                           เสียงสั่นๆ ดังขึ้นจากปากถ้ำ ข้าเชิดหัวขึ้นมองแขกประจำวัน ก่อนจะพ่นลมหายใจเซ็ง เจ้าอ้วนเอ๊ย ใส่เหล็กเป็นกระป๋องแบบนี้แค่เดินก็ไม่ไหวแล้ว ทุเรศลูกตาจริง

                           ว่าแล้วล้มหัวนอนไม่ใส่ใจ

                          เสียงก๊องแก๊งดังจากแถวลำคอ ข้ากลอกตามอง เจ้าอ้วนกำลังฟันข้าอยู่ เหงื่อแตกพลั่ก แก้มแดงก่ำ มันเหนื่อยจนนั่งลง มือยังไม่หยุดฟัน แต่สั่นจนเหมือนไม่มีแรง พระเจ้า! เกิดมาข้าไม่เคยเจออัศวินคนไหนน่าสมเพชเท่าเจ้านี่เลย

                          ข้ายกหางปัดเจ้าอ้วนทิ้งด้วยความรำคาญ ร่างกระป๋องกลิ้งม้วนหลังไปหลายตลบ จนนอนแผ่ มันพยายามลุกขึ้น แต่เกราะหนักเกิน แค่นั่งยังไม่ไหว ได้แต่ดิ้นดุ๊กดิ๊กเป็นสภาพคางคกหงายท้องป่อง 

                          มาคอยดูกันว่ามันจะลุกได้เมื่อไหร่

                          มันดิ้น ลุกไม่ขึ้น มันพัก...เริ่มดิ้นต่อ ลุกไม่ขึ้น พักอีกหน...ดิ้นอีกรอบ ยังเหมือนเดิม พักต่อ...ดิ้นอีกแล้ว ยังลุกไม่ได้ พักอีก...ยังดิ้นต่อ ลุกให้ได้สิเฟ้ย พักละ...กลับมาดิ้นแล้ว ลุกสิลุก ฮึยพักอีกแล้ว...อ๊ะ ดิ้นอีกรอบ จะลุกแล้ว อีกนิด อีกนิด นอนต่อ...ทนไม่ไหวแล้ว!

                          “หยุดได้แล้วเจ้าอ้วน!”

                          ข้าต้องไปช่วยจับมันยืนขึ้นอย่างสุดทน มันถึงกับน้ำตาตกก้มหัวขอบคุณข้าเสียงั้น ศักดิ์ศรีอัศวินหายไปไหนหมดฟะ 

                          “แกเป็นอัศวินจากเมืองไหนฟะ สภาพทุเรศสิ้นดี”

                          ข้าพ่นลมหายใจยื่นหน้าเข้าไปหาเรื่อง ผิวพรรณมันดูเนียนอย่างกับผู้หญิง ตาตี่ แก้มป่อง คิ้วบางชิบ แล้วไอ้ยิ้มมองโลกแง่ดีแบบนี้มันหมายความว่าไงฟะ

                          “ท่านมังกรเรียกข้าว่าอัศวินด้วย แถมยังช่วยข้าให้ลุกขึ้น ท่านใจดีกว่าที่ล่ำลือจริงๆ” 

                          “แกหมายความว่าไง” อย่ามองข้าด้วยแววตาเป็นประกายสิฟะ

                          “คือข้ายังไม่ได้รับตำแหน่งเป็นอัศวินขอรับ แต่ท่านหัวหน้าบอกว่าถ้าข้ากำจัดท่านมังกรได้ จะยกตำแหน่งอัศวินให้ขอรับ คือข้าใฝ่ฝันแต่เด็กแล้วขอรับว่าโตขึ้นจะต้องเป็นอัศวินให้ได้ แล้วก็แต่งงานกับเจ้าหญิงสวยๆ สักคน...”

