21
บรื้นนน!~ บรื้นนนนนน!!!~
เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มสลับกับเสียงลมแรงที่พัดวู่ๆ เข้ามาจนรู้สึกหูอื้อ ฉันกลั้นใจโผล่หน้าออกมาจากแผ่นหลังพี่บริงค์เพื่อดูการแข่งขันระหว่างสามหนุ่ม ตอนนี้พี่โฮมเริ่มแซงนำหน้าขึ้นไปแล้ว แต่คนอย่างพี่บริงค์มีหรือจะยอมแพ้ เหอะ! น้อยไปสิ เขาบิดแฮนด์เร่งความเร็วท้าคลื่นทะเลให้แซงขึ้นไปตีเสมอกับพี่โฮม ฉันดูการแข่งขันอย่างตื่นเต้นแม้จะเวียนหัวนิดหน่อย
“เกาะแน่นๆ นะ!!!” พี่บริงค์ตะโกนบอกลอดหมวกกันน็อก ก่อนจะบิดเร่งอย่างแรงแล้วพาเราทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง ฉันจิกเล็บลงไปยังเสื้อชูชีพด้วยความหวาดเสียว กลัวตัวเองจะหล่น ผืนน้ำที่เคยมีแต่ลูกคลื่นเล็กๆ บัดนี้กลับสะเทือนแผ่เป็นวงกว้าง น้ำที่พุ่งตัวขึ้นสูงกระจายออกข้างตัวเรือ บ่งบอกว่าเจ้าตัวบิดมากแค่ไหน พี่บริงค์แซงขึ้นหน้าไปอยู่ลำแรก ก่อนจะหันมาพเยิดหน้าให้พี่โฮมที่เยื้องหลังไปหน่อยเป็นเชิงว่า ‘ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ!’ ก่อนจะหันกลับไปแล้วรักษาความเร็วให้คงเดิม ฉันยิ้มแหยๆ เพราะถึงแม้จะดีใจที่เขานำมาเป็นอันดับแรก แต่ก็อดหวาดเสียวไม่ได้ ว่าฉันจะพลาดตกลงไปเมื่อไหร่
“ไง! พี่เก่งรึเปล่า?!” คำพูดอวดๆ ดังลอดมาจากหมวกกันน็อก ถึงจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะเสียงรอบข้างมันดังกว่ามาก แต่ฉันก็พอจะได้ยินว่าเขาพูดว่าอะไร จึงตะโกนตอบกลับไปบ้าง
“อย่าเพิ่งเหลิง! เอาให้ถึงเกาะซะก่อนเถอะพ่อคุณ!”
“ฮ่าๆๆ” ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก พี่บริงค์ไม่พูดอะไรอีกหลังจากนั้น เขาบึ่งทะยานสู้คลื่นน้อยๆ ไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่ฉันไม่อาจปล่อยมือออกจากตัวเขาได้
บรื้นนน~ บรื้นๆๆๆ บรื้นนนนนนนน!!!
“อ๊ะ” ฉันอุทาน เมื่อจู่ๆ พี่แชลที่อยู่หลังสุดก็บิดพุ่งขึ้นมาเทียบกับพี่บริงค์ พี่แชลหันมายักคิ้วให้หนึ่งทีก่อนจะบิดเร่งความเร็วให้แซงขึ้นไปข้างหน้า พี่บริงค์จ้องมองพี่แชลแล้วเค้นหัวเราะหึ ฉันรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าควรกอดพี่เขาให้แน่นขึ้นไปอีก เพราะอะไรน่ะเหรอ?
บรื้นนนน!!! บรื้นนนนนนนน!!!~
พี่บริงค์บิดเต็มที่ ตอนนี้คู่ต่อสู้คือพี่แชลซะแล้ว ฉันล่ะใจเต้นตุบๆ ทุกทีที่พี่แกบิดเร่งความเร็ว โอย...หัวใจจะวาย TOT
แต่...ไม่ได้!!!
ถ้าฉันหัวใจวายตอนนี้ฉันต้องตกลงไปเฝ้าปะการังใต้ทะเลแน่ๆ เลย ไม่อ๊าววววว!!!
