ลิ้งค์ตอนที่แล้วค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้บทที่ 1+2
บทที่ 3+4
บทที่ 5+6+7
บทที่ 8+9
บทที่ -10-
เจ้าอ้วนไม่อยู่
ข้าล้มตัวนอนข้างแม่น้ำใต้เงาต้นไม้ใหญ่ ตักตวงเวลาลำพังอันหายากให้เต็มที่ กว่าเจ้าอ้วนจะกลับมา ข้าคงได้นอนเต็มอิ่มแล้ว
หวังว่ามันจะวิ่งเต็มที่อย่างที่ข้าสั่ง
เปลือกตาปิดลงพลางคาดหวังผลลัพท์ที่ดีล่วงหน้า วันนี้เป็นวันแรกแห่งการลดความอ้วน ถ้าสำเร็จก่อนเปลี่ยนฤดูได้คงดี
“เจ้านี่นอนไม่แบ่งกันเลยนะ”
เสียงกวนประสาทอันคุ้นหูทำเอาข้าต้องปรือตาขึ้นใหม่ เจ้าสามเขากำลังฉีกยิ้มมองมา
“ถ้าการนอนแบ่งกันได้ ข้าจะจ้างให้เจ้ามานอนแทนเลยดีไหม”
“ดีสิ ข้าอยากจะมีส่วนเชื่อมโยงกับเจ้าจะตายไป”
เจ้าสามเขาโชว์ยิ้มกรุ้มกริ่ม กระตุ้นเส้นเอ็นบนหน้าข้าให้เดือดปุด
“นี่เจ้าแกล้งโง่หรือโง่จริงกันแน่ ไม่เข้าใจหรือไงว่าข้ากำลังประชด”
“เข้าใจสิ ก็เพราะรู้ว่ากำลังโดนประชดอยู่ ถึงได้ตอบล้อเล่นกลับไงล่ะ เอ๊ะ หรือว่าเจ้าคิดว่าข้าอยากมีส่วนเชื่อมโยงกับเจ้าจริง ๆ ”
เจ้าสามเขาส่งสายตาเจ้าเล่ห์ตอบ ข้าตัดสินใจเมินหน้าเงียบเพื่อหลีกหนีความหงุดหงิด เจ้าสามเขาก็คงรู้ว่าข้าไม่อยากเล่นด้วย จึงเงียบไปเช่นกัน
แต่ก็ไม่นาน
“นี่ ข้าอยากรู้มานานแล้วทำไมเจ้าถึงไม่เคยจำข้าได้สักที ในเมื่อข้าคอยทักทายเจ้าอยู่ทุกปีไม่เคยขาด”
“ไม่มีความจำเป็นต้องจำสิ่งที่ไม่อยากจำ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ก็แล้วทำไมข้าต้องจำ”
เจ้าสามเขานิ่งคิดชั่วครู่...ตอนนี้ข้ารู้สึกเหมือนว่ากำลังลืมอะไรอยู่
“เจ้าควรจำข้าได้เพราะข้ามีสามเขาไม่เหมือนมังกรตัวอื่น”
“เสียใจด้วย ข้าไม่สนใจรูปลักษณ์ภายนอก” ไม่เข้าใจเลย รูปลักษณ์ภายนอกมันสำคัญยังไง ภายในสิสำคัญกว่าสิ่งไหน นึกว่าจะมีแค่มนุษย์ที่สนใจเรื่องนี้ แต่มังกรเองก็ไม่พ้นกัน น่าผิดหวังเสียจริง
“ถ้างั้นข้าต้องทำยังไงเจ้าจึงจะจำข้าได้”
“ถ้าเจ้าโง่ขนาดนี้ ข้าก็คงไม่มีวันจำได้แน่นอน”
ข้าตัดสินใจลุกเดินหนี เตรียมกระพือปีกไปที่อื่น เจ้าสามเขาทำท่าจะตามมาด้วย ช่างเป็นมังกรที่น่ารำคาญที่สุด
...เดี๋ยวก่อน ข้านึกออกบางอย่างออกแล้ว ข้ารู้แล้วว่าข้ากำลังลืมอะไรไป ข้าใช้ให้เจ้าสามเขาไปคอยคุมเจ้าอ้วนวิ่งไม่ใช่หรือไง ทำไมมันถึงมาคุยกับข้าได้ แล้วเจ้าอ้วนล่ะ !
