ชื่อเรื่อง: เสียงกระซิบในรอยเงา ตอนที่ 10: ไม่มีใครจากไปจริงๆ

กระทู้สนทนา

นวนิยายสยองขวัญ เรื่องเล่าสยองขวัญ นวนิยายลึกลับ สิ่งลี้ลับ (mystery) เรื่องสั้น

ตอนที่ 10: ไม่มีใครจากไปจริงๆ

“บางครั้งการหายไป… ไม่ใช่การหนี แต่คือการถูกกลืนเข้าไป... โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไร”
ค่ำคืนวันนั้นเงียบงันอย่างผิดปกติ ทั้งที่ “เรือนสายลม” มักจะมีเสียงกิ่งไม้กระทบหลังคา เสียงแมลงกลางคืน หรือแม้แต่เสียงฝีเท้าของใครบางคนที่มักเดินผ่านทางเดินไม้เก่า…
แต่คืนนี้ ทุกอย่าง... เงียบ

เธอไม่กลับมา
อิงฟ้าไม่ได้กลับไปที่ห้องพักของเธอ ที่นอนยังเรียบ เสื้อผ้าถูกพับอย่างประณีต ราวกับไม่มีใครแตะต้อง แต่ในลิ้นชัก กลับพบกระดาษแผ่นหนึ่ง พับสี่ทบ วางไว้เงียบ ๆ
ไม่มีชื่อผู้รับ ไม่มีลายเซ็น มีเพียงข้อความสั้น ๆ ด้วยลายมือหวัด ๆ
“ที่นี่...ไม่ใช่แค่บ้าน”
“มันเลือกเรา ไม่ใช่เราที่เลือกมัน”

การตามหาที่ไม่เริ่มต้น
ตอนเช้า คุณกรชนกเป็นคนแรกที่สังเกตว่าอิงฟ้าหายตัวไป เธอเปิดห้องครัว พบว่าข้าวของเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่มีร่องรอยของการหลบหนี ไม่มีเสียงต่อสู้ ไม่มีแม้แต่ประตูที่แง้มไว้
“ประตูรั้วยังล็อกจากด้านใน” ป้าส้มพูดเสียงสั่น ขณะมองไปที่สวนด้านหลัง
“เหมือนเมื่อคืนไม่มีใครออกไปไหนเลย…”

กล้องวงจรปิด และเงาไร้ตัวตน
คุณภาคินเปิดกล้องวงจรปิดเพื่อตรวจสอบ
ฟุตเทจสุดท้ายที่จับภาพอิงฟ้าได้คือเวลาตีหนึ่งสี่สิบห้า เธอเดินอยู่ริมรั้วด้านทิศตะวันตก มองหาอะไรบางอย่าง
จากนั้น… ภาพก็กลายเป็นสัญญาณรบกวน
กล้องตัวนั้น “ดับ” ไป 3 นาที เมื่อภาพกลับมา อิงฟ้าก็หายไปแล้ว
ไม่มีเงา ไม่มีร่าง ไม่มีรอยเท้า

คำพูดของคุณหญิงวรรณา
ในห้องรับแขก คุณหญิงวรรณานั่งจิบชาช้า ๆ เธอไม่แสดงท่าทีตื่นตกใจแต่อย่างใด
“แม่บ้านบางคน… ก็มาเพื่ออยู่” “บางคน... ก็มาเพื่อ ‘หายไป’…”
เธอพูดพลางยิ้มมุมปาก และวางถ้วยชาลงอย่างแผ่วเบา เสียงกระทบจานรองดังกังวานราวกับสัญญาณ
ไม่มีใครรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร หรือเธอรู้อะไร

ไม่กี่วันถัดมา...
บนกระดานประกาศรับสมัครงานในตัวเมือง มีใบปลิวสีครีม แปะไว้อย่างเรียบง่าย เขียนด้วยลายมือบรรจง
"รับสมัครแม่บ้านประจำ" ทำงานที่ "เรือนสายลม" ที่พักและอาหารพร้อม เงินเดือนดี ขอลักษณะ: สุภาพ ขยัน อดทน
ด้านล่างของกระดาษ มีเบอร์โทรศัพท์สายตรง และเงาของคราบน้ำชา... ที่เหมือนจะเป็นลายนิ้วมือจาง ๆ