หัวใจสลายที่ปลายฟ้า (31)...ยามนี้ที่ไกลบ้าน
ดวงเนตรมาเคาะประตูเรียกน้าวิวตอนทุ่มตรง
“เข้ามาเลยเนตร น้าไม่ได้ล็อก”
“น้าวิวทำอะไรอยู่ค่ะ”
“กำลังเก็บห้อง เห็นห้องตัวเองกับห้องเนตรแล้วอายจัง”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็เราเพิ่งสอบกันเสร็จนี้ค่ะ แค่เรียนก็แย่แล้ว”
“เหนื่อยมากไหมจ๊ะ”
“ไม่เท่าไรหรอกค่ะ ได้พักก็หายเหนื่อยแล้ว อีกอย่างถ้าท้อก็เอาจดหมายเตี่ยแม่ และน้อง ๆ มาอ่านก็ชื่นใจแล้วค่ะ” เธอตอบแล้วยิ้ม
“ดวงเนตรเองก็เก่งแถมมีตัวช่วยด้วย ยังไงก็เอาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งไปฝากเตี่ยดีไหม”
“ส่วนของหนอยเขานอนมาอยู่แล้ว เห็นเล่นบ้างเรียนบ้าง น้าวิวว่า...มันไปขอเกรดจากอาจารย์รึเปล่า”
“มีเหรอคะขอเกรดได้ น้าวิวพูดเล่นแน่ ๆ ”
“อย่างหนอยเขาทั้งเก่งทั้งฉลาด ขั้นเทพเลยนะ” น้าวิวออกความเห็นอย่างภูมิใจ ดวงเนตรมองแล้วยิ้ม ถ้าอยู่กันตามลำพังส่วนใหญ่เธอ
จะเล่าแต่ข้อดีของพี่หนอยให้ฟังบ่อย ๆ น้องรักที่น่าชังของน้าวิว
“เมื่อคราวก่อน ที่เตี่ยโทรมากว่าเนตรจะมารับตั้งเกือบสิบนาที่แน่ะ เสียดายตังค์จัง”
“ระหว่างที่รอ...เตี่ยเขาคุยกับน้าเอง ฝากให้ช่วยดูแลสั่งสอนด้วย เตี่ยรักเนตรมากจริง ๆ นะ แถมยังถามละเอียดยิบเลยเรื่องของหนอย น้าบอก
เตี่ยไปว่าไม่ต้องห่วงเพราะหนอยเป็นคนดี และทั้งสองคนอยู่ในสายตาน้าวิวตลอด ในบรรดาผู้ชายที่สนิทด้วยมีหนอยกับพี่พล เป็นผู้ชายที่มีความ
รับผิดชอบ มีวินัย ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ที่มีดีก็สองคนนี้แหละนอกนั้นไม่ได้เรื่อง”
“อ้าว! มา ๆ โทรหาเตี่ยดีกว่าป่านนี้รอโทรศัพท์แย่แล้ว” เธอโทรหาเตี่ยซึ่งตรงกับเวลาเมืองไทยประมาณ เจ็ดโมงเช้า
“เตี่ยจ๊ะ เนตรพูดนะ” ถ้าเตี่ยดีใจเรื่องอะไรก็ตามเตี่ยจะมีอาการติดอ่าง ดวงเนตรรู้จักเตี่ยดี
“เนตร ๆ เป็น ๆ อย่างไรบ้าง” เนตรรู้ว่าเตี่ยดีใจที่ได้ยินเสียงเธอ
“เทอมนี้เนตรได้เอทุกวิชาเลยจ้ะเตี่ย”
“เก่งมากลูก แต่อย่าหักโหมเกินกำลังเดี๋ยวไม่สบายจะลำบากนะ”
“กินอยู่อย่าประหยัดเกิน เตี่ยมีเงินส่งให้เนตรได้เข้าใจไหม” เตี่ยพูดอย่างเป็นห่วง เพราะรู้ดีว่าตั้งแต่เล็กมาแล้วดวงเนตรไม่เคยขออะไรจาก
เตี่ยเลยและจะประหยัดมาก บ่อยครั้งเตี่ยให้รื้อเอาเสื้อตัวเก่าของลูกสาวทิ้งและหาเสื้อสวย ๆ มาให้ และบอกแม่ว่าลูกโตขึ้นทุกวันจนเป็นสาวแล้ว
ต้องให้เขาแต่งตัวให้เหมาะสม เสียงเตี่ยดังมาตามสายอีก
“คราวที่แล้วเตี่ยได้คุยกับน้าวิว และฝากให้ดูแลเนตรให้ด้วย”
