20
“ฟุดฟิดๆ -..-”
“เอ๊ะ กลิ่นอะไรอ่ะ หอมจัง”
“สาวกลิ่นไปเรื่อยๆ” ฉันมองสมาชิกวง x’s-Q ทั้งสามคนที่เดินเรียงตัวกันเข้ามาในครัวพร้อมหลับตาพริ้มทำจมูกฟุดฟิดๆ ก่อนจะหยุดตรงโต๊ะกินข้าวแล้วลืมตาขึ้น
“ฮ้า! กลิ่นข้าวผัดพิสดารนี่เอง!” ข้าวผัดพิสดาร??? คิดได้ไงเนี่ยพี่แชล - -*
“โอโห *0* กินได้ปะเนี่ย?” ฮึ่ม~ พี่บริงค์ -_-*
“หน้าตาประหลาดน่ากินจัง ^^” ชมรึเปล่าเนี่ยพี่โฮม! >O<
ตึง!!!
ฉันทุบโต๊ะอย่างแรงจนสามคนนั้นถึงกับสะดุ้งเฮือก
“ถ้ากินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน! เชิญออกไปซื้อข้าวกินเองข้างนอกเลย! เชอะ!!!” ฉันสุดจะทนกับคำชมทั้งหลาย จึงเก็บถ้วยข้าวผัดสูตรพิเศษมาไว้ในครอบครองทั้งหมด หึ ไม่กินก็อย่ากิน ฉันกินเองก็ได้ T^T
หมับ!
ฉันชะงัก มองมือทั้งสามมือที่รวมใจพรรคกันมาจับแขนฉันไว้แน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยอารมณ์ที่บูดบึ้งเต็มที
“อะไร!?”
“ขอโทษคร้าบ T_T” สามหนุ่มประสานเสียงอ่อย ฉันอึ้งเล็กน้อยก่อนจะชักมือออกแล้วคว้าถ้วยข้าวผัดของตัวเองกับน้ำแก้วหนึ่งออกไปที่ห้องนั่งเล่น ฮึ!
ฉันเปิดโทรทัศน์ดูสบายใจเฉิบ ตอนนี้จะมีข่าวอะไรให้ดูบ้างนะ? เพราะในพ.ศ. นี้ก็ไม่ค่อยจะมีข่าวร้ายอะไรนักหรอก ไม่เหมือนอีกสี่ปีข้างหน้า ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนักหนา โลกนี้ยิ่งพัฒนา...คนยิ่งด้อยคุณภาพ เฮ้อ ดูละครน้ำเน่าดีกว่า เห็นอะไรที่เกี่ยวกับข่าวแล้วเซ็ง
“อร่อยอ้ะ!!!”
เฮือก! O_O แค่กๆๆ > <lll ฉันสำลักข้าวแทบพุ่งออกมาทางรูจมูกเมื่อได้ยินเสียงโวยวายมาจากข้างในครัว ฉันทุบอกแรงๆ แล้วรีบดื่มน้ำตามทันทีก่อนจะเอี้ยวตัวหันไปข้างหลังมองสามคนนั้นว่าเป็นอะไรกัน?
“โวยวายอะไรกันน่ะพวกพี่” ฉันตะโกนให้ดังไปถึงในครัว สามหนุ่มที่กำลังโซ้ยข้าวอย่างรวดเร็วเหมือนอดมาเป็นแรมปีหันมามองฉันกันอย่างพร้อมเพรียง
“อิ๊อิม!!!” (นิกิม!!!)
“เคี้ยวให้หมดก่อนสิคะแล้วค่อยพูด” ฉันเน้นเสียงหนัก ทั้งสามคนจึงรีบเคี้ยวหงับๆๆ แล้วกลืนเอื๊อกลงไปทันที ก่อนจะหันมาพูดพร้อมกันอีกทีว่า “นิกิม!!! มันคือข้าวผัดอะไรเหรอ!!?” อ๋อ...
“ข้าวผัดไข่คางคกน่ะ!!!” ฉันตะโกนตอบกลับไปแล้วหันกลับมาดูละครน้ำเน่าอย่างเดิม สักพัก...
“อ้วก!!!”
ครืด!!!
