หัวในสลายที่ปลายฟ้า (13)...ชีวิตในแคมปัส (ต่อ)

ดวงเนตรคิดถึงวิถีชีวิตที่นี่เพลิน ไม่นานก็จวนถึงหอพัก  ใกล้หอพักมีอาคารแบ่งเป็นห้องเดี่ยวสำหรับผู้สูงอายุที่อยู่คนเดียว ภายในตกแต่งไว้น่า
อยู่ มีเครื่องใช้ครบ ทั้งไมโครเวฟ ตู้เย็น ห้องครัว และ ทีวี คนชราเหล่านี้ได้รับการดูแลจากภาครัฐ จะมีการส่งอาหารมาให้ทั้งของสดและแห้ง เดือนละ
สองครั้ง และมีคนมาเยี่ยมดูแลสุขภาพให้ด้วย หน้าบ้านแต่ละหลังปลูกต้นไม้ดอกไม้ไว้สวยงาม พอเริ่มโทรม  ทางผู้ดูแลก็จะนำมาปลูกให้ใหม่ มันให้
ความสดชื่นแก่คนชราเหล่านั้น
            คนเรามีเพียงแค่นี้...ชีวิตเหมือนวงล้อ... เกิด โต ดิ้นรนหางานทำ ทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นนอต สุดท้ายก็แพ้แก่สังขารคือแก่ และจบชีวิตลง 
ชีวิตใหม่ก็เกิดขึ้น
            เดินเลยบ้านพักคนชรามาได้หน่อยเดียว  ดวงเนตรก็ได้ยินเสียงร้องทักอยู่ด้านหลัง เธอหันไปเจอกับลุงแก่ ๆ คนหนึ่ง ผมเป็นสีดอกเลา รูปร่าง
อ้วนใหญ่ นั่งอยู่บนรถเข็นซึ่งเคลื่อนที่ได้ด้วยมอเตอร์ตัวใหญ่ที่ติดไว้ส่วนท้ายของรถ เขาทักทายดวงเนตรและยิ้มให้แบบคนแก่ใจดี เธอทักทายและ
ยิ้มหวานให้ ลุงกวักมือเรียก “หนูเป็นนักเรียนใหม่ใช่ไหม” ลุงถาม
            “ค่ะ เพิ่งมาเรียนเทอมแรก”
            “เป็นอย่างไรอยู่ลำบากไหม”
            “ไม่ค่ะ มีพี่ที่เขามาอยู่ก่อนคอยช่วยเหลือ”
            ลุงแนะนำตัวเอง "ลุงชื่อพอล...หนูชื่ออะไร”
            “ชื่อดวงเนตรค่ะ” เขาพยายามออกเสียงอยู่หลายครั้ง สุดท้ายเลยบอกว่าเรียกยาก และตั้งชื่อใหม่ให้ชื่อ "นิคกี้" ดวงเนตรขอบคุณและ
กล่าวลา... Bye, see you.
     
            เธอกลับเข้าห้อง วางเป้ลง แล้วรีบอาบน้ำ วันนี้รู้สึกเหนื่อยมาก กับความคิดขณะปล่อยให้น้ำฝักบัวไหลจากศีรษะสู่ปลายเท้า เย็นชื่นใจ แล้ว
สวมใส่ชุดลำลอง ชงชาร้อนดื่มชุ่มคอดีนัก คงพอแค่นี้ก่อน เหนื่อยเหลือเกิน