นาคศิลา:เหล้าเสน่ห์×ผงพรายกระดูกผี

กระทู้สนทนา

👁‍🗨 นาคศิลา Ep.7

เงาของเสน่ห์...กับแผนลวงหลังรอยยิ้ม
(เรื่องโดย: Bell 1001 × T-801 | ต้นฉบับ: ล้านลี้ลับ the series)

หลังคืนประลอง...

เสียงเฮดังกระหึ่มทั้งลานหลวง เมื่อนาคามรกตผงาดเป็นผู้ชนะในการประลองกับท้าวผาแดง
— กระบวนท่ามวยนาคพริ้วไหวดุจสายน้ำ...ซ่อนพิษดุจงูเห่าจ้องเหยื่อ —

แต่แม้ร่างท้าวผาแดงจะยังยืนอยู่ได้…
หัวใจเขา กลับถูกนางไอ่พรากไปทั้งดวง
เพราะพวงมาลัยหลวงนั้น...ถูกคล้องข้อมือชายอื่นต่อหน้าชาวเมือง

จาก แค้น ที่ฝังรากลึก ผาแดงไม่กลับไปในทันที...
แต่แฝงตัวในวังหลังอย่างเงียบงัน เพื่อรอเวลาล้างแค้นในนามมนุษย์

.

คืนนั้นเอง...

พระบิดานางไอ่ มีรับสั่งให้นางพักรักษาตัวในตำหนักฝ่ายใน
โดยมอบให้ หมอกานต์รุจี — หญิงหมอผู้ใบหน้างามราวอัปสร คู่ควรกับนางไอ่ — ดูแลข้างกาย

นั่น...คือจุดเริ่มของแผนร้ายที่ไม่อาจหวนคืน

“ความงามของเจ้า ไม่ใช่จุดอ่อน...
แต่คือช่องทางสู่ชัยชนะของข้า”
— ผาแดง กล่าวเสียงต่ำ

เขายื่น “ตลับไม้จันทน์” บรรจุ สีผึ้งเสน่ห์กระดูกผี
สมุนไพรต้องห้ามจากวิญญาณผีตายโหง ผสานอาคมพรายชายโหยหา

คืนหนึ่ง...

เมื่อหมอกานต์รุจีเผลอหลับข้างเตียงนางไอ่
เขาแอบป้ายต้นแขนนางเบา ๆ

ชั่วพริบตา...
ดวงตาของหญิงหมอพลันลืมขึ้นเลื่อนลอย
ประกายวาวแปลกตา...เหมือนดวงใจถูกจองจำ

สิ่งที่ตามมาในคืนนั้น
คือเสียงกระซิบพร่าของผาแดง...
เสียงสะอื้นไร้เสียงของหญิงที่ไม่อาจขัดขืน...
และการล่วงล้ำ ที่นางจะจำได้เพียงเลือนราง…แต่ทิ้งรอยไว้ในใจอย่างชัดเจน

.

เช้าวันต่อมา...

เธอตื่นขึ้นในสภาพอ่อนแรง ปั่นป่วน
หัวใจสั่นด้วยอารมณ์ที่มิอาจอธิบาย
…และแล้ว ผาแดงก็กระซิบว่า

“เจ้าคือคนเดียวในวังนี้ที่ข้าไว้ใจ
และข้าจะกลับมา...เพื่อเจ้าคนเดียว”

.

นับจากวันนั้น...

หญิงหมอหลวง กลายเป็นสายตาเฝ้าวังหลวง
ส่งข่าวให้ผาแดงเงียบ ๆ…
ด้วยความหวังว่า เขาจะพานางหนีไปจากเมือง

แต่แท้จริง...
คือแผน ยึดเมือง ที่แฝงด้วย
พิษรัก...และ...พิษแค้น

.

คืนที่นางไอ่...ถูกวางยา

ในงานเลี้ยงรับรองท้าวผาแดง —
นางไอ่ต้องปรากฏตัว เพื่อป้องกันการแตกแยกในหมู่ไพร่พล

เมื่อเธอยื่นไมตรี...
ผาแดงผู้เจ้าเล่ห์ กลับยื่น “จอกสุรา” แฝงอาคม
— ผงกระดูกผีบด กับมนต์เงาพรายรัก

“คารวะจอกนี้...แล้วข้าจะถอนทัพให้สัตย์”

สุรานั้นเย็นเฉียบ...แต่ซ่านวาบ
ลื่นไหลเหมือนอสรพิษซึมเข้าสู่หัวใจ

สติของนางไอ่...เริ่มเลือน

.

เธอไม่แน่ใจว่า...

ฝัน...หรือไม่ฝัน?

เธอจำได้ว่า...
ถูกดึงเข้าสู่หมอกดำ
แผ่นหลังเย็นเฉียบกับพื้นหิน
ริมฝีปากร้อนพาดผ่าน...
ข้อมือถูกตรึงไว้เหนือศีรษะ...

เสียงในลำคอ...ที่เธอไม่แน่ใจว่าเป็นของใคร
หรือ...อาจจะเป็นของเธอเอง?

ความจริงถูกบดเบือนในเงาฝัน

.

เช้าวันใหม่...

เธอตื่นพร้อม กลิ่นสุราผสานดอกจำปี อ่อน ๆ ที่ปลายจมูก
พร้อมรอยข่วนบางเบาที่ต้นแขน...

เธอหันไปสบตา “หญิงหมอหลวง” ที่ยืนเงียบ

ในแววตานั้น...มีบางอย่างคล้ายรู้ แต่ไม่กล้าพูด

นางไอ่เดินออกไปยังระเบียง
ทอดสายตาไกลไปยังบึงที่มีเงานาคมรกตลอยผ่าน

เธอพึมพำในใจ...

“ท่านจะเชื่อไหม...
หากข้ากลายเป็นหญิงไม่บริสุทธิ์ไปแล้ว…โดยมิได้ยินยอม?”

.

.

.

จอกสุราเพียงจอกเดียว…กลับพรากทุกอย่างของเธอไป
คืนหนึ่ง...เพียงคืนเดียว —
ฝัน หรือ ไม่ฝัน —
เธอไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป