***** ความเดิมจาก 70.1 *****

หัวหน้าอสูรเร็พไทเลี่ยนได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นภายในฐานปฏิบัติการลับจากเลโอนีดาสแต่ก็ไม่ว่าอะไร ยังให้โอกาสเขาทำงานแก้ตัว หลังจากสั่งการให้เขานำตัวสามแม่ลูกไปจองจำแช่แข็งไว้ในแคปซูลใหม่ซึ่งหนาแน่นมั่นคงกว่าเดิมแล้ว ข้างนอกฐานฯ ก็รายงานเข้ามาว่าถูกโจมตีโดยกองทัพมนุษย์หมาป่าซึ่งนำโดย "ราชินีแวร์วูลฟ์" ลาลูน่า แถมยังมีออเรเคิลขับยานติดตามมาร่วมแจมด้วยอีกต่างหาก หัวหน้าอสูรจึงบัญชาให้เลโอนีดาสออกไปร่วมกับเหล่าทหารในกองทัพของตนซึ่งเป็นชาวไซเมนนัสแปลงตัวเป็นมนุษย์ก็มี ที่แทรกร่างอยู่ในตัวมนุษย์ก็มี ต่อสู้กับกองทัพแวร์วูลฟ์ โดยยื่นคำสั่งขาดว่าต้องชนะกลับมา ไม่ชนะไม่ต้องกลับ! เลโอนีดาสและลาลูน่าได้เผชิญหน้ากันและฝ่ายแรกเสียท่าถูกฝ่ายหลังขย้ำคอเกือบขาด ขณะพุ่งเข้าชาร์จนางหวังจะสังหารให้ดับดิ้นไปในคราวเดียว แอนดี้ 1 (แห่งจักรวาลหลัก) ก็เหาะมาช่วยได้ทันโดยรวบตัวเลโอนีดาสเหาะไปเหนือยอดเขา ทั้งสองลงไปยืนบนพื้นที่ก้นเหวแล้วปะทะเลเซอร์ดวลกันอีกครั้ง จากนั้นแอนดี้ 2 ผู้มาจากอีกจักรวาลก็เข้ามาช่วยแอนดี้ 1 โดยใช้ไลท์เซเบอร์ตัดแขนกลพิเศษที่งอกออกมาเพิ่มของเลโอนีดาสขาดทั้งสองข้างในที่สุดแอนดี้ 1 ก็จับตัวเลโอนีดาสได้โดยใช้เทปโลหะพันรอบทั้งตัว แอนดี้ 2 ชวนแอนดี้ 1 ให้ฆ่าเลโอนีดาสเสียแต่แอนดี้ 1 ปฏิเสธโดยบอกว่าสถาพรสั่งไว้ว่าให้จับอดีตสายลับสองหน้าส่งให้ถึงมือเขา....

"ทำไม คุณสถาพรของนาย ถึงได้สั่งนายไว้อย่างนั้น ?" แอนดี้ 2 ถาม

"คุณสถาพรของฉัน เคยโดนเจ้านี่ทำแสบเอาไว้มาก เกินกว่าจะให้อภัย!" แอนดี้ 1 พูดแล้วยิ้ม "อย่าว่าแต่ให้อภัยเลย แม้กระทั่งว่ามันจะตาย คุณสถาพร ก็จะไม่ให้มันตายง่ายตายเร็วเป็นอันขาด! ต้องจัดการอย่างสาสมทีเดียว!!"

"น่าสนใจ และน่าสนุก! อยากเห็นแล้วว่ะ! นายคิดว่า คุณสถาพรของนาย จะจัดการกับมันยังไงบ้าง ?" แอนดี้ 2 กล่าวถามพลางปรายสายตามองเลโอนีดาสด้วยความสะใจและสมน้ำหน้า

"เดาไม่ออกเหมือนกัน!" แอนดี้ 1 ส่ายหน้าแล้วหัวเราะ "ความคิดในหัวคุณสถาพรน่ะ มัน Unpredictable ว่ะ! แต่รับรองได้...ว่าสะใจผู้ชมแแน่นอน!!"

"เหอะๆๆ....." เลโอนีดาสผู้ถูกมัดทั้งตัวด้วยเทปโลหะจนมองดูเหมือนมัมมี่ในตอนนี้แต่ศีรษะยังโผล่ให้เห็น ส่งเสียงหัวร่อ

"หัวเราะทำซากอะไรวะ ไอ้เวร!!" แอนดี้ 2 ตะคอกใส่

"คิดหรือว่า เพียงแค่นี้ จะนำตัวข้า เลโอนีดาสผู้เกิดใหม่ เอาไปให้เจ้าสถาพรทำการปู้ยี่ปู้ยำตามความชอบใจได้!!"

สิ้นคำพูดนั้น แอนดี้ 1 เกิดความสังหรณ์ใจอย่างปุบปับฉับพลันขึ้นมา ในขณะที่แอนดี้ 2 ทำสีหน้าแปลกใจ และยังไม่ทันที่ทั้งสองหุ่นอัจฉริยะจะทันกระทำการใดๆ ทั่วทั้งร่างของเลโอนีดาสซึ่งถูกพันด้วยเทปโลหะและนอนอยู่บนพื้นก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นมาวาบหนึ่ง

แว่บบบบบบ..................

แสงสว่างนั้นแรงเจิดจ้าจนแอนดี้ทั้งสองต้องยกมือขึ้นป้องหน้าผาก และพริบตาเดียวเท่านั้นแสงสว่างนั้นก็ดับสลายไป พร้อมกับร่างของเลโอนีดาส! แต่ยังทิ้งไว้ซึ่งเสียงแห่งการเย้ยหยันแลฃะผูกอาฆาตดังก้องไปทั่วทั้งหุบเหว!

"แอนดี้ทั้งสองคน! คราวนี้ข้าพ่ายแพ้พวกเจ้า แต่รับรองครั้งหน้า ข้าจะเอาคืน! ข้าจะแยกร่างของเจ้าทั้งสองคนออกเป็นชิ้นๆแน่! ไม่เชื่อก็คอยดู แล้วเจอกันใหม่โว้ย! ฮ่าๆๆๆๆ.........."

แอนดี้ 2 มีสีหน้างวยงง ในขณะที่แอนดี้ 1 ขบกรามกำหมัดด้วยความเจ็บใจ

"บ้าเอ๊ยย!! นึกไม่ถึงว่ามันจะสามารถเทเลพอร์ตตัวเองหนีไปได้ !!"

"น่าเสียดาย...นี่เหมือนปล่อยเสือเข้าป่าเลย" แอนดี้ 2 ส่ายหน้า "นายน่าจะเชื่อคำพูดฉันน๊าา...แอนดี้ ฉันชวนนายแล้วว่า ให้เราฆ่ามันเสียเถอะ แต่นายบอกว่าคุณสถาพรสั่งให้จับตัวมันไปส่ง...มันก็เลยรอดตายในครั้งนี้ ทั้งๆ ที่ไม่สมควรรอด! ถ้าเราสองคนร่วมกันฆ่ามันไปเสียก็สิ้นเรื่อง!"

"ใครจะไปรู้วะ ว่ามันจะมีความสามารถขนาดเทเลพอร์ตตัวเองได้ เมื่อก่อนมันเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเอง!" แอนดี้ 1 กล่าวด้วยความโมโห แล้วก็ส่ายหน้า

"นายก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ?"

"ก็รู้...แต่คาดไม่ถึงไง ว่ามันจะมีเทคโนโลยีร้ายกาจขนาดนี้!"

"OK!" แอนดี้ 2 พยักหน้า "เอาละ ช่างมันเถอะ...ยังไงมันก็หนีไปได้แล้ว เราสองคนก็ต้องเตรียมตัวรับมือกับมันอีกครั้งในอนาคต เท่านั้นแหละ!"

"อืม..." แอนดี้ 1 พยักหน้าตอบ "ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น..."

"แล้วนาย...คิดจะเอาไงต่อล่ะ ตอนนี้ ?"

"เลโอนีดาสเสียหายหนัก คงออกรบต่อไม่ได้แน่ น่าจะกลับไปฐานทัพลับ แต่นอกฐานทัพ บริเวณรอบพระราชวัง สงครามยังคงดำเนินอยู่ เรากลับไปช่วยลาลูน่าและพรรคพวกกันดีกว่า"

"ตกลง! งั้นก็... LET'S GO !!"

แล้วยอดหุ่นอัจฉริยะทั้งสอง ก็พากันเหาะกลับไปยังสมรภูมิบริเวณรอบวังหลวง เพื่อร่วมเป็นกำลังเสริมให้กับลาลูน่าและกองทัพแวร์วูลฟ์ อีกครั้ง!
ภายในฐานทัพลับใต้ดิน ห้องปฏิบัติการส่วนตัวของอดีตสายลับสองหน้า....

