เสียงคำรามของมังกรดังสนั่นจนพื้นถนนสะเทือน
เปลวเพลิงพุ่งผ่านเหนือหัวเขาไปเพียงคืบ
อาคารไม้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ส่งเศษไม้ปลิวว่อนเหมือนลูกธนู
ทหารของเมืองวิ่งสวนกันไปมา
ตะโกนสั่งกันด้วยน้ำเสียงตึงเครียดจนแทบขาดใจ
“ตั้งแนว! ปิดกำแพงทิศตะวันตก!”
“ผู้บาดเจ็บไปทางซ้าย! เร็ว!”
ชายหนุ่มยืนชะงักท่ามกลางความวุ่นวาย
ทุกอย่างเร็วเกินกว่าจะเข้าใจ
แต่สัญชาตญาณกลับบอกให้เขารู้สึกว่า—
เขาไม่ควรอยู่เฉยตรงนี้
แล้วทหารสามคนที่กำลังถอยตั้งรับก็เหลือบเห็นเขา
ชะงักไปเหมือนเจอสิ่งที่คาดไม่ถึง
“ท่านแม่ทัพ…?!”
เขายังไม่ทันพูดอะไร
ทหารอีกคนโผเข้ามาคว้าแขนเขาอย่างตื่นตระหนก
“ข้าคิดว่าท่านตายไปแล้วที่แนวหน้า! ทำไม…ท่านถึงมาอยู่ที่นี่!?”
ชายหนุ่มสะบัดออกด้วยความตกใจ
“ผมไม่ใช่—”
ยังไม่ทันอธิบาย
เสียงโครมดังสนั่นจากด้านหลัง
กำแพงทั้งแถบถูกแรงบางอย่างพุ่งชนจนทะลาย
เศษหินขนาดเท่าศีรษะพุ่งกระแทกพื้นไม่ถึงหนึ่งก้าวจากเท้าเขา
เขาเผลอปิดหู
หัวใจเต้นแรงจนมึนหัว
ทหารสองคนรีบยืนบังเขา
“ท่านถอย! ท่านอยู่ตรงนี้ไม่ได้!”
จากปลายถนน
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังเหมือนกองกำลังจำนวนมากกำลังวิ่งเข้ามา
ไม่ใช่ฝีเท้าของมนุษย์—เร็วกว่า หนักกว่า ลึกกว่า
ชายหนุ่มเงยหน้าช้า ๆ
ในหมอกควันสีส้มที่ขยับราวกับมีชีวิต
ปรากฏเงาร่างมหึมาหลายเงา
สายตาเรืองแสงสีอำพันจ้องมาที่เขาโดยตรง
“
…”
เสียงหลุดออกมาจากปากโดยไม่รู้ตัว
ทหารรีบกระซิบเสียงสั่น
“พวกมันรู้…ว่าท่านยังไม่ตาย”
“เป้าหมายของมัน—คือท่านคนเดียว”
มังกรคำรามอีกครั้งจนโครงอาคารสั่น
ควันฝุ่นฟุ้งกระจายบดบังทัศนวิสัย
ทหารกระชากแขนเขาอย่างแรง
“วิ่ง!!”
เขาถูกดึงให้วิ่งไปตามถนนที่ระเบิดอยู่แทบทุกวินาที
ไม้ระเบิดใส่พื้นจนเศษกระเบื้องกระเด็นโดนหน้าแข้ง
ไฟลุกวาบจากหลังคาบ้าน กระแทกใส่หลังเขาร้อนจนแสบผิว
เสียงมังกรฟาดฟ้าตามหลังราวกับนักล่ากำลังเล่นสนุกกับเหยื่อ
ขณะที่วิ่ง
เขาหันกลับไปหนึ่งวินาที
และได้เห็นมัน—
เงาของศัตรูที่โผล่พ้นหมอกควันขึ้นมาถนัดตา
สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายมนุษย์ แต่สูงใหญ่ผิดธรรมชาติ
เกราะดำสลัวประทับสัญลักษณ์ศึก
มือถืออาวุธยาวที่แผ่พลังคล้ายจะเผาอากาศรอบตัว
และดวงตาของมัน—
มองตรงมาที่เขา
ไม่ใช่ทหาร
ไม่ใช่ชาวเมือง
แต่
เขา คนเดียว
เขาแทบยกขาไม่ขึ้น
ทั้งที่ทหารโห่ให้เขารีบวิ่ง
“เร็วเข้า! พวกมันกำลังปิดล้อมเมืองนี้เพราะท่าน!”
เสียงทุกอย่างฟังดูไกลออกไปทีละนิด
เหมือนโลกกำลังบีบให้เหลือแค่เขากับภัยที่ไล่ตามมา
หัวใจตีกันแรง
สูดลมหายใจไม่ทัน
ทำไมพวกมันถึงต้องการเขา?