“เจ้าสามเขา ! ”
ข้ารีบหันกลับไปเผชิญหน้า เจ้าสามเขาทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย...หนอย ยังไม่รู้ถึงความผิดของตัวเองหรือไงฟะ เจ้ามังกรไม่รู้จักรับผิดชอบ
“ทำไมไม่ไปเฝ้าเจ้าอ้วน”
“อ๋อ ข้าไปแล้วแต่ไม่เห็นก็เลยมาหาเจ้าแทน”
“ว่าไงนะ ! อย่างเจ้าอ้วนจะหายไปไหนได้”
ข้าถามแต่ไม่รอคำตอบ รีบกระพือปีกทยานขึ้นฟ้า ตรงดิ่งไปยังทุ่งกว้างที่ทิ้งเจ้าอ้วนไว้ทันที แต่ไปถึงแล้วไม่เจอ
เกิดอะไรขึ้น เจ้าอ้วนหายไปไหน
ข้ากระวนกระวายรีบบินไปยังทุ่งมังกรเป็นที่ถัดไป เจ้าสามเขาบินตามมาด้วย จากบนฟ้าข้าเห็นความผิดปรกติ มังกรจำนวนมากกำลังเข้าแถวยาวราวกับโดนต้อน
ไม่นะ ! ต้องไม่ใช่เทศกาลล่ามังกร ! หรือเจ้าอ้วนจะโดนลูกหลงไปด้วย
ทั่วร่างรู้สึกปั่นป่วนไปหมด เจ้าสามเขาส่ายหน้าให้ข้า ปากกำลังขยับพูดบางอย่างแต่ข้าไม่ได้ยิน หูข้าอื้อไปหมด สติกำลังพล่าเบลอ กว่าจะรู้ตัวอีกที ตัวข้าก็มายืนอยู่บนผืนหญ้าเบื้องล่าง ณ หัวแถวที่เหล่ามังกรทั้งหลายกำลังเรียงคิวเสียแล้ว
ที่ตรงนี้ ข้าได้เจอเจ้าอ้วนอีกครั้ง มันกำลังยืนอยู่หัวแถวพร้อมกับรอยยิ้มมองโลกแง่ดี ข้ารีบมองหาเจ้าสามเขาราวกับอยากได้ตัวช่วย แต่มันหนีไปแล้วราวกับล่วงรู้ถึงภัยพิบัติ ข้าหันกลับไปทางเจ้าอ้วนใหม่ มันยังยิ้มได้เช่นเดิม ก่อนจะพูดราวกับไม่รับรู้อะไรเลย
“ท่านมังกรจะรับขนมปังสักชิ้นไหมขอรับ ข้าอบมาเผื่อทุกท่านเลย”
มืออ้วนหยิบขนมปังชิ้นหนึ่งยื่นมาให้ข้า ข้าเบี่ยงหน้ามองไปตามแถวยืดยาว
ไม่น่าเชื่อ...มังกรทุกตัวกำลังรอขนมปังจากมัน
บทที่ -11-
“ท่านสามเขาขอรับ ! แย่แล้วขอรับ !”
เจ้าอ้วนวิ่งหน้าตื่นมาหาข้า ข้าที่กำลังเดินเล่นหยุดอยู่กับที่หันไปมอง เจ้ามังกรเย็นชาไม่ได้อยู่แถวนี้...แปลกจริง ตั้งแต่ที่เจ้าอ้วนหายไปคราวก่อน เจ้าเย็นชาก็ไม่เคยห่างกายมันเลย
“ท่านสามเขาขอรับ ท่านต้องช่วยข้านะขอรับ ได้โปรดเถิดขอรับ”
เจ้าอ้วนหน้าแดงก่ำเหมือนจะฟูมฟาย ตอนนี้มันกำลังกระโดดเหยง ๆ พยายามเรียกความสนใจของข้าอยู่ ข้าได้แต่ก้มหัวสุดตีน เพื่อดูมันเต้นระบำ...ตลกดีจริง ๆ
“ท่านสามเขาขอรับ ท่านมังกรแย่แล้วขอรับ ท่านมังกรกำลังจะตายขอรับ ท่านต้องช่วยท่านมังกรนะขอรับ”
“ว่าไงนะ ! ” ข้ารีบย่อตัวมองหน้าเจ้าอ้วนใกล้ๆ สีหน้าแบบนี้ไม่น่าโกหก...แต่เจ้าเย็นชานะหรือกำลังจะตาย บ้าบอสิ้นดี
“ท่านมังกรกำลังไม่สบายขอรับ ไม่ยอมกิน ไม่ยอมพูดกับข้า เอาแต่หงุดหงิด บ่นเบื่อ บ่นเซ็ง แม้แต่การนอนหรือการบินที่ท่านมังกรชอบ ท่านมังกรยังบอกว่าน่ารำคาญเลย ท่านมังกรต้องไม่สบายแน่ ๆ ข้า...ข้าควรทำยังไงดี”
“โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร” ข้าถอนหายใจปมขำ ที่แท้เจ้าอ้วนตีตนไปเอง เจ้าเย็นชาไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ก็แค่เข้าสู่ช่วงหดหู่ ที่ใคร ๆ ก็เป็นกัน
“ข้าควรทำอย่างไรดีขอรับท่านสามเขา ข้าห่วงท่านมังกรเหลือเกิน”
เจ้าอ้วนยังกังวลไม่เลิก บางทีข้าน่าจะแกล้งมันสักหน่อย
“นี่เจ้าอ้วน ฟังข้าให้ดีนะ อาการที่เจ้าบอกมาทำให้ข้ารู้ว่าเจ้ามังกรนั่นกำลังเจอปัญหาหนัก”
เจ้าอ้วนได้ยินแล้วเงียบกริบ หน้าซีดทันที...อ้า...ความสนุกกำลังเริ่มแล้ว
“ตอนนี้เจ้ามังกรกำลังเป็นโรคร้ายแรง ที่เรียกว่าโรคเดือนห้า ถ้าไม่รีบรักษาจะถึงขั้นตายได้ และยังเป็นโรคติดต่อด้วย ถ้ารักษาผิดวิธี จะลามใหญ่โตทำเอามังกรตัวอื่น ๆ เป็นกันไปด้วย”
“หนักขนาดนั้นเลยเหรอขอรับ ! ”
เจ้าอ้วนเข่าทรุด ยกมือกัดเล็บตัวสั่น ข้าฉีกยิ้มพยักหน้า
“ใช่ หนักมาก ๆ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ข้ามีวิธีรักษาแบบหายขาด ซึ่งโชคดีที่มีเจ้าอยู่”
“มีข้าอยู่ ? มีข้าอยู่แล้วทำไมเหรอขอรับ ข้าสามารถทำอะไรได้บ้างใช่ไหมขอรับ”
เจ้าอ้วนยิ้มคาดหวัง ข้าไม่เคยเห็นมนุษย์คนไหนหูเบาเท่าเจ้านี่เลย น่าเสียดายจริงๆ ที่เจ้าเย็นชาเก็บมันไว้เล่นคนเดียว บางทีข้าน่าจะแย่งมันมาเก็บไว้กับตัวบ้าง
“ใช่ เจ้าน่ะมีประโยชน์ที่สุดเลย เงี่ยหูมาสิ ข้าจะบอกวิธีรักษาให้ฟัง”
.
.
.
...เจ้าอ้วนหายไปไหนของมันอีกแล้ว
ข้าบ่นหงุดหงิด แต่ก็ไม่คิดจะออกตามเหมือนทุกที รู้สึกว่าจะทำอะไรก็ไม่อยากไปหมด บางทีถ้าข้าหายไปจากที่แห่งนี้ น่าจะดีเสียกว่า
ข้าลุกเดินเลียบริมน้ำ หวังคลายความเบื่อ แต่ไม่มีอะไรทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย แม้แต่เสียงนกร้องที่ชอบฟัง ยังน่ารำคาญจับใจ หรือการเกี้ยวพากันของชาวบ้าน ก็ดูขัดหูขัดตาชอบกล
แต่มีบางอย่างแปลกไปวันนี้
นั่นอะไร ช่อดอกไม้ขนาดใหญ่กลางน้ำ แล้วนั่น...ใช่เจ้าอ้วนหรือเปล่า
ข้าหรี่ตาเพ่งมองเต็มที่ เกล็ดทั่วกายลุกซู่ เมื่อสิ่งที่เห็นเป็นจริงอย่างที่คิด เจ้าอ้วนกำลังถือช่อดอกไม้กองโตจนแทบจะทับตัวมันได้ยืนอยู่บนโขดหินกลางน้ำ
นี่มันนึกบ้าอะไรของมัน...แล้วมันไปอยู่บนโขดหินได้ยังไง
“ท่านมังกรขอรับ ได้โปรดรับดอกไม้ไว้ด้วยขอรับ ! ”
เจ้าอ้วนแหกปากลั่นกลางแม่น้ำ มังกรแถวนี้หันมาสนใจเป็นทิวแทว ข้าไม่รู้จักมัน ข้าไม่รู้จักมัน!
