คือเราเป็นเด็กวัยรุ่นม.ต้นที่มีปัญหาชอบล้วงคอหลังจากกินข้าวอ่ะค่ะ คือแบบบางทีเรากินข้าวไปมื้อนึงแล้วมันก็ลามไปกินขนมอื่นๆจนรู้สึกผิดหลังจากนั้นก้จะไปล้วงคอ แต่มันก็มีต้นเหตุของเรื่องพวกนี้อยู่นะคะคือตอนที่เราอยู่ป.5เราเป็นเด็กที่อวบๆหน่อยไม่ถึงกับอ้วนแล้วมันก็มีครูปากหมาคนนึงที่มาทักหน้าห้องว่าช่วงนี้ดูอ้วนขึ้นจังไปเหมือนไปกลืนอะไรมา ตอนที่ได้ยินสิ่งที่ครูพูดเราช็อคไปเลยค่ะคือแบบในชีวิตนี้ไม่เคยมีใครมาพูดใส่แบบนี้เลย(เมื่อก่อนเราเป็นเด็กที่เคยผอมมากกกแบบมากๆพึ่งมาอวบตอนหลังโควิด) เรานอยไปเลยแล้วคือครูแกก้ยังไม่หยุดแค่ครั้งเดียวอีกนะทุกครั้งที่เจอแกแกจะชอบมองหัวจรดเท้าแล้วทักว่าดูอ้วนบ้างดูตัวใหญ่บ้าง(ด้วยความที่สูงตอนนั้นสูงแค่154นน.52เลยจะดูตันๆ)+ลุงข้างบ้านทักด้วยคำาที่ค่อนข้างแรง เราเครียดมากเลยตอนนั้น เราเริ่มกินน้อยบ้างอดข้าวบ้างจนสุดท้ายก็นน.ลดไปพอสมควรแต่ก็ต้องแลกกับส่วนสูงที่ถูกแช่ไว้แค่154… พอเวลาผ่านไปจนถึงม.1เราเริ่มไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้วกลับมาใช้ชีวิตแบบปกติแต่พอเข้าเทอม2เท่านั้นแหละเราเริ่มชอบแต่งตัวเลยอยากจะกลับมาลดอีก เราเริ่มศึกษาเรื่องแคลเรื่องค่าtdeeหลังจากนั้นเราก็กินแคลตามที่ศึกษามา ทำากับข้าวกินเองไปรร.ทุกวันกลับมาจากรร.ก็มาออกกำลังงกายทำาแบบนี้ซํ้าไปๆๆเรื่อยยๆเป็นเวลา5เดือนเราเริ่มไม่ไหวแล้วคือมันทั้งเหนื่อยทั้งการบ้านทั้งสอบไหนจะเรื่องทำาอาหารคำนวลแคลคำานวลโปรตีนจัดเวลาออกกำลังกายยอีกตอนนนั้นเครียดมากกกก เครียดจนตะบะแตกล้วงคอทุกวัน(ทุกวันจริงๆ) เราเริ่มหยุดเรียนไปบางวันแล้วก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องร้องไห้ทุกคืนไม่อยากออกไปเจอใครอีกแล้วสภาพตอนนั้นคือมันเครียดมากจนคิดอยากจะฆ\่าตต.เลยแหละ บางทีเราก็ล้วงคอวันละ4ครั้ง จนพ่อแม่เรามาเจออ้วกที่เราอ้วกใส่ถุงในถังขยะแล้วเค้าก็บอกจะช่วยเราจะพาเราไปหาจิตแพทย์แต่สุดท้ายก็ไม่พาไปแถมยังไม่ช่วยอะไรอีก หลังจากตอนนั้นเราก็เริ่มรู้สึกไม่ไหวแล้วเลยล้มเลิกความพยายามทั้งหมดแล้วกลับมาใช้ชีวิตตามปกติแต่ความรู้สึกผิดหลังกินข้าวมันก็ยังอยู่ในใจเราลึกๆบางเดือนเราทนไม่ไหวก็วิ่งไปอ้วกแล้วกลับมาร้องไห้คนเดียวจนตอนนนี้เราจะขึ้นม.3แล้วยังไม่หายเลย ทรมานสุดๆอยากออกจากวงจรอุบาทว์นี้มากๆแต่ก้กลัวจิตแพทย์เพราะอะไรก้ไม่รู้แต่เราอายที่จะไป(ขอโทษที่อาจจะใช้คำาพูดที่ดูวกไปวนมาหน่อยนะคือเราเป็นคนพูดไม่เก่ง)