คิดถึงความชนบท

สมัยที่ จขกท อายุ 11-12ปี เวลายายจะทำกับข้าว แต่ละอย่าง ต้องหาเครื่องปรุงเอง พริกแกงโขกเอง มะพร้าวผ่าเอง. จขกท.  เห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันยายใช้ให้โขกพริกแกง ( บ้านอยู่ห่างกัน30เมตร) กูยอมไม่ได้ ขอยายโขกพริกแกง. เชอะ!! เรื่องอะไร ชั้นจะต้องแพ้.  กว่าจะได้น้ำกระทิ ต้องปอกเปลือกมะพร้าวเอง แต่ จขกท ยังเด็ก พี่ชายเลยต้องปอกกาบนอกออก เหลือกาบใน เราก็ปอกเอง

พอมาสมัย 15- ปีก่อน น้ากลัวยายเหนื่อย เลยซื้อ เครื่องปั่น. ปั่นพริกแกง ปั่นกระทิ   ความลำบากตรงนั้นก็หายไป ใช่ค่ะ มันเร็วขึ้นและเหนื่อยน้อยลง แต่พริกแกงโขกเองกับ พริกแกงปั่น มันใช้รสชาติที่ต่างกันจริงๆ

ปัจจุบัน. จขกท ย้ายมาอยู่ญี่ปุ่นได้7ปีแล้ว อย่าว่าแต่จะปั่นพริกแกงเลย

พริกแกงนี่ยังต้องขับรถไปซื้อ 5-7กม จากบ้าน กระทิ กระป๋องเท่านั้นที่มี

เวลาทำกับข้าว เครื่องปรุงก็ มีบ้างไม่มีบ้าง เปลี่ยนโน่นนี่นั่น มั่วไปหมด จนไม่รู้ว่า นี่คืออาหาร อะไร? จะญี่ปุ่นก็ไม่ใช่ จะไทยก็ไม่เชิง.