>> ตอนที่ 1 - เฮเทอร์ (1/2)
http://pantip.com/topic/35130752 , (2/2)
http://pantip.com/topic/35135027
เสียงเอะอะโวยวายที่ดังแว่วมาจากเบื้องล่างทำให้คนทั้งสองตื่นจากภวังค์ของตน องค์ฟาโรห์พยายามสดับฟังอยู่เพียงไม่กี่อึดใจก็หยิบเคเพชและกริชมาคาดเอวไว้มั่น ก่อนลุกขึ้นพร้อมกับบอกหญิงสาวข้างกาย
“เจ้ารออยู่ที่นี่”
ทรงเดินลงบันไดและมองหาต้นเสียงซึ่งดังมาจากทางด้านหลังบ้าน เมื่อย่องไปดูจึงเห็นชายสูงวัยรูปร่างผอมผิวดำเกรียมยืนอยู่กับกียา ฟังจากคำที่ทั้งคู่กำลังถกเถียงกันอยู่ก็รู้ได้ว่าชายผู้นั้นคือสามีของกียา เขาไม่พอใจนักที่นางรับคนแปลกหน้าไว้ในความดูแล
แปลกดี หากกียาพอใจกับตุ้มพระกรรณทองคำนั้น เหตุใดสามีของนางจึงไม่รู้สึกอย่างเดียวกัน หรือนางจะไม่ได้เล่าให้สามีฟังเรื่องนี้ หรือ... สามีของนางจะยังไม่พอใจกับสิ่งที่ได้
มิน่าเล่า กียาถึงได้รีบร้อนให้พระองค์ขึ้นไปพักด้านบนก่อนสามีของนางกลับมา
ความโลภไม่เข้าใครออกใคร และตอนนี้ดูท่าว่าผู้เป็นสามีจะมีความต้องการมากกว่าผู้เป็นภรรยามากนัก
ทรงรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางไม่พอใจของชายผู้นั้น ความไม่ปลอดภัยนั้นมิใช่จะเกิดกับพระองค์ แต่ทรงกังวลกับ ‘เฮเทอร์’ ผู้ที่อยู่ด้านบนต่างหาก แม้จะไม่ชอบใจเพียงไร พระองค์คงต้องยอมเสียอีกครั้งเพื่อให้อย่างน้อยจะผ่านคืนนี้ไปได้
ทรงหงุดหงิดขึ้นมา อารมณ์ละมุนละไมเมื่อครู่กลับหายไปโดยพลัน เมื่อไร ‘เจ้าสองคนนั่น’ จะตามมาเจอเสียที
“ขออภัย”
การทุ้มเถียงหยุดชะงักทันทีที่ฟาโรห์ตรัสขึ้น ชายผู้เป็นเจ้าของบ้านรีบหันขวับกลับมา แววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจซ่อนความคาดหวังบางอย่างไว้อย่างไม่แนบเนียนนัก
องค์ฟาโรห์ยืนนิ่งมองกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ชายผู้นี้มิได้มีใจเมตตาจะช่วยเหลืออย่างกียาทำในทีแรก พระองค์จึงไม่จำเป็นต้องสุภาพด้วยนัก
“ต้องการอะไรหรือ นาเมส”
กลับเป็นกียา ที่เอ่ยถามขึ้นมา
“ต้องการอะไร” ชายผู้เป็นสามีหันไปตะคอกเสียงดังกับภรรยา “เจ้ามีอะไรเหลือเฟือให้พวกเขางั้นรึ”
“นี่ แก”
กียาดูจะไม่พอใจทีเดียว แต่ก่อนการทุ้มเถียงจะเริ่มอีก องค์ฟาโรห์จึงชิงตรัสก่อน
“ข้าอยากได้เบียร์ กับน้ำล้างมือ”
ชายเจ้าของบ้านหันกลับมาหาพระองค์ทันที ความไม่พอใจลุกโชนในแววตาอย่างเห็นได้ชัด
“ท่านไปหามาให้ข้าได้หรือไม่” ฟาโรห์ทรงทำทีราวกับไม่เห็นกิริยาของชายสูงวัย เพียงแค่ยื่นตุ้มพระกรรณที่เหลืออีกข้างหนึ่งให้ “ข้ามีไม่มากหรอกท่าน แค่เครื่องประดับเล็กๆน้อยๆนี้...”