“คอยดูนะนิกิม!!!” พี่บริงค์ตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ ก่อนที่จะพาเจ้าเจ็ทสกีพุ่งแรงขึ้นไปอีก ว้ากกกก! O[]O
ฉันชำเลืองมองไปข้างหน้าด้วยความกลัว พี่บริงค์บิดจนไล่ตามพี่แชลไปติดๆ ตอนนี้เหลืออีกนิดที่พี่บริงค์จะขึ้นไปตีเสมอ เขาสองคนหันมามองหน้ากัน ก่อนที่พี่แชลจะหันกลับไปแล้วเร่งเครื่องให้แซงไปข้างหน้า พี่บริงค์มองตามแล้วจู่ๆ ก็ยืนขึ้นเล็กน้อยก่อนจะบิดเร่งความเร็วแล้วตีวงเลี้ยว...จะเลี้ยวไปไหนเนี่ย?! =[]= พลันคำตอบก็ตามมาทันที เมื่อพี่บริงค์เลี้ยวตัดหน้าพี่แชลอย่างน่าหวาดเสียว จนพี่แชลชะงักมือที่บิดอยู่ นั่นจึงทำให้เขาช้าลงไปถนัดตา(ขี้โกง - -) ฉันหันไปมองข้างหลัง เห็นพี่โฮมที่เริ่มบิดตามเรามา และพี่แชลที่ก็ค่อยเริ่มบิดตามมาเหมือนกันก่อนฉันจะหันกลับไปมองข้างหน้า เห็นเกาะที่ว่ากันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง ฉันเผลอยิ้มอย่างลิงโลดก่อนจะตะโกนบอกพี่บริงค์ดังๆ
“บิดเลยพี่บริงค์! เกาะอยู่ข้างหน้านี้แล้ว ไม่ต้องห่วงนิกิม ไปโลดดดดด!!!”
บรื้นนนนนนนนนน!!!
พี่บริงค์บิดตามคำขอ เขานั่งลงแล้วบิดเร่งความเร็วให้อยู่ในระดับสูงสุด ไอ้หยา! พอพี่แกจัดหนักฉันก็เริ่มใจเต้นแทบระเบิดอีกแล้วสิ เร็วชิบเป๋งเลยพี่น้องงงงงง!!! >[]<
และแล้ว...ด้วยความเร็วที่พี่บริงค์บิดมาตลอดไม่ยั้งมือ ก็ทำให้เราใกล้ถึงฝั่งมากขึ้นไปทุกทีๆ เขาหันหลังไปมองอีกสองคนที่ไม่มีวี่แววว่าจะตามทันก่อนจะคลายคันเร่งให้เป็นปกติ และปล่อยให้มันพาเราไปถึงฝั่งอย่างปลอดภัย...
พี่บริงค์ดับเครื่องทันทีที่ถึงฝั่งคนแรก เขาปล่อยให้ฉันลงไปก่อนพลางถอดหมวกกันน็อกแขวนไว้กับแฮนด์ แล้วตัวเองก็ค่อยก้าวลงมาทีหลัง
“สุดยอดไปเลยอ่ะพี่บริงค์! >_<” ฉันตะโกนบอกเขาเสียงดังทั้งที่อยู่บนฝั่งแล้วแท้ๆ ตอนนี้ไม่มีเสียงใดที่จะมาดังเกินไปกว่าฉันแหกปากโวยวายได้อีกแล้ว ฮ่าๆ “โอ๊ย! เราชนะแล้วอ่ะพี่บริงค์ เราชนะแล้วววว >O< ดีใจสุโค่ยเลย!” ฉันอดพร่ำบอกอีกหลายรอบไม่ได้ว่าเราชนะแล้ว มัน...ดีใจมากๆ อ่ะ บวกกับที่เราสองคนปลอดภัย ทำให้ฉันยิ้มกว้างไม่หุบ
“หึๆ! ก็พี่บริงค์ซะอย่าง...แค่นี้น่ะเบสิกๆ” พี่แกยืดอกพูดอวดๆ ฉันละอดหมั่นไส้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ บ้ายอ
“นี่ น้อยๆ หน่อย แหม...เบสิกๆ กล้าพูดเนอะ”
“เอ้า แล้วมันจริงมั้ยละ? ก็คนมันเทพ” พี่แกเบะปากอวดโอ่อย่างน่าตบสุดๆ
“เฮ้อ! เบื่อคนหลงตัวเองว่ะ” ฉันแกล้งบ่นให้เขาได้ยิน พี่บริงค์ขมวดคิ้วก่อนจะ...
“นี่แน่ะๆๆ”
“โอ๊ยยย ผมยุ่งหมดแล้วพี่บริงค์!” ฉันมุดตัวหนีมือพี่บริงค์ที่ขยี้ผมฉันจนยุ่งเป็นรังนกอีแร้ง(เปรียบได้สุดยอด) เขาหัวเราะหึๆ แล้วทำท่าเหมือนจะเขมือบหัวฉัน!