“ท่านมังกรขอรับ อย่าเพิ่งไปขอรับ ช่วยรับดอกไม้ด้วยขอรับ ! ”
เจ้าอ้วนรีบเดินตามข้า หากแต่มันลื่นหกล้มตกน้ำ ดอกไม้ไหลหายไปหมด มันทุลักทุเลลุกไม่ขึ้น ข้าพยายามเดินหนี แต่เจ้าอ้วนกำลังทำท่าจมน้ำ
“ท่านมังกรช่วยด้วยขอรับ ข้าว่ายน้ำไม่เป็นขอรับ ! ”
เวรกรรมของข้า เจ้าอ้วนไม่มีดีสักด้านเลยหรือไง ข้าไม่อาจทำใจยักษ์ได้ต่อไป หันไปคาบมันขึ้นจากน้ำ ก่อนจะทิ้งพื้น เอาขาเขี่ยให้นอนราบผึงแดดเป็นเจ้าอ้วนตากแห้ง พร้อมกดท้องมันให้พ่นน้ำแทนปลาวาฬท้องป่อง
“นี่แกคิดไงฟะ ถึงได้ไปทำเรื่องบ้า ๆ แบบนั้น ว่ายน้ำก็ว่ายไม่เป็น แบบนี้จะเป็นอัศวินได้ยังไง”
“ข้า...ข้าขอโทษขอรับ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้า ข้าไม่รับฟังคำขอโทษ และพรุ่งนี้ ! พรุ่งนี้ข้าจะเพิ่มงานให้แก แกจะต้องฝึกว่ายน้ำเพิ่มด้วย ! ”
ข้าขึ้นเสียงใส่ แต่เจ้าอ้วนกลับฉีกยิ้มตอบ ทั้งที่เมื่อกี้มันยังหน้าเศร้าอยู่เลย อะไรของมันฟะ
“ท่านมังกรยอมพูดกับข้าแล้ว ท่านมังกรหายป่วยแล้ว”
มันกำลังพูดอะไรของมัน ข้าป่วยที่ไหน มันนั่นแหละที่ป่วยไปยืนบ้ากลางแม่น้ำ
เสียงหัวเราะแว่วดังจากด้านหลัง ข้ารีบหันไปสนใจอย่างอดไม่ได้ อะไรบางอย่างผลุบหลบอย่างไว แต่ด้วยร่างกายอันใหญ่โตจึงไม่อาจหลบพ้นด้วยต้นไม้แห้ง ๆ ไม่กี่ต้น
เจ้าสามเขากำลังซ่อนตัวแบบไม่มิด ข้าหรี่ตามองมัน แล้วหันกลับมาทางเจ้าอ้วน พวกมันต้องสมคบคิดอะไรแน่ ซึ่งแน่นอนว่าข้าสามารถเค้นความจริงจากเจ้าอ้วนได้เสมอ มันไม่เคยโกหก
“แกกับเจ้าสามเขากำลังคิดจะทำอะไรกัน บอกมาซะ”
“ท่านสามเขาบอกว่าท่านมังกรป่วยเป็นโรคเดือนห้าขอรับ ต้องให้ข้าทำแบบนี้ท่านถึงจะหาย”
“แล้วแกก็เชื่อ ยอมให้มันหิ้วไปทิ้งบนโขดหินกลางน้ำ ทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็นเนี่ยะนะ”
“ขอรับ ถ้าเพื่อท่านมังกรข้าทำได้เสมอ”
ข้าได้แต่อึ้งกับคำตอบ โมโหก็โมโห แต่ก็ไม่อาจตะคอกใส่รอยยิ้มใส่ซื่อบื้อของเจ้าอ้วนได้
ทว่า...ใช่ว่าข้าจะต้องเก็บกด เมื่อเสียงหัวเราะเดิมยังแว่วมาพร้อมสายลม
ข้าปล่อยเจ้าอ้วนนอนตากเค็มกับพื้นไปเช่นเดิม แล้วหันหลังอย่างเชื่องช้า สายตาจับจ้องไปยังร่างใหญ่หลังซีกไม้แห้ง ริมฝีปากแสยะเขี้ยว เส้นเอ็นทั่วหน้าเกร็งปูด แรงขับดันในอกพุ่งสูงขึ้น ก่อนจะแผดเสียงสั่นออกมาว่า
