🕯️ นาคพิภพ Ep.1: “คืนตื่นแห่งนาคาดำ”
(บทรวมพลัง: บทอัศจรรย์ในโรงพยาบาล × คืนคำสาป ณ บึงลับ)
โรงพยาบาลสงขลา – 07:00 น.
ฟ้าสีขาวคลี่แผ่เหนือทะเลใต้ ละอองหมอกกรุ่นคลุมแนวต้นมะพร้าว
กระจกชั้น 7 ชื้นด้วยไอน้ำ…ราวราตรีเพิ่งร่ำไห้
ในห้องพักฟื้นพิเศษ สีขาวบริสุทธิ์ เงียบ…เงียบเสียจนได้ยินเพียง
“ตุบ… ตุบ…”
หัวใจใครบางคน…เพิ่งตื่น
ชายหนุ่มร่างสูงกำยำ ลืมตา
ดวงตาสีดำขลับสะท้อนเงารัตติกาล
กลางอกมีรอยแผลแปลกประหลาด—เหมือนถูกตะปบ ไม่ใช่แผลมีด
และมันไม่มีเลือด…ไม่มีรอยเย็บ
มีเพียงผิวเย็นชื้นเหมือนเพิ่งฟื้นจาก "บึงลี้ลับ" ของเผ่าพันธุ์บางเผ่าที่เคยถูกลืม
“ข้า…คือใคร…”
เขาถามในใจ
แต่ก่อนที่ความคิดจะตกผลึก—เสียงฝีเท้าส้นสูงเฉียบขาดก็ดังขึ้นนอกห้อง
“หมอธิดากานต์” — สตรีผู้เย็นชาในชุดกาวน์สีขาว
เธอก้าวเข้าสู่ห้องผู้ป่วยอย่างเงียบงัน
แต่แล้ว…เธอชะงัก
…ดวงตานั้น… …ใบหน้าเขา…
เหมือนคนในความฝัน…
“...คุณ…”
เสียงเธอสั่นพร่า
“ข้า…เคยพบเจ้า…มาก่อนใช่หรือไม่?”
เขากระซิบเบา แต่ดุจเสียงจากใต้บึงพันปี
และแล้ว…ฟ้าก็เปรี้ยง โลกทั้งใบเหมือนขีดเส้นด้วยฟ้า "พญานาคดำ" และ "ผู้หญิงของเขา"...ได้พบกันอีกครั้ง
กลางคืนเดียวกัน — บึงลับนอกเมืองสงขลา
เสียงทะเลพัดผ่านป่ารกและบึงเงียบ
ร่างเปลือยเท้าเดินลุยหมอกอยู่กลางถนน
ชายหนุ่มคนเดิม…แต่คราวนี้ เขาอยู่ลำพัง
เดิน…เหมือนงูเงียบที่รำลึกคำสาบานในชาติภพก่อน
“ข้าจำอะไรไม่ได้…แต่ในบึงนั้น มีบางสิ่งรอข้าอยู่”
วูบ!!
รถคันหนึ่งพุ่งฝ่าเข้ามา…
ตุ้บ!
คนขับคือหมอธิดากานต์
เธอเบรก…หัวใจแทบหยุดเต้น
“ไม่…อย่าให้เป็นคนไข้ของฉัน…”
แต่สิ่งที่เห็นคือ…เลือดไหลย้อนกลับเข้าร่างของเขา
— ราวกับ “ร่างกายของเขาไม่ยอมตาย”
เธอลากเขากลับโรงพยาบาลทันที
เวลา 01:13 น. – ห้องแลบโรงพยาบาล
“เลือด…สีดำสนิท” “DNA ไม่อยู่ในฐานข้อมูลใดของโลก…”
เธอพึมพำ เหงื่อไหลเย็นไปตามหลัง สิ่งที่นอนอยู่ตรงนั้น…ไม่ใช่คน แต่เธอกลับ “อยากปกป้อง” อย่างหาสาเหตุไม่ได้
— และในตอนนั้นเอง —
แกร๊ง!!