เลโอนีดาสปรากฏตัวซึ่งถูกพันด้วยแถบโลหะเต็มไปหมด นอนแน่นิ่ง ด้านหลังปรากฏ "แขนพิเศษ" ซึ่งถูกตัดขาดครึ่ง ส่วนปลายหายไปเหลือแต่ส่วนต้นๆ ช่วงแขนซึ่งกระดิกกระเดี้ยอะไรไม่ได้ จากนั้นหัวหน้าอสูรต่างดาวภายใต้ร่างของจักรพรรดิเนรอสก็ปรากฏตัวขึ้น

"ยังมีหน้าซมซานกลับมาตายรังอีกหรือ เลโอนีดาส ?" จักรพรรดิจำแลงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

"ฝ่าบาท...นายท่าน ข้า...ไม่สามารถเอาชนะได้ เพราะได่เจอกับคนผู้มาใหม่ มาช่วยพวกมัน...ขอรับ!" เลโอนีดาสพยายามแก้ตัว

"อะไรนะ? ผู้มาใหม่ อย่างนั้นหรือ ???" จอมอสูรต่างดาวทวนคำนั้น "ใครกัน ที่มาใหม่ ?"

"เรียนนายท่าน....ข้า..ได้พบกับ แอนดี้ อีกหนึ่งคน...มันมาจากต่างจักรวาล ขอรับ! มันมาช่วยแอนดี้คนที่เรารู้จัก ข้ากำลังจะฆ่าแอนดี้มันอยู่แล้ว แต่แอนดี้คนที่สองนั่นก็ปรากฏตัว และใช้ดาบแสงพิฆาต ตัดแขนกลของข้าทั้งสองข้างจนขาด อย่างที่ท่านเห็นอยู่ในขณะนี้ แล้วแอนดี้คนแรก...คนที่เรารู้จัก ก็เอาแถบโลหะพันร่างข้า กะจะนำตัวข้าไปส่งให้สถาพรสำเร็จโทษ แต่ข้าใช้วิทยาการการส่งผ่านข้ามสถานที่ ส่งตัวเองหนีมาได้นี่แหละขอรับ"

"แอนดี้อีกหนึ่งคน...มาจากต่างจักรวาล อย่างนั้นหรือ ???" จอมอสูรต่างดาวถามย้ำ

"ใช่ขอรับ นายท่าน"

"เฮ้อ...." ผู้นำแห่งเร็พไทเลี่ยนชาวไซเมนนัสถอนใจ "เห็นที...ศึกนี้ ท่าทางหนักหนาสาหัส ตึงมือข้าเกินไปเสียแล้ว..." พูดพลางส่ายหน้า มองดูร่างของเลโอนีดาสแล้วกล่าวด้วยความเห็นใจ "เอาละ! ความพ่ายแพ้ของเจ้าครั้งนี้ เพราะเหตุสุดวิสัย ดังนั้น ข้าอภัยให้เจ้าได้ แต่คราวหน้า ห้ามพลาดอีกเป็นอันขาด!"

"ขอบพระคุณขอรับ นายท่าน!" เลโอนีดาสรีบกล่าวขอบคุณผู้เป็นเจ้าเหนือหัวในขณะนี้ด้วยความดีใจ

"เจ้าเสียอวัยวะสำคัญ มีผลต่อระบบต่างๆ ในร่างกายไม่น้อย ข้าต้องช่วยซ่อมแซมเจ้าโดยด่วน และต้องยกระดับเจ้าให้เหนือกว่าเดิม! จะได้ไม่พ่ายแพ้ต่อศัตรูซ้ำสองอีก"

"นายท่าน...แล้วการศึกข้างนอกเล่าขอรับ ?" เลโอนีดาสถามถึงสถานการณ์ความเป็นไปแห่งการต่อสู้ภายนอก

"ก็ปล่อยให้พวกมันต่อสู้กันไปก่อน...แต่ข้าได้สั่งการไว้แล้วว่าให้ถอยทัพหนี ในกรณีที่เห็นว่าพวกเราเป็นฝ่ายเสียเปรียบมาก ต้องยอมให้พวกมันชนะไปก่อนแล้วค่อยเอาคืนทีหลัง! ซึ่งตอนนี้ก็คงเป็นเช่นนั้น!!"