ยังไม่ทันตรัสจบประโยค ชายผู้นั้นก็ตวัดตุ้มพระกรรณนั้นไปอย่างรวดเร็ว แต่พระองค์ยังยืนนิ่งและตรัสต่อ
“...อยากให้แค่ ภรรยาของข้าแข็งแรงพอจะเดินทางได้เท่านั้น”
ความไม่พอใจหายไปจากใบหน้าชายสูงวัยราวกับปลิดทิ้ง รอยยิ้มเป็นมิตรเข้ามาแทนที่ราวกับเมื่อครู่ไม่เคยเกิดความขัดแย้งขึ้น กลิ่นน้ำเมาฉุนกึกเต็มพระนาสิกเมื่อเขาขยับเข้าใกล้พระองค์
“พ่อหนุ่ม เจ้าอยากได้เบียร์ใช่หรือไม่ อย่าห่วงไปเลย ข้าจะหามาให้เจ้ามากมายทีเดียว”
“ยาตู”
กียาร้องเป็นเชิงทักท้วงผู้เป็นสามี แต่ยาตูทำเหมือนไม่ได้ยิน
“การที่เจ้ากับเมียมาขอความช่วยเหลือพวกข้า อาจเป็นชะตาให้เรามาเจอกัน คืนนี้ข้าจะร่ำเบียร์เป็นเพื่อนเจ้าเอง”
ยาตูยิ้มกว้าง ท่าทางคนที่ต้องการเบียร์จะเป็นเขามากกว่าพระองค์ และโดยไม่รอให้กียาทักท้วงอะไรได้อีก ชายสูงวัยรีบเดินออกไปทันทีเมื่อได้สิ่งที่ต้องการ
“ท่านไม่น่าให้เขาเลย” กียาร้อง พร้อมกับทรุดนั่งราวกับหมดแรง “เจ้าบ้านั่นชอบเมามายอย่างกับอะไร โอ๊ย”
กียาสบถพร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะ
“ข้ามีไม่มากนักหรอก ท่านป้า” ฟาโรห์ทรงย้ำ ไม่ต้องการให้เกิดความคาดหวังอันใดอีก “แค่หวังว่าจะมากพอให้ข้าและนางผ่านคืนนี้ไปได้”
“เจ้านี่ รักเมียดีเหลือเกินนะ”
กียาเอ่ยพร้อมๆกับขอบตาที่เริ่มแดง คล้ายๆเจ้าตัวพยายามสะกดหยาดน้ำไว้ไม่ให้ไหลออกมา นางคงกำลังนึกสะท้อนใจอะไรบางอย่างอยู่
องค์ฟาโรห์จึงได้แต่เดินกลับขึ้นไปบนดาดฟ้า ปล่อยให้หญิงสูงวัยอยู่เพียงลำพังกับห้วงคำนึงของนาง
>>ความทรงจำใต้ผืนทราย ตอนที่ 2 - เต็มใจ (1/2)<<
เสียงเอะอะโวยวายที่ดังแว่วมาจากเบื้องล่างทำให้คนทั้งสองตื่นจากภวังค์ของตน องค์ฟาโรห์พยายามสดับฟังอยู่เพียงไม่กี่อึดใจก็หยิบเคเพชและกริชมาคาดเอวไว้มั่น ก่อนลุกขึ้นพร้อมกับบอกหญิงสาวข้างกาย
“เจ้ารออยู่ที่นี่”
ทรงเดินลงบันไดและมองหาต้นเสียงซึ่งดังมาจากทางด้านหลังบ้าน เมื่อย่องไปดูจึงเห็นชายสูงวัยรูปร่างผอมผิวดำเกรียมยืนอยู่กับกียา ฟังจากคำที่ทั้งคู่กำลังถกเถียงกันอยู่ก็รู้ได้ว่าชายผู้นั้นคือสามีของกียา เขาไม่พอใจนักที่นางรับคนแปลกหน้าไว้ในความดูแล
แปลกดี หากกียาพอใจกับตุ้มพระกรรณทองคำนั้น เหตุใดสามีของนางจึงไม่รู้สึกอย่างเดียวกัน หรือนางจะไม่ได้เล่าให้สามีฟังเรื่องนี้ หรือ... สามีของนางจะยังไม่พอใจกับสิ่งที่ได้
มิน่าเล่า กียาถึงได้รีบร้อนให้พระองค์ขึ้นไปพักด้านบนก่อนสามีของนางกลับมา
ความโลภไม่เข้าใครออกใคร และตอนนี้ดูท่าว่าผู้เป็นสามีจะมีความต้องการมากกว่าผู้เป็นภรรยามากนัก
ทรงรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางไม่พอใจของชายผู้นั้น ความไม่ปลอดภัยนั้นมิใช่จะเกิดกับพระองค์ แต่ทรงกังวลกับ ‘เฮเทอร์’ ผู้ที่อยู่ด้านบนต่างหาก แม้จะไม่ชอบใจเพียงไร พระองค์คงต้องยอมเสียอีกครั้งเพื่อให้อย่างน้อยจะผ่านคืนนี้ไปได้