“อย่าน้า!!! >O<” ฉันเอามือกำบังไว้ข้างหน้าหลับตาปี๋ อึ๋ย~
บรื้นนนนน~ บรื้นๆๆ
“ผมได้ที่สอง ฮ่าๆ ชนะพี่โฮมแล้วววว เย้ๆๆ”
ฉันลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงพี่แชลแว่วมาใกล้ๆ แอบชำเลืองมองพี่บริงค์ก่อนว่าเขาจะไม่กลับมาขยี้ผมฉันเล่นอีก พี่บริงค์หันหน้าไปทางเดียวกับฉันคือท้องทะเลข้างหน้าที่มีเจ็ทสกีอีกสองลำกำลังตรงมาทางนี้ พี่แชล...ขับเข้าฝั่งเป็นอับดับสอง พี่โฮม...หน้ามุ่ยมาเชียว
“แพ้แชลอีกและ เซ็ง ” พี่โฮมเดินเข้ามาหาพวกเราพลางบ่นหน้ามู่ทู่
“ก็ของมันแน่อยู่แล้วอ่ะครับพี่ใหญ่ อิอิ” พี่แชลแกล้งเย้ยยักคิ้วกวนๆ ทำให้พี่โฮมยิ่งหน้าบูดเข้าไปใหญ่ พี่บริงค์จึงรีบเข้าไปไกล่เกลี่ยทั้งสองคนให้ยุติศึกตั้งแต่เนิ่นๆ
“เอ่อ...นี่ ไม่ต้องทะเลาะกันหรอกน่าทั้งสองคน มันเป็นแค่การแข่งขันสนุกๆ ก็เท่านั้นเอง...เนอะ ^^ ที่สองที่สามมันไม่สำคัญหรอก อื้ม ” พี่บริงค์ยิ้มให้กำลังใจทั้งสองคนโดยเฉพาะพี่โฮมที่พยักหน้านิ่งๆ ฉันล่ะแอบปลื้มใจนายพี่บริงค์คนนี้จริงๆ คนอะไรนะ...ทั้งน่ารักทั้งเป็นคนดี อิอิ
“เพราะยังไง...ที่หนึ่งอย่างผมก็ย่อมสำคัญสุด ฮ่าๆๆ!”
“ไอ้คุณบริงค์!!!” ฉันและพวกพี่อีกสองคนตวาดแว้ด บ้าเอ๊ย อุตส่าห์เคลิ้มเผลอคิดว่าเป็นคนดีแท้ๆ เฮ้อ...เปลี่ยนๆๆ >_< เพราะตอนนี้นายเป็นคนหลงตัวเองที่สุดในโลกแล้ว! ไอ้คุณชายบริงค์บ้ายอ!!!
ครืนนนน
“เฮ้ย” พวกเราทุกคนอุทานแล้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้าอย่างหวาดระแวง เสียงฟ้าร้องคำรามดังมาพร้อมกับสายฟ้าแลบที่สว่างวาบไปทั่วท้องฟ้า เมฆสีเทาลอยมาจากไหนก็ไม่รู้เกาะกลุ่มกันเป็นก้อนใหญ่บังความสว่างของแสงอาทิตย์จนเกือบมิด อา...ไม่นะ อย่างนี้มันละครน้ำเน่าชัดๆ
ติดเกาะ!!! กลับไม่ได้!!! ฝนตกหนัก!!! พระเอกนางเอกมีอะไรกันที่เกาะ!?! (อ้ากกก! >[]< อันนี้แอบคิดเล่นๆ)
“ฮื่อ อย่าบอกนะว่าพวกเรา...”
“ต้องค้างที่นี่ T^T” ฉันพูดเสริมให้พี่โฮม ทุกคนถอนใจเฮือกรวมทั้งยัยสองคนนั้นที่หน้าถอดสีลงไปมาก เออ...จริงสิ เพราะพวกหล่อนต้องกลับวันนี้นี่นา?