“ค่ะเตี่ย พี่ ๆ และน้าวิวดูแลเนตรอย่างดี เตี่ยไม่ต้องห่วงนะคะ”
“ได้ยินอย่างนี้เตี่ยก็เบาใจ แล้วเพื่อนของหนูที่ชื่อหนอย เขาเป็นใครล่ะ...เป็นคนไทยหรือคนจีน”
“คนจีนจ้ะเตี่ย เตี่ยของพี่หนอยเขาทำโรงกลึงใหญ่มากอยู่แถวฝั่งธนฯ จ้ะ ทางบ้านพี่หนอยเขาก็รู้ว่าเราคบกันอยู่” เสียงเตี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง
เตี่ยคิด
‘จริงซินะ ดวงเนตรไม่ใช่เด็กเล็กๆ อีกแล้ว ลูกสาวเราปีนี้เข้ายี่สิบห้าปีเต็ม ช่างเร็วเหลือเกิน’
“ดวงเนตร...ลูกต้องทำตัวดี ๆ อย่าให้ใครเขาว่าได้ หนูเข้าใจที่เตี่ยพูดใช่ไหม”
“ค่ะ เตี่ยไม่ต้องห่วง เนตรจะไม่ทำให้เตี่ยผิดหวังและเสียใจค่ะ”
“แม่ และน้อง ๆ สบายดีทุกคน ได้โทรหาน้องบ่อย ๆ หรือเปล่าลูก”
“เนตรโทรไปบ่อยค่ะ”
“เงินสำหรับลงทะเบียนเตี่ยส่งไปให้แล้วนะ”
“ขอบคุณค่ะ เตี่ยเหนื่อยไหม” เพียงคำถามเดียวแต่ทุกครั้งที่ถาม ผลก็คือน้ำตาเปรอะหน้าดวงเนตรทุกที แม้รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งแต่ดวงเนตร
ก็ต้องถามทุกครั้งอย่างเป็นห่วง เสียงที่แผ่วลงของเตี่ยคล้ายจะสะอื้น ทำให้เตี่ยต้องโอนสายให้แม่ เตี่ยนั่งลงบนเก้าอี้ น้ำตาเตี่ยไหลเพราะคำถาม ๆ
มาด้วยความคิดถึงและเป็นห่วงสุขภาพเตี่ยก็รู้ แม่มารับสายแทน
“เนตรพอแค่นี้ก่อนนะ หน้าร้านกำลังยุ่ง” แม่ตัดบท
“ค่ะ”
น้ำตายังไม่หยุดไหล ตราบที่ดวงเนตรยังคิดห่วงเตี่ย ยิ่งการค้าที่ร้านดีขึ้น เตี่ยยิ่งต้องเหนื่อยมากขึ้น เธอเห็นเรื่องเหล่านี้มาตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อน
ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ทุกปิดภาคเรียนฤดูร้อน...ทั้งเตี่ยและลูกสาวกับกระติกน้ำใบใหญ่ เข้าไปเช็กของที่โกดังตั้งแต่เช้าจนเย็น สองสามวันถึงเสร็จ
กลับบ้านมาตัวมอมแมมด้วยกันทั้งคู่ ทุกบาทคือหยาดเหงื่อของเตี่ยทั้งสิ้น
แต่เตี่ยไม่เคยผิดหวังกับลูก ๆ เลย น้องสองคนกำลังเรียนหมอ อีกคนเรียนเทคนิคการแพทย์และคนสุดท้องเพิ่งสอบติดวิศวะฯ พระจอมเกล้าลาดกระบัง คนทั้งตลาดนับถือเตี่ยมาก เพราะเตี่ยเป็นคนโอบอ้อมอารี อ่อนน้อม และช่วยเหลือพ่อค้าด้วยกันเสมอ เตี่ยจะภูมิใจมากเมื่อมีคนชื่นชมใน
ตัวลูก ๆ ของเตี่ย และทุกคนในตลาดมักบอกลูกหลานตัวเองให้ดูลูกเตี่ยเป็นแบบอย่าง
ความคิดของดวงเนตรกลับมาอีกครั้งเมื่อน้าวิวที่นั่งร้องไห้เงียบ ๆ เป็นเพื่อน ส่งกระดาษทิชชูอีกแผ่นหนึ่งให้ เธอซับน้ำตาจนแห้ง
