บทที่ 27 – เงาในบ้านวรภักด์
เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อนเบา ๆ ดังก้องในโถงบ้านเก่าแก่ตระกูลวรภักด์ แสงแดดจาง ๆ ส่องลอดม่านลูกไม้เข้ามาโรยตัวลงบนเฟอร์นิเจอร์ไม้สักเก่า ส่งกลิ่นอับราวกับไม่ได้ถูกใช้งานมานาน
เอกภพยืนมองบันไดวนไม้ที่ทอดขึ้นไปยังชั้นบนอย่างครุ่นคิด ก่อนที่เสียงฝีเท้าเบา ๆ จะดังมาจากด้านหลัง
“คุณเอกภพ… ขอบพระคุณที่กรุณามา” ป้าสุนี แม่บ้านวัยชราของบ้านวรภักด์ กล่าวเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเจือความกังวล
“ป้าสุนีมีหลักฐานอะไรเพิ่มเติมจะให้ผมงั้นเหรอ?” เขาหันกลับมาถามตรง ๆ
หญิงชราพยักหน้า พลางยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขา “นี่คือบันทึกของนางน้อย ก่อนเธอจะตายสองวัน ฉันเพิ่งหาเจอ…มันอยู่ในกล่องไม้เก่าใต้เตียงของเธอ”
เอกภพรับมา เปิดอ่านอย่างเงียบงัน ตัวหนังสือหวัด ๆ เขียนด้วยปากกาหมึกซึม
“ช่วงนี้มีคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านตอนกลางคืน ฉันเห็นเงาผู้หญิงยืนอยู่หน้าห้องคุณวรรณภพ…แต่พอเดินเข้าไปดู ก็ไม่มีใคร…”
“เมื่อคืนได้ยินเสียงคนเดินอยู่หน้าห้อง ฉันแง้มประตูดู เห็นเธอคนนั้นยืนพึมพำอะไรกับตัวเอง… แต่เธอไม่ใช่คุณอรสา…ถึงหน้าจะเหมือน แต่สายตาเย็นชาน่ากลัว”
“ถ้าฉันเป็นอะไรไป ฝากใครก็ได้ช่วยบอกคุณวรรณภพที… ว่า ‘เธอที่อยู่กับเขา…ไม่ใช่เธอ’”
เอกภพเงียบไปนาน ก่อนจะเงยหน้าขึ้น “มีใครรู้เรื่องบันทึกนี้อีกไหมครับ?”
“ไม่มีเลยค่ะ ฉันยังไม่ได้บอกใคร…”
“คุณยังยืนยันว่านางน้อยถูกฆาตกรรมใช่ไหม?”
ป้าสุนีเม้มริมฝีปาก “ใช่ค่ะ…ก็เธอไม่ได้ป่วย ไม่มีสัญญาณอะไรเลย แล้วอยู่ ๆ ก็ล้มลงเหมือนหัวใจหยุดเต้น”
เอกภพพับกระดาษเก็บใส่เสื้อสูท “ผมจะเริ่มจากห้องของนางน้อยก่อน แล้วขออนุญาตดูสมุดเวรหรือบันทึกคนเข้าออก ถ้ามี”
ป้าสุนีพยักหน้า ก่อนจะพาเอกภพเดินหายไปในความเงียบของเรือนหลังเก่า…
บานประตูไม้บานเล็กส่งเสียงเอี๊ยดเมื่อป้าสุนีเปิดออก ห้องของนางน้อยไม่ได้ใหญ่มากนัก มีเพียงเตียงเดี่ยว โต๊ะเขียนหนังสือ และตู้เสื้อผ้าหนึ่งใบ กลิ่นหอมของการบูรจาง ๆ ยังลอยอยู่ในอากาศ
เอกภพเดินเข้าไปช้า ๆ มองสำรวจโดยรอบ ทุกอย่างดูเรียบร้อยเกินไป
“มีใครมาเก็บห้องนี้หลังจากนางน้อยตายหรือเปล่า?” เขาถาม
ป้าสุนีส่ายหน้า “ไม่มีค่ะ ฉันล็อกห้องนี้ไว้ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ที่พาคุณมา”
เอกภพพยักหน้า ก่อนจะเริ่มตรวจที่โต๊ะเขียนหนังสือ เขาเปิดลิ้นชักทีละช่อง เอกสารธรรมดา ๆ สมุดบันทึกจดรายการของใช้ และหนังสือเก่า ๆ
แต่ลิ้นชักล่างสุดฝืดเล็กน้อย เขาต้องออกแรงดึงจนมันเปิดออกมาได้—ภายในนั้นว่างเปล่า
เอกภพขมวดคิ้ว พลางเงยหน้าขึ้นมองป้าสุนี “คุณแน่ใจนะว่านางน้อยไม่เคยพูดอะไรเรื่องนี้กับใคร?”