“เจ้าสามเขาตัวแสบ ! ”
Dragon ข้าขอรั่ว! บทที่ 10+11
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
บทที่ -10-
เจ้าอ้วนไม่อยู่
ข้าล้มตัวนอนข้างแม่น้ำใต้เงาต้นไม้ใหญ่ ตักตวงเวลาลำพังอันหายากให้เต็มที่ กว่าเจ้าอ้วนจะกลับมา ข้าคงได้นอนเต็มอิ่มแล้ว
หวังว่ามันจะวิ่งเต็มที่อย่างที่ข้าสั่ง
เปลือกตาปิดลงพลางคาดหวังผลลัพท์ที่ดีล่วงหน้า วันนี้เป็นวันแรกแห่งการลดความอ้วน ถ้าสำเร็จก่อนเปลี่ยนฤดูได้คงดี
“เจ้านี่นอนไม่แบ่งกันเลยนะ”
เสียงกวนประสาทอันคุ้นหูทำเอาข้าต้องปรือตาขึ้นใหม่ เจ้าสามเขากำลังฉีกยิ้มมองมา
“ถ้าการนอนแบ่งกันได้ ข้าจะจ้างให้เจ้ามานอนแทนเลยดีไหม”
“ดีสิ ข้าอยากจะมีส่วนเชื่อมโยงกับเจ้าจะตายไป”
เจ้าสามเขาโชว์ยิ้มกรุ้มกริ่ม กระตุ้นเส้นเอ็นบนหน้าข้าให้เดือดปุด
“นี่เจ้าแกล้งโง่หรือโง่จริงกันแน่ ไม่เข้าใจหรือไงว่าข้ากำลังประชด”
“เข้าใจสิ ก็เพราะรู้ว่ากำลังโดนประชดอยู่ ถึงได้ตอบล้อเล่นกลับไงล่ะ เอ๊ะ หรือว่าเจ้าคิดว่าข้าอยากมีส่วนเชื่อมโยงกับเจ้าจริง ๆ ”
เจ้าสามเขาส่งสายตาเจ้าเล่ห์ตอบ ข้าตัดสินใจเมินหน้าเงียบเพื่อหลีกหนีความหงุดหงิด เจ้าสามเขาก็คงรู้ว่าข้าไม่อยากเล่นด้วย จึงเงียบไปเช่นกัน
แต่ก็ไม่นาน
“นี่ ข้าอยากรู้มานานแล้วทำไมเจ้าถึงไม่เคยจำข้าได้สักที ในเมื่อข้าคอยทักทายเจ้าอยู่ทุกปีไม่เคยขาด”
“ไม่มีความจำเป็นต้องจำสิ่งที่ไม่อยากจำ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ก็แล้วทำไมข้าต้องจำ”
เจ้าสามเขานิ่งคิดชั่วครู่...ตอนนี้ข้ารู้สึกเหมือนว่ากำลังลืมอะไรอยู่
“เจ้าควรจำข้าได้เพราะข้ามีสามเขาไม่เหมือนมังกรตัวอื่น”
“เสียใจด้วย ข้าไม่สนใจรูปลักษณ์ภายนอก” ไม่เข้าใจเลย รูปลักษณ์ภายนอกมันสำคัญยังไง ภายในสิสำคัญกว่าสิ่งไหน นึกว่าจะมีแค่มนุษย์ที่สนใจเรื่องนี้ แต่มังกรเองก็ไม่พ้นกัน น่าผิดหวังเสียจริง
“ถ้างั้นข้าต้องทำยังไงเจ้าจึงจะจำข้าได้”
“ถ้าเจ้าโง่ขนาดนี้ ข้าก็คงไม่มีวันจำได้แน่นอน”
ข้าตัดสินใจลุกเดินหนี เตรียมกระพือปีกไปที่อื่น เจ้าสามเขาทำท่าจะตามมาด้วย ช่างเป็นมังกรที่น่ารำคาญที่สุด
...เดี๋ยวก่อน ข้านึกออกบางอย่างออกแล้ว ข้ารู้แล้วว่าข้ากำลังลืมอะไรไป ข้าใช้ให้เจ้าสามเขาไปคอยคุมเจ้าอ้วนวิ่งไม่ใช่หรือไง ทำไมมันถึงมาคุยกับข้าได้ แล้วเจ้าอ้วนล่ะ !