“ขอบพระคุณค่ะน้าวิว” เธอเอ่ยขึ้นและขอตัวกลับห้อง เจ๊ใหญ่นั่งได้พักใหญ่ จึงมีเสียงเคาะประตู แล้วหนอยก็ยื่นหน้าเข้ามาทันเห็นน้าวิว
ซับน้ำตา
“ดวงเนตรเพิ่งกลับไปหรือครับ” เธอพยักหน้า
“ไปดูเขาหน่อยไป๊! ”
หนอยไม่เคาะประตูห้อง แต่เปิดเข้าไปเฉย ๆ ดวงเนตรคู้ตัวกอดหมีอยู่ยังมีเสียงสะอื้นเบา ๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความผูกพันของ
พ่อลูกคู่นี้ไม่มีจางหายไป ยังคงเกาะแน่นอยู่ในใจทั้งสองดวง หนอยนั่งลงบนขอบเตียง เอามือเสยผมเธออย่างอ่อนโยน ดวงเนตรยกศีรษะขึ้นมาหนุน
ตักเขา หนอยยกตัวดวงเนตรขึ้นมากอดแนบอก
หิมะหยุดตกแล้ว ส่วนที่เหลือเมื่อกระทบกับแสงแดดจะค่อย ๆ ละลายหายไปจนหมด ช่วงนี้การเดินทางด้วยเท้าจะลำบากเพราะมันลื่นมาก
อากาศเย็นขึ้นกว่าช่วงหิมะตก แผ่นน้ำแข็งที่เกาะอยู่บนพื้นเป็นตัวเพิ่มความเย็น สุดท้ายแล้วแผ่นน้ำแข็งก็ละลายหายไปกับแสงตะวัน ดวงเนตรคลุกตัว
อยู่ในห้องมาสองวันแล้ว เธอกำลังยุ่งอยู่กับการจัดแต่งบูเค่ดอกไม้แห้ง (พวงดอกไม้แห้งผูกโบว์เขียวแดงในช่วงคริสต์มาส ติดไว้หน้าบ้านทุกหลัง)
“พี่หนอยคะช่วงนี้เนตรทำบูเค่เพลินเลย ถ้าพี่หนอยอยากไปเที่ยวที่ไหนก็ไปนะคะ ไม่ต้องห่วงเนตร”
“เนตรเชื่อไหมครับไอ้พวกเฮาส์เมท มันว่าพี่ไปโดนทำเสน่ห์แน่ ๆ เพราะไม่เคยเห็นพี่อยู่ที่ไหนได้นานสักที มีแต่ร่อนไปร่อนมา”
“เหมือนพ่อพวงมาลัยเหรอคะ”
“ไม่ใช่...พี่ไม่ใช่เด็กเดินขายพวงมาลัยอยู่ตามสี่แยกนะ”
“บ้า! เนตรแค่เปรียบให้ฟังค่ะ”
หลังสอบเสร็จ มีอยู่ช่วงหนึ่งเขาหายไปสองวัน ไปตามโครงการวิจัยที่ทำร่วมกับอาจารย์และทำธุระส่วนตัวซึ่งดวงเนตรไม่เคยถามเพราะ
เธอคิดว่าถ้าเขามีเรื่องส่วนตัวก็เป็นเรื่องของเขา ถ้าอยากเล่าก็เล่าไม่อยากก็ไม่เป็นไร ดวงเนตรเคยพูดกับพี่หนอยว่า
“แม้เราจะรักกันปานจะกลืน ก็ต้องมีช่องว่างให้แก่กัน มีมุมและชีวิตส่วนตัว โดยที่อยากจะพักผ่อนตามรูปแบบที่ตัวเองชอบก็ทำได้ ตัวดวงเนตร
เองก็มีมุมของตัวเอง ถึงมีพี่หนอยด้วย แต่ถ้าจะเข้ามุมนั่งเงียบ ๆ ก็เป็นสิทธิของตน ไม่งั้นเราจะรู้สึกว่าเราถูกมัดให้อยู่ด้วยกัน มันอึดอัดนะคะ แล้วเราจะ
รู้สึกว่าเราเสียความเป็นตัวของตัวเองไป ความรักช่วงแรก ๆ มันคือความหวานชื่น มันเป็นความฝันที่เราไม่อยากลืมตาตื่น เพราะกลัวว่ามันจะจางหายไป
แต่สุดท้ายคู่ที่อยู่รอดได้คือคู่ที่แบ่งเขต แบ่งหน้าที่ พูดคุยทำความเข้าใจกันได้ทุกเรื่องมากบ้างน้อยบ้าง และเป็นเพื่อนชีวิตที่ดีต่อกันจนวันสุดท้าย”
“สาธุ จะลงจากธรรมมาสน์หรือยังขอรับ” หนอยแหย่ ดวงเนตรค้อนให้แล้วพูดต่อ