ฉันก็ได้ยินเสียงอาเจียนออกมาของทั้งสามคน พร้อมกับเสียงลากของเก้าอี้ คงจะแข่งวิ่งมาราธอนไปเข้าห้องน้ำกันแล้วล่ะมั้ง ฮะๆ อุ๊บ! ฉันเม้มปากกลั้นหัวเราะ แต่ทว่ามันก็ดันหลุดก๊ากออกมาจนได้! ฮ่าๆๆๆ ฮ้าๆๆ >O< โอ๊ยยย! หลอกง่ายจริงวุ้ย ฮะๆๆ
ฉันคีบข้าวผัดญี่ปุ่นผสมงาดำเข้าปากพลางอมยิ้มไปด้วย คิๆ
ช่วงบ่ายที่น่าเศร้า...
“หา? ว่าไงนะ! =[]+” ฉันถึงกับอ้าปากค้างหน้าเซียว เมื่อได้ยินในสิ่งที่พี่บริงค์บอกมาเมื่อกี้ ตะ...ตายแน่นิกิม โอย...เป็นลมดีกว่า คร่อกกก Zzz
“ไม่ต้องมาเนียน!” เงอะ รวมใจพรรคอีกแล้ว = =lll ฉันจำใจหายเป็นลมแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างหมดแรง อ๋อย~ ฉันต้องโดนแก้แค้นแน่ๆ เลยง่ะ ฮือออ T^T
“ว่าไงล่ะ ตัดสินใจได้รึยังว่าจะไปกับใคร?” พี่บริงค์ถามเสียงห้าวแล้วหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นฉันทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ฮึก T^T ไม่ไปกับใครเลยได้มั้ยอ่า” ฉันวิงวอน
“ไม่ได้!!!” พวกพี่ๆ ตอบก่อนจะกระโดดขึ้นคร่อมเจ็ทสกี ฉันแทบร้องไห้ เพราะสิ่งที่พี่บริงค์ถามมามันคือ...จะนั่งซ้อนท้ายเจ็ทสกีใคร? และในการนั่งซ้อนท้ายไปกับพี่คนใดคนหนึ่งนี้ใช่ว่าพวกเขาจะพาไปเที่ยวเน้อ แต่มันเป็นการแข่งขัน...ที่ทั้งสามคนจะต้องแข่งกันว่าใครจะบรื้นๆๆ เรือไปถึงเกาะฝั่งโน้นก่อนคนแรก เอ่อ...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ย!!!
“พี่โฮม~ พี่บริงค์~ พี่แชลลล~”
ขวับ!
พวกเราสี่คนหันไปทางต้นเสียงทันที ก่อนจะใจหายเฮือกเมื่อเห็นกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้าตรงมาทางนี้
ฉันมองพวกหล่อนในชุดสุดเซ็กซี่กางเกงขาสั้นที่แย้มยิ้มหยดย้อยมาให้พวกเราทั้งสี่คนด้วยความรู้สึกอยากจะอ้วก พวกหล่อนมาที่นี่กันทำไมเนี่ย!? >O<
“จะไปไหนกันเหรอคะเนี่ย? ครบทีมเชียว ^^” ฉันมองยัยดูมๆ ที่เซ็กซี่ที่สุดในกลุ่มก่อนหันไปมองพี่บริงค์แล้วก็หันกลับมามองยัยนั่นอีกครั้ง อา...สายตานี้มัน อ๊ายยย!!! ไม่ชอบเลยเว้ย >O< ทำไมต้องทำตาหวานให้พี่บริงค์ขนาดนั้นด้วยนะ
“เอ่อ...พวกเราสี่คนจะไปเกาะฝั่งนู้นกันน่ะครับ” พี่โฮมตอบอย่างเสียมิได้ พวกสาวๆ ถึงกับกรี๊ดกร๊าดน่าคันหู เอ้ย!...รำคาญหู
“งั้นให้พวกเราไปด้วยนะคะ นะคะๆ *-* นี่อีกไม่นานเดี๋ยวพวกเราก็จะต้องกลับกันแล้วอ่ะ ยังไม่เห็นมีอะไรน่าสนุกเลย นะค้าๆ T0T เอ็กซ์คิวคงไม่ใจร้ายกับแฟนคลับตาดำๆ อย่างพวกเราหรอกเนอะ ใช่มะพวกเรา?”
