16
เราสองคนเดินกลับเข้าไปในปาร์ตี้อีกครั้ง หลังจากที่ฉันทำใจได้แล้ว และพี่บริงค์ก็สัญญาว่าจะปกป้องฉัน...จากพวกผู้หญิงให้เอง (แมนมาก = =*)
พี่บริงค์นั่งลงที่เก้าอี้ขอนไม้เตี้ยๆ ตัวเดิม ตรงนั้นยังคงมีพวกสาวๆ นั่งคุยกันอยู่อย่างออกรส แต่พอเห็นพี่แกเดินเข้าไปเท่านั้นแหละ เงียบเลย แล้วเปลี่ยนมาเป็นดี๊ด๊าแทน ฉันทำหน้าแขยงเมื่อนึกถึงภาพของตัวเองที่ถ้าเกิดทะลึ่งเดินตามไปนั่งกับเขา มีหวัง...ไม่รอดจากสะบึมทั้งหลายที่จ้องจะเบียดแขนแน่ เฮ้อ...
“อ้าว ไม่มานั่งด้วยกันล่ะนิกิม?” พี่บริงค์ที่นั่งอยู่ท่ามกลางห้อมล้อมของสาวๆ เงยหน้าขึ้นถามฉันอย่างไม่เข้าใจพลางคว้ากีตาร์สีน้ำตาลที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาด้วย
“ไม่เอาอ่ะ ไปหาอะไรกินดีกว่า” ฉันบอกอย่างเซ็งๆ สายตาอดชำเลืองมองพวกสาวๆ และพี่แกอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ ฉันหันหลังกลับแล้วเดินมุ่งหน้าไปที่พี่โฮมทันที
“อ้าว นิกิม ไม่ไปนั่งกับบริงค์ล่ะ? ถ้าหิวบอกพี่ก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องเดินมาเองเลย” พี่โฮมที่กำลังยืนย่างของทะเลและบาร์บีคิวด้วยท่าทางสบายๆ นั้น หันมาเห็นฉันเข้าก็ถามขึ้นทันที แถมประโยคแรกยังคล้ายกับไอ้พี่บริงค์อีกด้วย - -* ฉันเดินหน้ามุ่ยเข้าไปยืนข้างๆ คนถามพลางพลิกไม้บาร์บีคิวไปงั้นๆ
“นี่ มีปัญหาอะไรกันอีกรึเปล่า?” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังเอ่ยถามฉันอย่างสงสัยระคนเป็นห่วง ฉันส่ายหน้าไปมาช้าๆ พลางมือก็พลิกไม้บาร์บีคิวไปด้วยอย่างคนไม่ค่อยจะเต็มใจทำ พี่โฮมเงียบไปสักพักก่อนจะหัวเราะร่วนออกมา ฉันที่กำลังยืนอารมณ์บูดอยู่จึงเงยหน้าขึ้นละจากเตาย่างแล้วหันไปมองเขาอย่างงงๆ ขำอะไรของเขา? = =*
“ฮ่าๆๆ นี่ อย่าบอกนะว่า...”
“...?” ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม พี่โฮมหันไปมองที่พี่บริงค์อีกครั้งก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์
“ยิ้มอะไรอ่ะพี่โฮม?” ฉันเริ่มขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องยิ้มแบบนั้นด้วยเนี่ย = =? (ความไม่น่าไว้วางใจเริ่มคืบคลานเข้ามา...)
“เปล๊า หึๆ” พี่แกเล่นเสียงสูงซะขนาดนี้ แถมจบท้ายด้วยการหัวเราะในลำคอเหมือนมีความลับอะไรอยู่ในใจ ทำให้ฉันยิ่งขมวดคิ้วมุ่นเข้าไปใหญ่ โอ๊ยยยย! ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้อ่านใจยากขนาดนี้เนี่ย!
ฉันถอนใจออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจบาร์บีคิวตรงหน้าอีกครั้ง และอดไม่ได้ ที่จะแอบหันไปมองพี่บริงค์ทุกครั้งที่พี่โฮมเผลอ
หือ - -*
ฉันเริ่มมุ่ยหน้าด้วยรู้สึกหวงขึ้นมาตงิดๆ ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง แล้วแกล้งสบถออกมาเสียงดังลั่น
“หิวโว้ย!!!” ทุกคนสะดุ้งแล้วหันมามองฉันกันเป็นตาเดียว ฉันไม่สนใจกับสายตาพวกนั้น หยิบไม้บาร์บีคิวขึ้นมากินโดยที่ลืมไปเสียสนิทว่ามันร้อนใคตรๆ
“อ้าๆๆ ร้อนๆๆ >O<” ฉันคายออกทันทีแล้วอ้าปากพลางพ่นลมออกมา พี่โฮมมองฉันแล้วหัวเราะร่า ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาแล้วกระซิบที่หูเบาๆ
“เก็บอาการหน่อยก็ได้ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็รู้หมดหรอก” ฉันเป็นฝ่ายผละหน้าออกมาจากเขาก่อน แล้วเขม่นตามองเขาอย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจตั้งแต่ต้นแล้ว
“พี่โฮมหมายความว่ายังไงเนี่ย?” ฉันเริ่มกังขา แต่พี่แกก็เพียงแค่ยิ้มเป็นคำตอบเท่านั้นแล้วหันไปบอกทางพวกพี่บริงค์ว่าให้เล่นเพลงต่อไป เพราะไม่มีอะไรมาก แค่ฉันโมโหหิวเท่านั้น เหอะๆ ช่างเป็นข้อแก้ตัวให้ที่เยี่ยมมากกกก
หลังจากที่บาร์บีคิวและของทะเลหมดไปแล้วแบบไม่เหลือซาก ทุกคนก็กลับมานั่งฟังเพลงของทั้งสามหนุ่มกันอีกครั้ง โดยพวกพี่ๆ แกบอกว่าจะร้องเป็นช่วงสุดท้าย ส่วนฉัน...ก็เดินเลี่ยงออกไปนั่งสันโดษอยู่ที่ริมรั้วเตี้ยๆ หน้าบ้าน เพราะมันก็อยู่ใกล้ๆ กับพวกเขานี่แหละ ไม่ได้หนีไปไหนไกลเลย เพราะฉันยังคงอยู่ในสายตาของพวกเขาจึงได้รับอนุญาตให้ออกไปนั่งได้โดยลำพัง
ฉันนั่งชันเข่า เขี่ยๆ เขียนๆ ทรายเล่นอย่างเบื่อหน่าย พลางคิดว่าเมื่อไหร่พวกพี่เขาจะเล่นเพลงจบซะที เฮ้อ~ ช่างเป็นปาร์ตี้ที่น่าเบื่ออะไรเช่นนี้นะ
และเวลาก็ผ่านเลยไปจนดึก พวกพี่ๆ จึงได้บอกให้พวกแฟนคลับกลับบ้านพักของตนไป พวกนั้นก็ยอมเดินออกจากบ้านมาแต่โดยดีเพราะเริ่มง่วงกันบ้างแล้ว ส่วนฉันที่นั่งรอเวลานี้อยู่จึงได้กระโดดลุกขึ้นยืนแล้วฝืนยิ้มให้กับพวกสาวๆ ที่พอเดินผ่านฉันไปก็ยิ้มหวานหยดมาให้ชนิดคนเป็นโรคเบาหวานสบตาด้วยไม่ได้เลย
พอทุกคนออกไปจนหมดแล้ว ฉันจึงได้เดินเข้าไปในบ้าน และเห็นพวกพี่กำลังยืนมองฉันอยู่ เป็นพี่แชลที่เดินเข้ามาโอบไหล่ฉันไว้พลางพูดพล่ามบ่นอะไรมาตลอดทางแล้วพาฉันเข้าไปหาอีกสองคนที่ยืนอยู่ที่เดิม
“ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะทุกคน” พี่แชลเอ่ยขึ้น พี่โฮมจึงสมทบอีกเสียงด้วยเพราะรู้สึกง่วงขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน จะมีก็แต่พี่บริงค์เท่านั้นที่ไม่พูดอะไร เขามองฉันแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักที พี่โฮมเดินเข้าไปในตัวบ้านก่อนใคร ตามด้วยพี่บริงค์ และพี่แชล...ที่เดินโอบไหล่ฉันเข้าไปพร้อมกัน
“เดี๋ยวพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ ^^” พี่โฮมพูดขึ้นก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป
“ผมไปด้วย ^^” พี่แชลยกมือขึ้นแล้วรีบเดินตามพี่โฮมไป ฉันเหลือบไปมองพี่บริงค์ที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีทีท่าว่าจะเดินตามสองคนนั้นไป
“ไม่ไปอาบน้ำเหรอ?” ฉันถาม
“ไป”
ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า ถ้าไปแล้วทำไมไม่ไปซะทีล่ะ?