“พี่หนอยมีอะไรก็ต้องพูดนะคะ เราจะได้ปรับตัวกันได้ หากเรารับกันไม่ได้คงไปไม่รอด”
“ดวงเนตรพูดมาทั้งหมดเหมือนคนเคยแต่งงานเลย”
“อันแรกคือประสบการณ์ที่ดูแลน้องตอนพวกเขาเล็ก ๆ เราก็ดูแลเขาอย่างหนึ่ง แต่เมื่อเขาโต...เขาก็ต้องการมีมุมของตัวเอง เนตรเปิดตำรา
เลี้ยงน้องเลยนะ หนังสือจิตวิทยาหลายเล่มเลย ขนาดลงวิชาเลือกจิตวิทยายังได้Aมาเลยค่ะ” เธอเล่าถึงน้องครั้งใด ดวงตาจะทอแสงแห่งความสุข
มันเป็นความทรงจำที่ดีที่จะอยู่กับดวงเนตรตลอดไป
“ส่วนเรื่องที่สองก็มีเพื่อนบางคนตอนอยู่มหาวิทยาลัยรักกันมาก พอแต่งงานแล้วก็เลิกเพราะปัญหา แบ่งปันส่วนชีวิตร่วมกันไม่ลงตัว”เธอพูด
ต่อ
“พี่หนอยว่าเราอยู่ใกล้กันก็จริง แต่เนตรไม่เคยเข้ามาวุ่นวายกับพี่เลยนอกจากดูกีฬา ถ้าดวงเนตรชอบก็เห็นมานั่งลุ้นด้วยทุกที ไม่งั้นก็เสียบ
หูฟังเพลงแล้วทำอะไรไปตามเรื่องที่ชอบ พี่หนอยเบื่อเมื่อไรแล้วจะบอกนะจ๊ะ”
“ค่ะ”
ก่อนหิมะจะตกลงอีกพี่น้อยชวนไปดูยาร์ดเซล คราวนี้หนอยไปเจอเบาะหนาไว้ปูพื้นนั่ง สี่น้ำตาลนวลเป็นลายขัดเล็ก ๆ เหมือนลายเสื่อ และได้
หมอนอิงมาสองใบ ดวงเนตรเอาของใช้มาทำความสะอาดจนพี่หนอยตั้งฉายาใหม่ให้เธอว่าคุณนายสะอาด เธอหาปลอกหมอนอิงลายสกอตสีครีมตัด
ด้วยสีน้ำตาลอ่อน ครั้งนั้นดวงเนตรได้ตะกร้าสานใบใหญ่มาใส่อุปกรณ์ และสิ่งต่าง ๆ ในการทำบูเค่และงานฝีมือด้วย...ถูกใจนัก
หนอยเอาเบาะยาวปูระหว่างตู้เย็นเล็กและโต๊ะเขียนหนังสือเข้าที่พอดี เครื่องมือ และอุปกรณ์พร้อมสรรพรวมอยู่ในตะกร้า เขาชงชานมร้อน
มาสองแก้ว
“พักก่อนดีกว่านะครับคุณหนู นี่ก็ได้ตั้งหลายอันแล้ว”
“ค่ะ” บ่อยครั้งที่เขาชอบนั่งดูหญิงสาวทำสิ่งประดิษฐ์หลาย ๆ อย่าง แล้วแต่จะจำมาจากรายการทีวี หรือหนังสือ มือเรียวขาวเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว บูเค่แต่ละอันมีลวดลายสวยงามไม่เหมือนกัน
“สวยมมากครับเนตร ดูรายการจากทีวีอีกแล้วสิ ”
“เฮ้อ! มีอะไรที่ดวงเนตรคนนี้ทำไม่ได้บ้างนะ อ้อ! ต้องขับรถไม่ได้แน่”
“ผิด แง่ว ๆ ” ดวงเนตรทำเสียงล้อเลียน
“เนตรขับยานพาหนะได้ทุกอย่างยกวันเครื่องบิน แล้วก็มีใบขับขี่อินเตอร์ด้วยนะคะ” ดวงเนตรยิ้มยั่วตาเป็นประกายสวย เตี่ยบอกว่าดวงเนตร
เป็นลูกคนโตต้องพึ่งพาตัวเองให้มาก
“เอาไว้ซัมเมอะ...ฤดูร้อนหน้า ถ้าไม่ได้ลงเรียนอะไร ชวนกลุ่มพี่ ๆ เช่ารถไปเที่ยวกันดีไหมคะ"
“ตกลงครับ” พี่หนอยดึงจมูกโด่งของดวงเนตรเล่น
“อย่าดึงค่ะเดี๋ยวยาวเป็นพินอคคิโอนะ” เสียงโวยวาย
เธอทำต่อจนเที่ยงบูเค่ทั้งเจ็ดอันเสร็จเรียบร้อย