“ช่ายยย!!!” ฉันหันไปมองที่สามหนุ่มอย่างเซ็งๆ พลางยืนเท้าสะเอวแล้วพเยิดหน้าให้เป็นเชิงถามว่าจะเอายังไงต่อไปคะพี่ท่าน? สามหนุ่มสามมุมสามสมองหันมามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าเนือยๆ
“ก็ได้ครับ แต่ว่าไปได้แค่สองคนนะ นอกนั้น...ถ้าใครอยากจะไปด้วยก็ต้องไปเช่าเรือกันเอาเองแล้วล่ะ แหะๆ ขอโทษทีนะ ^^lll” ง่า~ จะให้พวกนี้ไปกับเราด้วยเหรอพี่โฮม TOT หึ! ดูสิ ยัยดูมๆ ถึงกับตาวาวทันทีเลย
พวกสาวๆ กรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบวิ่งแข่งกันแย่งเข้ามาเพื่อที่จะได้ขึ้นคร่อมซ้อนท้ายหนุ่มหล่อ ฉันจ้องยัยดูมๆ ที่เพ่งเล็งพี่บริงค์เอาไว้ตั้งแต่แรกก่อนจะรีบกระโดดขึ้นซ้อนท้ายพี่แกแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่ในใจน่ะ...สะใจ๊~ สะใจที่สกัดดาวรุ่งหล่อนได้ทัน คิๆๆ ฉันจองไว้ตั้งแต่ทีแรกแล้วย่ะ! เสียใจด้วยนะ คิกๆ >_<
ยัยพวกที่วิ่งมาไม่ทันถึงกับชะงัก แล้วมองดูเพื่อนในแก๊งอีกสองคนที่บัดนี้ได้ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายหนุ่มหล่อแทนพวกตนแล้วด้วยความเสียดายและอิจฉาสุดๆ ส่วนฉัน...แค่พอได้เห็นยัยดูมๆ ที่มองมาด้วยสายตาอาฆาตพยาบาทเคียดแค้น (โห จะได้ผุดได้เกิดมั้ยเนี่ย!? =0= จาก : คนแต่ง) ก็สุขใจเป็นล้นพ้น หึๆ
ยัยดูมๆ มองฉันตาเขียวปั้ด ก่อนจะเดินกระแทกส้นไปกระซิบอะไรบางอย่างกับอีกคนที่นั่งซ้อนท้ายพี่โฮมอยู่ ทั้งสองนางหันมามองฉันแล้วเหยียดริมฝีปากโฉด (ชั่ว) อย่างร้ายกาจ ฉันกำเสื้อชูชีพของพี่บริงค์แน่นก่อนจะเอ๊ะใจอะไรบางอย่าง...
“พี่บริงค์ แล้วเสื้อชูชีพของเราล่ะ?”
“ไม่มี ”
“หา?! O[]o” ว่าไงนะ! จะบ้าเหรอคุณพระ อิฉันไม่เคยออกล่องทะเลไปไกลๆ เลยนะ แล้วนี่แถมยังไม่ให้ใส่เสื้อชูชีพอีก กะจะฆ่าฉันแล้วทิ้งศพลงกลางทะเลเลยรึไงพ่อคุณ! โอย...ตูจะเป็นลม = =lll (อีกรอบ)
ฉันกัดริมฝีปากอย่างกังวล ก่อนจะกระตุกแขนเสื้อพี่บริงค์ให้เขาหันมาอีกครั้ง
“หืม?”