ทำไมทุกคนคิดว่าเขาคือแม่ทัพ?
และทำไมในอกถึงรู้สึก…คุ้นกับทั้งหมดนี้?
ท่ามกลางความสับสน
เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวเขา—ไม่ใช่เสียงของใครที่เขารู้จัก
แต่ชัดเจน รุนแรง และน่าขนลุก
“เจ้าหนีไม่พ้นหรอก…กลับมา”
เขาผวาจนเกือบล้ม
ทหารต้องดึงไว้เต็มแรง
“รีบไปต่อ! ถ้าโดนพวกมันล้อม—เราตายหมด!!”
ระทึกทุกวินาที
จังหวะหัวใจแทบแตกออก
เขาไม่รู้ว่ากำลังวิ่งหนีอะไร
แต่รู้แค่—
ถ้าหยุด เขาจะตายแน่นอน
รักนิรันดร์ภพพันชาติ-paddba ตอนที่ 1
ท่ามกลางเพลิงสงคราม
โลกกำลังผลักเขาให้รับบทที่ไม่เคยรู้จัก
บทที่โหดร้ายจนเขายังตั้งหลักไม่ทัน
เปลวเพลิงพุ่งผ่านเหนือหัวเขาไปเพียงคืบ
อาคารไม้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ส่งเศษไม้ปลิวว่อนเหมือนลูกธนู
ตะโกนสั่งกันด้วยน้ำเสียงตึงเครียดจนแทบขาดใจ
“ผู้บาดเจ็บไปทางซ้าย! เร็ว!”
ทุกอย่างเร็วเกินกว่าจะเข้าใจ
แต่สัญชาตญาณกลับบอกให้เขารู้สึกว่า—
เขาไม่ควรอยู่เฉยตรงนี้
ชะงักไปเหมือนเจอสิ่งที่คาดไม่ถึง
ทหารอีกคนโผเข้ามาคว้าแขนเขาอย่างตื่นตระหนก
“ผมไม่ใช่—”
เสียงโครมดังสนั่นจากด้านหลัง
กำแพงทั้งแถบถูกแรงบางอย่างพุ่งชนจนทะลาย
เศษหินขนาดเท่าศีรษะพุ่งกระแทกพื้นไม่ถึงหนึ่งก้าวจากเท้าเขา
หัวใจเต้นแรงจนมึนหัว
“ท่านถอย! ท่านอยู่ตรงนี้ไม่ได้!”
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังเหมือนกองกำลังจำนวนมากกำลังวิ่งเข้ามา
ไม่ใช่ฝีเท้าของมนุษย์—เร็วกว่า หนักกว่า ลึกกว่า
ในหมอกควันสีส้มที่ขยับราวกับมีชีวิต
ปรากฏเงาร่างมหึมาหลายเงา
สายตาเรืองแสงสีอำพันจ้องมาที่เขาโดยตรง
เสียงหลุดออกมาจากปากโดยไม่รู้ตัว
“พวกมันรู้…ว่าท่านยังไม่ตาย”
“เป้าหมายของมัน—คือท่านคนเดียว”
ควันฝุ่นฟุ้งกระจายบดบังทัศนวิสัย
ทหารกระชากแขนเขาอย่างแรง
ไม้ระเบิดใส่พื้นจนเศษกระเบื้องกระเด็นโดนหน้าแข้ง
ไฟลุกวาบจากหลังคาบ้าน กระแทกใส่หลังเขาร้อนจนแสบผิว
เสียงมังกรฟาดฟ้าตามหลังราวกับนักล่ากำลังเล่นสนุกกับเหยื่อ
เขาหันกลับไปหนึ่งวินาที
และได้เห็นมัน—
สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายมนุษย์ แต่สูงใหญ่ผิดธรรมชาติ
เกราะดำสลัวประทับสัญลักษณ์ศึก
มือถืออาวุธยาวที่แผ่พลังคล้ายจะเผาอากาศรอบตัว
มองตรงมาที่เขา
ไม่ใช่ทหาร
ไม่ใช่ชาวเมือง
แต่ เขา คนเดียว
ทั้งที่ทหารโห่ให้เขารีบวิ่ง
เหมือนโลกกำลังบีบให้เหลือแค่เขากับภัยที่ไล่ตามมา
สูดลมหายใจไม่ทัน
ทำไมทุกคนคิดว่าเขาคือแม่ทัพ?
และทำไมในอกถึงรู้สึก…คุ้นกับทั้งหมดนี้?
เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวเขา—ไม่ใช่เสียงของใครที่เขารู้จัก
แต่ชัดเจน รุนแรง และน่าขนลุก
ทหารต้องดึงไว้เต็มแรง
จังหวะหัวใจแทบแตกออก
เขาไม่รู้ว่ากำลังวิ่งหนีอะไร
แต่รู้แค่—
ถ้าหยุด เขาจะตายแน่นอน