หัวใจสลายที่ปลายฟ้า (31)...ยามนี้ที่ห่างไกล
ดวงเนตรมาเคาะประตูเรียกน้าวิวตอนทุ่มตรง
“เข้ามาเลยเนตร น้าไม่ได้ล็อก”
“น้าวิวทำอะไรอยู่ค่ะ”
“กำลังเก็บห้อง เห็นห้องตัวเองกับห้องเนตรแล้วอายจัง”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็เราเพิ่งสอบกันเสร็จนี้ค่ะ แค่เรียนก็แย่แล้ว”
“เหนื่อยมากไหมจ๊ะ”
“ไม่เท่าไรหรอกค่ะ ได้พักก็หายเหนื่อยแล้ว อีกอย่างถ้าท้อก็เอาจดหมายเตี่ยแม่ และน้อง ๆ มาอ่านก็ชื่นใจแล้วค่ะ” เธอตอบแล้วยิ้ม
“ดวงเนตรเองก็เก่งแถมมีตัวช่วยด้วย ยังไงก็เอาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งไปฝากเตี่ยดีไหม”
“ส่วนของหนอยเขานอนมาอยู่แล้ว เห็นเล่นบ้างเรียนบ้าง น้าวิวว่า...มันไปขอเกรดจากอาจารย์รึเปล่า”
“มีเหรอคะขอเกรดได้ น้าวิวพูดเล่นแน่ ๆ ”
“อย่างหนอยเขาทั้งเก่งทั้งฉลาด ขั้นเทพเลยนะ” น้าวิวออกความเห็นอย่างภูมิใจ ดวงเนตรมองแล้วยิ้ม ถ้าอยู่กันตามลำพังส่วนใหญ่เธอ
จะเล่าแต่ข้อดีของพี่หนอยให้ฟังบ่อย ๆ น้องรักที่น่าชังของน้าวิว
“เมื่อคราวก่อน ที่เตี่ยโทรมากว่าเนตรจะมารับตั้งเกือบสิบนาที่แน่ะ เสียดายตังค์จัง”
“ระหว่างที่รอ...เตี่ยเขาคุยกับน้าเอง ฝากให้ช่วยดูแลสั่งสอนด้วย เตี่ยรักเนตรมากจริง ๆ นะ แถมยังถามละเอียดยิบเลยเรื่องของหนอย น้าบอก
เตี่ยไปว่าไม่ต้องห่วงเพราะหนอยเป็นคนดี และทั้งสองคนอยู่ในสายตาน้าวิวตลอด ในบรรดาผู้ชายที่สนิทด้วยมีหนอยกับพี่พล เป็นผู้ชายที่มีความ
รับผิดชอบ มีวินัย ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ที่มีดีก็สองคนนี้แหละนอกนั้นไม่ได้เรื่อง”
“อ้าว! มา ๆ โทรหาเตี่ยดีกว่าป่านนี้รอโทรศัพท์แย่แล้ว” เธอโทรหาเตี่ยซึ่งตรงกับเวลาเมืองไทยประมาณ เจ็ดโมงเช้า
“เตี่ยจ๊ะ เนตรพูดนะ” ถ้าเตี่ยดีใจเรื่องอะไรก็ตามเตี่ยจะมีอาการติดอ่าง ดวงเนตรรู้จักเตี่ยดี
“เนตร ๆ เป็น ๆ อย่างไรบ้าง” เนตรรู้ว่าเตี่ยดีใจที่ได้ยินเสียงเธอ
“เทอมนี้เนตรได้เอทุกวิชาเลยจ้ะเตี่ย”
“เก่งมากลูก แต่อย่าหักโหมเกินกำลังเดี๋ยวไม่สบายจะลำบากนะ”
“กินอยู่อย่าประหยัดเกิน เตี่ยมีเงินส่งให้เนตรได้เข้าใจไหม” เตี่ยพูดอย่างเป็นห่วง เพราะรู้ดีว่าตั้งแต่เล็กมาแล้วดวงเนตรไม่เคยขออะไรจาก
เตี่ยเลยและจะประหยัดมาก บ่อยครั้งเตี่ยให้รื้อเอาเสื้อตัวเก่าของลูกสาวทิ้งและหาเสื้อสวย ๆ มาให้ และบอกแม่ว่าลูกโตขึ้นทุกวันจนเป็นสาวแล้ว
ต้องให้เขาแต่งตัวให้เหมาะสม เสียงเตี่ยดังมาตามสายอีก
“คราวที่แล้วเตี่ยได้คุยกับน้าวิว และฝากให้ดูแลเนตรให้ด้วย”