                          เจ้าอ้วนยังพล่ามวิมานของมันราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยายสักเรื่อง แม้ข้าจะเป็นถึงมังกร แต่ข้าก็ยังยึดติดกับความเป็นจริง เรื่องเพ้อฝันของมันกำลังทำให้ข้าหงุดหงิด

                          อุ้งเท้าตบโดยอัตโนมัติ

                         เจ้าอ้วนกลิ้งไม่เป็นท่าอีกครั้ง เฮ้ย! ลืมไปมันลุกไม่ขึ้น

                         อุ้งเท้ารีบคีบเจ้าอ้วนขึ้นมาใหม่ก่อนมันจะเริ่มวงจรดิ้นคางคกอีก มันยิ้มมองโลกแง่ดีเช่นเดิม เอาเหอะถือว่าทำบุญในรอบหลายร้อยปีแล้วกัน

                        “กลับบ้านไปซะเจ้าอ้วน อย่างแกไม่เหมาะกับอัศวินหรอก”

                        เจ้าอ้วนส่ายหน้า น้ำตาเม็ดโตร่วงโรยพร้อมเสียงสะอื้น...เหอะ พูดความจริงแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้

                        “ข้ากลับไปไม่ได้ ถ้าข้ากลับไปโดยไม่ได้เลือดท่านไปด้วย ข้า...ข้า...” 

                        เจ้าอ้วนร้องไห้โวยวายราวกับเด็กขาดนม...นี่มันวันเวรกรรมอะไรของข้าเนี่ยะ

                        ข้าเดินเลี่ยง หาที่นอนเลิกสนใจ แต่ความสามารถในการร้องไห้ของเจ้าอ้วนมีมากเกินความคาดหมาย มันช่างยาวนานเหมือนตอนดิ้นคางคกของมัน ข้าไม่อาจเมินเฉยได้อีกต้องเข้าไปปลอบเพื่อแลกกับความสงบในชีวิต

                        “ท่านมังกรใจดีกับข้าอีกแล้ว”

                        เจ้าอ้วนหยุดร้องก่อนจะฉายยิ้มกวนประสาทข้าเช่นเคย นี่มันโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่

                        “ข้าจะใจดีกว่านี้ถ้าแกไม่มายุ่งกับชีวิตข้าอีก”

                        “แต่...แต่ข้ากลับไปมือเปล่าไม่ได้ ถ้าไม่ได้เลือดท่านมังกร ข้า...ข้า...” 

                        “เฮ้ย! อย่ามาบ่อน้ำตาแตกนะเฟ้ย” 

                        เจ้าอ้วนร้องไห้ฟูมฟายอีกครั้ง คราวนี้ข้าไม่อาจปลอบให้หยุดได้เหมือนคราวก่อน จะทำยังไงกับมันดี เกิดมาหลายร้อยปี ยังไม่เคยเจอพวกเด็กอมมือแบบนี้เลย ทำไมถึงไม่ทำตัวให้สมชาติชายกว่านี้ฟะ

                       “เงียบสิฟะเจ้าอ้วน ถ้าไม่เงียบข้าจะกินแกเดี๋ยวนี้”

                       เจ้าอ้วนร้องไห้ดังขึ้น

                       “โอ๊ย ไม่กินแล้วๆ หยุดร้องเถอะ ข้าขอร้อง”

                      ศักดิ์ศรีมังกรของข้าป่นปี้ในวันนี้ ข้าต้องทำตัวอ่อนหวานเพื่อเจ้าอ้วนที่ยังสะอึกสะอื้น พอกันที! เมื่อมันไม่ไปข้าจะไปเอง

                      ข้าเดินออกไปหน้าปากถ้ำ สะบัดปีกสยายกว้าง กระพือสร้างลมพยุงตัว ท้องฟ้ากำลังเรียกร้องข้า เสียงร้องไห้เงียบไปแล้ว ตัวข้ากำลังห่างไกลจากถ้ำ

                      อ้า...ความสงบ แต่เอ๊ะ ทำไมหางถึงรู้สึกหนักผิดปรกติ
 
                      ว่าแล้วก้มมองหาสาเหตุ

                      เจ้าอ้วนมันเกาะมาด้วย!