“เรากลัวอ่ะพี่บริงค์ เผื่อตกขึ้นมาเราจะทำยังไง เราว่ายน้ำไม่เป็นนะ T^T” อย่างน้อยฉันก็ต้องบอกให้เขารู้ก่อนว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็น ถ้าเกิดมีเสื้อชูชีพซะล่ะก็ ฉันก็ยังพอหายใจได้ครึ่งท้องบ้าง
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า นิกิมไม่เชื่อฝีมือพี่เหรอ? ;]”
“หึ” ฉันส่ายหน้าลูกเดียว
“ง่ะ =O=lll”
ฮึกๆ T_T ฉันเบ้ปากจะร้องไห้ ฮือออ พ่อจ๋าแม่จ๋า...ถ้าเกิดหนูตายไป ก็อย่าลืมงมหาศพหนูให้เจอด้วยล่ะ ฮึกๆ อันตัวเรา ช่างน่า สงสารนัก T^T ใครไม่รัก เกลียดชัง อยู่ถมเถ เขากำลัง จะฆ่าเรา ทิ้งทะเล โอ้ละเห่ หลวงพ่อ ช่วยลูกที!!! ฮือออออ T[]T
“กติกาเราก็มีแค่ว่า ใครไปถึงก่อนคนนั้นชนะ ไม่สงสัยอะไรใช่มั้ยครับสาวๆ”
“ค่า!!!” สองสาวตอบเสียงแหลมด้วยท่าทางสดใสร่าเริง ผิดกับฉันที่รู้สึกหดหู่ อดสูในชีวิตเหลือเกิน
“งั้นเกาะเอวไว้แน่นๆ ล่ะ ตกไปไม่รู้ด้วยนะ” พี่แชลบอกหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม เหอะๆ ไม่บอก...คุณเธอทั้งสองคนก็ไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ไปหรอกน่า ฉันกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นยัยผู้หญิงคนนั้นโอบซบพี่โฮมแน่นซะจนพี่แกทำหน้ากระอักกระอ่วน คิๆ สงสารพี่แกจัง >_<
“มัวแต่มองคนอื่น ระวังเทอะ!...ตัวเองจะตกเป็นคนแรก” เอิ๊ก!!! พี่บริงค์พูดขึ้นลอยๆ แต่นั่นก็สามารถทำให้ฉันใจหล่นไปอยู่ที่กระตุ่มได้ทันที ไอ้บ้าเอ๊ย พูดจาไม่เป็นสิริมงคล = =lll
“ปากเสีย!” ฉันสบถด่าออกไปก่อนจะแกล้งกอดรัดเขาแน่นๆ หึ! ต้องการอย่างนี้ใช่ม้ายยย ฉันแยกเขี้ยว แล้วกอดเขาแน่นยิ่งกว่าเดิมจนกลายเป็นรัดเสียมากกว่า
“อ้อก! แน่นเกิ๊น...พี่หายใจ...ไม่ออก” พี่บริงค์หน้าเหยเกพลางตีแขนฉันเบาๆ ให้คลายกอดออกหน่อยนึง
“หึๆ” ฉันเหยียดยิ้ม แล้วยอมคลายกอดออกให้หลวมขึ้น พี่แกจึงรู้สึกโล่งขึ้นมากกก
“พร้อมกันรึยังพวกเรา!?” พี่โฮมตะโกนถามพวกเราอีกห้าคน พวกนั้นจึงตะโกนตอบไปอย่างรู้สึกตื่นเต้นและอยากแข่งเต็มที ส่วนฉัน...ฮืออออ!!! T[]T (กอดเอวพี่บริงค์แน่น)
“เอ้า สาวๆ ครับ ช่วยนับถอยหลังให้พวกเราหน่อยเร้ว เอาแค่ห้าพอนะ ^^” พี่โฮมหันไปบอกกลุ่มสาวๆ ที่เหลือ พวกนั้นพอเห็นยิ้มหวานของพี่แกก็แทบจะละลายทันที พยักหน้าตอบเหมือนต้องมนต์สะกด
“ห้า!!!” พวกพี่ๆ สามคนต่างหยิบหมวกกันน็อกขึ้นมาสวมทันที
“สี่!!!” ฮือออ น่ากลัวอ่า TOT
“สาม!!!” ทั้งสามหนุ่มสตาร์ทเครื่อง แล้วเปลี่ยนมาจับแฮนด์แน่น
“สอง!!!” ตามองไปข้างหน้า สมาธิจดจออยู่ที่เกาะไกลลิบและเจ็ทสกีของตัวเอง
“หนึ่ง...” ฉันเผลอกลั้นหายใจ และกอดเอวพี่บริงค์แน่น
“เริ่มได้!!!”
บรื้นนนนน!!!
“ง่า!!! >[]<” ฉันแหกปากร้องลั่นตั้งแต่ที่พี่บริงค์ออกตัวนำไปก่อนเพื่อน ความเร็วของมันทำให้ฉันต้องกอดเอวเขาไว้แน่นโดยที่ไม่กลัวว่าเจ้าตัวจะอึดอัด ขับเบาๆ หน่อยสิโว้ยยย จะปลิวอยู่แล้วววว >0< ว้ากกกก!!!