“ค่ะเตี่ย พี่ ๆ และน้าวิวดูแลเนตรอย่างดี เตี่ยไม่ต้องห่วงนะคะ”
“ได้ยินอย่างนี้เตี่ยก็เบาใจ แล้วเพื่อนของหนูที่ชื่อหนอย เขาเป็นใครล่ะ...เป็นคนไทยหรือคนจีน”
“คนจีนจ้ะเตี่ย เตี่ยของพี่หนอยเขาทำโรงกลึงใหญ่มากอยู่แถวฝั่งธนฯ จ้ะ ทางบ้านพี่หนอยเขาก็รู้ว่าเราคบกันอยู่” เสียงเตี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง
เตี่ยคิด ‘จริงซินะ ดวงเนตรไม่ใช่เด็กเล็กๆ อีกแล้ว ลูกสาวเราปีนี้เข้ายี่สิบห้าปีเต็ม ช่างเร็วเหลือเกิน’
“ดวงเนตร...ลูกต้องทำตัวดี ๆ อย่าให้ใครเขาว่าได้ หนูเข้าใจที่เตี่ยพูดใช่ไหม”
“ค่ะ เตี่ยไม่ต้องห่วง เนตรจะไม่ทำให้เตี่ยผิดหวังและเสียใจค่ะ”
“แม่ และน้อง ๆ สบายดีทุกคน ได้โทรหาน้องบ่อย ๆ หรือเปล่าลูก”
“เนตรโทรไปบ่อยค่ะ”
“เงินสำหรับลงทะเบียนเตี่ยส่งไปให้แล้วนะ”
“ขอบคุณค่ะ เตี่ยเหนื่อยไหม” เพียงคำถามเดียวแต่ทุกครั้งที่ถาม ผลก็คือน้ำตาเปรอะหน้าดวงเนตรทุกที แม้รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งแต่ดวงเนตร
ก็ต้องถามทุกครั้งอย่างเป็นห่วง เสียงที่แผ่วลงของเตี่ยคล้ายจะสะอื้น ทำให้เตี่ยต้องโอนสายให้แม่ เตี่ยนั่งลงบนเก้าอี้ น้ำตาเตี่ยไหลเพราะคำถาม ๆ
มาด้วยความคิดถึงและเป็นห่วงสุขภาพเตี่ยก็รู้ แม่มารับสายแทน
“เนตรพอแค่นี้ก่อนนะ หน้าร้านกำลังยุ่ง” แม่ตัดบท
“ค่ะ”
น้ำตายังไม่หยุดไหล ตราบที่ดวงเนตรยังคิดห่วงเตี่ย ยิ่งการค้าที่ร้านดีขึ้น เตี่ยยิ่งต้องเหนื่อยมากขึ้น เธอเห็นเรื่องเหล่านี้มาตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อน
ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ทุกปิดภาคเรียนฤดูร้อน...ทั้งเตี่ยและลูกสาวกับกระติกน้ำใบใหญ่ เข้าไปเช็กของที่โกดังตั้งแต่เช้าจนเย็น สองสามวันถึงเสร็จ
กลับบ้านมาตัวมอมแมมด้วยกันทั้งคู่ ทุกบาทคือหยาดเหงื่อของเตี่ยทั้งสิ้น
แต่เตี่ยไม่เคยผิดหวังกับลูก ๆ เลย น้องสองคนกำลังเรียนหมอ อีกคนเรียนเทคนิคการแพทย์และคนสุดท้องเพิ่งสอบติดวิศวะฯ พระจอมเกล้าลาดกระบัง คนทั้งตลาดนับถือเตี่ยมาก เพราะเตี่ยเป็นคนโอบอ้อมอารี อ่อนน้อม และช่วยเหลือพ่อค้าด้วยกันเสมอ เตี่ยจะภูมิใจมากเมื่อมีคนชื่นชมใน
ตัวลูก ๆ ของเตี่ย และทุกคนในตลาดมักบอกลูกหลานตัวเองให้ดูลูกเตี่ยเป็นแบบอย่าง
ความคิดของดวงเนตรกลับมาอีกครั้งเมื่อน้าวิวที่นั่งร้องไห้เงียบ ๆ เป็นเพื่อน ส่งกระดาษทิชชูอีกแผ่นหนึ่งให้ เธอซับน้ำตาจนแห้ง
