พิษสวาท อำพราง บทที่29 ก่อนเสียงจะหายไป

บทที่ 29 — “ก่อนเสียงจะหายไป“

ลมหายใจของกลางคืนเย็นเฉียบ แฝงกลิ่นบางอย่างคล้ายสนิมเก่า กับบางสิ่งที่กำลังเน่าเปื่อยอยู่ลึกในดิน…

แสงไฟจากเสาไฟฟ้าเก่า ๆ ริมทางสาดแสงกระพริบ ๆ ลงบนพื้นถนนลูกรังที่เปียกชื้น รอยยางรถปรากฏชัดเหมือนเพิ่งผ่านไปไม่นาน แต่ที่นี่…ว่างเปล่า

หมวดวิสุทธิ์ยืนอยู่คนเดียว ท่ามกลางความเงียบของยามดึก มือข้างหนึ่งถือซองเอกสารสีน้ำตาล — ภายในเป็นข้อมูลลับที่เขาเพิ่งได้รับจากมือใครบางคนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

ชื่อหนึ่งปรากฏขึ้นมาหลายครั้งในเอกสารนั้น… “อรสา”

แต่ในใจของเขากลับรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง — เหมือนชื่อที่เขาเห็น…ไม่ใช่ชื่อของคนที่เขารู้จัก

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง วิสุทธิ์หันไปอย่างระแวดระวัง แต่สิ่งที่เขาเห็นคือร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อคลุมยาวสีทึบ ใบหน้าของบุคคลนั้นถูกปกปิดไว้ เงาของเขายืนอยู่ใต้เงาไม้ ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของความมืด

“ใคร?” วิสุทธิ์พึมพำ แต่มือข้างที่ถือปืนยังคงนิ่ง

แต่ไม่มีคำตอบ…มีเพียงเสียงลมหายใจหนัก ๆ ที่แผ่วมา

กลิ่นบางอย่างลอยมากับสายลม — กลิ่นฉุนจัด คล้ายยาพิษหรือสารเคมีบางชนิด เขาเริ่มรู้สึกมึน หายใจติดขัด หัวหมุน และภาพตรงหน้าก็เริ่มพร่า

บุคคลปริศนาเดินเข้ามาใกล้…เงียบ…ช้า…มั่นคง

หมวดวิสุทธิ์พยายามยกปืนขึ้น แต่แขนกลับไม่มีแรง ขาสั่น ทรุดลงในชั่วพริบตา

เสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน…คือเสียงกระซิบเบา ๆ

“ขอบใจมากนะ”

แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ เหลือเพียงความมืด และเอกสารในมือที่ปลิวหล่นลงบนพื้นเปียกชื้น


วรรณภพถอดรองเท้า เดินลากขาเข้ามาในบ้านใหญ่เงียบสงบ เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนอยู่ในโถงกลาง ราวกับบ้านทั้งหลังกำลังเฝ้าจับจ้องเขา

เขาหยุดหน้าประตูห้องตัวเอง มือที่กำลังจะเปิดลูกบิดพลันชะงัก เมื่อสังเกตเห็น ซองกระดาษสีเหลืองซีด ๆ ถูกสอดไว้ใต้ประตู

เขาก้มลงหยิบขึ้นมา มันไม่มีชื่อ ไม่มีที่อยู่—แค่กระดาษแผ่นเดียวภายใน

ลายมือที่เขียนบนแผ่นกระดาษนั้นบิดเบี้ยวเหมือนถูกเขียนด้วยมือสั่น ๆ:

“เธอที่อยู่กับคุณตอนนี้…

ไม่ใช่คนที่คุณเคยรู้จัก

รอยยิ้มของเธอ…ไม่ใช่ของเธอ

และถ้าคุณยังอยู่ใกล้เธอ…

คุณจะตายเป็นรายต่อไป”

มือของวรรณภพเย็นเฉียบทันทีที่อ่านจบ เขาหันขวับไปมองทางบันได ราวกับคาดว่าเพิ่งจะมีใครยืนอยู่ตรงนั้น

แต่บ้านยังเงียบงัน…เงียบจนเขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น

เขายืนอยู่ตรงนั้นนานหลายวินาที ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องตัวเอง กลอนประตูถูกล็อกแน่นจากด้านใน

ไม่มีใครเข้าออกได้

…แต่หน้าต่างห้อง เขาแน่ใจว่าเขาล็อกมันไว้ก่อนออกจากบ้าน

ตอนนี้มันเปิดอ้าออกเหมือนมีใครเพิ่งปีนเข้ามา

และบนหมอนของเขา มีสิ่งหนึ่งวางอยู่…

กระจกเงากลม ๆ ขนาดเท่าฝ่ามือ
ในกระจก มีรอยนิ้วมือเปื้อนสีดำลาง ๆ จาง ๆ ตรงกลาง…เป็นรูปใบหน้าไร้ตา
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่