“แล้วพวกน้องจะกลับกันยังไงครับเนี่ย?” พี่บริงค์หันไปถามสองคนนั้นด้วยความเป็นห่วง พวกหล่อนส่ายหน้าไปมาบ่งบอกว่าไม่รู้ พี่บริงค์เงยหน้าขึ้นมองฟ้าอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“สงสัยคงต้องกลับเองทีหลังแล้วล่ะ เพราะฝนกำลังจะตกแล้ว”
ฉันพยักหน้าเห็นด้วยก่อนทอดสายตาไปที่ผืนทะเล บัดนี้ทะเลที่เราเคยขี่เจ็ทสกีแข่งกันอย่างผาดโผน ได้กลายมาเป็นทะเลที่เต็มไปด้วยคลื่นลูกใหญ่ พายุรึเปล่าเนี่ย? น่ากลัวอ่ะ TOT
“พี่บริงค์ ที่นี่มีบ้านคนบ้างรึเปล่า?” ฉันถามเพราะว่าเผื่อจะเหมือนในละครหรือนิยายเรื่องอื่นๆ ที่พอพระเอกนางเอกติดเกาะก็เดินทางไปเรื่อยๆ จนพบบ้านคนที่มีตายายสองคนเป็นเจ้าของบ้าน แต่นี่ไม่ใช่...พี่บริงค์ส่ายหน้า
“ไม่รู้สิ พวกพี่ก็เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกเหมือนกันนี่แหละ” คำตอบของเขาทำให้ฉันรู้สึกใจหายพิกล พี่บริงค์เดินเข้ามาโอบไหล่แล้วพูดปลอบใจ
“ไม่ต้องกลัวไปหรอกน่า เธอไม่ได้ติดเกาะที่นี่คนเดียวสักหน่อย เนอะ ^^” พี่บริงค์ยิ้มปลอบพลางเขย่าแขนฉันไปด้วย แต่ฉันกลับยิ่งขมวดคิ้วมุ่น
“แล้วเราจะไปหลบฝนกันที่ไหนล่ะพี่บริงค์ ดูท่า...จะตกหนักใช่ย่อยเลยนะ” ฉันยังคงกังวลไม่หาย เพราะเสียงฟ้าร้องที่มาพร้อมกับสายฟ้าแลบมันชักจะเกิดมากขึ้นทุกทีแล้ว
“นั่นสินะ...” พี่บริงค์ปล่อยมือออก พลางทำหน้าคิดหนัก
“บริงค์”
พี่บริงค์เงยหน้าขึ้นอีกครั้งแล้วหันไปมองพี่โฮมที่เดินเข้ามาพร้อมกับพี่แชล
“เอาไงดี สัญญาณก็ไม่มีซะด้วย พวกเราน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่พวกผู้หญิงนี่สิ...”
“นั่นสิพี่ ผมว่านะ...เราลองไปเดินดูรอบๆ เกาะกันดีมั้ย เผื่อจะเจอบ้านคนแบบในละครอ่ะ” พี่แชลเสนอความคิดเห็น ซึ่งฉันก็ภาวนาขอให้โลกบันเทิงช่วยพวกเราด้วยเถอะ ขอให้พวกเราได้เจอบ้านคนอย่างในละครน้ำเน่าเพื่อเอาไว้หลบฝนด้วยเถอะนะคะ เพี้ยงงง~ >_<
“ป่ะ งั้น...สาวๆ ครับ” พี่บริงค์ตะโกนเรียกสองคนนั้นซึ่งนัยนั้นก็รวมทั้งฉันด้วยให้เข้าไปหา
“คือพวกเราสามคนจะลองไปสำรวจรอบๆ เกาะดู เผื่อว่าจะมีบ้านคนสักหลัง จึงอยากให้สาวๆ ช่วยหาที่หลบฝนกันไปก่อนได้มั้ยครับ แล้วพวกเราจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด” พี่บริงค์บอก ฉันจึงพยักหน้าแทนสองคนนั้นที่มีสีหน้ากังวลเครียดไม่แพ้กัน เหอะๆ ฉันก็กลัวเหมือนกับพวกเธอนั่นแหละ = =lll
“ถ้าอย่างนั้นก็ฝากด้วยนะนิกิม แล้วพวกพี่จะรีบกลับมา...ฝากด้วยนะ!” พี่โฮมบอกหน้าเครียดก่อนจะวิ่งตามสองคนนั้นไป ฉันมองแผ่นหลังของสามคนนั้นด้วยความเป็นห่วง มองจนพวกเขาหายลับไปแล้ว ฉันจึงถอนใจอย่างหดหู่แล้วหันกลับมามองยัยสองคนนี้ที่ยืนหน้าซีดอยู่ใกล้ๆ แล้วเอ่ยเสียงอ่อน...
“ป่ะ พวกเรารีบไปหาที่หลบฝนกันเถอะ”
“เมื่อไหร่จะเจอบ้านคนเนี่ย?” มีเสียงบ่นกระปอดกระแปดมาจากด้านหลัง ฉันไม่รำคาญหรอก เพราะฉันก็กำลังคิดอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน เดินหามาตั้งนานแล้วนะ นอกจากบ้านคนที่ไม่เจอสักหลัง ฉันก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะหลบที่ไหนได้เลย เฮ้อ นี่อย่าบอกนะว่า...พวกเราจะต้องนอนตากฝนกันน่ะ ไม่เอานะ หนาวตายชัก!
“กรี๊ดดดด!”
“เฮ้ย! O_o อะไร...มีอะไร? เกิดอะไรขึ้น???” ฉันสะดุ้งเฮือกก่อนจะรีบหันกลับไปข้างหลังด้วยความตกใจ สองคนนั้นชี้มือสั่นๆ ไปที่อะไรสักอย่างพลางเบิกตากว้าง ฉันขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆ ไล่สายตามองไปยังตำแหน่งที่พวกนั้นชี้ดู...
เฮือก!! O_O ไม่...ไม่นะ...เรา...เรา...