“เจ้าสามเขา ! ”
ข้ารีบหันกลับไปเผชิญหน้า เจ้าสามเขาทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย...หนอย ยังไม่รู้ถึงความผิดของตัวเองหรือไงฟะ เจ้ามังกรไม่รู้จักรับผิดชอบ
“ทำไมไม่ไปเฝ้าเจ้าอ้วน”
“อ๋อ ข้าไปแล้วแต่ไม่เห็นก็เลยมาหาเจ้าแทน”
“ว่าไงนะ ! อย่างเจ้าอ้วนจะหายไปไหนได้”
ข้าถามแต่ไม่รอคำตอบ รีบกระพือปีกทยานขึ้นฟ้า ตรงดิ่งไปยังทุ่งกว้างที่ทิ้งเจ้าอ้วนไว้ทันที แต่ไปถึงแล้วไม่เจอ
เกิดอะไรขึ้น เจ้าอ้วนหายไปไหน
ข้ากระวนกระวายรีบบินไปยังทุ่งมังกรเป็นที่ถัดไป เจ้าสามเขาบินตามมาด้วย จากบนฟ้าข้าเห็นความผิดปรกติ มังกรจำนวนมากกำลังเข้าแถวยาวราวกับโดนต้อน
ไม่นะ ! ต้องไม่ใช่เทศกาลล่ามังกร ! หรือเจ้าอ้วนจะโดนลูกหลงไปด้วย
ทั่วร่างรู้สึกปั่นป่วนไปหมด เจ้าสามเขาส่ายหน้าให้ข้า ปากกำลังขยับพูดบางอย่างแต่ข้าไม่ได้ยิน หูข้าอื้อไปหมด สติกำลังพล่าเบลอ กว่าจะรู้ตัวอีกที ตัวข้าก็มายืนอยู่บนผืนหญ้าเบื้องล่าง ณ หัวแถวที่เหล่ามังกรทั้งหลายกำลังเรียงคิวเสียแล้ว
ที่ตรงนี้ ข้าได้เจอเจ้าอ้วนอีกครั้ง มันกำลังยืนอยู่หัวแถวพร้อมกับรอยยิ้มมองโลกแง่ดี ข้ารีบมองหาเจ้าสามเขาราวกับอยากได้ตัวช่วย แต่มันหนีไปแล้วราวกับล่วงรู้ถึงภัยพิบัติ ข้าหันกลับไปทางเจ้าอ้วนใหม่ มันยังยิ้มได้เช่นเดิม ก่อนจะพูดราวกับไม่รับรู้อะไรเลย
“ท่านมังกรจะรับขนมปังสักชิ้นไหมขอรับ ข้าอบมาเผื่อทุกท่านเลย”
มืออ้วนหยิบขนมปังชิ้นหนึ่งยื่นมาให้ข้า ข้าเบี่ยงหน้ามองไปตามแถวยืดยาว
ไม่น่าเชื่อ...มังกรทุกตัวกำลังรอขนมปังจากมัน
บทที่ -11-
“ท่านสามเขาขอรับ ! แย่แล้วขอรับ !”
เจ้าอ้วนวิ่งหน้าตื่นมาหาข้า ข้าที่กำลังเดินเล่นหยุดอยู่กับที่หันไปมอง เจ้ามังกรเย็นชาไม่ได้อยู่แถวนี้...แปลกจริง ตั้งแต่ที่เจ้าอ้วนหายไปคราวก่อน เจ้าเย็นชาก็ไม่เคยห่างกายมันเลย
“ท่านสามเขาขอรับ ท่านต้องช่วยข้านะขอรับ ได้โปรดเถิดขอรับ”
เจ้าอ้วนหน้าแดงก่ำเหมือนจะฟูมฟาย ตอนนี้มันกำลังกระโดดเหยง ๆ พยายามเรียกความสนใจของข้าอยู่ ข้าได้แต่ก้มหัวสุดตีน เพื่อดูมันเต้นระบำ...ตลกดีจริง ๆ
“ท่านสามเขาขอรับ ท่านมังกรแย่แล้วขอรับ ท่านมังกรกำลังจะตายขอรับ ท่านต้องช่วยท่านมังกรนะขอรับ”
“ว่าไงนะ ! ” ข้ารีบย่อตัวมองหน้าเจ้าอ้วนใกล้ๆ สีหน้าแบบนี้ไม่น่าโกหก...แต่เจ้าเย็นชานะหรือกำลังจะตาย บ้าบอสิ้นดี
“ท่านมังกรกำลังไม่สบายขอรับ ไม่ยอมกิน ไม่ยอมพูดกับข้า เอาแต่หงุดหงิด บ่นเบื่อ บ่นเซ็ง แม้แต่การนอนหรือการบินที่ท่านมังกรชอบ ท่านมังกรยังบอกว่าน่ารำคาญเลย ท่านมังกรต้องไม่สบายแน่ ๆ ข้า...ข้าควรทำยังไงดี”
“โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร” ข้าถอนหายใจปมขำ ที่แท้เจ้าอ้วนตีตนไปเอง เจ้าเย็นชาไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ก็แค่เข้าสู่ช่วงหดหู่ ที่ใคร ๆ ก็เป็นกัน
“ข้าควรทำอย่างไรดีขอรับท่านสามเขา ข้าห่วงท่านมังกรเหลือเกิน”
เจ้าอ้วนยังกังวลไม่เลิก บางทีข้าน่าจะแกล้งมันสักหน่อย
“นี่เจ้าอ้วน ฟังข้าให้ดีนะ อาการที่เจ้าบอกมาทำให้ข้ารู้ว่าเจ้ามังกรนั่นกำลังเจอปัญหาหนัก”
เจ้าอ้วนได้ยินแล้วเงียบกริบ หน้าซีดทันที...อ้า...ความสนุกกำลังเริ่มแล้ว
“ตอนนี้เจ้ามังกรกำลังเป็นโรคร้ายแรง ที่เรียกว่าโรคเดือนห้า ถ้าไม่รีบรักษาจะถึงขั้นตายได้ และยังเป็นโรคติดต่อด้วย ถ้ารักษาผิดวิธี จะลามใหญ่โตทำเอามังกรตัวอื่น ๆ เป็นกันไปด้วย”
“หนักขนาดนั้นเลยเหรอขอรับ ! ”
เจ้าอ้วนเข่าทรุด ยกมือกัดเล็บตัวสั่น ข้าฉีกยิ้มพยักหน้า
“ใช่ หนักมาก ๆ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ข้ามีวิธีรักษาแบบหายขาด ซึ่งโชคดีที่มีเจ้าอยู่”
“มีข้าอยู่ ? มีข้าอยู่แล้วทำไมเหรอขอรับ ข้าสามารถทำอะไรได้บ้างใช่ไหมขอรับ”
เจ้าอ้วนยิ้มคาดหวัง ข้าไม่เคยเห็นมนุษย์คนไหนหูเบาเท่าเจ้านี่เลย น่าเสียดายจริงๆ ที่เจ้าเย็นชาเก็บมันไว้เล่นคนเดียว บางทีข้าน่าจะแย่งมันมาเก็บไว้กับตัวบ้าง
“ใช่ เจ้าน่ะมีประโยชน์ที่สุดเลย เงี่ยหูมาสิ ข้าจะบอกวิธีรักษาให้ฟัง”
.
.
.
...เจ้าอ้วนหายไปไหนของมันอีกแล้ว
ข้าบ่นหงุดหงิด แต่ก็ไม่คิดจะออกตามเหมือนทุกที รู้สึกว่าจะทำอะไรก็ไม่อยากไปหมด บางทีถ้าข้าหายไปจากที่แห่งนี้ น่าจะดีเสียกว่า
ข้าลุกเดินเลียบริมน้ำ หวังคลายความเบื่อ แต่ไม่มีอะไรทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย แม้แต่เสียงนกร้องที่ชอบฟัง ยังน่ารำคาญจับใจ หรือการเกี้ยวพากันของชาวบ้าน ก็ดูขัดหูขัดตาชอบกล
แต่มีบางอย่างแปลกไปวันนี้
นั่นอะไร ช่อดอกไม้ขนาดใหญ่กลางน้ำ แล้วนั่น...ใช่เจ้าอ้วนหรือเปล่า
ข้าหรี่ตาเพ่งมองเต็มที่ เกล็ดทั่วกายลุกซู่ เมื่อสิ่งที่เห็นเป็นจริงอย่างที่คิด เจ้าอ้วนกำลังถือช่อดอกไม้กองโตจนแทบจะทับตัวมันได้ยืนอยู่บนโขดหินกลางน้ำ
นี่มันนึกบ้าอะไรของมัน...แล้วมันไปอยู่บนโขดหินได้ยังไง
“ท่านมังกรขอรับ ได้โปรดรับดอกไม้ไว้ด้วยขอรับ ! ”
เจ้าอ้วนแหกปากลั่นกลางแม่น้ำ มังกรแถวนี้หันมาสนใจเป็นทิวแทว ข้าไม่รู้จักมัน ข้าไม่รู้จักมัน!