ทรงหงุดหงิดขึ้นมา อารมณ์ละมุนละไมเมื่อครู่กลับหายไปโดยพลัน เมื่อไร ‘เจ้าสองคนนั่น’ จะตามมาเจอเสียที
“ขออภัย”
การทุ้มเถียงหยุดชะงักทันทีที่ฟาโรห์ตรัสขึ้น ชายผู้เป็นเจ้าของบ้านรีบหันขวับกลับมา แววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจซ่อนความคาดหวังบางอย่างไว้อย่างไม่แนบเนียนนัก
องค์ฟาโรห์ยืนนิ่งมองกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ชายผู้นี้มิได้มีใจเมตตาจะช่วยเหลืออย่างกียาทำในทีแรก พระองค์จึงไม่จำเป็นต้องสุภาพด้วยนัก
“ต้องการอะไรหรือ นาเมส”
กลับเป็นกียา ที่เอ่ยถามขึ้นมา
“ต้องการอะไร” ชายผู้เป็นสามีหันไปตะคอกเสียงดังกับภรรยา “เจ้ามีอะไรเหลือเฟือให้พวกเขางั้นรึ”
“นี่ แก”
กียาดูจะไม่พอใจทีเดียว แต่ก่อนการทุ้มเถียงจะเริ่มอีก องค์ฟาโรห์จึงชิงตรัสก่อน
“ข้าอยากได้เบียร์ กับน้ำล้างมือ”
ชายเจ้าของบ้านหันกลับมาหาพระองค์ทันที ความไม่พอใจลุกโชนในแววตาอย่างเห็นได้ชัด
“ท่านไปหามาให้ข้าได้หรือไม่” ฟาโรห์ทรงทำทีราวกับไม่เห็นกิริยาของชายสูงวัย เพียงแค่ยื่นตุ้มพระกรรณที่เหลืออีกข้างหนึ่งให้ “ข้ามีไม่มากหรอกท่าน แค่เครื่องประดับเล็กๆน้อยๆนี้...”
ยังไม่ทันตรัสจบประโยค ชายผู้นั้นก็ตวัดตุ้มพระกรรณนั้นไปอย่างรวดเร็ว แต่พระองค์ยังยืนนิ่งและตรัสต่อ
“...อยากให้แค่ ภรรยาของข้าแข็งแรงพอจะเดินทางได้เท่านั้น”
ความไม่พอใจหายไปจากใบหน้าชายสูงวัยราวกับปลิดทิ้ง รอยยิ้มเป็นมิตรเข้ามาแทนที่ราวกับเมื่อครู่ไม่เคยเกิดความขัดแย้งขึ้น กลิ่นน้ำเมาฉุนกึกเต็มพระนาสิกเมื่อเขาขยับเข้าใกล้พระองค์
“พ่อหนุ่ม เจ้าอยากได้เบียร์ใช่หรือไม่ อย่าห่วงไปเลย ข้าจะหามาให้เจ้ามากมายทีเดียว”
“ยาตู”
กียาร้องเป็นเชิงทักท้วงผู้เป็นสามี แต่ยาตูทำเหมือนไม่ได้ยิน
“การที่เจ้ากับเมียมาขอความช่วยเหลือพวกข้า อาจเป็นชะตาให้เรามาเจอกัน คืนนี้ข้าจะร่ำเบียร์เป็นเพื่อนเจ้าเอง”
ยาตูยิ้มกว้าง ท่าทางคนที่ต้องการเบียร์จะเป็นเขามากกว่าพระองค์ และโดยไม่รอให้กียาทักท้วงอะไรได้อีก ชายสูงวัยรีบเดินออกไปทันทีเมื่อได้สิ่งที่ต้องการ
“ท่านไม่น่าให้เขาเลย” กียาร้อง พร้อมกับทรุดนั่งราวกับหมดแรง “เจ้าบ้านั่นชอบเมามายอย่างกับอะไร โอ๊ย”
กียาสบถพร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะ
“ข้ามีไม่มากนักหรอก ท่านป้า” ฟาโรห์ทรงย้ำ ไม่ต้องการให้เกิดความคาดหวังอันใดอีก “แค่หวังว่าจะมากพอให้ข้าและนางผ่านคืนนี้ไปได้”
“เจ้านี่ รักเมียดีเหลือเกินนะ”
กียาเอ่ยพร้อมๆกับขอบตาที่เริ่มแดง คล้ายๆเจ้าตัวพยายามสะกดหยาดน้ำไว้ไม่ให้ไหลออกมา นางคงกำลังนึกสะท้อนใจอะไรบางอย่างอยู่
องค์ฟาโรห์จึงได้แต่เดินกลับขึ้นไปบนดาดฟ้า ปล่อยให้หญิงสูงวัยอยู่เพียงลำพังกับห้วงคำนึงของนาง