๕
'เลโอท่านทำอะไร ตอนนี้ปีศาจกำลังแห่กันมาที่นี่' อลันส่งกระแสจิตพูดคุยกับเลโอ
'ฆ่ามันไปหนึ่ง เจอเด็กแล้ว...ปลอดภัย มาให้ไวอลัน'
'ไวสุดแล้ว'
การพูดคุยถูกตัด เลโอเก็บดาบคู่เข้าฝัก แววตายังคงจับจ้องเด็กชายผู้มีแสงสีแดงวนเวียนอยู่บริเวณท้องน้อย แสงนั้นค่อย ๆ ม้วนตัวเป็นเกลียวก่อนซึมหายเข้าไปในร่างกายอย่างช้า ๆ
"นั่นอะไร" เลโอเอ่ยถามเสียงขรึม
"ข้าไม่รู้" เด็กชายตอบเสียงสั่น ใบหน้าตื่นตกใจ
"ไม่รู้ แต่ไอ้นั่นอยู่ในท้องเจ้า"
"ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร ตอนที่ข้าเดินเก็บสมุนไพรกับเพื่อน ๆ ข้าเห็นแสงสว่างสีแดงแบบนี้" เรชี้ไปที่ท้องน้อย
"ข้าเดินตามแสงนั่นไป เห็นก้อนกลม ๆ สีแดงติดอยู่ซอกหิน ข้าเลยยื่นมือไปดึงมันออกมาแต่มันพุ่งเข้าปากข้าและตอนนี้อยู่ในท้อง เลโอข้ากินอะไรเข้าไปไม่รู้ข้าจะตายไหม"
"ข้าไม่แน่ใจ มันเป็นเหมือนพลังงานอะไรบางอย่างที่ข้าไม่รู้จัก แต่ดูเหมือนมันพยายามปกป้องเจ้าอยู่"
"ข้าว่าข้าต้องตายแน่ ๆ " เด็กชายโอดโอยลูบท้องตัวเอง "ข้าพยายามจะอาเจียนเอาออกมาแต่มันไม่ออก"
"หรืออาจเป็นอัญมณีโลหิต" อลันเอ่ยขึ้นก้าวออกมาจากเงามืด เดินมาหยุดข้างเลโอ
"อลันนักล่าปีศาจอีกคน" เลโอแนะนำ
"ท่านช่าง...ดูแข็งแกร่ง" เรยืนอ้าปากค้างจ้องมองอลันด้วยแววตาปลาบปลื้ม
"ส่วนเจ้าดู...สกปรก!" อลันเหลือบมองเด็กชายตั้งแต่หัวจรดเท้า ในสภาพที่โคลนเปรอะเปื้อนทั่วตัว เรยกมือปัดโคลนที่เปื้อนตัวด้วยท่าทางเก้อ ๆ อลันแล้วหันไปขมวดคิ้วให้เลโอ
"ตกบ่อโคลน" เลโอไหวไหล่แล้วพูดต่อ "ท่านบอกว่าอาจเป็นอัญมณีโลหิต...คืออะไร"
"ยังไม่ทราบแน่ แต่ดูเหมือนพวกมันกำลังตามหาสิ่งนี้"
อลันหันมองรอบป่าดำมืด ดวงดาวเลือนหายกลืนเข้าไปในก้อนเมฆดำทะมึน สายลมพัดกรรโชก กลิ่นสาบสางฟุ้งกระจายอบอวล เสียงอึกทึกอื้ออึงดังอยู่ไกล ๆ และเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
"ท่านได้กลิ่นพวกมันใช่หรือไม่" อลันหันไปถามเลโอ
ที่กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้าราตรี ใบหน้าขรึมแข็งกร้าวแววตาลุกวาวแฝงความดุดัน
"กลิ่นอายปีศาจกระจายอยู่ทุกสารทิศ พวกมันกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้" เลโอตอบโดยไม่หันมอง
"พวกมันไม่น่าส่งคนมาเยอะขนาดเพื่อจัดการเรา ปีศาจหากหลบหลีกได้มันจะหลบหลีกนักล่าปีศาจมิใช่วิ่งเข้ามาหา เว้นเสียว่ามันกำลังตามหาเจ้าสิ่งนั่น" อลันชี้นิ้วไปที่เร "ในตัวเด็ก...ผ่าออกมาดูเลยดีกว่า"
อลันดึงดาบออกจาฝัก ควงดาบเล่นหนึ่งรอบแล้วชี้ดาบเฉียง ๆ มาที่เร เด็กชายสั่นตัวสั่นเทาแววตาตื่นกลัว ร้องลั่นรีบวิ่งมาหลบหลังเลโอ
"อลัน!" เลโอทำเสียงเข้ม
"ล้อเล่นนา" อลันเก็บดาบ เดินเลี่ยงมาทางซากศพราส สายตาดุดันจ้องเขม็งเข้าไปในป่าลึก บรรยากาศรอบป่าค่อย ๆ เปลี่ยนไป กลิ่นสาปเหม็นคละคลุ้ง กลิ่นคาวเลือดบางเบาโชยมากับสายลม รังสีคุกคามหนักหน่วงโอบล้อมป่า
"พวกมันกำลังมุ่งมาทางนี้...อาจมากกว่าที่คิด"
.....