กรี๊ดดดด! >[]<
“เราเจอถ้ำแล้วววววว!!! >O<”
นับตั้งแต่วันที่ฉันรักเธอ [ตอนที่ 21]
บรื้นนน!~ บรื้นนนนนน!!!~
เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มสลับกับเสียงลมแรงที่พัดวู่ๆ เข้ามาจนรู้สึกหูอื้อ ฉันกลั้นใจโผล่หน้าออกมาจากแผ่นหลังพี่บริงค์เพื่อดูการแข่งขันระหว่างสามหนุ่ม ตอนนี้พี่โฮมเริ่มแซงนำหน้าขึ้นไปแล้ว แต่คนอย่างพี่บริงค์มีหรือจะยอมแพ้ เหอะ! น้อยไปสิ เขาบิดแฮนด์เร่งความเร็วท้าคลื่นทะเลให้แซงขึ้นไปตีเสมอกับพี่โฮม ฉันดูการแข่งขันอย่างตื่นเต้นแม้จะเวียนหัวนิดหน่อย
“เกาะแน่นๆ นะ!!!” พี่บริงค์ตะโกนบอกลอดหมวกกันน็อก ก่อนจะบิดเร่งอย่างแรงแล้วพาเราทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง ฉันจิกเล็บลงไปยังเสื้อชูชีพด้วยความหวาดเสียว กลัวตัวเองจะหล่น ผืนน้ำที่เคยมีแต่ลูกคลื่นเล็กๆ บัดนี้กลับสะเทือนแผ่เป็นวงกว้าง น้ำที่พุ่งตัวขึ้นสูงกระจายออกข้างตัวเรือ บ่งบอกว่าเจ้าตัวบิดมากแค่ไหน พี่บริงค์แซงขึ้นหน้าไปอยู่ลำแรก ก่อนจะหันมาพเยิดหน้าให้พี่โฮมที่เยื้องหลังไปหน่อยเป็นเชิงว่า ‘ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ!’ ก่อนจะหันกลับไปแล้วรักษาความเร็วให้คงเดิม ฉันยิ้มแหยๆ เพราะถึงแม้จะดีใจที่เขานำมาเป็นอันดับแรก แต่ก็อดหวาดเสียวไม่ได้ ว่าฉันจะพลาดตกลงไปเมื่อไหร่
“ไง! พี่เก่งรึเปล่า?!” คำพูดอวดๆ ดังลอดมาจากหมวกกันน็อก ถึงจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะเสียงรอบข้างมันดังกว่ามาก แต่ฉันก็พอจะได้ยินว่าเขาพูดว่าอะไร จึงตะโกนตอบกลับไปบ้าง
“อย่าเพิ่งเหลิง! เอาให้ถึงเกาะซะก่อนเถอะพ่อคุณ!”
“ฮ่าๆๆ” ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก พี่บริงค์ไม่พูดอะไรอีกหลังจากนั้น เขาบึ่งทะยานสู้คลื่นน้อยๆ ไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่ฉันไม่อาจปล่อยมือออกจากตัวเขาได้
บรื้นนน~ บรื้นๆๆๆ บรื้นนนนนนนน!!!
“อ๊ะ” ฉันอุทาน เมื่อจู่ๆ พี่แชลที่อยู่หลังสุดก็บิดพุ่งขึ้นมาเทียบกับพี่บริงค์ พี่แชลหันมายักคิ้วให้หนึ่งทีก่อนจะบิดเร่งความเร็วให้แซงขึ้นไปข้างหน้า พี่บริงค์จ้องมองพี่แชลแล้วเค้นหัวเราะหึ ฉันรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าควรกอดพี่เขาให้แน่นขึ้นไปอีก เพราะอะไรน่ะเหรอ?
บรื้นนนน!!! บรื้นนนนนนนน!!!~
พี่บริงค์บิดเต็มที่ ตอนนี้คู่ต่อสู้คือพี่แชลซะแล้ว ฉันล่ะใจเต้นตุบๆ ทุกทีที่พี่แกบิดเร่งความเร็ว โอย...หัวใจจะวาย TOT
แต่...ไม่ได้!!!
ถ้าฉันหัวใจวายตอนนี้ฉันต้องตกลงไปเฝ้าปะการังใต้ทะเลแน่ๆ เลย ไม่อ๊าววววว!!!