จริงดังคำกล่าวของจอมอสูรต่างดาว...เพราะขณะนี้ กองทัพฝ่ายไซเมนนัสได้สูญเสียกำลังพลไปมากแล้ว หลังจากที่ฝ่ายตรงกันข้ามได้กำลังเสริมทั้งออเรเคิลซึ่งขับยานอันทรงประสิทธิภาพสูงของนางมา บวกกับแอนดี้อีกสองคน ทั้งสามเป็นแบ็คอัพให้กับกองทัพแวร์วูลฟ์ได้เป็นอย่างดี ศพของชาวไซเมนนัสเกลื่อนไปทั่ว หลายตนที่ยังไม่ตายแต่อวัยวะฉีกขาดจากกันและรอการกลับมาเชื่อมประสานกันใหม่ก็มาก ที่ตายไปนั้นเพราะศพแหลกเละจนไม่อยู่ในสภาพที่จะกลับมารวมตัวกันได้อีก หรือกว่าจะกลับมารวมตัวกันได้อีกครั้งก็ยากมากและต้องใช้เวลานาน ซากศพของมนุษย์หมาป่าก็มีมากเช่นเดียวกัน แต่เมื่อเทียบเป็นเปอร์เซ็นต์แล้วก็นับว่าน้อยกว่าฝ่ายเหล่าอสูรเร็พไทเลี่ยนจากต่างดาว

ในที่สุด จอมอสูรสั่งการให้ฝ่ายตนถอยทัพลงสู่ใต้พิภพโดยด่วน....และปิดทางเข้าทุกจุดอย่างแน่นหนา

จนถึงยามฟ้าสาง....รุ่งอรุณเบิกฟ้า เหล่าแวร์วูลฟ์ ค่อยๆ กลับคืนร่างเป็นมนุษย์

ณ มุมหนึ่งของกำแพงวังหลวง ลาลูน่านอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่สีขาวซึ่งออเรเคิลเตรียมไว้และนำมาให้ เพื่อปกปิดร่างเปลือยของนางในขณะกำลังกลายร่างจากนางพญาแวร์วูลฟ์กลับมาเป็น "ลาลูน่า" หญิงมนุษย์...ตามเดิม ข้างกาย นอกจากมีออเรเคิลแล้วก็ยังมี บรรจง และแอนดี้สองคน กับหญิงสาวอีกหนึ่งคน ผู้มาใหม่....

หลังจากรับเสื้อผ้าใหม่จากมือของออเรเคิลไปสวมใส่เสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว สาวดาบวงพระจันทร์ก็กล่าวขอบคุณนาง และทุกคนที่ได้พบเห็นอยู่ตอนนี้

"ขอบใจจ้ะ ออเรเคิล ขอบใจมากจริงๆ ถ้าเธอไม่มา ฉันกับพรรคพวกคงแย่แน่ๆ"

"ไม่เป็นไรจ้ะ" แฝดผู้น้องของออเรร่ายิ้มให้นางและเอื้อมมือแตะแขนเป็นการปลอบใจ

"ขอบใจเธอด้วย บรรจง และ แอนดี้"

"ไม่ต้องขอบใจเลย...ยังไงพวกเราก็ต้องช่วยอยู่แล้ว จริงไหมแอนดี้ ?" บรรจงพูดยิ้มๆ แล้วหันไปถามอีกคนข้างๆ

"แน่นอนครับ" แอนดี้ก็ยิ้มและตอบ

"แล้ว...สองคนนี้ ใครจ๊ะ..." ลาลูน่าหันไปมองแอนดี้ 2 และสตรีผู้มาใหม่ มองๆ ไป นางก็ขมวดคิ้ว "ดูๆ ไปก็เหมือนคุ้นๆ ตายังไงชอบกล...ถามคนผู้ชายก่อนดีกว่า เธอเป็นพี่น้องฝาแฝดกับแอนดี้หรือเปล่าเนี่ย หน้าตาคล้ายกันจัง ?"

""อ่า..." แอนดี้ 2 อ้ำอึ้ง แล้วตอบยิ้มๆ "มันก็...ไม่เชิง...." แล้วหันมาถามแอนดี้ 1 "นางเป็นชาวแอตแลนติสใช่ไหม ?"