ซันชัสเดินออกจากเงามืดแบกร่างดัสไว้บนบ่าโดยมีสมุนปีศาจราวยี่สิบตนวิ่งตามมาติด ๆ
"ท่านซันชัส" สมุนตนหนึ่งตะโกนขึ้น "เราไม่พบอัญมณีโลหิต"
เสียงรายงานชะงักลง ซันชัสเงยหน้ามองขึ้นท้องฟ้า เสียงกู่ร้องแจ้งข่าวของราสดังก้องสะเทือนทั้งผืนป่า
“ไม่จำเป็นต้องหาแล้ว” เสียงทุ้มต่ำดังก้องดวงตาสีเลือดของมันแวววับ "ราสพบอัญมณีโลหิตแล้ว…มันอยู่กับเด็ก"
ซันชัสโยนร่างดัสให้สมุนตนหนึ่งโดยไม่แลแม้หางตา
"พามันกลับไปรักษา ข้าไม่ต้องการตัวถ่วง"
ดัสร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด จ้องมองซันชัสด้วยความโกรธแค้น "อย่าฆ่าอลัน เก็บมันไว้ให้ข้า ข้าจะฆ่ามันด้วยมือข้าเอง"
ซันชัสหัวเราะเย้ยหยัน "หึ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะค่อยพูดจาอวดดี...ที่เหลือตามข้ามา เราจะไปสมทบกับราส"
"ท่านซันชัส" สมุนอีกตนเอ่ยขึ้น "มีกำลังเสริมอีกราวสองร้อยตนกำลังมุ่งตรงมาที่นี่ ท่านจะรอก่อนหรือไม่"
"ไม่ต้อง" ซันชัสตวัดเสียงเฉียบคม "จับแค่เด็กคนเดียวไม่จำเป็นต้องรอ พวกเราบุกก่อน"
รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมกระตุกขึ้นที่มุมปาก ความทะเยอทะยานแผดเผาในดวงตาสีเลือด
หากนำอัญมณีโลหิตกลับไปได้สำเร็จ ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยจู่โจมต้องเป็นของข้า ไม่ใช่หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนไร้ค่าเช่นนี้
แววตาของมันเปล่งประกายทั้งดุดันและลิงโลด
เต็มไปด้วยความหิวกระหายที่จะสร้างชื่อเสียงให้ตัวเอง
...........
โปรดติดตามตอนต่อไป ^__^
.
นักล่าปีศาจ ๕
'เลโอท่านทำอะไร ตอนนี้ปีศาจกำลังแห่กันมาที่นี่' อลันส่งกระแสจิตพูดคุยกับเลโอ
'ฆ่ามันไปหนึ่ง เจอเด็กแล้ว...ปลอดภัย มาให้ไวอลัน'
'ไวสุดแล้ว'
การพูดคุยถูกตัด เลโอเก็บดาบคู่เข้าฝัก แววตายังคงจับจ้องเด็กชายผู้มีแสงสีแดงวนเวียนอยู่บริเวณท้องน้อย แสงนั้นค่อย ๆ ม้วนตัวเป็นเกลียวก่อนซึมหายเข้าไปในร่างกายอย่างช้า ๆ
"นั่นอะไร" เลโอเอ่ยถามเสียงขรึม
"ข้าไม่รู้" เด็กชายตอบเสียงสั่น ใบหน้าตื่นตกใจ
"ไม่รู้ แต่ไอ้นั่นอยู่ในท้องเจ้า"
"ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร ตอนที่ข้าเดินเก็บสมุนไพรกับเพื่อน ๆ ข้าเห็นแสงสว่างสีแดงแบบนี้" เรชี้ไปที่ท้องน้อย
"ข้าเดินตามแสงนั่นไป เห็นก้อนกลม ๆ สีแดงติดอยู่ซอกหิน ข้าเลยยื่นมือไปดึงมันออกมาแต่มันพุ่งเข้าปากข้าและตอนนี้อยู่ในท้อง เลโอข้ากินอะไรเข้าไปไม่รู้ข้าจะตายไหม"
"ข้าไม่แน่ใจ มันเป็นเหมือนพลังงานอะไรบางอย่างที่ข้าไม่รู้จัก แต่ดูเหมือนมันพยายามปกป้องเจ้าอยู่"
"ข้าว่าข้าต้องตายแน่ ๆ " เด็กชายโอดโอยลูบท้องตัวเอง "ข้าพยายามจะอาเจียนเอาออกมาแต่มันไม่ออก"
"หรืออาจเป็นอัญมณีโลหิต" อลันเอ่ยขึ้นก้าวออกมาจากเงามืด เดินมาหยุดข้างเลโอ
"อลันนักล่าปีศาจอีกคน" เลโอแนะนำ
"ท่านช่าง...ดูแข็งแกร่ง" เรยืนอ้าปากค้างจ้องมองอลันด้วยแววตาปลาบปลื้ม
"ส่วนเจ้าดู...สกปรก!" อลันเหลือบมองเด็กชายตั้งแต่หัวจรดเท้า ในสภาพที่โคลนเปรอะเปื้อนทั่วตัว เรยกมือปัดโคลนที่เปื้อนตัวด้วยท่าทางเก้อ ๆ อลันแล้วหันไปขมวดคิ้วให้เลโอ