“คอยดูนะนิกิม!!!” พี่บริงค์ตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ ก่อนที่จะพาเจ้าเจ็ทสกีพุ่งแรงขึ้นไปอีก ว้ากกกก! O[]O
ฉันชำเลืองมองไปข้างหน้าด้วยความกลัว พี่บริงค์บิดจนไล่ตามพี่แชลไปติดๆ ตอนนี้เหลืออีกนิดที่พี่บริงค์จะขึ้นไปตีเสมอ เขาสองคนหันมามองหน้ากัน ก่อนที่พี่แชลจะหันกลับไปแล้วเร่งเครื่องให้แซงไปข้างหน้า พี่บริงค์มองตามแล้วจู่ๆ ก็ยืนขึ้นเล็กน้อยก่อนจะบิดเร่งความเร็วแล้วตีวงเลี้ยว...จะเลี้ยวไปไหนเนี่ย?! =[]= พลันคำตอบก็ตามมาทันที เมื่อพี่บริงค์เลี้ยวตัดหน้าพี่แชลอย่างน่าหวาดเสียว จนพี่แชลชะงักมือที่บิดอยู่ นั่นจึงทำให้เขาช้าลงไปถนัดตา(ขี้โกง - -) ฉันหันไปมองข้างหลัง เห็นพี่โฮมที่เริ่มบิดตามเรามา และพี่แชลที่ก็ค่อยเริ่มบิดตามมาเหมือนกันก่อนฉันจะหันกลับไปมองข้างหน้า เห็นเกาะที่ว่ากันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง ฉันเผลอยิ้มอย่างลิงโลดก่อนจะตะโกนบอกพี่บริงค์ดังๆ
“บิดเลยพี่บริงค์! เกาะอยู่ข้างหน้านี้แล้ว ไม่ต้องห่วงนิกิม ไปโลดดดดด!!!”
บรื้นนนนนนนนนน!!!
พี่บริงค์บิดตามคำขอ เขานั่งลงแล้วบิดเร่งความเร็วให้อยู่ในระดับสูงสุด ไอ้หยา! พอพี่แกจัดหนักฉันก็เริ่มใจเต้นแทบระเบิดอีกแล้วสิ เร็วชิบเป๋งเลยพี่น้องงงงงง!!! >[]<
และแล้ว...ด้วยความเร็วที่พี่บริงค์บิดมาตลอดไม่ยั้งมือ ก็ทำให้เราใกล้ถึงฝั่งมากขึ้นไปทุกทีๆ เขาหันหลังไปมองอีกสองคนที่ไม่มีวี่แววว่าจะตามทันก่อนจะคลายคันเร่งให้เป็นปกติ และปล่อยให้มันพาเราไปถึงฝั่งอย่างปลอดภัย...
พี่บริงค์ดับเครื่องทันทีที่ถึงฝั่งคนแรก เขาปล่อยให้ฉันลงไปก่อนพลางถอดหมวกกันน็อกแขวนไว้กับแฮนด์ แล้วตัวเองก็ค่อยก้าวลงมาทีหลัง
“สุดยอดไปเลยอ่ะพี่บริงค์! >_<” ฉันตะโกนบอกเขาเสียงดังทั้งที่อยู่บนฝั่งแล้วแท้ๆ ตอนนี้ไม่มีเสียงใดที่จะมาดังเกินไปกว่าฉันแหกปากโวยวายได้อีกแล้ว ฮ่าๆ “โอ๊ย! เราชนะแล้วอ่ะพี่บริงค์ เราชนะแล้วววว >O< ดีใจสุโค่ยเลย!” ฉันอดพร่ำบอกอีกหลายรอบไม่ได้ว่าเราชนะแล้ว มัน...ดีใจมากๆ อ่ะ บวกกับที่เราสองคนปลอดภัย ทำให้ฉันยิ้มกว้างไม่หุบ
“หึๆ! ก็พี่บริงค์ซะอย่าง...แค่นี้น่ะเบสิกๆ” พี่แกยืดอกพูดอวดๆ ฉันละอดหมั่นไส้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ บ้ายอ
“นี่ น้อยๆ หน่อย แหม...เบสิกๆ กล้าพูดเนอะ”
“เอ้า แล้วมันจริงมั้ยละ? ก็คนมันเทพ” พี่แกเบะปากอวดโอ่อย่างน่าตบสุดๆ
“เฮ้อ! เบื่อคนหลงตัวเองว่ะ” ฉันแกล้งบ่นให้เขาได้ยิน พี่บริงค์ขมวดคิ้วก่อนจะ...
“นี่แน่ะๆๆ”
“โอ๊ยยย ผมยุ่งหมดแล้วพี่บริงค์!” ฉันมุดตัวหนีมือพี่บริงค์ที่ขยี้ผมฉันจนยุ่งเป็นรังนกอีแร้ง(เปรียบได้สุดยอด) เขาหัวเราะหึๆ แล้วทำท่าเหมือนจะเขมือบหัวฉัน!
