เรื่องนี้เกิดขึ้นปลายปีที่แล้วค่ะ ตอนนั้นทีมเราต้องส่งงานด่วน แล้วดันจับสลากได้ว่าเราต้องอยู่เคลียร์งานคนสุดท้ายของวัน ซึ่ง… บังเอิญมันตรงกับคืนวันพฤหัส — วันที่แม่บ้านทุกคนหยุด
ชั้น 17 ในตอนกลางคืนเงียบจนผิดปกติ
เงียบแบบได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ดัง ตึก…ตึก… อยู่ในหู
ช่วงนั้นเราปวดบ่าบ่อยมาก เพราะนั่งหน้าคอมทั้งวัน ก็เลยพกสเปรย์ประจำตัวที่ใช้เวลาคอ-ไหล่มันตึงติดกระเป๋าไว้ตลอด เผื่อเอาไว้ฉีดตอนเริ่มเมื่อย (ใครทำงานออฟฟิศคงเข้าใจดี)
ตอนนั้นก็หยิบมาฉีดไหล่เบา ๆ ให้ตัวเองตื่นหน่อย กลิ่นเย็น ๆ ทำให้สมองโล่งนิดหนึ่ง แต่ก็ไม่ช่วยให้ออฟฟิศดูน่าคบขึ้นเลย
ทำงานไปได้พักหนึ่ง ไฟมุมห้องก็กะพริบ
ตรงมุมที่ทุกคนพูดกันเล่น ๆ ว่าอย่าไปยืนตอนดึก
ตอนแรกเราคิดว่าเป็นเรื่องปกติของตึกเก่า
แต่ไฟที่กะพริบมันไม่เหมือนไฟเสีย มันกะพริบเป็น “จังหวะ”
เหมือนใครกำลังส่งสัญญาณบางอย่างอยู่
แวบแรกที่ไฟกระพริบ
เรามองเห็นเหมือนมี “คน” ยืนอยู่ตรงมุมนั้น
เงาดำสูง ๆ ขยับไม่ได้
แต่… มันหันหน้า “มาทางเรา” ตลอด
เราพยายามตั้งสติ บอกตัวเองว่า “คิดไปเอง ๆๆ”
แต่ทันใดนั้นเอง…
เสียงลมหายใจ
ดังขึ้นด้านหลังเก้าอี้เรา
ไม่ใช่ลมแอร์ที่พัดเฉย ๆ แต่มันเป็นเสียงแบบ…
“ฮึ้ด… ฮึ้ด…”
ช้า… หนัก… รัวเหมือนคนยืนอยู่ชิดหลังคอ
เรากลั้นหายใจ
มือเย็นเฉียบจนจับเมาส์ไม่อยู่
พอหันไปดูข้างหลัง ไม่มีใคร
แต่จอคอมสะท้อน “บางอย่าง” อยู่ข้างหลังเรานิดเดียว
เหมือนผมยาว ๆ ไล่ลงมาจนถึงไหล่
เหมือนคนยืนซ้อนหลังอยู่เป๊ะ ๆ
เรากัดฟันลุกพรวดขึ้นทันที เก็บของแบบไม่เห็นทิศทาง มือหยิบอะไรไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอัน หยิบทั้งโปสการ์ด ทั้งสเปรย์ในกระเป๋า ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองถืออะไรอยู่
วิ่งไปที่ลิฟต์
กดรัว ๆ จนปุ่มแทบหลุด
ตอนที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด
หัวเรารู้สึกหนักเหมือนมีใครมายืนซ้อนหลัง แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า…
“ทำไมชอบฉีดให้ตัวเองเย็น… เดี๋ยวเราฉีดให้ก็ได้…”
ลิฟต์ปิดพอดี
เราร้องจนเสียงแหบ เพราะเห็นผ่านช่องประตูแคบ ๆ ว่า
มี “หน้า” หนึ่งแนบอยู่กับประตูลิฟต์
ดวงตาโปนจนเหมือนจะหลุดออกมา
ปากยิ้มกว้างเหมือนถูกฉีกให้ยาวขึ้นเรื่อย ๆ
พอลงมาถึงชั้นล่าง มือถือสั่นขึ้นมาเป็นการแจ้งเตือนอัตโนมัติ
“พรุ่งนี้นัดตรวจเช็กหลังที่คลินิกประจำ 09.00 น.”