"ตกบ่อโคลน" เลโอไหวไหล่แล้วพูดต่อ "ท่านบอกว่าอาจเป็นอัญมณีโลหิต...คืออะไร"
"ยังไม่ทราบแน่ แต่ดูเหมือนพวกมันกำลังตามหาสิ่งนี้"
อลันหันมองรอบป่าดำมืด ดวงดาวเลือนหายกลืนเข้าไปในก้อนเมฆดำทะมึน สายลมพัดกรรโชก กลิ่นสาบสางฟุ้งกระจายอบอวล เสียงอึกทึกอื้ออึงดังอยู่ไกล ๆ และเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
"ท่านได้กลิ่นพวกมันใช่หรือไม่" อลันหันไปถามเลโอ
ที่กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้าราตรี ใบหน้าขรึมแข็งกร้าวแววตาลุกวาวแฝงความดุดัน
"กลิ่นอายปีศาจกระจายอยู่ทุกสารทิศ พวกมันกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้" เลโอตอบโดยไม่หันมอง
"พวกมันไม่น่าส่งคนมาเยอะขนาดเพื่อจัดการเรา ปีศาจหากหลบหลีกได้มันจะหลบหลีกนักล่าปีศาจมิใช่วิ่งเข้ามาหา เว้นเสียว่ามันกำลังตามหาเจ้าสิ่งนั่น" อลันชี้นิ้วไปที่เร "ในตัวเด็ก...ผ่าออกมาดูเลยดีกว่า"
อลันดึงดาบออกจาฝัก ควงดาบเล่นหนึ่งรอบแล้วชี้ดาบเฉียง ๆ มาที่เร เด็กชายสั่นตัวสั่นเทาแววตาตื่นกลัว ร้องลั่นรีบวิ่งมาหลบหลังเลโอ
"อลัน!" เลโอทำเสียงเข้ม
"ล้อเล่นนา" อลันเก็บดาบ เดินเลี่ยงมาทางซากศพราส สายตาดุดันจ้องเขม็งเข้าไปในป่าลึก บรรยากาศรอบป่าค่อย ๆ เปลี่ยนไป กลิ่นสาปเหม็นคละคลุ้ง กลิ่นคาวเลือดบางเบาโชยมากับสายลม รังสีคุกคามหนักหน่วงโอบล้อมป่า
"พวกมันกำลังมุ่งมาทางนี้...อาจมากกว่าที่คิด"
.....
ซันชัสเดินออกจากเงามืดแบกร่างดัสไว้บนบ่าโดยมีสมุนปีศาจราวยี่สิบตนวิ่งตามมาติด ๆ
"ท่านซันชัส" สมุนตนหนึ่งตะโกนขึ้น "เราไม่พบอัญมณีโลหิต"
เสียงรายงานชะงักลง ซันชัสเงยหน้ามองขึ้นท้องฟ้า เสียงกู่ร้องแจ้งข่าวของราสดังก้องสะเทือนทั้งผืนป่า
“ไม่จำเป็นต้องหาแล้ว” เสียงทุ้มต่ำดังก้องดวงตาสีเลือดของมันแวววับ "ราสพบอัญมณีโลหิตแล้ว…มันอยู่กับเด็ก"
ซันชัสโยนร่างดัสให้สมุนตนหนึ่งโดยไม่แลแม้หางตา
"พามันกลับไปรักษา ข้าไม่ต้องการตัวถ่วง"
ดัสร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด จ้องมองซันชัสด้วยความโกรธแค้น "อย่าฆ่าอลัน เก็บมันไว้ให้ข้า ข้าจะฆ่ามันด้วยมือข้าเอง"
ซันชัสหัวเราะเย้ยหยัน "หึ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะค่อยพูดจาอวดดี...ที่เหลือตามข้ามา เราจะไปสมทบกับราส"
"ท่านซันชัส" สมุนอีกตนเอ่ยขึ้น "มีกำลังเสริมอีกราวสองร้อยตนกำลังมุ่งตรงมาที่นี่ ท่านจะรอก่อนหรือไม่"
"ไม่ต้อง" ซันชัสตวัดเสียงเฉียบคม "จับแค่เด็กคนเดียวไม่จำเป็นต้องรอ พวกเราบุกก่อน"
รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมกระตุกขึ้นที่มุมปาก ความทะเยอทะยานแผดเผาในดวงตาสีเลือด
หากนำอัญมณีโลหิตกลับไปได้สำเร็จ ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยจู่โจมต้องเป็นของข้า ไม่ใช่หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนไร้ค่าเช่นนี้
แววตาของมันเปล่งประกายทั้งดุดันและลิงโลด เต็มไปด้วยความหิวกระหายที่จะสร้างชื่อเสียงให้ตัวเอง
...........
โปรดติดตามตอนต่อไป ^__^