ลมทะเลที่พัดตีเข้าหน้าอย่างแรงทำเอาฉันต้องซุกหน้าแอบกับแผ่นหลังกว้างของพี่บริงค์แล้วหลับตาอย่างหวาดกลัว ฮือออ ถ้าไม่ติดว่ามีเสื้อชูชีพนะ ฉันจะฝังตัวเข้าไปฟักไข่ในตัวพี่เลย...พี่บริงค์! T^T
นับตั้งแต่วันที่ฉันรักเธอ [ตอนที่ 20]
“ฟุดฟิดๆ -..-”
“เอ๊ะ กลิ่นอะไรอ่ะ หอมจัง”
“สาวกลิ่นไปเรื่อยๆ” ฉันมองสมาชิกวง x’s-Q ทั้งสามคนที่เดินเรียงตัวกันเข้ามาในครัวพร้อมหลับตาพริ้มทำจมูกฟุดฟิดๆ ก่อนจะหยุดตรงโต๊ะกินข้าวแล้วลืมตาขึ้น
“ฮ้า! กลิ่นข้าวผัดพิสดารนี่เอง!” ข้าวผัดพิสดาร??? คิดได้ไงเนี่ยพี่แชล - -*
“โอโห *0* กินได้ปะเนี่ย?” ฮึ่ม~ พี่บริงค์ -_-*
“หน้าตาประหลาดน่ากินจัง ^^” ชมรึเปล่าเนี่ยพี่โฮม! >O<
ตึง!!!
ฉันทุบโต๊ะอย่างแรงจนสามคนนั้นถึงกับสะดุ้งเฮือก
“ถ้ากินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน! เชิญออกไปซื้อข้าวกินเองข้างนอกเลย! เชอะ!!!” ฉันสุดจะทนกับคำชมทั้งหลาย จึงเก็บถ้วยข้าวผัดสูตรพิเศษมาไว้ในครอบครองทั้งหมด หึ ไม่กินก็อย่ากิน ฉันกินเองก็ได้ T^T
หมับ!
ฉันชะงัก มองมือทั้งสามมือที่รวมใจพรรคกันมาจับแขนฉันไว้แน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยอารมณ์ที่บูดบึ้งเต็มที
“อะไร!?”
“ขอโทษคร้าบ T_T” สามหนุ่มประสานเสียงอ่อย ฉันอึ้งเล็กน้อยก่อนจะชักมือออกแล้วคว้าถ้วยข้าวผัดของตัวเองกับน้ำแก้วหนึ่งออกไปที่ห้องนั่งเล่น ฮึ!
ฉันเปิดโทรทัศน์ดูสบายใจเฉิบ ตอนนี้จะมีข่าวอะไรให้ดูบ้างนะ? เพราะในพ.ศ. นี้ก็ไม่ค่อยจะมีข่าวร้ายอะไรนักหรอก ไม่เหมือนอีกสี่ปีข้างหน้า ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนักหนา โลกนี้ยิ่งพัฒนา...คนยิ่งด้อยคุณภาพ เฮ้อ ดูละครน้ำเน่าดีกว่า เห็นอะไรที่เกี่ยวกับข่าวแล้วเซ็ง
“อร่อยอ้ะ!!!”
เฮือก! O_O แค่กๆๆ > <lll ฉันสำลักข้าวแทบพุ่งออกมาทางรูจมูกเมื่อได้ยินเสียงโวยวายมาจากข้างในครัว ฉันทุบอกแรงๆ แล้วรีบดื่มน้ำตามทันทีก่อนจะเอี้ยวตัวหันไปข้างหลังมองสามคนนั้นว่าเป็นอะไรกัน?
“โวยวายอะไรกันน่ะพวกพี่” ฉันตะโกนให้ดังไปถึงในครัว สามหนุ่มที่กำลังโซ้ยข้าวอย่างรวดเร็วเหมือนอดมาเป็นแรมปีหันมามองฉันกันอย่างพร้อมเพรียง
“อิ๊อิม!!!” (นิกิม!!!)
“เคี้ยวให้หมดก่อนสิคะแล้วค่อยพูด” ฉันเน้นเสียงหนัก ทั้งสามคนจึงรีบเคี้ยวหงับๆๆ แล้วกลืนเอื๊อกลงไปทันที ก่อนจะหันมาพูดพร้อมกันอีกทีว่า “นิกิม!!! มันคือข้าวผัดอะไรเหรอ!!?” อ๋อ...
“ข้าวผัดไข่คางคกน่ะ!!!” ฉันตะโกนตอบกลับไปแล้วหันกลับมาดูละครน้ำเน่าอย่างเดิม สักพัก...
“อ้วก!!!”
ครืด!!!