“ท่านมังกรขอรับ อย่าเพิ่งไปขอรับ ช่วยรับดอกไม้ด้วยขอรับ ! ”
เจ้าอ้วนรีบเดินตามข้า หากแต่มันลื่นหกล้มตกน้ำ ดอกไม้ไหลหายไปหมด มันทุลักทุเลลุกไม่ขึ้น ข้าพยายามเดินหนี แต่เจ้าอ้วนกำลังทำท่าจมน้ำ
“ท่านมังกรช่วยด้วยขอรับ ข้าว่ายน้ำไม่เป็นขอรับ ! ”
เวรกรรมของข้า เจ้าอ้วนไม่มีดีสักด้านเลยหรือไง ข้าไม่อาจทำใจยักษ์ได้ต่อไป หันไปคาบมันขึ้นจากน้ำ ก่อนจะทิ้งพื้น เอาขาเขี่ยให้นอนราบผึงแดดเป็นเจ้าอ้วนตากแห้ง พร้อมกดท้องมันให้พ่นน้ำแทนปลาวาฬท้องป่อง
“นี่แกคิดไงฟะ ถึงได้ไปทำเรื่องบ้า ๆ แบบนั้น ว่ายน้ำก็ว่ายไม่เป็น แบบนี้จะเป็นอัศวินได้ยังไง”
“ข้า...ข้าขอโทษขอรับ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้า ข้าไม่รับฟังคำขอโทษ และพรุ่งนี้ ! พรุ่งนี้ข้าจะเพิ่มงานให้แก แกจะต้องฝึกว่ายน้ำเพิ่มด้วย ! ”
ข้าขึ้นเสียงใส่ แต่เจ้าอ้วนกลับฉีกยิ้มตอบ ทั้งที่เมื่อกี้มันยังหน้าเศร้าอยู่เลย อะไรของมันฟะ
“ท่านมังกรยอมพูดกับข้าแล้ว ท่านมังกรหายป่วยแล้ว”
มันกำลังพูดอะไรของมัน ข้าป่วยที่ไหน มันนั่นแหละที่ป่วยไปยืนบ้ากลางแม่น้ำ
เสียงหัวเราะแว่วดังจากด้านหลัง ข้ารีบหันไปสนใจอย่างอดไม่ได้ อะไรบางอย่างผลุบหลบอย่างไว แต่ด้วยร่างกายอันใหญ่โตจึงไม่อาจหลบพ้นด้วยต้นไม้แห้ง ๆ ไม่กี่ต้น
เจ้าสามเขากำลังซ่อนตัวแบบไม่มิด ข้าหรี่ตามองมัน แล้วหันกลับมาทางเจ้าอ้วน พวกมันต้องสมคบคิดอะไรแน่ ซึ่งแน่นอนว่าข้าสามารถเค้นความจริงจากเจ้าอ้วนได้เสมอ มันไม่เคยโกหก
“แกกับเจ้าสามเขากำลังคิดจะทำอะไรกัน บอกมาซะ”
“ท่านสามเขาบอกว่าท่านมังกรป่วยเป็นโรคเดือนห้าขอรับ ต้องให้ข้าทำแบบนี้ท่านถึงจะหาย”
“แล้วแกก็เชื่อ ยอมให้มันหิ้วไปทิ้งบนโขดหินกลางน้ำ ทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็นเนี่ยะนะ”
“ขอรับ ถ้าเพื่อท่านมังกรข้าทำได้เสมอ”
ข้าได้แต่อึ้งกับคำตอบ โมโหก็โมโห แต่ก็ไม่อาจตะคอกใส่รอยยิ้มใส่ซื่อบื้อของเจ้าอ้วนได้
ทว่า...ใช่ว่าข้าจะต้องเก็บกด เมื่อเสียงหัวเราะเดิมยังแว่วมาพร้อมสายลม
ข้าปล่อยเจ้าอ้วนนอนตากเค็มกับพื้นไปเช่นเดิม แล้วหันหลังอย่างเชื่องช้า สายตาจับจ้องไปยังร่างใหญ่หลังซีกไม้แห้ง ริมฝีปากแสยะเขี้ยว เส้นเอ็นทั่วหน้าเกร็งปูด แรงขับดันในอกพุ่งสูงขึ้น ก่อนจะแผดเสียงสั่นออกมาว่า
“เจ้าสามเขาตัวแสบ ! ”