“แน่ใจค่ะ เธอเงียบขรึมมากช่วงหลัง ๆ เหมือนคนเก็บงำอะไรบางอย่าง”
เอกภพพลักลิ้นชักเก็บไว้เหมือนเดิม ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาเปิดออกอย่างระมัดระวัง ภายในมีเสื้อผ้าไม่กี่ชุด และรองเท้าเก่า ๆ วางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ แต่เมื่อเขาเลื่อนเสื้อผ้าด้านหนึ่งไป กลับเห็น รอยขีดเขียนด้วยดินสอ บนฝาตู้ไม้ด้านใน
รูปหน้าคน…แต่ใบหน้านั้นไร้ลูกตา มีแต่รอยขีดทึบแทนที่ดวงตา กับคำว่า
“ไม่ใช่เธอ”
เอกภพนิ่งงันอยู่นาน เสียงลมกระทบหน้าต่างทำให้ม่านปลิวเบา ๆ ก่อนจะมีเสียง “กรอบแกรบ” ดังมาจากใต้เตียง
เขาหันขวับกลับไป
ป้าสุนีหน้าซีด “มีอะไรอยู่ใต้เตียงหรือเปล่าคะ?”
เอกภพทรุดตัวลงช้า ๆ แล้วก้มมอง ใต้เตียงมีเพียงกล่องไม้เก่า ๆ ที่เปิดอยู่ครึ่งฝา… แต่ไม่มีอะไรขยับ ไม่มีใครอยู่
ทว่า ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้น… กลับเห็นเงาผู้หญิงคนหนึ่ง สะท้อนในกระจกเงาเหนือโต๊ะเครื่องแป้ง
แต่ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นเลย…
พิษสวาท อำพราง บทที่27 เงาในบ้านวรภักด์
เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อนเบา ๆ ดังก้องในโถงบ้านเก่าแก่ตระกูลวรภักด์ แสงแดดจาง ๆ ส่องลอดม่านลูกไม้เข้ามาโรยตัวลงบนเฟอร์นิเจอร์ไม้สักเก่า ส่งกลิ่นอับราวกับไม่ได้ถูกใช้งานมานาน
เอกภพยืนมองบันไดวนไม้ที่ทอดขึ้นไปยังชั้นบนอย่างครุ่นคิด ก่อนที่เสียงฝีเท้าเบา ๆ จะดังมาจากด้านหลัง
“คุณเอกภพ… ขอบพระคุณที่กรุณามา” ป้าสุนี แม่บ้านวัยชราของบ้านวรภักด์ กล่าวเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเจือความกังวล
“ป้าสุนีมีหลักฐานอะไรเพิ่มเติมจะให้ผมงั้นเหรอ?” เขาหันกลับมาถามตรง ๆ
หญิงชราพยักหน้า พลางยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขา “นี่คือบันทึกของนางน้อย ก่อนเธอจะตายสองวัน ฉันเพิ่งหาเจอ…มันอยู่ในกล่องไม้เก่าใต้เตียงของเธอ”
เอกภพรับมา เปิดอ่านอย่างเงียบงัน ตัวหนังสือหวัด ๆ เขียนด้วยปากกาหมึกซึม
“ช่วงนี้มีคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านตอนกลางคืน ฉันเห็นเงาผู้หญิงยืนอยู่หน้าห้องคุณวรรณภพ…แต่พอเดินเข้าไปดู ก็ไม่มีใคร…”
“เมื่อคืนได้ยินเสียงคนเดินอยู่หน้าห้อง ฉันแง้มประตูดู เห็นเธอคนนั้นยืนพึมพำอะไรกับตัวเอง… แต่เธอไม่ใช่คุณอรสา…ถึงหน้าจะเหมือน แต่สายตาเย็นชาน่ากลัว”
“ถ้าฉันเป็นอะไรไป ฝากใครก็ได้ช่วยบอกคุณวรรณภพที… ว่า ‘เธอที่อยู่กับเขา…ไม่ใช่เธอ’”
เอกภพเงียบไปนาน ก่อนจะเงยหน้าขึ้น “มีใครรู้เรื่องบันทึกนี้อีกไหมครับ?”