ฉันก็ได้ยินเสียงอาเจียนออกมาของทั้งสามคน พร้อมกับเสียงลากของเก้าอี้ คงจะแข่งวิ่งมาราธอนไปเข้าห้องน้ำกันแล้วล่ะมั้ง ฮะๆ อุ๊บ! ฉันเม้มปากกลั้นหัวเราะ แต่ทว่ามันก็ดันหลุดก๊ากออกมาจนได้! ฮ่าๆๆๆ ฮ้าๆๆ >O< โอ๊ยยย! หลอกง่ายจริงวุ้ย ฮะๆๆ
ฉันคีบข้าวผัดญี่ปุ่นผสมงาดำเข้าปากพลางอมยิ้มไปด้วย คิๆ
ช่วงบ่ายที่น่าเศร้า...
“หา? ว่าไงนะ! =[]+” ฉันถึงกับอ้าปากค้างหน้าเซียว เมื่อได้ยินในสิ่งที่พี่บริงค์บอกมาเมื่อกี้ ตะ...ตายแน่นิกิม โอย...เป็นลมดีกว่า คร่อกกก Zzz
“ไม่ต้องมาเนียน!” เงอะ รวมใจพรรคอีกแล้ว = =lll ฉันจำใจหายเป็นลมแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างหมดแรง อ๋อย~ ฉันต้องโดนแก้แค้นแน่ๆ เลยง่ะ ฮือออ T^T
“ว่าไงล่ะ ตัดสินใจได้รึยังว่าจะไปกับใคร?” พี่บริงค์ถามเสียงห้าวแล้วหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นฉันทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ฮึก T^T ไม่ไปกับใครเลยได้มั้ยอ่า” ฉันวิงวอน
“ไม่ได้!!!” พวกพี่ๆ ตอบก่อนจะกระโดดขึ้นคร่อมเจ็ทสกี ฉันแทบร้องไห้ เพราะสิ่งที่พี่บริงค์ถามมามันคือ...จะนั่งซ้อนท้ายเจ็ทสกีใคร? และในการนั่งซ้อนท้ายไปกับพี่คนใดคนหนึ่งนี้ใช่ว่าพวกเขาจะพาไปเที่ยวเน้อ แต่มันเป็นการแข่งขัน...ที่ทั้งสามคนจะต้องแข่งกันว่าใครจะบรื้นๆๆ เรือไปถึงเกาะฝั่งโน้นก่อนคนแรก เอ่อ...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ย!!!
“พี่โฮม~ พี่บริงค์~ พี่แชลลล~”
ขวับ!
พวกเราสี่คนหันไปทางต้นเสียงทันที ก่อนจะใจหายเฮือกเมื่อเห็นกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้าตรงมาทางนี้
ฉันมองพวกหล่อนในชุดสุดเซ็กซี่กางเกงขาสั้นที่แย้มยิ้มหยดย้อยมาให้พวกเราทั้งสี่คนด้วยความรู้สึกอยากจะอ้วก พวกหล่อนมาที่นี่กันทำไมเนี่ย!? >O<
“จะไปไหนกันเหรอคะเนี่ย? ครบทีมเชียว ^^” ฉันมองยัยดูมๆ ที่เซ็กซี่ที่สุดในกลุ่มก่อนหันไปมองพี่บริงค์แล้วก็หันกลับมามองยัยนั่นอีกครั้ง อา...สายตานี้มัน อ๊ายยย!!! ไม่ชอบเลยเว้ย >O< ทำไมต้องทำตาหวานให้พี่บริงค์ขนาดนั้นด้วยนะ
“เอ่อ...พวกเราสี่คนจะไปเกาะฝั่งนู้นกันน่ะครับ” พี่โฮมตอบอย่างเสียมิได้ พวกสาวๆ ถึงกับกรี๊ดกร๊าดน่าคันหู เอ้ย!...รำคาญหู
“งั้นให้พวกเราไปด้วยนะคะ นะคะๆ *-* นี่อีกไม่นานเดี๋ยวพวกเราก็จะต้องกลับกันแล้วอ่ะ ยังไม่เห็นมีอะไรน่าสนุกเลย นะค้าๆ T0T เอ็กซ์คิวคงไม่ใจร้ายกับแฟนคลับตาดำๆ อย่างพวกเราหรอกเนอะ ใช่มะพวกเรา?”
