หาอะไรกินไม่ได้ ใกล้จะอดตายละครับ เจอแบบนี้ในสังคมแบบนี้ แล้วเราจะอยู่กันยังไง

หลายปีหลังๆ นี้ผมทำงานหนักครับ แต่เป็นงานทำอยู่ที่บ้านเลยไม่ค่อยได้ออกไปไหน
เลยหาจ้างคนทำงานบ้านที่ทำอาหารได้มาช่วยงานและทำอาหารให้กิน โดยมีนโยบายว่า
อาหารไม่ใส่ผงชูรส ผงปรุงรส น้ำปลา หรือแม้แต่น้ำตาล (ผมชอบคลีนและอีกอย่างเป็นเบาหวาน)


ทำกินกัน 3 มื้อ นานๆ ถึงจะออกไปกินนอกบ้านที เป็นอย่างนี้อยู่หลายปี
ต่อมาคนทำงานบ้านออกไป จะหาจ้างที่มาทำอาหารให้ก็หายาก และยิ่งยากถ้าไม่ใส่ผงชูรส
ปรุงรส น้ำปลา น้ำตาล พวกแม่บ้านพอฟังอย่างนี้แล้วกลัวไม่กล้าทำให้ กลัวไม่อร่อย


ตอนหลังหามาได้คนนึง กลัวเขาออก เลยบอกว่ามื้อเย็นไม่ต้องทำ และมื้อเที่ยงบางวันก็ไม่ต้องทำ
ปัญหาเกิดเลยครับ เพราะพอมีคนทำอาหารให้นานๆ ความสามารถในการทำอาหารเองก็หมดไป
เลยหาซื้อเอาหรือต้องออกไปกินนอกบ้าน


วันนึงผมเอาบะหมี่ซองมาทำกิน ใส่ผงปรุงรสที่ให้มาด้วย กินเสร็จแล้วท้องเสียครับ
อีกวันไปกินข้าวมันไก่หน้าปากซอย น้ำซุปรสแหลมขึ้นคอ กลับมาบ้านเวียนหัว
อีกวันไปกินบะหมี่น้ำ กลับถึงบ้านปากแห้ง
อีกหนนึงไปซื้อชมพู่จากในตลาดมากิน กินแล้วมีอาการเมายาฆ่าแมลง
อีกวันไปกินสเต็กริมถนน สั่งสลัดมากิน กินแล้วคันคอมาก


ถ้าเดาเอาเองคงเพราะตัวเองไม่ได้รับสารแปลกๆ มานาน พอกลับมากินแล้วร่างกายไม่รับ
ทุกวันนี้พอตกเย็นแล้วกลุ้มใจ ไม่รู้จะไปหาอะไรกินนอกบ้าน กลัวกลับเข้าบ้านแล้วป่วย
แปลว่าอาหารที่เราๆ กินกันเข้าไปใส่ผงชูรส มีสารปนเปื้อนเยอะมาก
แต่ถ้าคนกินอยู่ทุกวันคงเคยชิน ตอนนี้ผมกลับมากินใหม่ ไม่รู้จะกินอะไรแล้ว เลือกอะไรก็เจอหมด
นี่เพราะนึกว่าจะกินอะไรดี นึกไม่ออก เลยมาบ่นๆ
สงสัยต้องเข้าครัวทำอาหารกินเองซะแล้ว