ค่ำคืนหนึ่งในช่วงหน้าฝน ลมเย็นพัดเอื่อยผ่านต้นไม้ใหญ่ในป่าทึบ อากาศเย็นชื้นและเสียงแมลงกลางคืนดังระงม แสงจันทร์เพียงเล็กน้อยลอดผ่านใบไม้เป็นเงาวับแวม บนเส้นทางเดินแคบที่มีเพียงคนในพื้นที่เท่านั้นที่จะรู้ว่ามีอยู่ ชายคนหนึ่งกำลังเดินลึกเข้าไปในป่า เขาชื่อ "กานต์" เป็นนักเดินป่าที่เคยคิดว่าไม่มีสิ่งใดในป่าที่จะทำให้เขาหวาดกลัวได้ แต่คืนนั้นเขาต้องพบกับสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิด...
กานต์ได้ยินเสียงบางอย่างสะท้อนมาตามลม เสียงฝีเท้าของคนหรือสัตว์บางชนิดที่ก้าวตามมาในความมืด ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาหยุดและมองรอบๆ แต่ไม่เห็นอะไรเลย เสียงนั้นเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ใกล้กว่าเดิม ฝีเท้าไม่ดังแบบเดินเป็นปกติ แต่มันเป็นเสียงลากเหมือนบางสิ่งถูกดึงไปตามพื้นดิน
เขารู้สึกได้ถึงลมเย็นที่พัดแผ่วผ่านหลังคอ ทำให้เขาต้องรีบหันกลับมองไปด้านหลัง แต่ไม่มีใคร หรืออะไรก็ตามที่ตามมา กานต์สูดลมหายใจลึก พยายามบอกตัวเองว่านี่อาจจะเป็นแค่เสียงธรรมชาติ แต่ลึกๆ แล้ว เขาเริ่มสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ
ทันใดนั้น เขาได้กลิ่นเหม็นแปลกๆ กลิ่นเหมือนดินที่เปียกน้ำผสมกับกลิ่นคาวโลหิตที่อบอวลจนหายใจแทบไม่ออก กานต์เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เขาตัดสินใจเดินต่อด้วยความระมัดระวัง แต่เสียงฝีเท้านั้นกลับดังใกล้เข้ามาทุกที คราวนี้มันอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงสิบเมตร
กานต์มองกลับไปด้านหลังอีกครั้ง และทันใดนั้น เขาเห็นเงาร่างหนึ่ง โครงร่างซีดจาง ผอมโซ และตาคล้ำลึก ตัวซีดเหมือนศพที่ตายมาหลายวัน มันยืนอยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว ดวงตาที่จ้องมองเขามีแววแห่งความโกรธแค้นและเจ็บปวด ในขณะที่ปากของมันเปิดกว้างจนกว้างเกินกว่าปกติ ราวกับกำลังจะปลดปล่อยเสียงกรีดร้อง
กานต์ตะโกนร้องแล้ววิ่งหนีออกจากป่า ฝีเท้าของเขาถี่เร็วกว่าที่เคย แต่เงาร่างนั้นกลับติดตามเขาอย่างไร้ซึ่งความเหน็ดเหนื่อย มันเคลื่อนที่ในความเงียบไม่มีเสียงแม้แต่น้อย กานต์รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นทะลุผ่านเสื้อผ้า เหมือนอากาศรอบตัวถูกดึงไปจนหมด
ในที่สุด เมื่อเขาพ้นจากป่าและกลับถึงถนนใหญ่ เขาหันกลับไปมอง แต่ไม่มีเงาร่างนั้นอีกแล้ว กานต์หอบหายใจอย่างหนัก เหงื่อไหลซึม เขาคิดว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว แต่ขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน เขาได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบา...เป็นเสียงเดียวกับเสียงลากที่เขาได้ยินในป่า เสียงนั้นกระซิบเบาๆ ข้างหูของเขาว่า
“เจอกันใหม่...ในป่า…”
“เจอกันใหม่...ในป่า…”
กานต์ได้ยินเสียงบางอย่างสะท้อนมาตามลม เสียงฝีเท้าของคนหรือสัตว์บางชนิดที่ก้าวตามมาในความมืด ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาหยุดและมองรอบๆ แต่ไม่เห็นอะไรเลย เสียงนั้นเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ใกล้กว่าเดิม ฝีเท้าไม่ดังแบบเดินเป็นปกติ แต่มันเป็นเสียงลากเหมือนบางสิ่งถูกดึงไปตามพื้นดิน
เขารู้สึกได้ถึงลมเย็นที่พัดแผ่วผ่านหลังคอ ทำให้เขาต้องรีบหันกลับมองไปด้านหลัง แต่ไม่มีใคร หรืออะไรก็ตามที่ตามมา กานต์สูดลมหายใจลึก พยายามบอกตัวเองว่านี่อาจจะเป็นแค่เสียงธรรมชาติ แต่ลึกๆ แล้ว เขาเริ่มสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ
ทันใดนั้น เขาได้กลิ่นเหม็นแปลกๆ กลิ่นเหมือนดินที่เปียกน้ำผสมกับกลิ่นคาวโลหิตที่อบอวลจนหายใจแทบไม่ออก กานต์เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เขาตัดสินใจเดินต่อด้วยความระมัดระวัง แต่เสียงฝีเท้านั้นกลับดังใกล้เข้ามาทุกที คราวนี้มันอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงสิบเมตร
กานต์มองกลับไปด้านหลังอีกครั้ง และทันใดนั้น เขาเห็นเงาร่างหนึ่ง โครงร่างซีดจาง ผอมโซ และตาคล้ำลึก ตัวซีดเหมือนศพที่ตายมาหลายวัน มันยืนอยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว ดวงตาที่จ้องมองเขามีแววแห่งความโกรธแค้นและเจ็บปวด ในขณะที่ปากของมันเปิดกว้างจนกว้างเกินกว่าปกติ ราวกับกำลังจะปลดปล่อยเสียงกรีดร้อง
กานต์ตะโกนร้องแล้ววิ่งหนีออกจากป่า ฝีเท้าของเขาถี่เร็วกว่าที่เคย แต่เงาร่างนั้นกลับติดตามเขาอย่างไร้ซึ่งความเหน็ดเหนื่อย มันเคลื่อนที่ในความเงียบไม่มีเสียงแม้แต่น้อย กานต์รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นทะลุผ่านเสื้อผ้า เหมือนอากาศรอบตัวถูกดึงไปจนหมด
ในที่สุด เมื่อเขาพ้นจากป่าและกลับถึงถนนใหญ่ เขาหันกลับไปมอง แต่ไม่มีเงาร่างนั้นอีกแล้ว กานต์หอบหายใจอย่างหนัก เหงื่อไหลซึม เขาคิดว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว แต่ขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน เขาได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบา...เป็นเสียงเดียวกับเสียงลากที่เขาได้ยินในป่า เสียงนั้นกระซิบเบาๆ ข้างหูของเขาว่า
“เจอกันใหม่...ในป่า…”