“เออะ...” พี่แกทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ดันเปลี่ยนใจขึ้นมาซะอย่างนั้น ก่อนจะหันหลังกลับ แล้วเดินขึ้นบันไดไปเสียดื้อๆ ฉันเกาหัวแกรกๆ
“อะไรของเขาวะ? = =;;”
ฉันมองเสี้ยวร่างของพี่บริงค์ที่เดินหายขึ้นไปข้างบนแล้วก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา
“ช่างเถอะ ไปอาบน้ำบ้างดีกว่า”
นับตั้งแต่วันที่ฉันรักเธอ [ตอนที่ 16]
เราสองคนเดินกลับเข้าไปในปาร์ตี้อีกครั้ง หลังจากที่ฉันทำใจได้แล้ว และพี่บริงค์ก็สัญญาว่าจะปกป้องฉัน...จากพวกผู้หญิงให้เอง (แมนมาก = =*)
พี่บริงค์นั่งลงที่เก้าอี้ขอนไม้เตี้ยๆ ตัวเดิม ตรงนั้นยังคงมีพวกสาวๆ นั่งคุยกันอยู่อย่างออกรส แต่พอเห็นพี่แกเดินเข้าไปเท่านั้นแหละ เงียบเลย แล้วเปลี่ยนมาเป็นดี๊ด๊าแทน ฉันทำหน้าแขยงเมื่อนึกถึงภาพของตัวเองที่ถ้าเกิดทะลึ่งเดินตามไปนั่งกับเขา มีหวัง...ไม่รอดจากสะบึมทั้งหลายที่จ้องจะเบียดแขนแน่ เฮ้อ...
“อ้าว ไม่มานั่งด้วยกันล่ะนิกิม?” พี่บริงค์ที่นั่งอยู่ท่ามกลางห้อมล้อมของสาวๆ เงยหน้าขึ้นถามฉันอย่างไม่เข้าใจพลางคว้ากีตาร์สีน้ำตาลที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาด้วย
“ไม่เอาอ่ะ ไปหาอะไรกินดีกว่า” ฉันบอกอย่างเซ็งๆ สายตาอดชำเลืองมองพวกสาวๆ และพี่แกอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ ฉันหันหลังกลับแล้วเดินมุ่งหน้าไปที่พี่โฮมทันที
“อ้าว นิกิม ไม่ไปนั่งกับบริงค์ล่ะ? ถ้าหิวบอกพี่ก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องเดินมาเองเลย” พี่โฮมที่กำลังยืนย่างของทะเลและบาร์บีคิวด้วยท่าทางสบายๆ นั้น หันมาเห็นฉันเข้าก็ถามขึ้นทันที แถมประโยคแรกยังคล้ายกับไอ้พี่บริงค์อีกด้วย - -* ฉันเดินหน้ามุ่ยเข้าไปยืนข้างๆ คนถามพลางพลิกไม้บาร์บีคิวไปงั้นๆ
“นี่ มีปัญหาอะไรกันอีกรึเปล่า?” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังเอ่ยถามฉันอย่างสงสัยระคนเป็นห่วง ฉันส่ายหน้าไปมาช้าๆ พลางมือก็พลิกไม้บาร์บีคิวไปด้วยอย่างคนไม่ค่อยจะเต็มใจทำ พี่โฮมเงียบไปสักพักก่อนจะหัวเราะร่วนออกมา ฉันที่กำลังยืนอารมณ์บูดอยู่จึงเงยหน้าขึ้นละจากเตาย่างแล้วหันไปมองเขาอย่างงงๆ ขำอะไรของเขา? = =*
“ฮ่าๆๆ นี่ อย่าบอกนะว่า...”
“...?” ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม พี่โฮมหันไปมองที่พี่บริงค์อีกครั้งก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์
“ยิ้มอะไรอ่ะพี่โฮม?” ฉันเริ่มขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องยิ้มแบบนั้นด้วยเนี่ย = =? (ความไม่น่าไว้วางใจเริ่มคืบคลานเข้ามา...)
“เปล๊า หึๆ” พี่แกเล่นเสียงสูงซะขนาดนี้ แถมจบท้ายด้วยการหัวเราะในลำคอเหมือนมีความลับอะไรอยู่ในใจ ทำให้ฉันยิ่งขมวดคิ้วมุ่นเข้าไปใหญ่ โอ๊ยยยย! ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้อ่านใจยากขนาดนี้เนี่ย!
ฉันถอนใจออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจบาร์บีคิวตรงหน้าอีกครั้ง และอดไม่ได้ ที่จะแอบหันไปมองพี่บริงค์ทุกครั้งที่พี่โฮมเผลอ
หือ - -*
ฉันเริ่มมุ่ยหน้าด้วยรู้สึกหวงขึ้นมาตงิดๆ ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง แล้วแกล้งสบถออกมาเสียงดังลั่น
“หิวโว้ย!!!” ทุกคนสะดุ้งแล้วหันมามองฉันกันเป็นตาเดียว ฉันไม่สนใจกับสายตาพวกนั้น หยิบไม้บาร์บีคิวขึ้นมากินโดยที่ลืมไปเสียสนิทว่ามันร้อนใคตรๆ
“อ้าๆๆ ร้อนๆๆ >O<” ฉันคายออกทันทีแล้วอ้าปากพลางพ่นลมออกมา พี่โฮมมองฉันแล้วหัวเราะร่า ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาแล้วกระซิบที่หูเบาๆ
“เก็บอาการหน่อยก็ได้ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็รู้หมดหรอก” ฉันเป็นฝ่ายผละหน้าออกมาจากเขาก่อน แล้วเขม่นตามองเขาอย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจตั้งแต่ต้นแล้ว
“พี่โฮมหมายความว่ายังไงเนี่ย?” ฉันเริ่มกังขา แต่พี่แกก็เพียงแค่ยิ้มเป็นคำตอบเท่านั้นแล้วหันไปบอกทางพวกพี่บริงค์ว่าให้เล่นเพลงต่อไป เพราะไม่มีอะไรมาก แค่ฉันโมโหหิวเท่านั้น เหอะๆ ช่างเป็นข้อแก้ตัวให้ที่เยี่ยมมากกกก
หลังจากที่บาร์บีคิวและของทะเลหมดไปแล้วแบบไม่เหลือซาก ทุกคนก็กลับมานั่งฟังเพลงของทั้งสามหนุ่มกันอีกครั้ง โดยพวกพี่ๆ แกบอกว่าจะร้องเป็นช่วงสุดท้าย ส่วนฉัน...ก็เดินเลี่ยงออกไปนั่งสันโดษอยู่ที่ริมรั้วเตี้ยๆ หน้าบ้าน เพราะมันก็อยู่ใกล้ๆ กับพวกเขานี่แหละ ไม่ได้หนีไปไหนไกลเลย เพราะฉันยังคงอยู่ในสายตาของพวกเขาจึงได้รับอนุญาตให้ออกไปนั่งได้โดยลำพัง
ฉันนั่งชันเข่า เขี่ยๆ เขียนๆ ทรายเล่นอย่างเบื่อหน่าย พลางคิดว่าเมื่อไหร่พวกพี่เขาจะเล่นเพลงจบซะที เฮ้อ~ ช่างเป็นปาร์ตี้ที่น่าเบื่ออะไรเช่นนี้นะ
และเวลาก็ผ่านเลยไปจนดึก พวกพี่ๆ จึงได้บอกให้พวกแฟนคลับกลับบ้านพักของตนไป พวกนั้นก็ยอมเดินออกจากบ้านมาแต่โดยดีเพราะเริ่มง่วงกันบ้างแล้ว ส่วนฉันที่นั่งรอเวลานี้อยู่จึงได้กระโดดลุกขึ้นยืนแล้วฝืนยิ้มให้กับพวกสาวๆ ที่พอเดินผ่านฉันไปก็ยิ้มหวานหยดมาให้ชนิดคนเป็นโรคเบาหวานสบตาด้วยไม่ได้เลย
พอทุกคนออกไปจนหมดแล้ว ฉันจึงได้เดินเข้าไปในบ้าน และเห็นพวกพี่กำลังยืนมองฉันอยู่ เป็นพี่แชลที่เดินเข้ามาโอบไหล่ฉันไว้พลางพูดพล่ามบ่นอะไรมาตลอดทางแล้วพาฉันเข้าไปหาอีกสองคนที่ยืนอยู่ที่เดิม
“ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะทุกคน” พี่แชลเอ่ยขึ้น พี่โฮมจึงสมทบอีกเสียงด้วยเพราะรู้สึกง่วงขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน จะมีก็แต่พี่บริงค์เท่านั้นที่ไม่พูดอะไร เขามองฉันแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักที พี่โฮมเดินเข้าไปในตัวบ้านก่อนใคร ตามด้วยพี่บริงค์ และพี่แชล...ที่เดินโอบไหล่ฉันเข้าไปพร้อมกัน
“เดี๋ยวพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ ^^” พี่โฮมพูดขึ้นก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป
“ผมไปด้วย ^^” พี่แชลยกมือขึ้นแล้วรีบเดินตามพี่โฮมไป ฉันเหลือบไปมองพี่บริงค์ที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีทีท่าว่าจะเดินตามสองคนนั้นไป
“ไม่ไปอาบน้ำเหรอ?” ฉันถาม
“ไป”
ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า ถ้าไปแล้วทำไมไม่ไปซะทีล่ะ?
“เออะ...” พี่แกทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ดันเปลี่ยนใจขึ้นมาซะอย่างนั้น ก่อนจะหันหลังกลับ แล้วเดินขึ้นบันไดไปเสียดื้อๆ ฉันเกาหัวแกรกๆ
“อะไรของเขาวะ? = =;;”
ฉันมองเสี้ยวร่างของพี่บริงค์ที่เดินหายขึ้นไปข้างบนแล้วก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา
“ช่างเถอะ ไปอาบน้ำบ้างดีกว่า”