“ขอบพระคุณค่ะน้าวิว” เธอเอ่ยขึ้นและขอตัวกลับห้อง เจ๊ใหญ่นั่งได้พักใหญ่ จึงมีเสียงเคาะประตู แล้วหนอยก็ยื่นหน้าเข้ามาทันเห็นน้าวิว
ซับน้ำตา
“ดวงเนตรเพิ่งกลับไปหรือครับ” เธอพยักหน้า
“ไปดูเขาหน่อยไป๊! ”
หนอยไม่เคาะประตูห้อง แต่เปิดเข้าไปเฉย ๆ ดวงเนตรคู้ตัวกอดหมีอยู่ยังมีเสียงสะอื้นเบา ๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความผูกพันของ
พ่อลูกคู่นี้ไม่มีจางหายไป ยังคงเกาะแน่นอยู่ในใจทั้งสองดวง หนอยนั่งลงบนขอบเตียง เอามือเสยผมเธออย่างอ่อนโยน ดวงเนตรยกศีรษะขึ้นมาหนุน
ตักเขา หนอยยกตัวดวงเนตรขึ้นมากอดแนบอก
หิมะหยุดตกแล้ว ส่วนที่เหลือเมื่อกระทบกับแสงแดดจะค่อย ๆ ละลายหายไปจนหมด ช่วงนี้การเดินทางด้วยเท้าจะลำบากเพราะมันลื่นมาก
อากาศเย็นขึ้นกว่าช่วงหิมะตก แผ่นน้ำแข็งที่เกาะอยู่บนพื้นเป็นตัวเพิ่มความเย็น สุดท้ายแล้วแผ่นน้ำแข็งก็ละลายหายไปกับแสงตะวัน ดวงเนตรคลุกตัว
อยู่ในห้องมาสองวันแล้ว เธอกำลังยุ่งอยู่กับการจัดแต่งบูเค่ดอกไม้แห้ง (พวงดอกไม้แห้งผูกโบว์เขียวแดงในช่วงคริสต์มาส ติดไว้หน้าบ้านทุกหลัง)
“พี่หนอยคะช่วงนี้เนตรทำบูเค่เพลินเลย ถ้าพี่หนอยอยากไปเที่ยวที่ไหนก็ไปนะคะ ไม่ต้องห่วงเนตร”
“เนตรเชื่อไหมครับไอ้พวกเฮาส์เมท มันว่าพี่ไปโดนทำเสน่ห์แน่ ๆ เพราะไม่เคยเห็นพี่อยู่ที่ไหนได้นานสักที มีแต่ร่อนไปร่อนมา”
“เหมือนพ่อพวงมาลัยเหรอคะ”
“ไม่ใช่...พี่ไม่ใช่เด็กเดินขายพวงมาลัยอยู่ตามสี่แยกนะ”
“บ้า! เนตรแค่เปรียบให้ฟังค่ะ”
หลังสอบเสร็จ มีอยู่ช่วงหนึ่งเขาหายไปสองวัน ไปตามโครงการวิจัยที่ทำร่วมกับอาจารย์และทำธุระส่วนตัวซึ่งดวงเนตรไม่เคยถามเพราะ
เธอคิดว่าถ้าเขามีเรื่องส่วนตัวก็เป็นเรื่องของเขา ถ้าอยากเล่าก็เล่าไม่อยากก็ไม่เป็นไร ดวงเนตรเคยพูดกับพี่หนอยว่า
“แม้เราจะรักกันปานจะกลืน ก็ต้องมีช่องว่างให้แก่กัน มีมุมและชีวิตส่วนตัว โดยที่อยากจะพักผ่อนตามรูปแบบที่ตัวเองชอบก็ทำได้ ตัวดวงเนตร
เองก็มีมุมของตัวเอง ถึงมีพี่หนอยด้วย แต่ถ้าจะเข้ามุมนั่งเงียบ ๆ ก็เป็นสิทธิของตน ไม่งั้นเราจะรู้สึกว่าเราถูกมัดให้อยู่ด้วยกัน มันอึดอัดนะคะ แล้วเราจะ
รู้สึกว่าเราเสียความเป็นตัวของตัวเองไป ความรักช่วงแรก ๆ มันคือความหวานชื่น มันเป็นความฝันที่เราไม่อยากลืมตาตื่น เพราะกลัวว่ามันจะจางหายไป
แต่สุดท้ายคู่ที่อยู่รอดได้คือคู่ที่แบ่งเขต แบ่งหน้าที่ พูดคุยทำความเข้าใจกันได้ทุกเรื่องมากบ้างน้อยบ้าง และเป็นเพื่อนชีวิตที่ดีต่อกันจนวันสุดท้าย”
“สาธุ จะลงจากธรรมมาสน์หรือยังขอรับ” หนอยแหย่ ดวงเนตรค้อนให้แล้วพูดต่อ