“ช่ายยย!!!” ฉันหันไปมองที่สามหนุ่มอย่างเซ็งๆ พลางยืนเท้าสะเอวแล้วพเยิดหน้าให้เป็นเชิงถามว่าจะเอายังไงต่อไปคะพี่ท่าน? สามหนุ่มสามมุมสามสมองหันมามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าเนือยๆ
“ก็ได้ครับ แต่ว่าไปได้แค่สองคนนะ นอกนั้น...ถ้าใครอยากจะไปด้วยก็ต้องไปเช่าเรือกันเอาเองแล้วล่ะ แหะๆ ขอโทษทีนะ ^^lll” ง่า~ จะให้พวกนี้ไปกับเราด้วยเหรอพี่โฮม TOT หึ! ดูสิ ยัยดูมๆ ถึงกับตาวาวทันทีเลย
พวกสาวๆ กรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบวิ่งแข่งกันแย่งเข้ามาเพื่อที่จะได้ขึ้นคร่อมซ้อนท้ายหนุ่มหล่อ ฉันจ้องยัยดูมๆ ที่เพ่งเล็งพี่บริงค์เอาไว้ตั้งแต่แรกก่อนจะรีบกระโดดขึ้นซ้อนท้ายพี่แกแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่ในใจน่ะ...สะใจ๊~ สะใจที่สกัดดาวรุ่งหล่อนได้ทัน คิๆๆ ฉันจองไว้ตั้งแต่ทีแรกแล้วย่ะ! เสียใจด้วยนะ คิกๆ >_<
ยัยพวกที่วิ่งมาไม่ทันถึงกับชะงัก แล้วมองดูเพื่อนในแก๊งอีกสองคนที่บัดนี้ได้ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายหนุ่มหล่อแทนพวกตนแล้วด้วยความเสียดายและอิจฉาสุดๆ ส่วนฉัน...แค่พอได้เห็นยัยดูมๆ ที่มองมาด้วยสายตาอาฆาตพยาบาทเคียดแค้น (โห จะได้ผุดได้เกิดมั้ยเนี่ย!? =0= จาก : คนแต่ง) ก็สุขใจเป็นล้นพ้น หึๆ
ยัยดูมๆ มองฉันตาเขียวปั้ด ก่อนจะเดินกระแทกส้นไปกระซิบอะไรบางอย่างกับอีกคนที่นั่งซ้อนท้ายพี่โฮมอยู่ ทั้งสองนางหันมามองฉันแล้วเหยียดริมฝีปากโฉด (ชั่ว) อย่างร้ายกาจ ฉันกำเสื้อชูชีพของพี่บริงค์แน่นก่อนจะเอ๊ะใจอะไรบางอย่าง...
“พี่บริงค์ แล้วเสื้อชูชีพของเราล่ะ?”
“ไม่มี ”
“หา?! O[]o” ว่าไงนะ! จะบ้าเหรอคุณพระ อิฉันไม่เคยออกล่องทะเลไปไกลๆ เลยนะ แล้วนี่แถมยังไม่ให้ใส่เสื้อชูชีพอีก กะจะฆ่าฉันแล้วทิ้งศพลงกลางทะเลเลยรึไงพ่อคุณ! โอย...ตูจะเป็นลม = =lll (อีกรอบ)
ฉันกัดริมฝีปากอย่างกังวล ก่อนจะกระตุกแขนเสื้อพี่บริงค์ให้เขาหันมาอีกครั้ง
“หืม?”