“อย่าน้า!!! >O<” ฉันเอามือกำบังไว้ข้างหน้าหลับตาปี๋ อึ๋ย~
บรื้นนนนน~ บรื้นๆๆ
“ผมได้ที่สอง ฮ่าๆ ชนะพี่โฮมแล้วววว เย้ๆๆ”
ฉันลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงพี่แชลแว่วมาใกล้ๆ แอบชำเลืองมองพี่บริงค์ก่อนว่าเขาจะไม่กลับมาขยี้ผมฉันเล่นอีก พี่บริงค์หันหน้าไปทางเดียวกับฉันคือท้องทะเลข้างหน้าที่มีเจ็ทสกีอีกสองลำกำลังตรงมาทางนี้ พี่แชล...ขับเข้าฝั่งเป็นอับดับสอง พี่โฮม...หน้ามุ่ยมาเชียว
“แพ้แชลอีกและ เซ็ง ” พี่โฮมเดินเข้ามาหาพวกเราพลางบ่นหน้ามู่ทู่
“ก็ของมันแน่อยู่แล้วอ่ะครับพี่ใหญ่ อิอิ” พี่แชลแกล้งเย้ยยักคิ้วกวนๆ ทำให้พี่โฮมยิ่งหน้าบูดเข้าไปใหญ่ พี่บริงค์จึงรีบเข้าไปไกล่เกลี่ยทั้งสองคนให้ยุติศึกตั้งแต่เนิ่นๆ
“เอ่อ...นี่ ไม่ต้องทะเลาะกันหรอกน่าทั้งสองคน มันเป็นแค่การแข่งขันสนุกๆ ก็เท่านั้นเอง...เนอะ ^^ ที่สองที่สามมันไม่สำคัญหรอก อื้ม ” พี่บริงค์ยิ้มให้กำลังใจทั้งสองคนโดยเฉพาะพี่โฮมที่พยักหน้านิ่งๆ ฉันล่ะแอบปลื้มใจนายพี่บริงค์คนนี้จริงๆ คนอะไรนะ...ทั้งน่ารักทั้งเป็นคนดี อิอิ
“เพราะยังไง...ที่หนึ่งอย่างผมก็ย่อมสำคัญสุด ฮ่าๆๆ!”
“ไอ้คุณบริงค์!!!” ฉันและพวกพี่อีกสองคนตวาดแว้ด บ้าเอ๊ย อุตส่าห์เคลิ้มเผลอคิดว่าเป็นคนดีแท้ๆ เฮ้อ...เปลี่ยนๆๆ >_< เพราะตอนนี้นายเป็นคนหลงตัวเองที่สุดในโลกแล้ว! ไอ้คุณชายบริงค์บ้ายอ!!!
ครืนนนน
“เฮ้ย” พวกเราทุกคนอุทานแล้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้าอย่างหวาดระแวง เสียงฟ้าร้องคำรามดังมาพร้อมกับสายฟ้าแลบที่สว่างวาบไปทั่วท้องฟ้า เมฆสีเทาลอยมาจากไหนก็ไม่รู้เกาะกลุ่มกันเป็นก้อนใหญ่บังความสว่างของแสงอาทิตย์จนเกือบมิด อา...ไม่นะ อย่างนี้มันละครน้ำเน่าชัดๆ
ติดเกาะ!!! กลับไม่ได้!!! ฝนตกหนัก!!! พระเอกนางเอกมีอะไรกันที่เกาะ!?! (อ้ากกก! >[]< อันนี้แอบคิดเล่นๆ)
“ฮื่อ อย่าบอกนะว่าพวกเรา...”
“ต้องค้างที่นี่ T^T” ฉันพูดเสริมให้พี่โฮม ทุกคนถอนใจเฮือกรวมทั้งยัยสองคนนั้นที่หน้าถอดสีลงไปมาก เออ...จริงสิ เพราะพวกหล่อนต้องกลับวันนี้นี่นา?