“ไม่มีเลยค่ะ ฉันยังไม่ได้บอกใคร…”
“คุณยังยืนยันว่านางน้อยถูกฆาตกรรมใช่ไหม?”
ป้าสุนีเม้มริมฝีปาก “ใช่ค่ะ…ก็เธอไม่ได้ป่วย ไม่มีสัญญาณอะไรเลย แล้วอยู่ ๆ ก็ล้มลงเหมือนหัวใจหยุดเต้น”
เอกภพพับกระดาษเก็บใส่เสื้อสูท “ผมจะเริ่มจากห้องของนางน้อยก่อน แล้วขออนุญาตดูสมุดเวรหรือบันทึกคนเข้าออก ถ้ามี”
ป้าสุนีพยักหน้า ก่อนจะพาเอกภพเดินหายไปในความเงียบของเรือนหลังเก่า…
บานประตูไม้บานเล็กส่งเสียงเอี๊ยดเมื่อป้าสุนีเปิดออก ห้องของนางน้อยไม่ได้ใหญ่มากนัก มีเพียงเตียงเดี่ยว โต๊ะเขียนหนังสือ และตู้เสื้อผ้าหนึ่งใบ กลิ่นหอมของการบูรจาง ๆ ยังลอยอยู่ในอากาศ
เอกภพเดินเข้าไปช้า ๆ มองสำรวจโดยรอบ ทุกอย่างดูเรียบร้อยเกินไป
“มีใครมาเก็บห้องนี้หลังจากนางน้อยตายหรือเปล่า?” เขาถาม
ป้าสุนีส่ายหน้า “ไม่มีค่ะ ฉันล็อกห้องนี้ไว้ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ที่พาคุณมา”
เอกภพพยักหน้า ก่อนจะเริ่มตรวจที่โต๊ะเขียนหนังสือ เขาเปิดลิ้นชักทีละช่อง เอกสารธรรมดา ๆ สมุดบันทึกจดรายการของใช้ และหนังสือเก่า ๆ
แต่ลิ้นชักล่างสุดฝืดเล็กน้อย เขาต้องออกแรงดึงจนมันเปิดออกมาได้—ภายในนั้นว่างเปล่า
เอกภพขมวดคิ้ว พลางเงยหน้าขึ้นมองป้าสุนี “คุณแน่ใจนะว่านางน้อยไม่เคยพูดอะไรเรื่องนี้กับใคร?”
“แน่ใจค่ะ เธอเงียบขรึมมากช่วงหลัง ๆ เหมือนคนเก็บงำอะไรบางอย่าง”
เอกภพพลักลิ้นชักเก็บไว้เหมือนเดิม ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาเปิดออกอย่างระมัดระวัง ภายในมีเสื้อผ้าไม่กี่ชุด และรองเท้าเก่า ๆ วางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ แต่เมื่อเขาเลื่อนเสื้อผ้าด้านหนึ่งไป กลับเห็น รอยขีดเขียนด้วยดินสอ บนฝาตู้ไม้ด้านใน
รูปหน้าคน…แต่ใบหน้านั้นไร้ลูกตา มีแต่รอยขีดทึบแทนที่ดวงตา กับคำว่า
“ไม่ใช่เธอ”
เอกภพนิ่งงันอยู่นาน เสียงลมกระทบหน้าต่างทำให้ม่านปลิวเบา ๆ ก่อนจะมีเสียง “กรอบแกรบ” ดังมาจากใต้เตียง
เขาหันขวับกลับไป
ป้าสุนีหน้าซีด “มีอะไรอยู่ใต้เตียงหรือเปล่าคะ?”
เอกภพทรุดตัวลงช้า ๆ แล้วก้มมอง ใต้เตียงมีเพียงกล่องไม้เก่า ๆ ที่เปิดอยู่ครึ่งฝา… แต่ไม่มีอะไรขยับ ไม่มีใครอยู่
ทว่า ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้น… กลับเห็นเงาผู้หญิงคนหนึ่ง สะท้อนในกระจกเงาเหนือโต๊ะเครื่องแป้ง
แต่ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นเลย…