"ก็...ใช่สิ เพราะนางอยู่ที่นี่ตั้งแต่เล็กจนโต" แอนดี้ 1 ตอบ

"แล้วแบบนี้....ถ้าฉันพูดถึง มัลติเวิร์ส นางจะเข้าใจไหมเนี่ย ?" แอนดี้ 2 พูดพลางยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ

"ก็...คงต้องอธิบายกันยาวหละนะ!" แอนดี้ 1 ตอบแล้วหัวเราะหึๆ

"พูดภาษาบ้านเมืองที่พวกเธอจากมากันละสิ! ฟังไม่ออกซักคำ!" ลาลูน่าบ่นอุบ "พูดภาษาแอตแลนติสสิจ๊ะ หนุ่มๆ"

"เอ่อ..." แอนดี้ 2 อ้ำอึ้งอีกรอบ ก่อนจะตัดสินใจให้ตอบเป็นภาษาแอตแลนเชี่ยน ที่คิดว่าจะทำให้นางเข้าใจได้ง่ายที่สุด "ข้า...มาจาก ดาวอีกดวงหนึ่ง ซึ่งมีลักษณะ คล้ายกับโลกนี้มาก อาจเรียกว่าเป็นดาวฝาแฝดเลยทีเดียว ดังนั้น ข้า และแอนดี้ จึงมองดูคล้ายกัน และข้าก็ชื่อแอนดี้ด้วยเหมือนกัน!"

"อ้อ..." สาวดาบวงพระจันทร์ถึงบางอ้อทันที ด้วยคำตอบที่ชาญฉลาดของแอนดี้ 2 "มิน่า...เธอถึงได้ดูคล้ายแอนดี้มากเลย..." พูดยิ้มๆ แล้วหันมาทางสตรีผู้มาใหม่ ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่มีใครในจักรวาลนี้เคยเห็นมาก่อน "...แล้วเธอล่ะจ๊ะ พี่สาว หรือน้องสาวก็ไม่รู้ เธอนี่ยิ่งคุ้นตามากกว่าแอนดี้ทั้งสองคนเสียอีก..."

"ฉันก็เหมือนกับแอนดี้...คนที่เธอเพิ่งตั้งคำถามไปนั่นแหละจ้ะ" สตรีผู้มาใหม่ตอบยิ้มๆ และสายตาจ้องมองลาลูน่าด้วยความผูกพันลึกซึ้ง ซึ่งสร้างความแปลกประหลาดใจแก่นางมาก

"เธอ...ก็มาจากอีกโลกหนึ่ง ซึ่งคล้ายกับโลกนี้ เหมือนแอนดี้คนนี้ด้วยหรือจ๊ะ ?" พูดพลางหันมามองแอนดี้ 2

"ถูกต้องจ้ะ"

"แล้ว....เธอ...ชื่อ อะไรอ่ะ..." ลาลูน่าเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา ใจเต้นระทึก..." อย่าบอกนะ ว่าชื่อ..เหมือนฉัน ?"

ปรากฏว่าฝ่ายนั้นฉีกยิ้ม...ยิ้มพราว อย่างสวยงามน่ารักทีเดียว ก่อนจะตอบด้วยเสียงใสๆ ชวนฟัง

"ใช่จ้ะ! ฉัน...ก็ชื่อ...ลาลูน่า...!!"

สาวดาบวงพระจันทร์ช็อก ณ ตรงนั้น ถึงกับอ้าปากค้าง อึ้ง

"และมีทีเด็ด...ยิ่งกว่านั้นอีก..." ออเรเคิลกล่าวเสริม

"อะไร ??" ลาลูน่าแห่งจักรวาลหลัก ถามอย่างตื่นเต้น

"นาง...ก็เคยเป็น มนุษย์หมาป่า อย่างที่เจ้าเป็น !!!"

ลาลูน่า 1 อึ้งไปนานทีเดียว ก่อนที่นางจะถูก "ลาลูน่า 2" ยื่นมือมาโอบเอว แล้วบอกเรื่องพิเศษเรื่องหนึ่งให้

"แต่ฉันสามารถควบคุมตัวเองได้ทั้งหมด ฉันสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าได้ ทุกเวลา เมื่อไรก็ได้ที่ฉันต้องการ ไม่จำเป็นต้องรอให้ถึงคืนเดือนเพ็ญ และจะกลับร่างเป็นมนุษย์เมื่อไรก็ได้เช่นเดียวกัน และในเวลาที่กลายร่างนั้น จะไม่มีความเจ็บปวดรวดร้าวใดๆ ทั้งสิ้นเกิดขึ้นเลย !!"