“เรากลัวอ่ะพี่บริงค์ เผื่อตกขึ้นมาเราจะทำยังไง เราว่ายน้ำไม่เป็นนะ T^T” อย่างน้อยฉันก็ต้องบอกให้เขารู้ก่อนว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็น ถ้าเกิดมีเสื้อชูชีพซะล่ะก็ ฉันก็ยังพอหายใจได้ครึ่งท้องบ้าง
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า นิกิมไม่เชื่อฝีมือพี่เหรอ? ;]”
“หึ” ฉันส่ายหน้าลูกเดียว
“ง่ะ =O=lll”
ฮึกๆ T_T ฉันเบ้ปากจะร้องไห้ ฮือออ พ่อจ๋าแม่จ๋า...ถ้าเกิดหนูตายไป ก็อย่าลืมงมหาศพหนูให้เจอด้วยล่ะ ฮึกๆ อันตัวเรา ช่างน่า สงสารนัก T^T ใครไม่รัก เกลียดชัง อยู่ถมเถ เขากำลัง จะฆ่าเรา ทิ้งทะเล โอ้ละเห่ หลวงพ่อ ช่วยลูกที!!! ฮือออออ T[]T
“กติกาเราก็มีแค่ว่า ใครไปถึงก่อนคนนั้นชนะ ไม่สงสัยอะไรใช่มั้ยครับสาวๆ”
“ค่า!!!” สองสาวตอบเสียงแหลมด้วยท่าทางสดใสร่าเริง ผิดกับฉันที่รู้สึกหดหู่ อดสูในชีวิตเหลือเกิน
“งั้นเกาะเอวไว้แน่นๆ ล่ะ ตกไปไม่รู้ด้วยนะ” พี่แชลบอกหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม เหอะๆ ไม่บอก...คุณเธอทั้งสองคนก็ไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ไปหรอกน่า ฉันกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นยัยผู้หญิงคนนั้นโอบซบพี่โฮมแน่นซะจนพี่แกทำหน้ากระอักกระอ่วน คิๆ สงสารพี่แกจัง >_<
“มัวแต่มองคนอื่น ระวังเทอะ!...ตัวเองจะตกเป็นคนแรก” เอิ๊ก!!! พี่บริงค์พูดขึ้นลอยๆ แต่นั่นก็สามารถทำให้ฉันใจหล่นไปอยู่ที่กระตุ่มได้ทันที ไอ้บ้าเอ๊ย พูดจาไม่เป็นสิริมงคล = =lll
“ปากเสีย!” ฉันสบถด่าออกไปก่อนจะแกล้งกอดรัดเขาแน่นๆ หึ! ต้องการอย่างนี้ใช่ม้ายยย ฉันแยกเขี้ยว แล้วกอดเขาแน่นยิ่งกว่าเดิมจนกลายเป็นรัดเสียมากกว่า
“อ้อก! แน่นเกิ๊น...พี่หายใจ...ไม่ออก” พี่บริงค์หน้าเหยเกพลางตีแขนฉันเบาๆ ให้คลายกอดออกหน่อยนึง
“หึๆ” ฉันเหยียดยิ้ม แล้วยอมคลายกอดออกให้หลวมขึ้น พี่แกจึงรู้สึกโล่งขึ้นมากกก
“พร้อมกันรึยังพวกเรา!?” พี่โฮมตะโกนถามพวกเราอีกห้าคน พวกนั้นจึงตะโกนตอบไปอย่างรู้สึกตื่นเต้นและอยากแข่งเต็มที ส่วนฉัน...ฮืออออ!!! T[]T (กอดเอวพี่บริงค์แน่น)
“เอ้า สาวๆ ครับ ช่วยนับถอยหลังให้พวกเราหน่อยเร้ว เอาแค่ห้าพอนะ ^^” พี่โฮมหันไปบอกกลุ่มสาวๆ ที่เหลือ พวกนั้นพอเห็นยิ้มหวานของพี่แกก็แทบจะละลายทันที พยักหน้าตอบเหมือนต้องมนต์สะกด
“ห้า!!!” พวกพี่ๆ สามคนต่างหยิบหมวกกันน็อกขึ้นมาสวมทันที
“สี่!!!” ฮือออ น่ากลัวอ่า TOT
“สาม!!!” ทั้งสามหนุ่มสตาร์ทเครื่อง แล้วเปลี่ยนมาจับแฮนด์แน่น
“สอง!!!” ตามองไปข้างหน้า สมาธิจดจออยู่ที่เกาะไกลลิบและเจ็ทสกีของตัวเอง
“หนึ่ง...” ฉันเผลอกลั้นหายใจ และกอดเอวพี่บริงค์แน่น
“เริ่มได้!!!”
บรื้นนนนน!!!
“ง่า!!! >[]<” ฉันแหกปากร้องลั่นตั้งแต่ที่พี่บริงค์ออกตัวนำไปก่อนเพื่อน ความเร็วของมันทำให้ฉันต้องกอดเอวเขาไว้แน่นโดยที่ไม่กลัวว่าเจ้าตัวจะอึดอัด ขับเบาๆ หน่อยสิโว้ยยย จะปลิวอยู่แล้วววว >0< ว้ากกกก!!!
ลมทะเลที่พัดตีเข้าหน้าอย่างแรงทำเอาฉันต้องซุกหน้าแอบกับแผ่นหลังกว้างของพี่บริงค์แล้วหลับตาอย่างหวาดกลัว ฮือออ ถ้าไม่ติดว่ามีเสื้อชูชีพนะ ฉันจะฝังตัวเข้าไปฟักไข่ในตัวพี่เลย...พี่บริงค์! T^T