“แล้วพวกน้องจะกลับกันยังไงครับเนี่ย?” พี่บริงค์หันไปถามสองคนนั้นด้วยความเป็นห่วง พวกหล่อนส่ายหน้าไปมาบ่งบอกว่าไม่รู้ พี่บริงค์เงยหน้าขึ้นมองฟ้าอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“สงสัยคงต้องกลับเองทีหลังแล้วล่ะ เพราะฝนกำลังจะตกแล้ว”
ฉันพยักหน้าเห็นด้วยก่อนทอดสายตาไปที่ผืนทะเล บัดนี้ทะเลที่เราเคยขี่เจ็ทสกีแข่งกันอย่างผาดโผน ได้กลายมาเป็นทะเลที่เต็มไปด้วยคลื่นลูกใหญ่ พายุรึเปล่าเนี่ย? น่ากลัวอ่ะ TOT
“พี่บริงค์ ที่นี่มีบ้านคนบ้างรึเปล่า?” ฉันถามเพราะว่าเผื่อจะเหมือนในละครหรือนิยายเรื่องอื่นๆ ที่พอพระเอกนางเอกติดเกาะก็เดินทางไปเรื่อยๆ จนพบบ้านคนที่มีตายายสองคนเป็นเจ้าของบ้าน แต่นี่ไม่ใช่...พี่บริงค์ส่ายหน้า
“ไม่รู้สิ พวกพี่ก็เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกเหมือนกันนี่แหละ” คำตอบของเขาทำให้ฉันรู้สึกใจหายพิกล พี่บริงค์เดินเข้ามาโอบไหล่แล้วพูดปลอบใจ
“ไม่ต้องกลัวไปหรอกน่า เธอไม่ได้ติดเกาะที่นี่คนเดียวสักหน่อย เนอะ ^^” พี่บริงค์ยิ้มปลอบพลางเขย่าแขนฉันไปด้วย แต่ฉันกลับยิ่งขมวดคิ้วมุ่น
“แล้วเราจะไปหลบฝนกันที่ไหนล่ะพี่บริงค์ ดูท่า...จะตกหนักใช่ย่อยเลยนะ” ฉันยังคงกังวลไม่หาย เพราะเสียงฟ้าร้องที่มาพร้อมกับสายฟ้าแลบมันชักจะเกิดมากขึ้นทุกทีแล้ว
“นั่นสินะ...” พี่บริงค์ปล่อยมือออก พลางทำหน้าคิดหนัก
“บริงค์”
พี่บริงค์เงยหน้าขึ้นอีกครั้งแล้วหันไปมองพี่โฮมที่เดินเข้ามาพร้อมกับพี่แชล
“เอาไงดี สัญญาณก็ไม่มีซะด้วย พวกเราน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่พวกผู้หญิงนี่สิ...”
“นั่นสิพี่ ผมว่านะ...เราลองไปเดินดูรอบๆ เกาะกันดีมั้ย เผื่อจะเจอบ้านคนแบบในละครอ่ะ” พี่แชลเสนอความคิดเห็น ซึ่งฉันก็ภาวนาขอให้โลกบันเทิงช่วยพวกเราด้วยเถอะ ขอให้พวกเราได้เจอบ้านคนอย่างในละครน้ำเน่าเพื่อเอาไว้หลบฝนด้วยเถอะนะคะ เพี้ยงงง~ >_<
“ป่ะ งั้น...สาวๆ ครับ” พี่บริงค์ตะโกนเรียกสองคนนั้นซึ่งนัยนั้นก็รวมทั้งฉันด้วยให้เข้าไปหา
“คือพวกเราสามคนจะลองไปสำรวจรอบๆ เกาะดู เผื่อว่าจะมีบ้านคนสักหลัง จึงอยากให้สาวๆ ช่วยหาที่หลบฝนกันไปก่อนได้มั้ยครับ แล้วพวกเราจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด” พี่บริงค์บอก ฉันจึงพยักหน้าแทนสองคนนั้นที่มีสีหน้ากังวลเครียดไม่แพ้กัน เหอะๆ ฉันก็กลัวเหมือนกับพวกเธอนั่นแหละ = =lll
“ถ้าอย่างนั้นก็ฝากด้วยนะนิกิม แล้วพวกพี่จะรีบกลับมา...ฝากด้วยนะ!” พี่โฮมบอกหน้าเครียดก่อนจะวิ่งตามสองคนนั้นไป ฉันมองแผ่นหลังของสามคนนั้นด้วยความเป็นห่วง มองจนพวกเขาหายลับไปแล้ว ฉันจึงถอนใจอย่างหดหู่แล้วหันกลับมามองยัยสองคนนี้ที่ยืนหน้าซีดอยู่ใกล้ๆ แล้วเอ่ยเสียงอ่อน...
“ป่ะ พวกเรารีบไปหาที่หลบฝนกันเถอะ”
“เมื่อไหร่จะเจอบ้านคนเนี่ย?” มีเสียงบ่นกระปอดกระแปดมาจากด้านหลัง ฉันไม่รำคาญหรอก เพราะฉันก็กำลังคิดอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน เดินหามาตั้งนานแล้วนะ นอกจากบ้านคนที่ไม่เจอสักหลัง ฉันก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะหลบที่ไหนได้เลย เฮ้อ นี่อย่าบอกนะว่า...พวกเราจะต้องนอนตากฝนกันน่ะ ไม่เอานะ หนาวตายชัก!
“กรี๊ดดดด!”
“เฮ้ย! O_o อะไร...มีอะไร? เกิดอะไรขึ้น???” ฉันสะดุ้งเฮือกก่อนจะรีบหันกลับไปข้างหลังด้วยความตกใจ สองคนนั้นชี้มือสั่นๆ ไปที่อะไรสักอย่างพลางเบิกตากว้าง ฉันขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆ ไล่สายตามองไปยังตำแหน่งที่พวกนั้นชี้ดู...
เฮือก!! O_O ไม่...ไม่นะ...เรา...เรา...
กรี๊ดดดด! >[]<
“เราเจอถ้ำแล้วววววว!!! >O<”