กระจกระเบิดกลางห้องแลบ!
เงาสูง 2 เมตร ปีกดำ หน้ากากครุฑโบราณ ก้าวออกจากเงาควัน!
“นางคือผู้ถือกุญแจแห่งอดีต…”
มันลากตัวหมอธิดากานต์ ทะลุฟ้าข้ามป่า พาเธอสู่แท่นบูชาเก่ากลางบึงลับ
“เพียงหยดเดียว…ความลับทั้งหมดจะตื่น…”
มันหยิบกริชทองรูปปีกครุฑ จ่อหัวใจเธอ แต่ก่อนกริชจะแทง…
“หยุด!”
เสียงหนึ่งดังจากเงา
ชายหนุ่มในชุดผู้ป่วย…เปลือยเท้า…แต่ดวงตา “เปล่งแสงตางู” ปรากฏบนแท่นบูชา ราวกับลุกขึ้นจากน้ำบึงโดยไม่เปียกเลยแม้แต่น้อย
“ปล่อยเธอ…”
เสียงทุ้มต่ำ ก้องไปทั้งผืนป่า เลือดในตัวเขาเรืองแสงดำ… หัวใจเต้นครั้งเดียว…แรงเท่าฟ้าถล่ม
“แม้ข้าจะจำอะไรไม่ได้… แต่ข้ารู้…ว่าเธอคือคนสำคัญ และเจ้า…คือสิ่งที่ข้าต้องทำลาย!”
ครุฑดำชะงัก…
“เจ้าตื่นแล้ว…นาคาดำ”
คืนที่ดินแดนคน กลายเป็นเขตแดนอสูร
รัตติกาลของ “นาคาดำ” ได้เริ่มต้นอีกครา
แสงหนึ่งคือความรัก…อีกแสงคือคำสาปพันปี
และผู้หญิงคนเดียว…คือกุญแจไขทั้งสอง
📍 ✒️ เรื่อง: Bell 1001 × T-801
🖤 ต้นฉบับ: Black Unicorn
💋🖤✨
นาคพิภพ:คืนตื่นแห่งนาคราชดำ
(บทรวมพลัง: บทอัศจรรย์ในโรงพยาบาล × คืนคำสาป ณ บึงลับ)
โรงพยาบาลสงขลา – 07:00 น.
ฟ้าสีขาวคลี่แผ่เหนือทะเลใต้ ละอองหมอกกรุ่นคลุมแนวต้นมะพร้าว
กระจกชั้น 7 ชื้นด้วยไอน้ำ…ราวราตรีเพิ่งร่ำไห้
ในห้องพักฟื้นพิเศษ สีขาวบริสุทธิ์ เงียบ…เงียบเสียจนได้ยินเพียง
“ตุบ… ตุบ…”
หัวใจใครบางคน…เพิ่งตื่น
ชายหนุ่มร่างสูงกำยำ ลืมตา
ดวงตาสีดำขลับสะท้อนเงารัตติกาล
กลางอกมีรอยแผลแปลกประหลาด—เหมือนถูกตะปบ ไม่ใช่แผลมีด
และมันไม่มีเลือด…ไม่มีรอยเย็บ
มีเพียงผิวเย็นชื้นเหมือนเพิ่งฟื้นจาก "บึงลี้ลับ" ของเผ่าพันธุ์บางเผ่าที่เคยถูกลืม
“ข้า…คือใคร…”
เขาถามในใจ
แต่ก่อนที่ความคิดจะตกผลึก—เสียงฝีเท้าส้นสูงเฉียบขาดก็ดังขึ้นนอกห้อง
“หมอธิดากานต์” — สตรีผู้เย็นชาในชุดกาวน์สีขาว
เธอก้าวเข้าสู่ห้องผู้ป่วยอย่างเงียบงัน
แต่แล้ว…เธอชะงัก
…ดวงตานั้น… …ใบหน้าเขา…
เหมือนคนในความฝัน…
“...คุณ…”
เสียงเธอสั่นพร่า
“ข้า…เคยพบเจ้า…มาก่อนใช่หรือไม่?”