ตอนนั้นเราแทบทรุดกับพื้น
เพราะคืนนั้นต่อให้ยิงสเปรย์ทั้งขวดก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย
หลังวันนั้น เราไม่เคยอยู่ชั้น 17 คนเดียวอีกเลย
และทุกครั้งที่หยิบสเปรย์ประจำตัวขึ้นมาใช้…
เรามักรู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่จากมุมห้อง
โดยเฉพาะเวลาที่กลิ่นมันลอยอยู่ในอากาศ
เหมือนเธอ…
กำลังกลับมาตามหา “กลิ่น” เดิมของคืนนั้น
“เสียงที่ไม่ควรอยู่บนชั้น 17”
ชั้น 17 ในตอนกลางคืนเงียบจนผิดปกติ
เงียบแบบได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ดัง ตึก…ตึก… อยู่ในหู
ช่วงนั้นเราปวดบ่าบ่อยมาก เพราะนั่งหน้าคอมทั้งวัน ก็เลยพกสเปรย์ประจำตัวที่ใช้เวลาคอ-ไหล่มันตึงติดกระเป๋าไว้ตลอด เผื่อเอาไว้ฉีดตอนเริ่มเมื่อย (ใครทำงานออฟฟิศคงเข้าใจดี)
ตอนนั้นก็หยิบมาฉีดไหล่เบา ๆ ให้ตัวเองตื่นหน่อย กลิ่นเย็น ๆ ทำให้สมองโล่งนิดหนึ่ง แต่ก็ไม่ช่วยให้ออฟฟิศดูน่าคบขึ้นเลย
ทำงานไปได้พักหนึ่ง ไฟมุมห้องก็กะพริบ
ตรงมุมที่ทุกคนพูดกันเล่น ๆ ว่าอย่าไปยืนตอนดึก
ตอนแรกเราคิดว่าเป็นเรื่องปกติของตึกเก่า
แต่ไฟที่กะพริบมันไม่เหมือนไฟเสีย มันกะพริบเป็น “จังหวะ”
เหมือนใครกำลังส่งสัญญาณบางอย่างอยู่
แวบแรกที่ไฟกระพริบ
เรามองเห็นเหมือนมี “คน” ยืนอยู่ตรงมุมนั้น
เงาดำสูง ๆ ขยับไม่ได้
แต่… มันหันหน้า “มาทางเรา” ตลอด
เราพยายามตั้งสติ บอกตัวเองว่า “คิดไปเอง ๆๆ”
แต่ทันใดนั้นเอง…
เสียงลมหายใจ
ดังขึ้นด้านหลังเก้าอี้เรา
ไม่ใช่ลมแอร์ที่พัดเฉย ๆ แต่มันเป็นเสียงแบบ…
“ฮึ้ด… ฮึ้ด…”
ช้า… หนัก… รัวเหมือนคนยืนอยู่ชิดหลังคอ
เรากลั้นหายใจ
มือเย็นเฉียบจนจับเมาส์ไม่อยู่
พอหันไปดูข้างหลัง ไม่มีใคร
แต่จอคอมสะท้อน “บางอย่าง” อยู่ข้างหลังเรานิดเดียว
เหมือนผมยาว ๆ ไล่ลงมาจนถึงไหล่
เหมือนคนยืนซ้อนหลังอยู่เป๊ะ ๆ
เรากัดฟันลุกพรวดขึ้นทันที เก็บของแบบไม่เห็นทิศทาง มือหยิบอะไรไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอัน หยิบทั้งโปสการ์ด ทั้งสเปรย์ในกระเป๋า ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองถืออะไรอยู่
วิ่งไปที่ลิฟต์
กดรัว ๆ จนปุ่มแทบหลุด
ตอนที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด
หัวเรารู้สึกหนักเหมือนมีใครมายืนซ้อนหลัง แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า…
“ทำไมชอบฉีดให้ตัวเองเย็น… เดี๋ยวเราฉีดให้ก็ได้…”
ลิฟต์ปิดพอดี
เราร้องจนเสียงแหบ เพราะเห็นผ่านช่องประตูแคบ ๆ ว่า
มี “หน้า” หนึ่งแนบอยู่กับประตูลิฟต์
ดวงตาโปนจนเหมือนจะหลุดออกมา
ปากยิ้มกว้างเหมือนถูกฉีกให้ยาวขึ้นเรื่อย ๆ
พอลงมาถึงชั้นล่าง มือถือสั่นขึ้นมาเป็นการแจ้งเตือนอัตโนมัติ
“พรุ่งนี้นัดตรวจเช็กหลังที่คลินิกประจำ 09.00 น.”
ตอนนั้นเราแทบทรุดกับพื้น
เพราะคืนนั้นต่อให้ยิงสเปรย์ทั้งขวดก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย
หลังวันนั้น เราไม่เคยอยู่ชั้น 17 คนเดียวอีกเลย
และทุกครั้งที่หยิบสเปรย์ประจำตัวขึ้นมาใช้…
เรามักรู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่จากมุมห้อง
โดยเฉพาะเวลาที่กลิ่นมันลอยอยู่ในอากาศ
เหมือนเธอ…
กำลังกลับมาตามหา “กลิ่น” เดิมของคืนนั้น