“พี่หนอยมีอะไรก็ต้องพูดนะคะ เราจะได้ปรับตัวกันได้ หากเรารับกันไม่ได้คงไปไม่รอด”
“ดวงเนตรพูดมาทั้งหมดเหมือนคนเคยแต่งงานเลย”
“อันแรกคือประสบการณ์ที่ดูแลน้องตอนพวกเขาเล็ก ๆ เราก็ดูแลเขาอย่างหนึ่ง แต่เมื่อเขาโต...เขาก็ต้องการมีมุมของตัวเอง เนตรเปิดตำรา
เลี้ยงน้องเลยนะ หนังสือจิตวิทยาหลายเล่มเลย ขนาดลงวิชาเลือกจิตวิทยายังได้Aมาเลยค่ะ” เธอเล่าถึงน้องครั้งใด ดวงตาจะทอแสงแห่งความสุข
มันเป็นความทรงจำที่ดีที่จะอยู่กับดวงเนตรตลอดไป
“ส่วนเรื่องที่สองก็มีเพื่อนบางคนตอนอยู่มหาวิทยาลัยรักกันมาก พอแต่งงานแล้วก็เลิกเพราะปัญหา แบ่งปันส่วนชีวิตร่วมกันไม่ลงตัว”เธอพูด
ต่อ
“พี่หนอยว่าเราอยู่ใกล้กันก็จริง แต่เนตรไม่เคยเข้ามาวุ่นวายกับพี่เลยนอกจากดูกีฬา ถ้าดวงเนตรชอบก็เห็นมานั่งลุ้นด้วยทุกที ไม่งั้นก็เสียบ
หูฟังเพลงแล้วทำอะไรไปตามเรื่องที่ชอบ พี่หนอยเบื่อเมื่อไรแล้วจะบอกนะจ๊ะ”
“ค่ะ”
ก่อนหิมะจะตกลงอีกพี่น้อยชวนไปดูยาร์ดเซล คราวนี้หนอยไปเจอเบาะหนาไว้ปูพื้นนั่ง สี่น้ำตาลนวลเป็นลายขัดเล็ก ๆ เหมือนลายเสื่อ และได้
หมอนอิงมาสองใบ ดวงเนตรเอาของใช้มาทำความสะอาดจนพี่หนอยตั้งฉายาใหม่ให้เธอว่าคุณนายสะอาด เธอหาปลอกหมอนอิงลายสกอตสีครีมตัด
ด้วยสีน้ำตาลอ่อน ครั้งนั้นดวงเนตรได้ตะกร้าสานใบใหญ่มาใส่อุปกรณ์ และสิ่งต่าง ๆ ในการทำบูเค่และงานฝีมือด้วย...ถูกใจนัก
หนอยเอาเบาะยาวปูระหว่างตู้เย็นเล็กและโต๊ะเขียนหนังสือเข้าที่พอดี เครื่องมือ และอุปกรณ์พร้อมสรรพรวมอยู่ในตะกร้า เขาชงชานมร้อน
มาสองแก้ว
“พักก่อนดีกว่านะครับคุณหนู นี่ก็ได้ตั้งหลายอันแล้ว”
“ค่ะ” บ่อยครั้งที่เขาชอบนั่งดูหญิงสาวทำสิ่งประดิษฐ์หลาย ๆ อย่าง แล้วแต่จะจำมาจากรายการทีวี หรือหนังสือ มือเรียวขาวเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว บูเค่แต่ละอันมีลวดลายสวยงามไม่เหมือนกัน
“สวยมมากครับเนตร ดูรายการจากทีวีอีกแล้วสิ ”
“เฮ้อ! มีอะไรที่ดวงเนตรคนนี้ทำไม่ได้บ้างนะ อ้อ! ต้องขับรถไม่ได้แน่”
“ผิด แง่ว ๆ ” ดวงเนตรทำเสียงล้อเลียน
“เนตรขับยานพาหนะได้ทุกอย่างยกวันเครื่องบิน แล้วก็มีใบขับขี่อินเตอร์ด้วยนะคะ” ดวงเนตรยิ้มยั่วตาเป็นประกายสวย เตี่ยบอกว่าดวงเนตร
เป็นลูกคนโตต้องพึ่งพาตัวเองให้มาก
“เอาไว้ซัมเมอะ...ฤดูร้อนหน้า ถ้าไม่ได้ลงเรียนอะไร ชวนกลุ่มพี่ ๆ เช่ารถไปเที่ยวกันดีไหมคะ"
“ตกลงครับ” พี่หนอยดึงจมูกโด่งของดวงเนตรเล่น
“อย่าดึงค่ะเดี๋ยวยาวเป็นพินอคคิโอนะ” เสียงโวยวาย เธอทำต่อจนเที่ยงบูเค่ทั้งเจ็ดอันเสร็จเรียบร้อย