เขากระซิบเบา แต่ดุจเสียงจากใต้บึงพันปี
และแล้ว…ฟ้าก็เปรี้ยง โลกทั้งใบเหมือนขีดเส้นด้วยฟ้า "พญานาคดำ" และ "ผู้หญิงของเขา"...ได้พบกันอีกครั้ง
กลางคืนเดียวกัน — บึงลับนอกเมืองสงขลา
เสียงทะเลพัดผ่านป่ารกและบึงเงียบ
ร่างเปลือยเท้าเดินลุยหมอกอยู่กลางถนน
ชายหนุ่มคนเดิม…แต่คราวนี้ เขาอยู่ลำพัง
เดิน…เหมือนงูเงียบที่รำลึกคำสาบานในชาติภพก่อน
“ข้าจำอะไรไม่ได้…แต่ในบึงนั้น มีบางสิ่งรอข้าอยู่”
วูบ!!
รถคันหนึ่งพุ่งฝ่าเข้ามา…
ตุ้บ!
คนขับคือหมอธิดากานต์
เธอเบรก…หัวใจแทบหยุดเต้น
“ไม่…อย่าให้เป็นคนไข้ของฉัน…”
แต่สิ่งที่เห็นคือ…เลือดไหลย้อนกลับเข้าร่างของเขา
— ราวกับ “ร่างกายของเขาไม่ยอมตาย”
เธอลากเขากลับโรงพยาบาลทันที
เวลา 01:13 น. – ห้องแลบโรงพยาบาล
“เลือด…สีดำสนิท” “DNA ไม่อยู่ในฐานข้อมูลใดของโลก…”
เธอพึมพำ เหงื่อไหลเย็นไปตามหลัง สิ่งที่นอนอยู่ตรงนั้น…ไม่ใช่คน แต่เธอกลับ “อยากปกป้อง” อย่างหาสาเหตุไม่ได้
— และในตอนนั้นเอง —
แกร๊ง!!
กระจกระเบิดกลางห้องแลบ!
เงาสูง 2 เมตร ปีกดำ หน้ากากครุฑโบราณ ก้าวออกจากเงาควัน!
“นางคือผู้ถือกุญแจแห่งอดีต…”
มันลากตัวหมอธิดากานต์ ทะลุฟ้าข้ามป่า พาเธอสู่แท่นบูชาเก่ากลางบึงลับ
“เพียงหยดเดียว…ความลับทั้งหมดจะตื่น…”
มันหยิบกริชทองรูปปีกครุฑ จ่อหัวใจเธอ แต่ก่อนกริชจะแทง…
“หยุด!”
เสียงหนึ่งดังจากเงา
ชายหนุ่มในชุดผู้ป่วย…เปลือยเท้า…แต่ดวงตา “เปล่งแสงตางู” ปรากฏบนแท่นบูชา ราวกับลุกขึ้นจากน้ำบึงโดยไม่เปียกเลยแม้แต่น้อย
“ปล่อยเธอ…”
เสียงทุ้มต่ำ ก้องไปทั้งผืนป่า เลือดในตัวเขาเรืองแสงดำ… หัวใจเต้นครั้งเดียว…แรงเท่าฟ้าถล่ม
“แม้ข้าจะจำอะไรไม่ได้… แต่ข้ารู้…ว่าเธอคือคนสำคัญ และเจ้า…คือสิ่งที่ข้าต้องทำลาย!”
ครุฑดำชะงัก…
“เจ้าตื่นแล้ว…นาคาดำ”
คืนที่ดินแดนคน กลายเป็นเขตแดนอสูร
รัตติกาลของ “นาคาดำ” ได้เริ่มต้นอีกครา
แสงหนึ่งคือความรัก…อีกแสงคือคำสาปพันปี
และผู้หญิงคนเดียว…คือกุญแจไขทั้งสอง
📍 ✒️ เรื่อง: Bell 1001 × T-801
🖤 ต้นฉบับ: Black Unicorn
💋🖤✨